ตอนที่ 11 เคน เจตจำนงแห่งความโกรธ
ตอนที่ 11 เคน เจตจำนงแห่งความโกรธ
เมื่อฟื้นขึ้นมาด้วยสภาพที่ปวดไปทั้งตัว สภาพสิ่งของรอบข้างยังเหมือนเดิมหนังสือยังหล่นอยู่ที่พื้น
เขาค่อย ๆ เก็บหนังสือกลับเข้าไปในกระเป๋า ตอนนี้เขายังไม่มีพลังพอที่อ่านมันได้
ดอนก็สังเกตว่าลูกบาศก์ดูเหมือนจะย่อยสลายวิญญาณเคเซฟอนเรียบร้อยแล้ว ลูกบาศก์ยังมีขนาดเท่าเดิมแต่มีพลังงานมากกว่าเดิม ถึง 10 เท่าตัว
ดอนหันไปเลือกหนังสืออีกเล่มมาอ่าน คราวนี้เขาเลือกหนังสือที่คิดว่าพอจะทนพลังจิตที่อยู่ในหนังสือและอ่านได้
“หนังสือพื้นฐานการเป็นผู้ใช้พลังฝึกหัด โดย เมแกรน ดูรัส”
“มนุษย์ประกอบขึ้นมาจาก กายเนื้อ วิญญาณ และจิต จอมอาคมคือผู้ใช้พลังธรรมชาติในการสร้างสิ่งที่เลียนแบบหรือดัดแปลงจากธรรมชาติ โดยใช้จิตในสั่งการคาถาเพื่อควบคุมพลังงาน คนที่จะเป็นผู้พลังฝึกหัดขั้นแรก ระดับสัมผัสได้นั้นจะต้องมีการเปิดประตูพลังจิตและอาณาเขตวิญญาณ โดยผ่านพิธีตื่นรู้”
ดอนอ่านไปสักพักเขาก็หยุดลง และพักผ่อนมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่ต้องทนกับพลังจิตในตัวอักษรแต่ระตัวที่คนเขียนใส่ไว้
แต่เขาก็พอสรุปได้ถ้าต้องการเป็นผู้ใช้พลังงานฝึกหัดต้องผ่านพิธีตื่นรู้ และจะสะสมพลังงานธรรมชาติไว้ในอาณาเขตวิญญาณและร่างกายของจอมอาคมจะมีพลังงานธรรมชาติอย่ในตัวซึ่งค่อยหล่อเลี้ยงร่างกายอยู่ปกติ
โดยจะต้องสร้างวงจรอาคมลงในอาณาเขตวิญญาณ อาณาเขตวิญญาณของแต่ละคนมีระดับไม่เท่ากัน แต่สามารถพัฒนาได้
อาณาเขตวิญญาณที่มีความสามารถรองรับวงจรได้ดีกว่ายอมเรียนรู้และสร้างวงจรได้เร็วกว่า ดังคำที่ว่าเวลาไม่เคยคอยใคร
เมื่ออายุมากสังขารก็รวงโรย ดังนั้น พรสวรรค์ในการจะได้เป็นจอมอาคมว่ามีโอกาศมากแค่ไหนนั้นก็จะวัดกันที่ อาณาเขตวิญญาณ
และพลังงานจิต ที่ใช้ในการสั่งการและสร้างวงจร ทั้งสามสิ่งนี้ก็คือพื้นฐานของการเป็นผู้ใช้พลังงานฝึกหัด
หลังจากนั่งพักสักครู่ดอนก็อ่านต่อ.....
“อาณาเขตวิญญาณ 1 จุด เก็บพลังงานได้ 10 หน่วย”
“พลังจิต 1 จุด ก็สั่งวงจรอาคมได้ 1 วงจรแค่นั้น”
หลังสือก็ตัดมาที่ การวัดระดับพลังนี่คือสิ่งที่ดอนสนใจมาก ปกติจะมีจอมอาคมคอยวัดระดับพวกนี้แต่ภายหลังได้มีการสร้างอุปกรณ์อาคมขึ้นมานั้นก็คือ คัมภีร์พลังงานขึ้นมามันใช้งานง่ายมากแค่ใส่พลังจิตเข้าไปสั่งการแล้วก็ส่งพลังงานเขาไปแค่นั้น จอมอาคมทุกคนจะมีติดตัวไว้
เขารีบค้นมันทันทีเขาเจอมันอยู่ในกระเป๋า ดอนหยิบมันมาดูเตรียมจะใช้แต่เขาก็ต้องนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่ใช่จอมอาคมแล้วเขาจะใช้ได้ยังไง
“ถ้าวิญญาณเคเซฟอนยังอยู่ข้าก็น่าจะถามมันได้” ทันใดนั้นเขาก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้
ดอนรีบเรียกลูกบาศก์ออกมา
ตอนนี้เขามีความคิดบ้า ๆ ขึ้นมาอย่างหนึ่ง ดอนมือลูกบาศก์ไว้พร้อมกับดูสิ่งที่เขาสร้างได้และมันก็จริงลูกบาศก์ส่งข้อมูลมาว่าเขาสามารถสร้างวิญญาณเคเซฟอนขึ้นมาได้ แต่พลังงานมันไม่พอ
ดอนเลยใช้ผลึกพลังที่เหลืออยู่ประมาน 200 ก้อนให้ ลูกบาศก์ย่อยสลายไป100 ก้อน ดอนไม่รู้ว่ามันจะใช้เวลานานแค่ไหนในการย่อยทั่งหมด แต่ถ้าพลังงานพอแล้วเขาก็สามารถสร้างวิญญาณของเคเซฟอนได้ทันทีไม่ต้องรอให้มันย่อยเสร็จเพราะดูเหมือนมันจะอยู่ภายใต้ระบบเดียวกันแต่คนละฟังชั่น
ระหว่างรอดอนได้ไปจับปลาถ้ำมาย่างกินอีกตัว หลังจากกินเสร็จแล้วดอนก็ถือโอกาศออกไปสำรวจรอบ ๆ ดู ในถ้ำนั้นนอกจากปลาถ้ำแล้วก็มีกบที่มีสีสันสวยงามดอนเดาว่ามันคงเป็นกบพิษ แต่ที่น่าทึ่งก็คือมันกลับมีผลไม้ที่น่าตาเหมือนแอปเปิ้ลและกล้วยอยู่มันมีรอยกัดของค้างคาว ที่ไหนที่มีค้างคาวที่นั้นย่อมมีทางออกที่เชื่อมไปข้างนอก
ดอนเดินดูรอบ ๆ มันมีทางออกอยู่จริง ๆ แต่มันสูงมากราว ๆ 10 เมตรจากพื้นแต่น่าเสียดายมีแคบเกินไป ข้างนอกมีแสงสว่างสองมานั้นหมายความว่ามันคือกลางวัน ดอนย้ายของมาพักอยู่ไกล้ ๆ ช่องแคบบนเพดาน
เวลาทั้งวันก็หมดละไปทั่งแบบนี้...............
เช้านี้ลูกบาศก์วิญญาณดูจะย่อยสลายได้เร็วกว่าปกติ มันย่อยสลายผลึกไปกว่า 50 อันแล้วนั้นหมายความว่ามันย่อยสลายได้เร็วกว่าเส้นไยพลังวิญญาณถึง 50 เท่า
ถ้าเฉลี่ยดูการย่อยสลายผลึก 1 ก้อนใช้เวลาประมาน ครึ่งชั่วโมง ดอนลองใช้พลังงานในการสร้างวิญญาณเคเซฟอนขึ้นมาครั้งนี้มันสามารถสร้างขึ้นมาได้สำเร็จ ดอนมองดูการสร้างอย่างตื่นเต้นกว่าครั้งก่อน
แต่ทันใดนั้นจู่ ๆ ดอนก็รู้สึกเจ็บปวดตามร่างกายเป็นอย่างมาก
“อ๊าก ๆ เกิดอะไรขึ้น” ดอนเห็นกายวิญญาณของตัวเองค่อย ๆ ลอยออกไปจากร่างมันเริ่มจากที่ขาความรู้สึกที่ถูกดึงวิญญาณออกมานั้นมันเหมือนกับโดนเฉือนเนื้อออกจากกระดูกทั้งที่ยังมีสติอยู่
วิญญาณที่ลอยออกไปมันเหมือนกับกายเนื้อของเขาที่เปลือยเปล่า จากนั้นวิญญาณของเขาขาดครึ่งออกจากกัน ดอนรู้สึกตกใจเป็นอย่างมากราวกับมีบางอย่างหายไป
“เกิดอะไรขึ้น วิญญาณของข้าทำไม....”
วิญญาณส่วนที่เหลือกลับเข้าไปในร่างของดอนความเจ็บปวดก็กลับมาอีกครั้งแต่มันกลับเจ็บปวดแค่ร่างกายท่อนบน แค่แปปเดียวแล้วก็หายไป
วิญญาณที่ขาดออกไปถูกลูกบาศก์วิญญาณ กลืนเข้าไปจนหมด ดอนไม่ทันที่จะได้ทันหายจากการเจ็บปวดเขาก็ต้องตกใจ
วิญญาณของเขาเริ่มรวมเข้ากับพลังงานในลูกบาศก์ก่อกำเนิดเป็นจุดแสงเล็กแล้วก็ค่อยกลายเป็นเด็กทารกจากนั้นก็โตเป็นเด็กหนุ่ม หน้าของเด็กหนุ่มไม่ได้เหมือนกับเขา
“ไม่น่าเชื่อเคเซฟอนตอนหนุ่มจะหล่อกว่าข้า” ดอนจับไปที่ใบหน้าตัวเอง
เขากลับมาสนใจที่เดิมอีกครั้ง ร่างของเคเซฟอนดูเป็นผู้ใหญ่วัย40 ปีและก็หยุดลง
วิญญาณที่สร้างนี้มี ส่วนสูงประมาน 180 หุ่นที่ราวกับนักรบ กล้ามเนื้อดังเหล็กกล้า เส้นผมสีแดงโลหิต
ดอนมองเคเซฟอนจิ๋วที่อยู่ในลูกบาศก์เขาระวังตัวเต็มที่
“สวัสดีนายท่าน ข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตว์พร้อมรับคำสั่งท่าน” เคเซฟอนคุกเขาลงทันทีด้วยร่างเปลือยเปล่าอยู่ภายในลูกบาศก์วิญญาณ
“เจ้าเรียกข้าว่าอะไร?” ดอนถามด้วยเสียงเข้ม
“ข้าน้อยเรียกท่านว่านายท่านแต่ถ้าไม่ชอบท่านสามาถให้ข้าเรียกคำอื่นได้” เคเซฟอนก้มหน้าตอบ
“ไม่ต้อง เจ้าจำเรื่องในอดีตได้หรือไม่?” ดอนสงสัย
“ข้าจำได้นายท่าน แต่แค่บางส่วน เพราะข้าถูกสร้างขึ้นมาโดยมีวิญญาณของเคเซฟอนเป็นพื้นฐาน นายท่านโปรดมอบชื่อให้แก่ข้าด้วย” เคเซฟอนตอบด้วยน้ำเสียงที่ภัคดี
ดอนมองเคเซฟอนอยู่สักพัก เขารู้สึกว่าสามารถควบคุมวิญญาณดวงนี้ได้อย่างเต็มที่จะสลายมันทิ้งก็ยังทำได้แค่ใจคิด
“เคน! ชื่อของเจ้าคือเคน” ดอนตอบ
“ขอบคณนายท่าน” เคนทำความเครพดอน จากนั้นก็ถามขึ้นมา“นายท่านข้าขอพลังงานส่วนหนึ่งได้หรือไม่”
“เจ้าจะเอาไปทำไม?” ดอนมองที่เคนราวกับว่าเขาได้ของเล่นชิ้นใหม่
“ข้าต้องการเสื้อผ้า”
สักพักเสื้อและกางเกงถูกสร้างขึ้น มันเป็นเสื้อและกางเกงดำราวกับพ่อบ้าน ไม่มีรวดลายอะไรเลยราวกับมันถูกสร้างขึ้นมาจากโลหิต
“เจ้าทำอะไรได้อีก แล้วมีรู้อะไรเกี่ยวกับลูกบาศก์นี้บ้าง” ดอนยังสงสัย เพราะถ้าเคนสามารถใช้พลังงานในการสร้างเสื้อผ้าได้ก็ต้องรู้อะไรมากกว่านี้แน่ว่าลูกบาศก์นี้คืออะไร
“ความต้องการของนายท่านคือเจตจำของโลกใบนี้ นี่คือมิติพิเศษหรือจะเรียกว่าโลกแรกกำเนิดก็ได้ มันต้องอาศัยพื้นฐานโครงสร้างต่าง ๆ มาพัฒนาตนเอง แต่ถ้ามันมีระบบนิเวศที่ดีพร้อมมันสามาถพัฒนาได้ด้วยตนเอง อย่างเช่นที่ข้าสร้างสิ่งของโดยไม่อาศัยโครงสร้างสิ่งของที่ย่อยสลาย” เคนอธิบาย
“เจ้ารู้ได้ยังไง หรือในโลกนี้มีของแบบนี้อยู่” ดอนจ้องไปที่เคน
“หนึ่งหน้าลูกบาศก์ต่อหนึ่งเจตจำนง ข้าก็คือเจตจำนงแห่งความโกรธ” เคนตอบ
“ถ้าข้าสร้างวิญญาณแบบเจ้าขึ้นมาอีกละ?” ดอนรออย่างมีหวัง
“ถ้าท่านทำแบบนั้น โดยที่ไม่มีวิญญาณพื้นฐานที่เหมาะสมกับแต่ละด้านมันก็จะพังทลาย อีกอย่างค่าตอบแทนที่ท่านต้องจ่ายในแต่ละครั้งนั้นคือวิญญาณของท่าน”
ดอนได้ยินแบบนั้นก็หยุดความคิดโดยเร็ว “แค่สร้างเคนขึ้นมาได้นั้นก็ถือว่าเป็นปราฏิหารย์แล้ว เขาจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกถ้าไม่รู้ว่าต้องจ่ายอะไรเป็นค่าตอบแทนบ้าง”
ดอนเงียบไปสักพัก แล้วก็มองไปที่เคนเล็กกระจิ๋วในลูกบาศก์ จากนั้นเขาก็ลองถามสิ่งที่อยากรู้อีกหลายอย่าง
เคนสามารถออกมาจากลูกบาศก์วิญญาณได้แต่ไม่ได้หมายความว่าเป็นอิสระจากลูกบาศก์
เขาสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้ มีพลังในการล่อลวงและความคุมจิตใจของคนที่อ่อนแอ่กว่าเขา ดอนได้ยินแบบนั้นก็ต้องคิดถึงพวกผี ขึ้นมาทันที
เคนเสนอให้สร้างระบบนิเวศในลูกบาศก์ เขาเองก็เห็นด้วยและอย่ากรู้ว่ามันจะเป็นแบบไหน จึงปล่อยให้เคนจัดการดูแลลูกบาศก์
แต่สิ่งที่เขาสนใจมากกว่าในตอนนี้คือ ดอนไม่รู้สึกถึงร่างกายท่อนร่าง เขากลายเป็นคนพิการไปแล้ว
หลังจากสอบถามเคนอยู่สักครู่ ดอนก็รู้ว่าวิญญาณที่เสียหาย นั้นจะส่งผลต่อการควบคุมร่างกาย ก็ถ้าไม่มีวิญญาณคอยควบคุมร่างกายก็เป็นได้แค่เปลือกที่ว่างเปล่า แต่มันก็พอจะมีวิธีรักษาได้อยู่
“วิธีแรกนั้นคือการเป็นจอมอาคมระดับผู้กลืนกลืนและดูดซับวิญญาณคนอื่น และวิธีที่สองคือ ยาผสานวิญญาณทองคำ ยาระดับสามที่มีแต่ใน องค์กรขนนกทองคำ หรือไม่ก็ยาภูติวิญญาณของ ขององค์กรภูติกะโหลก” เคนตอบอีกหลายวิธีส่วนใหญ่ก็หนีไม่พ้นองค์กรชั้นนำ
“พอมีวิธีที่ข้าสามารถทำได้โดยไม่ต้องไปยุ่งกับพวกนั้นไหม” ดอนถาม เขาจะไม่ยอมไปยุ่งเกี่ยวกับองค์กรพวกนั้น โดยเฉพาะพวกขนนกทองคำ ที่ตั้งค่าหัวเขา และภูติกะโหลกที่ เกี่ยวข้างกับท่านหญิงเรน่าจับเขามาขังไว้ที่เหมืองแห่งนี้แน่
“มีอยู่วิธีหนึ่งแต่ท่านต้องเป็นผู้ใช้พลังฝึกหัดก่อน และแบ่งจิตเข้ามาในลูกบาศก์” เคนตอบด้วยท่าทีเครพ
ดอนได้แต่ทำใจ “ข้าต้องเป็นผู้ใช้พลังฝึกหัดให้ได้” ตอนนี้เหมือนเขามีแรงกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้ง “ข้าต้องทำอย่างไร?”
“ท่านต้องผ่านการตื่นรู้ก่อน ส่วนของที่ต้องใช้ก็พอจะหาได้ในกระเป๋าในนั้น แต่ว่าร่างกายของท่านตอนนี้ยังไม่พร้อมต้องรอก่อน” เคนชี้ไปที่กระเป๋าของเคเซฟอน
ดอนนักพักผ่อนและทำความคุ้นเคยกับร่างกายในสภาพใหม่นี้ ส่วนเคนนั้นก็หายไปพร้อมกับลูกบาศก์วิญญาณไม่ได้กลับมาอีก
เขาคิดว่าเคนอาจจะหลอกเขาและหนีไปพร้อมกับลูกบาศก์วิญญาณแล้วก็ได้ แต่หลายวันให้หลังเคนก็ลอยกลับมาพร้อมกับลูกบาศก์ที่ดูแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง
------------------------------------
จากผู้แต่ง : อย่าลืมคอมเม้น หรือติชมกันนะครับ เพื่อที่ผมจะได้นำไปปรับปรุงในตอนต่อ ๆ ไปครับ ขอบคุณที่ติดตามและอ่านนะครับ แค่ 1 วิว ก็ถือว่าเป็นกำลังใจให้ผมเขียนต่อไปแล้วครับ ขอบคุณครับ
