Three of us 30 : สุดทน
Three of us
ตอนที่ 30
สุดทน
"ฮัลโหล มึงอยู่ไหน?" เสียงทุ้มของอีกคนในห้องทำเอาวรภพที่กำลังนอนซมอยู่ตื่นขึ้นมา ภาพของนทีที่กำลังหน้าเครียดถามปลายสายทำเอาเขานอนนิ่งไม่ขยับให้รู้ว่ากำลังฟังอยู่...
"เต๋...กูอยู่บ้าน...น้องก็อยู่ มึงมาคุยกันไหม" ต้องเป็นเต๋สินะ...ที่นทีกำลังร้อนใจถามไถ่ และเขาเองก็กำลังห่วงใยไม่ต่างกัน
"....มึงมาเถอะมาแก้ด้วยกัน ฮัลโหล เต๋ มึง...ฮัลโหล.." เหมือนว่านทีจะโดนตัดสายไป ก่อนที่เขาจะงุ่นง่านจนวางมือไว้ที่กำโทรศัพท์ไว้จนแน่นลง...
"วอน.." นทีที่หันมาที่เตียงแล้วเห็นตาคู่สวยมองเขาอยู่ก็เรียกด้วยความอ่อนโยนก่อนจะนั่งลงข้างๆน้อง
มือใหญ่ลูบหัววรภพไปมาอย่างเบามือ...
5P (3)
Golffy : ส่งรูปภาพ
Foei : คือไรวะวอน
BIG : ไม่มีไรหรอก อย่าเพิ่งเดากันไป
Ttho : กูก็อยู่ด้วย...ไม่มีอะไรวอน เดี๋ยวกูพากลับเอง...พวกมึงอย่าปั่น
Foei : กูจะไปรู้เหรอโต๋ เห็นแบบนี้ก็ห่วงมันไหม
BIG : @Won โอเคไหมนั่น?
Won : อือ ขอบใจพวกมึง
: ไม่โอเคแล้วทำไรได้ด้วยเหรอ
....ภาพที่กอล์ฟส่งมาเป็นภาพของเต๋ที่กำลังนั่งดื่มกับคริสอดีตคนรักที่เคยทำให้เรามีปัญหากัน วอนดูและอ่านมันก่อนจะยื่นมันให้นทีดูทันที.ใ...
"ไม่คิดมากใช่ไหม มันคงเครียดแต่มันไม่อะไรกับคริสหรอก มันรักเรานะรู้ไหม..." นทีปลอบน้องไปก็นวดขมับที่คิ้วผูกเป็นโบว์ไปด้วย...
"วอนก็รักเต๋...รักมากๆด้วย รักพี่นัทเหมือนกัน แต่วอนก็รักที่จะเห็นพี่นัทกับเต๋รักกันและมีความสุขกับครอบครัวเหมือนเดิม...."
"เราจะบอกอะไร หืม?" นทีเริ่มรู้ว่าวรภพกำลังจะสื่ออะไรแต่เขาอยากถามให้แน่ใจอีกที
"ถ้าต้องเลือกอะพี่นัท ถ้ามันต้องเลือกจริงๆ..." วอนพูดค้างไว้แค่นั้น
"..." นทีรู้ทันทีว่าคำต่อไปคืออะไร แต่เขาจะรอให้น้องพูดความในใจด้วยตัวเอง
"...วอนไม่เลือกทั้งเต๋ทั้งพี่นัท แล้วจะไม่ยอมให้ทุกคนมีปัญหาด้วย วอนไปเอง..." เสียงแหบพร่าบอกออกมาด้วยใบหน้าที่ใกล้จะสะอื้นเต็มที
"แปลว่าเรารักพี่กับเต๋ไม่มากพอ ถ้ามันมากพอวอนจะไม่ไปไหน.." นทีเอ่ยด้วยความน้อยใจ
...ถามเขาๆเองก็ยังคิดไม่ออก
....ไม่รู้จะดึงดันไปต่อยังไง ถ้าสุดท้ายแล้วความเป็นครอบครัวไม่ยอมรับที่พี่น้องจะมีเมียคนเดียวกันแล้วอยู่กินกัน 3 คนเขาก็ไม่รู้จะแก้ปัญหาออกมาในรูปแบบไหน...
"....แต่มันก็ยังไม่เกิดขึ้นสักหน่อย ตอนนี้เราห่วงความรู้สึกเต๋ก่อนดีไหม มันคิดว่าเราสองคนเห็นมันไม่สำคัญนะ.." ตอนนี้ทำได้แค่ต้องแก้ไปทีละจุดเท่านั้น
เริ่มจากน้องชายที่คงเตลิดไปไหนต่อไหนแล้ว...
"ไม่จริงเลยพี่นัทก็รู้...วอนรักเต๋ รักมากๆ" นทีต้องรู้ดีที่สุด เพราะวันที่เขาเจ็บจากเต๋มา...ความอ่อนแอทั้งหมดนทีคือคนที่ปลอบโยน
"พี่รู้ค่ะ...เรานอนก่อนนะคะคนดี นอนนะ...ตัวร้อนขึ้นมาอีกแล้วเนี่ย..." นทีลูบหัวน้องอย่างอ่อนโยนก่อนจะกอดจนวรภพหลับไปอีกครั้ง
เต๋กลับมาบ้านด้วยสภาพมึนเมาเล็กน้อย มีโต๋น้องชายเป็นคนขับรถมาให้
"เฮียเดินดีๆ" คนที่ประคองพี่มาตลอดทางพยายามปรามให้เต๋เดินตรงๆ
"ไม่ต้อง กูเดินได้" เต๋ปัดออกและเกาะขอบราวบันไดบ้านเข้าไป โต๋ที่เห็นอย่างนั้นได้ส่ายไปมา
แกรก
....คนเมาเปิดประตูเข้าไปในห้อง ดีแค่ไหนที่ไอ้คนที่เขากำลังหัวร้อนอยู่ไม่นอนอยู่บนเตียงกับวอน ร่างสูงของท่านประธานผู้บริหารนั่งลงบนเตียงที่มีคนดีของเขานอนอยู่ ทำได้แค่ก้มลงกดจูบลงเบาๆ...
"คนดีของเต๋...." เต๋ลูบหัวน้องไปมา เกลี่ยกลุ่มผมบนหน้าให้น้องจนเข้าที่เข้าทาง วรภพนอนหายใจสม่ำเสมอเพราะพิษไข้ทำให้วอนไม่รู้สึกตัวอะไรเลย...
"....ทำไมต้องเป็นนัทตลอดเลย ทำไมข้างๆคนดีไม่เป็นเต๋บ้าง" เขาตัดพ้อกับคนที่หลับไหลในห้วงนิทราก่อนจะจูบลงไปบนหน้านวลอีกครั้ง และอีกครั้ง.... ทำซ้ำๆอยู่อย่างนั้นจนไม่รู้ว่านานเท่าไหร่...
แกรก
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก เป็นนทีที่เดินออกมาจากในนั้น
"มึงกลับมาได้สักทีนะ แก้ปัญหาด้วยน้ำเมาตลอด มึงทิ้งให้น้องเป็นห่วงได้ไง..." นทีบ่นกับน้องชายที่เหล้าเหม็นคลุ้งไปทั่ว
"..." เต๋ไม่ตอบอะไรแต่ทำท่าจะหนีออกไปจากการปะทะแทน
"เดี๋ยวก่อนเต๋...มึงอย่างี่เง่า! ไม่ใช่ว่ากูกับวอนไม่เห็นหัวมึงนะ...มึงนึกถึงความจริงด้วย"
นทีพยายามอธิบายว่าทำไมเขาต้องรับหน้าเป็นคนรักของวอนคนเดียว ไม่เคยมีสักเสี้ยวที่เขาอยากผลักเต๋ออกไป...
"....ความจริงที่ว่าคือเป็นมึงตลอด เป็นมึงที่เป็นที่หนึ่งนัท...แม้แต่เรื่องวอนก็ยังเป็นมึง..."
"เต๋มึงอย่าเพิ่งชวนตี ....มึงนึกดูดิจะให้กูบอกแม่ว่าไง ว่าทั้งมึงทั้งกูเป็นผัววอนเหรอ แล้วน้องจะเป็นยังไงต่ออะเต๋?" นทีถามด้วยอารมณ์บ้างแล้ว
"เป็นมึงก็พูดได้ดิ!! ลองเป็นกูบ้างที่เป็นคนได้ยืนข้างน้องมันอะมึงจะทนได้ไหม? มึงยอมไหมนัท?" เต๋กระชากคอพี่ชายมาถาม
"กูยอมได้"
"เหอะ มึงมันพระเอกนี่ มึงเป็นแบบนั้นมาเสมอ..." คราวนี้เต๋ผลักคอเสื้อนทีอย่างแรง
มันพูดแบบนั้นได้เพราะตอนนี้เป็นมันไงที่ได้ยืนตรงนั้น.... ไม่สิ เป็นมันมาแต่ไหนแต่ไรในทุกๆเรื่อง
"เพราะมึงเป็นน้องกูไงเต๋กูเลยยอมให้มึงได้ ยังไงซะความจริงมันคืออะไรเราสามคนก็รู้ดีแก่ใจ..."
"...."
"หรือมึงอิจฉากู..."
จากเหตุการณ์ที่ใกล้จะสงบลง เมื่อได้ยินคำจี้ใจดำขึ้นมากลับกลายเป็นศาตนันท์หันไปต่อยเข้าที่ใบหน้านทีเต็มแรง
ผลั่ก!!
"....เออ!! ต้องเป็นกูตลอดที่รับบทนี้!! มึงน่ะเหรอเสียสละนัท...มึงน่ะเหรอ! กูต่างหาก...ที่ต้องฟังใครๆสรรเสริญมึง"
"....."
"ใช่ กูอิจฉา!! และถ้ามึงอยากจะรักกันสองคนก็ตามสบายมึงเลย!! แต่จำไว้เลยว่ามึงมันเห็นแก่ตัว!!"
ผลั่ก ผลั่ว!
....นทีเลือดขึ้นหน้าทันที เหมือนว่าคำเมื่อครู่นี้น้องชายกำลังดูถูกวรภพไปด้วย การไล่ให้พวกเขาไปรักกันทั้งที่วอนยืนยันเสมอว่ารักพวกเขาไม่ต่างกัน การที่น้องร้องไห้และกังวลใจเรื่องมันตลอดน่ะเหรอแล้วยังมาบอกว่าน้องไม่รัก...
"หะ หยุด หยุด!" วอนที่รู้สึกตัวได้สักพักแล้วเอ่ยห้าม...
เขาได้ยินมัน...
ได้ยินเกือบทั้งหมด...
โดยเฉพาะประโยคที่ว่าให้ไปรักกันสองคน...
"หยุดเต๋!...พอแล้วพี่นัท..พอ" วอนลุกขึ้นโซเซไปห้ามสองคนที่ผลักกันไปมา ทั้งที่ตัวเองเวียนหัวจากอาการไข้แต่ก็ไม่อยากให้ภาพนี้เกิดขึ้น...
"ออกไปวอน.." นทีพยายามดันคนกลางออกก่อนจะพยายามหันไปหยุดอารมณ์เต๋ต่อ
"....ฮึก พี่นัทพอแล้ว เต๋ พอ!! ....ฮึกก ก" วอนยังคงร้องห้ามคนที่ยังดึงดันจะพุ่งเข้าหากันไปมา น้ำหูน้ำตาเขาไหลพรากไปหมด...
"....รักมันมากนี่วอน ไปอยู่กันสองคนสิ!! เต๋ไปเอง....แล้วไปรักกับมันให้พอ ให้เต๋เป็นตัวอะไรไม่รู้ไม่ต้องมีตัวตนตรงนี้ก็ได้!!" เต๋ตะคอกใส่คนที่เกาะแขนเพื่อห้ามเขาไว้จนวอนสะดุ้ง
"ไอ้เต๋มึง!!"
ผลั่ก
นทีที่ได้ยินและได้เห็นว่าวอนยิ่งร้องไห้ก็ต่อยเข้าไปเต็มแรงอีกที เหตุการณ์วุ่นวายเข้าเรื่อย จนวรภพกระเด็นล้มไปอีกทาง แล้วนั่งมองภาพความรุนแรงด้วยตัวสั่นเทา...
ปัง ปัง ปัง!!
แกรก
"นัทเกิดอะไรขึ้น"
เสียงประตูเปิดเข้ามาด้วยท่าทางตื่นตูมของคนมาใหม่ทำเอาเหตุการณ์วุ่นวายทั้งหลายหยุดลง แต้วและโต๋พรวดเข้ามาในห้องมองภาพวงวิวาทอย่างตกใจ ข้าวของกระจายรวมถึงใครอีกคนบนพื้นห้องด้วย...
"ทำบ้าอะไรกันวะ วอนมึง..." โต๋รีบเข้าประคองคนที่อยู่ที่พื้นก่อนใคร..
...ส่วนแต้วมองด้วยความตกใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า พี่น้องสองคนไม่เคยต่อยตีกันขนาดนี้... ไม่มีสักครั้งที่สองคนจะพลั้งรุนแรงกันจนเลือกตาแตกน่าสังเวชแบบที่เธอกำลังเห็น...
"พวกแกเป็นบ้าอะไรกันเนี่ย...จะตีกันทำไม!! นี่เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น...เวรเอ้ยย!!" แต้วสบถออกมาหันมองน้องชายทั้งสองคน ก่อนจะเข้าไปดูสภาพเต๋ที่เละกว่าเพราะเมามาก...
"ฮึกก โต๋...มึงกูไม่ไหว..." วอนร้องไห้บอกกับเพื่อน
....โต๋ประคองกอดวอนไว้บนเตียง รับรู้ได้ถึงความเสียใจ เพื่อนเขาตัวสั่นเทิ้มไปหมดแล้ว...
"พูดสินัท...เกิดอะไรขึ้น กัดกันอย่างกับหมา!!" แต้วมองวอนที่ร้องไห้ก่อนจะหันถามน้องชายคนโตทว่าไม่มีใครตอบคำถามสักคำ...
"..."
"ตอบสิเต๋!" แต้วหันถามอีกคนที่ใกล้ตัวเขาที่สุด
"...."
"วอน...เราบอกพี่ได้ไหม" แต้วเหลือที่พึ่งสุดท้ายคือคนที่น่าจะรู้เรื่องทั้งหมดดีพอๆกับน้องชายอีกสองคน
"วอน ฮึก...กับเต๋คบกันอยู่... เราสามคนคบกัน" วรภพเอ่ยมันออกมาทำเอาแต้วตาวาวขึ้น
"หมายความยังไง...เราคบซ้อนเหรอ นี่ตีกันแย่งวอนเหรอ?" แต้วถามออกมาเพราะความสับสน
พี่น้องสองคนต่อยกันแย่งวรภพที่นั่งอยู่บนเตียงเหรอ...ทำไมไม่มีใครมองหน้าเธอ ทุกคนกล้ำกลืนที่จะพูด เธอจึงมองหน้ากับโต๋น้องชายคนเล็กหวังจะได้คำตอบที่เคลียร์กว่านี้
โต๋ส่ายหน้าให้พี่สาว...
"เขาสามคนคบกันเจ้ฟังถูกแล้ว เฮียนัทเฮียเต๋แล้วก็วอน อยู่กันสามคน..." โต๋บอกกระท่อนกระแท่น ....มันก็ต้องเป็นเขาแล้วล่ะที่ต้องพูด ในเมื่อเจ้าตัวไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย เหตุการเลยเถิดมาขนาดนี้แล้ว...
"นะ นี่....ยังไงนะ... แกสามสามคนผัวเมียเหรอ?" แต้วอยู่ในใบหน้าที่งงหนักเข้าไปอีก
เธอมองไปยังนทีที่มีสายตาว่างเปล่า และเต๋ที่ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไปแล้วเพราะยืนไม่อยู่จากฤทธิ์เหล้าและความเจ็บจากการทะเลาะกัน
"....อืม ไม่ใช่แค่นัทหรอกนะที่คบกับวอน เต๋ก็ด้วยนี่ไง... เต๋น้องชายที่ไม่เคยเก่งเท่ามันของเจ้นี่แหละ วอนก็เป็นของเต๋เหมือนกัน...." คำอธิบายจากหน้าช้ำๆนั่นยิ่งทำวรภพน้ำตาไหลพราก
"ใครมาอธิบายเรื่องนี้ให้ป๊าฟังที!!" เสียงจากหน้าห้องและประตูที่เปิดแง้มอยู่ถูกเปิดเข้ามา และสมาชิกในบ้านอยู่นี่กันครบ
"...ให้เวลา 1 นาที ลงไปนั่งคุยกันให้รู้เรื่อง" อรณิชย์เอ่ยออกมาทำเอาทุกคนมองหน้ากัน โต๋ยิ่งกอดวอนที่ตัวสั่นเทิ้มเข้าไปอีกแน่นขึ้น ส่วนคนอื่นๆที่หน้าประตูพากันฝืนเดินกันลงไปรอล่างบ้าน...
"เจ้รอฟังนะ..." แต้วทิ้งท้ายไว้ก่อนจะหันหลังเดินไป
"วอน..." เต๋เรียกน้องออกมาเสียงอบา ทว่าตอนนี้วอนไม่มองหน้าใครเลยนอกจากซุกอยู่ในอกของโต๋อย่างนั้น
ก่อนที่น้องชายคนเล็กแต่สติโตสุดจะประคองเพื่อนให้เดินออกไปด้วยกัน ทิ้งไว้สองพี่น้องที่ยืนมองหน้ากันตาไม่วาง...
"สะใจมึงแล้วใช่ไหม แบบนี้เหรอทีี่มึงต้องการ..." นทีถามออกมามองหน้าของเต๋ที่ดูแทบไม่ได้
"กู ..กูไม่ได้จะทำร้ายเรา กู คะ แค่...แค่อยากเป็นของวอนบ้าง กูอยากเป็นที่รักบ้างนัท...กูแค่..." เสียงสั่นๆนั่นพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป...
"มึงทำลายทั้งหมดที่มึงอยากมี...ทั้งความเป็นที่รัก....และวอน" นทีบอกอย่างเลื่อนลอยก่อนจะเดินออกไป
"...."
"มึงไปเผชิญหน้ากับการใช้อารมณ์ของมึงด้วย" คนพี่ที่ยังไปได้ไม่ไกลตะโกนกลับมาบอกให้น้องชายที่ยังนั่งไม่ได้สติได้รับรู้ไว้อีกที...
บนโต๊ะกลางบ้านที่เคยเป็นที่รวมตัวในวันที่พร้อมหน้าและทุกคนจะยิ้มแย้มเสมอมาเมื่อเรามาพร้อมกัน ทว่าวันนี้สมาชิกครบครันแต่มันไม่มีกลิ่นอายของความสุขเอาเสียเลย...
"พูดมา..." บิดาของนทีเอ่ยออกมาด้วยเสียงแห่งอำนาจ มันก้องไปหมดยิ่งในเวลากลางดึกสงัดอย่างนี้ เที่ยงคืนเลยไปก็แล้ว...ควรจะเป็นเวลาที่ทุกคนนอนหลับไหล
แต่เพราะเสียงวิวาททำให้ได้ตื่นมารับรู้เรื่องราวที่ทำเอาพ่อแม่ในบ้านตกใจกันกับสิ่งที่เกิดขึ้นตามๆกัน...
"....พวกเราสามคนอยู่กัน 3 คน นัท เต๋ และวอน..." เป็นนทีที่พูดมันออกมา ใกล้กันนั้นวรภพหยุดร้องไปแล้วก็กลับมานั่งสะอื้นน้อยๆและตัวที่ซีดไปหมดก็มีโต๋คอยจับมือไม่ห่าง
"....ตั้งแต่เมื่อไหร่?" มารดาถามขึ้นมาบ้าง
"เรื่องตั้งแต่วันแรกที่เปิดตึก จนวันนี้..." นทีเช่นเคยที่ตอบอรณิชย์ออกมา
"แกอยู่กัน 3 คนผัวเมียน่ะเหรอนัท แกกับเต๋เป็นพี่น้องกันนะ แล้ววอน..." แต้วไม่เข้าใจว่าตอนนี้สถานะ 3 คนมันเป็นแบบไหน
"รู้แค่วอนเป็นคนของนัทและเต๋ก็แล้วกัน" นทีบอกออกมา
เป็นเขาที่เป็นพี่ให้เต๋เสมอ...
และเป็นเขาที่เป็นหลักยึดให้วอน...
เขาที่ทุกคนชื่นชมก็กำลังตรอมใจเหมือนกัน...
"ฉันสอนให้แกสองคนรู้จักแบ่งปันกัน แต่ไม่เคยสอนให้แบ่งกันกระทั่ง..." องอาจเว้นไว้แล้วมองสองพี่น้องสลับไปมา
"แล้วต้องต่อยตีกันมันเพราะอะไรเต๋ คนๆเดียวแกต้องทำกันขนาดนี้เลยเหรอ!" เนโพล่งออกมา เสียงเธอสั่นไปหมด...หัวใจของเธอไม่โกหกเพราะสีหน้าแสดงออกมาหมดว่าเธอรับไม่ได้
ทั้งลูกชายทั้งหลานชายจะรักใครเธอก็เปิดใจได้ทั้งนั้น แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบสามคนผัวเมีย...
"...ผมมันเป็นลูกที่ไม่พอใจพ่อแม่สักอย่างอยู่แล้ว...ผมหาเรื่องนัทมันเอง ผมยอมไม่ได้เองที่มันจะเป็นคนเดียวที่บอกใครต่อใครว่าวอนเป็นของมัน"
"...."
"ผมอิจฉามันแม่ได้ยินไหม...แม่ได้ยินไหม!!เต๋ไม่เข้าใจว่าทำไมเป็นมันตลอด!!" ศาตนันท์ตัดพ้ออกมาและมันทำเอาทุกคนอึ้งกว่าเดิม วรภพร้องไห้ออกมาอีกรอบ...
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
ที่รักของเราต้องเจ็บปวดเพราะมันไม่ถูกใจคนอื่น...
"พ่อชมมันเสมอ..พ พ่อไม่เคยเห็นผมเก่งกว่ามันเลย มันเป็นลูกของพี่สาวที่พ่อรัก พ่อกดผมไว้โดยให้ดูมันเป็นแบบ....ผมตามมันเสมอ"
"...."
"ทุกคนสอนให้เรารักกัน เราแชร์กันทุกอย่าง และผมกับมันเจอวอนพร้อมกัน...เราก็ไม่ได้แย่งกัน เราอยู่ด้วยกันได้..."
"...."
"แต่ต้องเป็นมันอีกแล้วเหรอที่จะต้องนำผมไปก่อน ต้องเป็นนัทเสมอ เป็นมันทุกที..." เต๋เอื้อนเอ่ยออกมาเลื่อนลอย
แต้วกุมมือน้องชายไว้แน่นด้วยความสงสารจับใจ เธอรู้มาตลอดว่าเต๋น้อยใจเรื่องนัทตั้งแต่เด็กๆ... น้องชายตัวเล็กของเธอเกิดมาก็เจอนทีที่เหมือนเป็นทั้งเพื่อนซี้และไม้บรรทัดที่ต้องคอยโดนวัดโดนเปรียบเทียบ...
"ผมไม่เคยคิดแบบนั้น นัทรักมันแลเเต๋เป็นน้องนัท นัทไม่เคยคิดจะดีกว่าหรือจะเหยียบน้องเลย.." นทีเอ่ยอธิบายของเขาในส่วนนี้
เขาไม่เคยรู้สึกต้องเหนือกว่า...
ไม่เคยอยากชนะ...ถึงได้อยากจะสละให้กันและกันมาตลอด ไม่เคยรู้สึกว่าต้องมีวอนคนเดียว...ไม่ได้อยากเป็นที่หนึ่ง เขาไม่เคยสักเสี้ยวนึงอยากให้เต๋เสียใจและด้อยกว่าใครโดยเฉพาะตัวเขาเอง...
"ทำไมกูจะไม่เข้าใจล่ะเต๋...ในเมื่อทุกก้าวกูก็เดินตามเฮียมึงก็รู้ เรารู้เสมอว่ามันเจ็บปวดยังไง.." นทีมองไปยังน้องชายที่เงยสบตากัน
นทีเองก็ตเองมีอนุภัทรเป็นแบบวัดความสำเร็จมาแต่ไหนแต่ไร... ทำไมเขาจะไม่เข้าใจว่าเต๋รู้สึกยังไงกับเรื่องพวกนี้ เพียงแค่เขาดีกว่าที่มีนุให้เดินตามคนเดียว แต่เต๋ต้องเดินตามเราสองคนพี่น้องอีกที ด้วยเหตุผลที่ว่าลุงอาจรักและเคารพแม่อ้อของเขามาก...
เพราะองอาจรู้บุญคุณตาที่เลี้ยงมา เลยพาลทำให้แม่จะมีภรรยาก็ยังรักและเคารพคนเป็นพี่อย่างอรณิชย์...เลยพาลเผลอสอนลูกผิดๆให้ต้องอยู่ต่ำกว่าไปด้วย
"แล้วเธอล่ะ...เธอรักใคร? ชอบหรือไงให้เขาทะเลาะกัน?" เนเอ่ยถามออกมาทำเอาวอนสะดุ้ง
"ผ ผม...ผมรักเต๋..แล้วก็รักพี่นัท.." วอนเอ่ยเสียงสั่น เขาเลือกจะพูดชื่อเต๋ก่อนนทีเพื่อไม่ให้คยพี่นั้นต้องเก็บไปคิดอีก...
"....หึ ฮ่าๆๆๆ ไอ้หนูเอ๊ย...ความรักสองคนเนี่ยใครมันจะไปห้าม แต่อยู่กันสามคนแล้วมันเป็นพี่น้องกันเนี่ยนะ มันไม่เห็นแก่ตัวแล้วเรียกว่าอะไร!!" องอาจตบโต๊ะดังลั่น ....แต่ฝ่ายพ่อแม่นทีนั้นยังเงียบอยู่
"พ่อใจเย็นก่อน..." แต้วห้ามบิดาตัวเอง
"ผมยอมรับ ฮึก ก ครับ...ว่ารักกัน3คนมันไม่เหมือนปกตินิยม แต่มันผิดด้วยเหรอครับถ้าเราอยู่ด้วยกันได้..." วอนกลั้นใจพูดมันออกมาทั้งหมดนี่เป็นสิ่งเดียวที่เขาจะทำได้คือเอาความกล้าออกมาใช้...
"วอน...แม่เรารู้หรือเปล่า?" อ้อถามออกมาตรงๆและวรภพส่ายหน้าไปมา...
"ไม่มีใคร ฮึก รู้ครับ ฮึ่ก อึ่กกก...มีแต่เพื่อนๆ.." วอนเอ่ยและตัวสั่นเทิ้มขึ้นมาอีกรอบ
"เลิกกันซะ..." คำสั่งออกมาจากปากของบิดานที มันไม่ได้ดังเลย...แต่มันสะท้านไปถึงใจหลายคนบนโต๊ะนี้
"พ่อ..." นทีกำลังจะแย้ง
"วันนี้เป็นวันที่น้าผิดหวังในตัวนัทที่สุด... แทนที่จะห้ามกัน ไม่มีใครเคยว่าพวกแกเลยที่จะคบเพศไหนจะมีชีวิตยังไง พวกแกเก่ง ฉลาด แต่นี่พี่น้องจะอยู่กัน 3 คนผัวเมียเหรอ บ้ากันไปใหญ่..."
องอาจบอกออกมาด้วยท่าทางขึงขัง เขาไม่เคยด่าหรือว่าร้ายใส่นทีมาก่อน เป็นหลานชายคนโปรดเลยก็ว่าได้...แต่สุดท้ายวันนี้ก็เอ่ยปาก
"โลกแคบ พ่อมันโลกแคบ!!" โต๋โพล่งขึ้นมา
"โต๋!!" เนตวาดลูกชายคนเล็กที่เสียงใส่พ่อจนดังลั่น
"ทุกคนมันโลกแคบ!! ความรักมันจำกัดกันได้ที่ไหน เขาจะคบกันยังไงมันก็เรื่องของเขาเอง จะกี่คนหรือจะใครบ้างมันก็อยู่ที่เขาจะเลือก... ไม่ใช่เรื่องที่ใครจะไปกำหนดให้!!"
"โต๋!!" แต้วเสียงดังใส่น้องขึ้นมา ทำเอาสามีเธอที่ไม่มีบทเงียบๆต้องห้ามขึ้นมาด้วยการดึงแขนไว้...
"เออเจริญแล้ว!! เพราะมีเพื่อนแบบนี้มีน้องแบบนี้ไงมันเลยไปกันใหญ่ สนับสนุนกันเข้าไปแทนที่จะช่วยห้าม!!" องอาจที่โมโหขึ้นมาอีกรอบตบโต๊ะเข้าฉาดใหญ่และกร่นด่าลูกชายอีกคนไปด้วย
"...ผมแม่งก็ผิดหวังในตัวทุกคนเหมือนกัน ทั้งลุงกับป้าที่บอกว่าเปิดใจ ที่จริงแล้วก็เปิดแค่เท่าที่กรอบแคบๆจะมี พ่อกับแม่ที่ติดอยู่กับสายตาคนจะมอง!! เจ้ก็เหมือนกันตามไปกับเขาทุกที ไม่มีหย่อนไม่มีเห็นใจ ตึงเกินไปทั้งหมดจนจะประสาทแดกตายห่าอยู่แล้ว..." โต๋ที่ทนมานานโพล่งออกมาใส่ทุกคน
"มึงด้วยเฮีย!! ใช้แต่อารมณ์จมอยู่กับปมที่แม่งไม่มีอะไรเลย เฮียนัทด้วย...แม่งจะเด็ดขาดก็ไม่เด็ดขาดจริงๆ นั่งฟังอยู่ได้ไงวะ แม่งโว้ยยย!!" โต๋ที่พูดมันออกมาหมดสิ้นดึงมือวอนให้ลุกขึ้น
"...."
"ไปวอน...กูจะพามึงกลับบ้าน อยู่นี่ก็ประสาทแดกตายห่า.."
"ไอ้โต๋!!" องอาจคำรามออกมา ทว่าลูกชายไม่สนใจดึงตัวเพื่อนเดินดุ่มๆออกไปทันที
"มึงจะพาวอนไปไหนโต๋" นทีที่วิ่งตามมาถึงรถพยายามยื้อแขนวรภดไว้ แต่น้องชายคนเล็กสุดของบ้านคว้ากลับมาแล้วยัดตัวเพื่อนนั่งลงไปในรถก่อนจะปิดประตูเรียบร้อย
"แก้ปัญหาได้แล้วค่อยเจอมัน!!"
"กูไม่ให้วอนไป"
เต๋ที่ตามออกมาเสริมขึ้นอีกคนไม่ยอมปล่อยให้วอนไปกับน้องชาย
"เฮียมึงอะตัวดีเลย...สร่างเมาก่อนแล้วกูจะพูดด้วย" โต๋ตัดบทแค่นั้นก่อนจะเดินขึ้นไปฝ่ายคนขับแล้วขยับรถแล่นออกไป ทิ้งให้สองพี่น้องยืนทำอะไรไม่ถูกตรงหน้าบ้าน...
"..ฮึก..." เสียงสะอื้นไห้ของวรภพดังขึ้นอีกหน แม้มันไม่มีน้ำตาเหลือให้ไหลออกมาแล้ว ....วอนเหนื่อยเกินกว่าอะไรทั้งหมด โต๋เอื้อมมือซ้ายที่ว่างเว้นจากพวงมาลัยไปลูบเพื่อนเบาๆก่อนจะบีบมือไว้แน่น...
"มึงนอนนะ ถึงบ้านแล้วกูจะปลุก.."
"ขอบคุณนะโต๋ ขอบคุณมึงจริงๆ" วอนพร่ำบอกพร้อมกับบีบมือกลับไป
...นึกไม่ออกเลยว่าถ้าไม่มีโต๋จะออกมาจากเหตุการณ์นั้นยังไง มันเลวร้ายและปวดใจจนเขารับไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว...
โต๋ถอนหายใจแล้วขับรถมาเงียบๆตลอดทางจนมาจอดที่หน้าบ้านของวอน เขาลงมาเปิดประตูให้คนที่นอนหลับอยู่และดูไม่รู้สึกตัว...
"วอน..." โต๋เขย่าตัวเพื่อนเบาๆ
"...."
"วอนมึง...ตื่นก่อน ไปนอนต่อในบ้านนะ"
"...."
เขาเขย่าอีกรอบก็ไม่มีการตอบกลับ
"วอนมึง...วอน วอน!!" คราวนี้โต๋เสียงดังเข้าเรื่อยๆ ทว่าเพื่อนก็ยังคงนอนนิ่ง
"...."
"วอน!! ไม่ใช่แล้วสัส...พี่นะ พี่นะมึง!! พี่นะ!! พี่นะ!!!" โต๋ที่พยายามเรียกแต่เพื่อนไม่แม้แต่จะขยับตัวเลยเอานิ้วเช็คลมหายใจ
...แม้วอนยังหายใจอยู่แต่ก็ไม่ใช่เรื่องดีที่ไม่รู้สึกตัวอยู่แบบนี้จนเขาต้องตะโกนเรียกนรสิงห์ทั้งกดกริ่งบ้านรัวๆ
"...ตะโกนอะไรวะ ไอ้โต๋มาทำไมป่านนี้วะไอ้เวร" นรสิงห์บ่นด่าทั้งที่เดินออกมาด้วยความสะลึมสะลือและยกมือเกาะรั้วมองเพื่อนน้องชายงงๆ
...โต๋กำลังทำอะไรบางอย่างที่เขามองไม่ถนัดที่ประตูอีกฝั่งของรถ จนต้องเดินอ้อมออกมาดู
"วอนมึง ตื่นวอน... พี่ไอ้วอน...เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น...วอน!!" โต๋เขย่าตัวเพื่อนทั้งยังเช็คชีพจรไม่หยุด
"เฮ้ย!! พามันไปโรงบาล!!"
07.11.2020
