ตอนที่ 2 กล่องฉุกเฉิน
ตอนที่ 2 กล่องฉุกเฉิน
“เชี่ย!!!”
ดอนตกใจจนอุทานออกมาทันที พร้อมกลับสีหน้าที่บิดเบี้ยวเหมือนกลืนแมลงวันเขาไปทั้งฝูง
‘ไม่น่าจะ’
เขากำลังคิดเข้าข้างตัวเองแต่สายตากลับทรยศ เพราะดันเหลือบมองไปเห็นรูปที่อยู่ด้านบนพอดี
มันคือรูปหน้าเขาแน่นอน
ถึงจะยังดูเด็กลงกว่าเก่าก็ตาม เขาไม่มีทางจำหน้าตัวเองผิดหรือลืมแน่นอน เพราะเขาจะส่องกระจกออกจากบ้านทุกวัน
“นี่ นี่ นี่เราตายแล้วเหรอ”
เขาถึงกับหมดแรงนั่งลงไปกับพื้นทั้งแบบนั้นเลย ขณะที่กำลังหมดอะไรตายอยากนั้น
ดอนก็อ่านชื่อตัวเองอีกรอบ
“ดอน อาเรคัส”
“เฮ้ย!! เดี่ยวก่อน นี่ไม่ใช่นามสกุลเรา”
เขาดีใจมาก จนรู้สึกเหมือนว่าตกนรกแล้วอยู่ก็ได้ขึ้นสวรรค์ แต่แล้วเขาก็คิดได้ว่า ต่อให้นามสกุลไม่เหมือนแต่หน้าในรูปที่หลุมมันดันเหมือน
‘เป็นไปได้ไหม ว่าเรามาอยู่ในร่างคนตาย งั้นก็แปลว่าเราก็ตายแล้ว’
ทันใดนั้นอารมณ์ของเขาก็ดิ่งลงนรกไปแบบไม่ทันตั้งตัวอีกรอบ
“ไม่เรายังไม่ตายต้องตามหาร่างกายเราแล้วกลับเข้าร่าง”
เขาคิดเข้าข้างตัวเองและมีกำลังใจฮึกเหิมขึ้นมาทันที แต่ดอนอาจจะลืมคิดไปก็ได้ว่า ถ้าเจอร่างกายแล้วเขาจะกลับเข้าร่างแบบไหน ถ้าร่างโดนเผาหรือเน่าไปแล้วจะทำยังไง แล้วถ้าไม่มีร่างให้กลับละ
ทั้งหมดนี้ในใจดอนอาจจะรู้อยู่แล้วก็ได้ แต่อาจจะไม่อยากคิดถึงมัน
ดอนเดินตามทางของสุสานไป ก็เจอประตูทางออกสุสานด้านหน้าทางออกเป็นป่าโล่งกว้างมีทะเลสาบขนาดเล็กอยู่ ที่ถนน 2 เลน มีรถม้าและคนผ่านไปเป็นบางครั้งคราว
เขาเดินตามถนนไปสักพักก็รู้สึกแปลก ๆ กับตัวเอง ดอนรู้สึกว่าเขาจำเส้นทางเหล่านี้ได้หมือนกับเคย เดินผ่านมันบ่อย ๆ
..........................
หลังจากที่ดอนเดินออกจากสุสานมา10นาที ก็มีกลุ่มทหารชุดเกาะติดอาวุธ 10 กว่าคนเดินเข้ามาที่สุสานและมาหยุดที่หลุมศพที่ดอน ตามที่เฒ่าเฮลรี เล่าให้ฟัง
“รายงานครับหัวหน้าในหลุมไม่พบอะไรเลยครับ แม้แต่ศพก็ไม่มี แต่เราเจอรอยเท้าครับ”
“หืม ข้าหวังว่ามันจะยังหนีไปไม่ไกล ไม่งั้นอาจจะเจอเหตุการณ์แบบเมือง 3-106 เมื่อ 4 ปี ก่อน”
อิกเล เขาคือหัวหน้าทหารที่ช่วยเฮลรีไว้เมื่อคืน หลังจากได้ยินเรื่องราวของท่านเฮลรีแล้วเขาก็เตรียมกำลังคนและรอจนเช้าเพื่อมาที่เกิดเหตุทันที
ที่จริงเขาจะมาตั่งแต่ตอนกลางคืนที่ผ่านมาแต่มันอันตรายเกินไป
ผีดิบจะมีพลังเพิ่มขึ้น 2 ถึง 3 เท่าตัวในตอนกลางคืน บวกกับจอมอาคมที่สามารถใช้คาถาต้องห้ามได้นั้นอาจจะอยู่ใกล้ ๆ ได้
อิกเลก็อยากจะรายงานเรื่องนี้ให้เบื่องบนทราบ แต่ว่าด้วยความที่กลัวว่าถ้าเขารายงานไปโดยไม่มีหลักฐาน หรือเกิดท่านเฮลรีเมาแล้วเข้าใจผิดไปเอง
เขาจะต้องโดนลงโทษอย่างหนักแน่นอน
“พวกเจ้า 7 คนไปค้นหาให้ทั่วสุสาน เผื่อมันจะแอบซ่อนอยู่ อีกสองคน ตามข้าไปรายงานนายท่านบาโร”
............................
หลังจากที่ดอนเดินมาสักพัก เขาก็เจอบ้านหลังเดียวประปราย ออกจากเขตบ้านพักอาศัยมา ก็เข้าสู่เขตตัวเมือง
เขายิ่งมองก็เหมือนยิ่งรู้จักเมืองนี้ สภาพเมืองค่อย ๆ ปรากฏในความทรงจำของดอน
ตัวเมืองส่วนใหญ่เป็น อาคาร 3 ชั้น สร้างจากหิน ที่นี่มีสิ่งอำนวยความสะดวกไม่ต่างจากโลกของเขามากนัก
แต่มีสิ่งที่ต่างกันอยู่ นั้นคือ พลังงานที่ใช้ โลกที่เขาจากมานั้นมีพลังงานไฟฟ้า น้ำมัน และนิวเคลียเป็นพื้นฐานแต่ที่โลกใบนี้กับมีพลังงานธรรมชาติ
พลังงานธรรมชาติเท่าที่ความทรงจำที่ไหลเข้ามานั้น
ส่วนใหญ่จะอยู่ในรูปแบบผลึก แทรกตัวอยู่ในชั้นหิน เป็นผลึกสีสันสวยงาม มีสีที่แตกต่างกันไปตามลักษณะ
พลังธาตุพื้นฐาน ส่วนใหญ่ที่เจอจะเป็นสีแดง(ไฟ)และ น้ำตาล(ดิน) ที่เจอรองลงมาก็เป็นสีน้ำเงิน(น้ำ) สีเขียว(ไม้) และสีเงิน(โลหะ)
ดอนไม่รู้ว่าเดินมานานแค่ไหน เขาเหม่อลอยเดินตามทางที่อยู่ในความทรงจำ จนรู้ตัวอีกที่ก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านเดี่ยวสองชั้น ตัวบ้านนั้นดูเก่าไปบ้างตามการเวลา ด้านหลังมีต้นไม้ใหญ่สูงเลยหลังคาขึ้นมา
หลังจากยืนอยู่ที่หน้าบ้านสักพัก ดอนไม่ได้เข้าไปด้านใน เขารีบเดินออกจากตรงนั้นไปทันที
เขารู้ว่าตอนนี้ไม่อาจรีบเข้าไปในบ้านได้ เพราะไม่รู้ว่า ร่างนี้ที่เขาอยู่มีความสัมพันธ์ยังไงกับเจ้าของบ้าน ถึงแม้จะรู้สึกผูกพันกับบ้านหลังนี้ก็ตาม อีกอย่างร่างนี้ก็ตายไปแล้ว
เขาเดินออกมาทันที...
ดอนหารู้ไม่ว่าที่ชั้นสองของบ้านมีเด็กสาวยืนดูเขาอยู่ พร้อมกับถือรูปครอบครัว อาเรคัสไว้ด้วย
................................
ดอนเดินมาที่สวนสาธารณะห่างออกไปประมาน 100 เมตร
บริเวณที่เขาอยู่ตอนนี้ เป็นเขตที่พักอาศัยระดับสูง ส่วนใหญ่จะเป็นบ้านเดี่ยวและมีสวนสาธารณะแบบนี้ ห่างกัน ทุก ๆ 5 กิโล
หลังจากที่ความทรงจำ จำนวนมากไหลเข้ามาเขาเริ่มเรียบเรียงเรื่องราวแบบคร่าว ๆ ใหม่อีกครั้ง
เจ้าของร่างชื่อ ดอน มาจากตระกูลอาเรคัส ตระกูลข้ารับใช้จอมอาคมท่านหนึ่ง
เท่าที่จำได้เขามี น้องสองคน ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง มีพ่อและแม่ นั้นคือสิ่งที่ความทรงจำร่างนี้เขากลับไม่สามารถจำชื่อใครได้ เขารู้แค่ว่าบิดาของร่างนี้เป็นมีพลังระดับอัศวินนั้นคือที่เขารู้
แต่สิ่งที่ทำให้เขาตื่นเต้นนั้นก็คือ ที่โลกนี้กลับมีคนที่มีพลังวิเศษ ที่ถูกเรียกว่าจอมอาคม และนักรบ ถ้าให้เข้าใจง่าย ๆ คือโลกนี้คล้ายกับโลกเวทมนต์ในนิยายแฟนตาซีที่เขาเคยอ่านสมัยอยู่มหาลัย
โลกใบนี้ถูกขับเคลื่อนโดยจอมอาคมเท่าที่รู้มา
แต่ความทรงจำเจ้าของร่างไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับจอมอาคม จะรู้แค่ว่าไม่ใช่ทุกคนที่มีพรสวรรค์ในการเป็นจอมอาคม
ภายแรกเริ่ม มีแค่จอมอาคมแต่ต่อมา เหล่าจอมอาคมได้สร้างนักรบมาเป็นข้ารับใช้ เพื่อที่จะให้คอยควบคุม ดูแลทรัพยากร และเป็นอาวุธด้านกลยุทธ์
แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะเป็นนักรบได้ จะต้องมีการฝึกฝนร่างกายเพื่อให้รองรับพลังได้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้
สงครามไม่อาจเอาชนะได้ด้วยคน ๆ เดียวแต่คน ๆ เดียวสามารถเปลี่ยนแปลงแนวทางแห่งสงครามได้
เพราะจอมอาคมคนเดียวอาจจะสร้างกองทัพที่เก่งกาจขึ้นมาได้นับไม่ถ้วน
จอมอาคมมีอำนาจชี้เป็นชี้ตายคนได้นับล้านโดยไม่มีใครว่ากล่าวได้ด้วยซ้ำ เพราะสิ่งที่เรียกว่าจอมอาคมไม่อาจถูกท้าทายได้ด้วยคนธรรมดา
เรื่องพวกนี้ถูกเขียนไว้ในหนังสือที่เด็กทุกคนต้องเรียน เขาเดาว่ามันน่าจะเป็นการปลูกฝังความกลัวให้ประชากร ให้เคารพจอมอาคมเหมือนกับเป็นเทพ
ดอนต้องวางแผนหาที่พักและคนหาทางฟื้นความทรงจำส่วนที่หายไปว่าเกิดอะไรขึ้น
เขาลุกขึ้นและเดินไปที่ธนาคารกลางทันที ธนาคารกลางเป็นของสหพันธ์ที่ปกครองเผ่าพันธุ์มนุษย์ทั้งหมด ว่ากันว่ามันถูกก่อตั้งมาตั้งแต่ยุคแรกเริ่ม พร้อมกับเมืองหลวงสหพันธ์
ต่อมาสภากลางก็สำรวจดินแดนแห่งหนี้และให้สิทธิ์ในการก่อตั้งเมืองกับคณะสำรวจต่าง ๆ
โดยเมืองจะอยู่ภายใต้สหพันธ์
ภายหลังกลุ่มเหล่านี้ได้รวมตัวก่อตั้งเป็นองค์กรและลงทุนสำรวจออกมาเรื่อย ๆ โดยตอนนี้ ได้สำรวจออกมาเป็นวงแหวนที่ 4 แล้ว โดยระดับของเมืองจะอยู่ตามระดับวงแหวนที่เมืองนั้น ๆ ตั้งอยู่
เขามาหยุดอยู่ที่หน้าอาคารสูง 5 ชั้นสร้างจากหินอ่อนสีขาว ด้านบนมีป้ายขนาดใหญ่เขียนไว้ว่า 'ธนาคารกลาง สาขาเมืองชาลัน
ด้านในตกแต่งด้วยกระจกแก้ว ดูสวยงามและหรูหรา ดอนเดินเข้ามาต่อแถวที่หน้าเคาน์เตอร์มีพนักงานสาวสวยตอนรับอยู่
“สวัสดีคะ ท่านมีอะไรให้ข้ารับใช้ เจ้าคะ”
“ข้าต้องการเปิดเซฟ”
“เชิญ ทางด้านนี้คะ”
ดอนเดินตามพนักงานสาวไปที่ห้องส่วนตัว ปกติห้องส่วนตัวไว้ใช้ทำธุรกิจที่มีมูลค่าสูงหรือต้องการเป็นความลับ
ข้างในเป็นห้องสี่เหลี่ยมกำแพงสีขาวรอบด้านมีที่เก้าอี้ 2 ตัวและโต๊ะ 1 ตัว มีชายในเสื้อคุมนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
ดอนเดินไปนั่งที่เก้าอี้และบอกสิ่งที่เขาต้องการทันที
“ข้าต้องการ เปิดเซฟ 9997”
“ข้าขอรหัสด้วย”
ทันทีที่ชายคนนั้นขอรหัสโต๊ะด้านหน้าก็มีแสงเคลื่อนไหว เส้นแสงเหล่านนั้นเป็น ข้อความ
[กรุณากรอกรหัส]
ดอนรีบกรอกรหัสทันที [ตัวตายตระกูลอยู่]
[รหัสผ่านถูกต้อง]
“โปรดรอสักครู่”
ชายชุดคุมเดินไปที่ ห้องด้านหลังทันที
ดอนรู้ว่าชายคนนี้เชื่อถือได้ เห็นแบบนี้แต่เขาเดาว่า คน ๆ นี้ น่าจะเป็นผู้ใช้พลังฝึกหัดระดับผู้สัมผัส
ทางธนาคารกลางจะถือเรื่องที่ว่าความลับ ความน่าเชื่อถือ และความปลอดภัยคือชีวิต
ถึงได้ส่งคนระดับนี้มาคุ้มกันห้องนี้เลยที่เดียว
หลังจากรอสักพัก......
ชายชุดคุมก็เอากล่องเหล็กถูกปิดล็อคอย่างดี มาวางไว้ที่หน้าเขา แล้วเดินออกไปจากห้อง
ดอนมองดูกล่องเหล็กอยู่สักพักด้วยความสนใจ จากความทรงจำของเขากล่องใบนี้คือของขวัญจากปู่ของเจ้าของร่าง ที่ให้ไว้ ตอนอายุ 10 ขวบ
ตอนแรกดอนไม่รู้ว่ากล่องใบนี้ยังอยู่ไหมหรือมีใครเอาไปแล้ว
เขามีความทรงจำถึงปู่เจ้าของร่าง และกล่องใบนี้แบบไม่ประติดประต่อมากนัก
เขารู้แค่ว่าถ้ามีปัญหาให้มาเปิดกล่องใบนี้ กล่องใบนี้มีแค่เขาและครอบครัวเขาเท่านั้นที่รู้ จะไม่มีการบันทึกใด ๆ ที่บ่งชี้ถึงเจ้าของกล่องนอกจากรหัสผ่านลับ
โดยน้องอีกสองคนก็มีกล่องแบบนี้เป็นของตัวเองเหมือนกัน
กล่องใบนี้ถึงจะเป็นของเจ้าของร่างคนเก่า แต่ตอนนี้เขามาอยู่ในร่างนี้แล้ว เขาก็ถือว่าเป็นเจ้าของครึ่งหนึ่งเลยแล้วกัน
ดอนอยากจะไปขอบคุณ ปู่ของเจ้าของร่างคนเก่าจริง ๆ ที่เตรียมของแบบนี้ไว้ให้
ดอนเปิดกล่องขึ้นมาก็ถึงกับยิ้มทันที
ดอนเปิดดูด้านในเป็นการ์ดคริสตัลเครดิต
เหรียญทอง 10 เหรียญ ,การ์ดคริสตัล 1000 เครดิต 10 ใบ, และการ์ดคริสตัล 100 เครดิต 10 ใบ,เหรียญเครดิต 100 เหรียญและแหวน 2 วง
ดอนไม่ได้เอาเงินไปจนหมด
เขาหยิบมาแค่ 3100 เครดิต และแหวนหนึ่งวงในนั้นไปด้วย และให้พนักงานนำกล่องไปเก็บเข้าเซฟเหมือนเดิม
ดอนใช้ชื่อและตัวตนจากแหวนที่เอาออกมาจากกล่อง
เขาฝากเงิน เข้าบัญชีไป 2500 เครดิต และ เก็บเงินสดไว้กับตัวอีก 600 เครดิต
ตัวตนใหม่ของเขามีชื่อว่า ‘โซ ธาเอล’ เป็นแค่เด็กหนุ่มชนชั้นกลางทั่ว ๆ ไป
หลังออกจากธนาคารก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว
ดอนไปกินข้าวเที่ยงมื้อใหญ่ที่ร้านอาหารระดับกลางในย่านธุรกิจ เขากินอาหารไปเท่ากับคน 10 คน
เขาไม่รู้ว่ากินไปได้ไง รู้แค่ว่าเขาหิว ถ้าเขาไม่กินดูเหมือนว่าอะไรบางอย่างในร่างกายของเขาจะกัดกินร่างกายของเขาเอง
ดอนจ่ายเงินสดเป็นค่าอาหารไปถึง 150 เครดิต
จากนั้นเขาก็ไปซื้อชุดตัวใหม่ 3 ชุด มีเสื้อและกางเกงขายาว เสื้อคุมหนังอีกหนึ่งตัว และรองเท้า 1 คู่ แน่นอนว่าทั้งหมดเป็นสีดำและเป็นของคุณภาพสูง ที่เหล่าชนชั้นกลางถึงสูงใช้กัน
เขาจ่ายไปถึง 400 เครดิต
ดอนลองเปรียบเทียบเครดิตกับเงินที่โลกของเขาตามอาหารและเสื้อผ้าดู
1 เครดิตน่าจะเทียบได้ประมาน 35 บาท
ในระหว่างที่คิดอยู่นั้นดอนไม่รู้เลยว่ามีชาย 3 คนสะกดรอยตามเขามาตั้งแต่ออกจากธนาคาร
ชายทั้งสามคนตามมาจนรู้ว่า ดอนน่าจะมีเงินเยอะเพราะสังเกตจากการใช้เงินสดและการแต่งตัวของเขา ดูจากสภาพดอนแล้ว น่าจะเป็นคนที่อ่อนแอมากแน่นอน และสามารถข่มขู่ได้ง่าย
ดอนสะพายเป้ที่ใส่ชุดออกมาจากร้าน ก็เป็นเวลา 15.00 น.
เขาต้องหาที่พักไม่งั้นเขาได้นอนข้างถนนแน่ ๆ เย็นนี้ ดอนนั่งรถม้ามาลงที่เขตพักอาศัยทางใต้ตอนสี่โมงเย็น
เขาหยิบแหวนขึ้นมาและทำการเชื่อมต่อเข้ากับเครือข่ายข้อมูลของเมือง โดยใช้ตัวตน ‘โซ ธาเอล’ ในการเข้าใช้งาน ดอนค้นหาห้องพักในบริเวณนี้
เมื่อกดค้นหา ตัวแหวนก็ฉายภาพหนังสือเล่มหนาออกมา
แหวนที่เขาใส่อยู่คืออุปกรณ์ที่ทำงานคลาย ๆ กับโทรศัพท์ เป็นรุ่นที่เข้ามาแทนที่ตัวบัตร มันสะดวกและพกพาง่าย
อันที่จริงแล้ว อุปกรณ์แบบนี้ยังมีในรูปแบบจี้ กำไลข้อมือ อีก แต่ส่วนใหญ่จะเป็นแหวน
อุปกรณ์ยืนยันตัวตนถือเป็นอุปกรณ์พลังงานพื้นฐานที่สุดที่ทุกคนต้องมี มันสะดวกในการเข้าถึงเครือข่ายข้อมูล ประกาศ และข่าวสารของเมือง
ดอนมองไปที่ตัวหนังสือ เขาค้นหามันทีละหน้า และหยุดอยู่ที่หน้าที่มีห้องพักราคาถูก
มันเป็นห้องพักเดี่ยว 1ห้องนอน 1ห้องน้ำ 1ห้องนั่งเล่น ราคาต่อคืนคือ 10 เครดิต และถ้าเหมาเป็นเดือน จะตกอยู่ที่ 270 เครดิต
ซึ่งถือว่าเป็นราคาที่ถูกมาก เมื่อเทียบกับตัวห้องพักอื่น ๆ
แต่ดอนก็เข้าใจว่าทำไมราคาถึงถูกนัก เมื่ออ่านถึงบรรทัดสุดท้าย ห้องนี้เกิดการฆ่าตัวตายหมู่ 3 ศพ
เขาไม่ลังเลที่จะเลือกห้องราคาถูกนี้ทันที ดอนไม่กลัวผี เพราะเขาก็คือคนตายที่ลุกออกมาจากหลุม
ไม่รู้ว่าใครจะหลอกใครกัน
ตึกห้องพักห่างออกไป 200 เมตร อพาทเม้นเก่าสีฟ้า สูง 4 ชั้น ชั้นล่างสุดเป็นร้านอาหาร ด้านในมีสภาพที่เก่าเล็กน้อย
เขาเช่าห้องไว้ 3 เดือน ซึ่งใช้เงินไปถึง 810 เครดิต อาจจะเป็นเงินจำนวนสูงมากสำหรับคนที่มีฐานะยากจน แต่สำหรับเขามันไม่ถือว่ามากและมันคุ้มค่าที่จะจ่าย
เขารู้ว่าถ้าเขายังใช้เงินแบบนี้ เงินที่มีทั้งหมดในกล่องฉุกเฉินอาจจะพอให้อยู่ได้แค่ 1 ปีเท่านั้น
ตอนนี้ดอนยังไม่มีความคิดที่จะติดต่อกับตระกูลอาเรคัส เพราะไม่รู้ว่าจะเกิดผลที่ตามมายังไง มีใครที่พบเรื่องที่เขาฟื้นออกมาจากสุสานบ้างแล้วกี่ คนรวมถึงคนที่เขาเจอที่สุสานนั้นด้วย
เขาต้องมีพลังปกป้องตัวเองก่อนถึงจะยอมติดต่อและค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ และความทรงจำเขาหายไปไหน
เมื่อไปถึงห้องสิ่งแรกที่ทำก็คือนอน
ดอนรู้สึกง่วงมากตั้งแต่ที่กินอาหารกลางวันมา เขาหลับไปอย่างรวดเร็ว
ระหว่างที่หลับอยู่ดอนฝันว่าเขามองเห็นร่างของตัวเองในมุมมองบุคคลที่ 3 ผ่านกลุ่มแสงสีขาว ร่างกายของเขากำลังฟื้นตัวด้วยความเร็วที่หน้าอัศจรรย์ ร่างกายของเขาเริ่มสร้างกล้ามเนื้อ เลือด เข้ามาแทนที่ สีผิวของเขากับมาเป็นสีเหลือง ออกน้ำตาล มีสีเลือดขึ้น
ระหว่างที่ร่างกายของเขาฟื้นกลุ่มแสงก็ค่อย ๆ เล็กลงเรื่อย จนในที่สุดภาพก็เบลอและดับไป
-------------------------------------------------------------------
จากผู้เขียน : อ่านจบแล้วอย่าลืมคอมเม้นติชมกันนะครับ ขอบคุณสำหรับทุก ๆ วิวที่เข้ามาอ่านนะครับ
