ตอนที่ 14 Central Lake

“โอ้ อูฮยอคนั้นนายใช่ไหม?”

ผู้หญิงที่มีผมยาวเปล่งประกาย ก้าวมาข้างหน้า

เธอมีรูปร่างที่งดงามสมบูรณ์แบบ มันชัดเจนว่าเธอดูแลร่างกายของเธอเป็นอย่างดีและให้ความสำคัณกับมันมาก

เมื่อมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น ยู กายัง เธอรู้สึกสูญเสียความมั่นใจในตัวเอง

“นายรู้จักเธองั้นเหรอ”

ลี แจซอง ที่ยืนถัดจากอูฮยอคกระซิบ

สำหรับเขา มันช่างน่าประหลาดใจเหลือเกินที่อูฮยอคมีคนรู้จักด้วย

“ไม่ได้เจอกันนานนะ ยูริ”

“อ่าา นายยังจำฉันได้ ยังไงก็เถอะมันดีนะที่ได้เจอกันอีก ถึงแม้ว่าสถานที่จะแปลกไปซักหน่อย ว่าแต่นายเป็นยังไงบ้าง นี่เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่มั้ย ?”

ฮง ยูริขยิบตาให้วูฮยอค ขณะเดินเข้ามาหา

เธอสวมเสื้อสีแดงสด เปิดเผยผิวพรรณที่งดงามของเธอ

“นายกำลังไปที่ทะเลสาบงั้นเหรอ?”

“ใช่ ฉันคิดว่ามันน่าจะมีไอเทมดีๆที่นั้น เธอก็ด้วย?”

อูฮยอคพยักหน้าตอบ ทำให้ยูริยิ้ม

“เยี่ยม! ทำไมนายไม่เข้าร่วมกับพวกเราละ? สัตว์ประหลาดที่อยู่แถวนี้ค่อนข้างร้ายกาจ”

ฮง ยูริ เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มที่มีขนาดพอเหมาะ มีคนประมาณยี่สิบคนที่ดูแข็งแกร่ง

'ดูเหมือนพวกเขาจะมีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่ดี'

พวกเขามีความแข็งแกร่งที่ใกล้เคียงกับปาร์ตี้ของเขา อย่างน้อยที่สุดพวกเขาก็จะไม่หนีหลังจากเจออันตราย

“อย่าคิดมากน่า พวกเขาล้วนเป็นคนดี”

ฮง ยูริกระซิบ ขณะที่เธอไขว้มือไว้ด้านหลังและโน้มตัวไปข้างหน้า เพื่ออวดหน้าอกอันอวบอิ่ม กว้างขวางของเธอ

เธอยั่วยวนอย่างเป็นธรรมชาติ แต่การล่อลวงของเธอ ใช้ไม่ได้กับเขา

'ผู้หญิงน่ารำคาณ ใกล้ชิดเกินไปแล้ว'

พวกเขาเรียนที่โรงเรียนเดียวกัน แต่ก็ไม่ได้สนิทกันมากนัก เธอเป็นคนสวย และเป็นที่นิยมอย่างมากในโรงเรียน พวกเขาอยู่คนระดับกันในตอนนั้น

'ความงามมาพร้อมกับอันตราย'

มันจะดึงดูดความต้องการของผู้ชายและควบคุมพวกเขา แม้ว่าเขาต้องการอยู่ให้ห่างจากเธอ แต่ก็เป็นไปไม่ได้จริงๆ เนื่องจากสถานการณ์ในปัจจุบัน

“มีเงื่อนไขหนึ่งข้อ”

“อะไรเหรอ?”

“ฉันจะเป็นคนนำ”

ฮง ยูริ จ้องเขาอย่างสงสัย

“นายเจอแผนที่งั้นเหรอ”

“ไม่ ฉันจำมันได้ในระหว่างการฝึกสอน”

อูฮยอคตอบขณะที่ชี้ไปที่สมองของเขา

“โอ้ นายรอหน่อยได้ไหม? ฉันต้องปรึกษาเรื่องนี้กับสมาชิกปาร์ตี้”

"ได้ ฉันจะรอ."

“นายผ่อนคลายหน่อยไม่ได้เหรอ? มันรู้สึกอึดอัดเกินไป”

“แต่ฉันชอบแบบนี้”

"ฮึ…"

เธอส่ายหัว ไม่นานหลังจากนั้นเธอกลับมาพร้อมกับใครบางคน

“ยินดีที่ได้รู้จักผมซื่อ ซอ ชางซอบ คุณจำแผนที่นั้นได้จริงเหรอ?”

“ใช่ โดยเฉพาะบริเวณรอบทะเลสาบเซ็นทรัล”

มันเป็นแผนที่ป่าที่อีฟแสดงให้พวกเขาเห็น ตั้งแต่แรกมีข้อมูลหลากหลายชนิดรวมถึงแหล่งที่อยู่อาศัยของสัตว์ประหลาด

ซอ ชางซอบ ค่อนข้างที่จะสงสัย เมื่อพิจารณาจากขนาดของแผนที่

“วงแหวนของนักล่า เป็นไอเทมที่เราเพิ่งได้รับมา คุณรู้มั้ยว่าเราได้มาจากที่ไหน?”

“ตะวันออกเฉียงใต้เดินจากที่นี่ประมาณหนึ่งชั่วโมง”

อูฮยอคชี้ทิศทาง

ดวงตาของ ซอ ชางซอบ เบิกกว้างขึ้นด้วยความชื่นชม จากทิศทางที่แม่นยำของเขา

“ถูกต้อง เราจะให้คุณเป็นผู้นำด้วยความรู้เกี่ยวกับแผนที่”

* * *

ในขณะที่เดินไปข้างหน้า อูฮยอคจะทำให้มั่นใจว่ากลุ่มของเขาอยู่ด้านหลัง เขาไม่เคยลดความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะทรยศ

“ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะโง่ขนาดนี้….”

ถึงกระนั้นมันก็เป็นการดีที่สุดที่จะเตรียมพร้อม

ความร่วมมือในปัจจุบันเป็นเพียงชั่วคราว

'มันดีกว่าที่เป็นแบบนี้'

ในอนาคตเขาจะเจอกับสถานการณ์มากมายที่จะต้องร่วมมือกับกลุ่มอื่นๆ

ด้วยประสบการณ์หลายปี เขาสามารถมองออกได้อย่างง่ายดายว่าใครคิดจะทรยศ การร่วมมือไม่เพียงแต่มีความเสี่ยงที่ไม่สูงมาก แต่จะช่วยลดระยะเวลาในการเดินทางสู่ทะเลสาบกลาง

'มีข้อเสียไม่มากนัก'

ตราบใดที่เขาเก็บข้อมูลสำคัญไว้กับตัวเองพวกเขาจะไม่สามารถทรยศเขาได้เร็วเกินไป

อย่างไรก็ตามพวกเขาจะไม่สามารถเอาชนะอุปสรรค์สุดท้ายได้

อูฮยอคเหลือบมองฮง ยูริที่กำลังเดินอยู่ข้างเขา

เธอส่งรอยยิ้มแจ่มใสมาให้

“ฉันดีใจเหลือเกินที่ได้เจอนาย ฉันรู้สึกโดดเดี่ยวมากเพราะไม่รู้จักใครเลย”

“มันคงยากสำหรับเธอ”

"แน่นอน! สิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้คือการออกไปดื่มกับเพื่อนๆ ก่อนที่จะมาโผล่ที่นี่ ตอนแรกฉันคิดว่าฉันถูกจับไปขายแล้วซะอีก!”

“ ฮง ยูริ อธิบายต่อไปอีกหลายๆ เรื่องที่ทำให้เธอเจ็บปวด เธอพยายามที่จะดึงดูดความสนใจและความเห็นอกเห็นใจจากเขา อย่างเช่น ในคืนแรก เธอเกือบที่จะถูกข่มขืนในเต็นท์ของเธอเอง

อูฮยอคถอนหายใจ

'โครตน่ารำคาณ.'

เห็นได้ชัดว่าเธอตั้งใจดึงดูดเขา แต่เขาไม่สนใจเธอซักนิด

บางทีถ้าเป็นเมื่อ 40 ปีที่แล้วเขาอาจจะตกหลุมรักเธอ

"นายเป็นยังไงบ้าง? นายดูเปลี่ยนไปมากเลยนะ ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน”

“ฉันผ่านอะไรมามากมายเหมือนกัน”

เขาเล่าประสบการณ์ล่าสุดของเขา ในขณะที่ตัดทอนเรื่องสำคัณออกไป....

อย่างไรก็ตาม ยูริยังคงประหลาดใจกับเรื่องเล่าของเขาอย่างมาก

“ว้าว มันเยี่ยมมาก แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเธอ”

"เธอตาย."

"โธ่ เอ้ยย…."

'เฮ้อ น่ารำคาญ'

อูฮยอคถอนหายใจกับตัวเอง

'มันจะดีกว่าถ้าเธอไม่พูดไร้สาระนอกเรื่อง'

อุปนิสัยบางอย่างของเธอเริ่มที่จะรบกวนเขา

“อูฮยอค ทำไมนายไม่ไปกับฉัน กลับไปที่ค่ายของเรา เรามีพื้นที่มากมายดังนั้นไม่มีอะไรต้องกังวล”

เขาคาดหวังให้เธอพูดเรื่องนี้ขึ้นมาในที่สุด

“ฉันจะคิดเกี่ยวกับมัน”

“ฉันรู้สึกดีเมื่ออยู่่ใกล้นาย เร็วๆนี้ฉันถูกล้อมรอบไปด้วยผู้ชาย ที่ไม่คิดอะไรอย่างอื่นนอกจากหาทางถอดกางเกงในของฉัน”

เธอกระซิบประโยคสุดท้าย เพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยิน

ถึงแม้จะรู้ว่าเธอพยายามยั่วยวน แต่เขาก็ยังรับรู้ถึงความจริงบางอย่าง ที่อยู่เบื้องหลังคำพูดของเธอ

แน่นอนว่าอูฮยอคยังไม่มีความตั้งใจที่จะไปกับเธอ

'ในระยะยาวมันยากเกินกว่าที่ความงามเพียงอย่างเดียวจะอยู่รอด'

เขาเคยเห็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์หลายคนทำหน้าที่เป็นดั่งราชินี แต่สุดท้าย ผู้หญิงเหล่านั้นก็เป็นได้แค่ที่รองรับอารมณ์ทางเพศเท่านั้น

ในกรณีที่เลวร้าย พวกเธอเหล่านั้นจะถูกทอดทิ้งและถูกข่มขืนโดยมอนเตอร์รูปร่างมนุษย์ มีเพียงพลังที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะหลุดพ้นจากเรื่องเลวร้ายเหล่านี้ได้

“มันน่าอายนะที่จะพูดแบบนี้ แต่ฉันเองก็ชอบนายอยู่บ้าง….”

“ค่อยคุยเรื่องนี้ทีหลัง”

เมื่อยูริพยายามเล่นเกมของเธอต่อไปเรื่อยๆ อูฮยอคก็ปิดปากลงอย่างรวดเร็วด้วยการใช้นิ้วแตะที่ริมฝีปาก

เสียงที่แปลกประหลาดของไก่กำลังร้องครวญคราง

“Kieeeek”

มันเป็น Cockatrice

“ได้เวลาสู้แล้ว”

“พื้นที่ล่าของไก่กลายพันธุ์เหล่านี้ค่อนข้างกว้าง”

ในขณะที่ปาร์ตี้ของ ฮง ยูริเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้เบื้องหน้า

มันใช้เวลาไม่นานสำหรับ Cockatrices หลายตัวที่จะปรากฏขึ้นล้อมพวกเขา

“กินมันซะ”

เมื่อได้ยินคำสั่งของอูฮยอค ปาร์ตี้รวมถึงลีแจซองก็เริ่มเคี้ยวโรสแมรี่

มันจะเพิ่มภูมิต้านทานต่อสารพิษบางชนิด

'น้ำลายของ Cockatrice มีพิษมาก'

หากมีใครเข้ามาโดนโดยไม่ตั้งใจมันอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้ สิ่งเดียวกันนี้จะเกิดขี้น หากพวกเขาโดนกัดหรือจิกจากจงอยปากแหลมของพวกมัน

อย่างน้อยที่สุดโดยการกลืนโรสแมรี่พวกเขาสามารถลดโอกาสเสียชีวิตได้ประมาณครึ่งหนึ่ง

'ฉันไม่แน่ใจว่าเตรียมตัวมาดีแค่ไหน'

อูฮยอค ได้อธิบายถึงลักษณะของ Cockatrice กับปาร์ตี้ของเขามาก่อนแล้วในกรณีที่พวกเขาอาจจะได้เจอกับมัน อย่างน้อยพวกเขาก็มีทักษะและจนถึงตอนนี้ก็ไม่มีการสูญเสีย

“พวกนายควรอธิษฐาน ขอไม่ให้ไอ้ไก่พวกนี้ กลายมาเป็นอาหารค่ำนะ”

แม้ว่าจะดูเหมือนไก่ แต่รสชาติของพวกมันก็ไม่ดีเท่าไหร่และขั้นตอนการทำอาหารนั้นค่อนข้างยุ่งยาก

“นายกินหางงูได้ไหม?”

อูฮยอคส่ายหัวเพื่อตอบคำถามของ ลี แจซอง

“ นั่นคือที่ที่พิษของมันถูกสร้างขึ้นมา ลิ้นของนายจะละลายก่อนที่จะรู้รสชาติซะอีก

“....”