Three of us 22 : ค่อยๆคิด

Three of us

ตอนที่ 22

ค่อยๆคิด

แกรก

"วอน...เดี๋ยวก่อน" เต๋รั้งน้องไว้ตอนที่วอนเปิดประตูไปประจันหน้ากับเพื่อนที่รออยู่ด้านนอก

"เฮียพอเถอะ" โต๋คว้ามือเพื่อนไว้ก่อนจะเอ่ยห้ามพี่ชายตัวเอง

"เต๋ยอมแล้ววอน...แต่ขอร้องอย่าไปไหนนะ มันจะเช้าอยู่แล้ววอนนอนนี่ก่อน เดี๋ยวตื่นแล้ววอนจะไปไหนเต๋ไม่รั้งก็ได้..." เขาไม่อยากให้น้องต้องเดินทางออกไปไหนในตอนนี้ มันไม่ใช่เวลาที่จะปล่อยให้คนที่อารมณ์กำลังร้อนต้องเร่ร่อนออกไปไม่รู้ทิศ...

"งั้นวอนนอนกับกู..." โต๋บอกก่อนจะดึงเพื่อนออกมาจากห้อง โต๋ยอมแต่โดยดีให้น้องไป

เขาผิดจริงและผิดเต็มๆ...

ลองกลับกันถ้าเป็นวอนที่ทำแบบนี้บ้างเขาก็คงโมโห โกรธ แต่พอเป็นตัวเองแล้วก็เกิดอยากจะเห็นแก่ตัวขึ้นมา

กับคริส...คือคนที่เคยคบกันมานานกว่าใคร

พ่อแม่เคยตั้งความหวังไว้ให้เราทั้งคู่..

เราผ่านเรื่องราวมาด้วยกันมากมาย... จะไม่คิดถึง ไม่นึกถึง ไม่หวนถึงวันดีๆก็คงไม่ใช่

แถมเรายังจบกันด้วยดี แต่ผิดเองที่มีเสี้ยววิที่ในใจมันอยากกลับไปหาเธอจริงๆ เขาไม่สามารถโกหกตัวเองและน้องได้ ก็รับกรรมของการไม่เข้มแข็งในควาทรู้สึกของตัวเอง...

....ไอ้นัทรู้มันคงโกรธมาก และตอนมันกลับมานั่นแหละถึงจะได้รู้ว่าเรื่องของพวกเราจะเป็นยังไงต่อ

ถ้าอีกสองคนจะรักกันต่อโดยไม่มีเขา ยังไงเขาก็ยอมรับได้ แค่ได้ให้พี่ชายกับวอนมีความสุข...

เต๋แอบเดินเข้ามาในห้องนอนอีกห้องของคอนโดที่วอนและโต๋นอนอยู่บนเตียง เขานั่งลงที่ขอบเตียงก่อนจะเกลี่ยผมบนหน้าวอนที่นอนหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

"เต๋ขอโทษนะคนดี..." เขาเอ่ยเบาๆก่อนจะจูบลงบนหน้าผากมน ก่อนจะนั่งดูดวงหน้าของน้องที่นอนหลับตาพริ้มด้วยความเหนื่อย...

"เสียใจแล้วทำทำไม?" โต๋ที่เห็นเหตุการณ์และได้ยินทั้งหมดแต่แสร้งว่าหลับไหลอยู่ถามออกมา

"...มันแค่สับสน เฮียไม่ได้อยากทำให้มันเสียใจ" เต๋ตอบน้องชาย

"แล้วพอจะเสียมันไปเข้าใจมากกว่าเดิมรึยัง?" โต๋ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"...เจ็บจังเลยว่ะ ตอนแรกกูก็มั่นใจแล้วว่าจะไม่กลับไปหาคริส แต่พอมาเจอกันแล้วเขาก็ยังเป็นคนที่รู้จักกูดีที่สุด ยังเข้าใจกูที่สุดมันเลยเผลอไปบ้าง..."

"...เฮียนะเฮีย เฮียนัทกลับมานี่แม่งวุ่นแน่!" โต๋พอจะเข้าใจ เพราะเขาอยู่ในชีวิตคนทั้งสองฝั่งมา แต่ถ้าถามว่าเห็นใจใครที่สุดในคงเป็นใครคนที่ไม่ได้อยู่เมืองไทยด้วยซ้ำในตอนนี้...

"...นัทยังไม่รู้ ไม่ต้องไปกวนมันล่ะ รอมันกลับมาก่อนค่อยว่ากัน" นทีรู้ว่าเราทะเลาะกันแต่ยังไม่รู้เรื่องที่วอนบอกเลิกกันเมื่อกี้...

"ก็รู้อยู่ว่าปกติแม่งก็วุ่นวายอยู่แล้ว นี่ยังมาเพิ่มเรื่องอีก แล้วทำใครเจ็บไม่ทำ...ทำที่รักของทุกคนเจ็บเนี่ย วอนมันเคยซึมแบบนี้ที่ไหน" โต๋บ่นยาวไปเป็นพรืด วรภพคือคนที่บรรจบน้ำทุกสายจริงๆ เพื่อนๆมาสามารถรวมตัวกันได้แค่เพียงสงสัยว่าวอนมีเรื่องอะไรไม่สบายใจแม้เพียงเสี้ยวเดียว

ไม่ใช่แค่ในแง่ของเพื่อนสนิท แค่คิดไปถึงครอบครัวเจ้าตัวก็ยังเป็นที่รักของพี่และแม่มากๆอีกด้วย...

"...รู้แล้ว กูเคลียร์ตัวเองมาแล้วโต๋ รู้แล้วว่ารักวอน ยิ่งตอนได้ยินคำว่าเลิกยิ่งรู้เลยว่าไม่อยากเสียไปแค่ไหน..." เต๋บอกออกมาเสียงเศร้า

"เออๆ จะนอนกับมันไหมล่ะ? แต่ว่ามันตื่นแล้วต้องรีบลุกนะเดี๋ยวมันโกรธ" กามเทพสื่อรักเริ่มทำหน้าที่

"ได้เหรอ มึงไม่โกรธเฮียใช่ไหม?"

"โกรธ...แต่ก็เข้าใจไง จะนอนไม่นอน...ไม่งั้นจะนอนต่อแล้วนะ" โต๋ถามมองสภาพพี่ชายตัวเองที่น่าเวทนา...

"...นอนดิ มึงไปนอนห้องโน้นก่อนแล้วกันนะ" สองพี่น้องตกลงกันได้แล้ว ก่อนที่เต๋จะทิ้งตัวลงนอนกอดวรภพที่ขยับตัวไปมาน้อยๆเมื่อมีสิ่งรบกวน

"คนดีให้อภัยเต๋ด้วยนะ" เต๋พึมพำก่อนจะกดจูบลงไปที่ซอกคอน้องแล้วกอดจากด้านหลังจนผล็อยหลับไป

...วรภพตื่นมาด้วยความอบอุ่นที่ยังไม่จางหาย เขารู้สึกว่าได้รับการกอดและลูบหัวแบบที่ชอบตลอดทั้งคืน มองหาข้างตัวก็ไม่พบใคร...หันไปมองที่หน้ากระจกมีใครที่คุ้นตายืนอยู่ คราวแรกนึกว่าเต๋...

"ตื่นแล้วเหรอมึง กูสั่งข้าวมาให้ล่ะ...ลุกไปล้างหน้าแล้วไปกินกัน" แต่เป็นโต๋ที่ยืนอยู่ในชุดของพี่ชาย สองคนนี้ถ้ามองไวๆก็คล้ายกันอยู่เหมือนกัน...

"เมื่อคืนมึงนอนกอดกูเหรอวะ เกาหลังหรือลูบหัวลูบตัวกูด้วยปะ" วอนถามออกมาตรงๆ

"ไม่นะ มึงฝันเปล่า.." คนที่รู้ดีว่าใครกันแน่ที่ทำปฏิเสธเพื่อนออกมาแล้วรีบเดินออกจากห้องไป

....วอนอาบน้ำออกมาเรียบร้อย ใส่ชุดที่พอจะมีอยู่ในตู้ ก่อนจะออกมานั่งร่วมโต๊ะกับเพื่อน เขามองหารอบห้องไม่เจอว่ามีคนอื่นอยู่แน่ๆ จึงก้มลงไปกินเงียบๆไม่ถามอะไรออกมา

"....ไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ มึงกินเถอะ...เสร็จเดี๋ยวกูไปส่งบ้าน หรือมึงอยากไปไหนไหม" โต๋ถามมองหน้าเพื่อนที่หงอยเหงาไปไม่ชินตา

"กลับบ้านนั่นแหละ ฟุ้งซ่านหรือไม่ไหวจริงๆเมื่อไหร่ค่อยนัดเจอกัน พวกมึงจะฝึกงานแล้วด้วยไม่อยากกวนมาก"

"นี่แหละที่กูเครียดอีกเรื่อง ไอ้เฟยต้องฝึกงานกับเฮียเต๋ แล้วแม่งเกือบจะต่อยกันเรื่องมึงเมื่อคืนมันจะไปอยู่ได้ไหมเนี่ย..." เพราะตำแหน่งในแต่ละบริษัทของสามพี่น้องที่กอล์ฟ วอน และเฟยต้องแยกกันไปล้วนเป็นตำแหน่งที่ขึ้นตรงกับผู้บริหารทั้งสิ้น...

การที่เฟยกับเต๋เกือบจะวิวาทกันมันอาจจะเป็นผลให้มันเข้าหน้ากับเฮียของเขาไม่ติดและไม่อยากจะคิดถึงตอนเข้าไปทำงาน...

"เฟยมันแยกแยะออกหรอก หรือถ้าต้องมีิปัญหาจริงๆจะทำอะไรได้ล่ะ" วอนบ่นออกมา

"มึงก็พักผ่อนเตรียมเส้นประสาทไว้เลย เจ้กูน่ะน่ารำคาญที่สุดในโลก ไปทำงานที่นั่นนอกจากความรู้แล้วการรับมือปัญหาสุขภาพจิตกับแม่สาว Perfectionist ก็สำคัญ" โต๋แซ็วพี่สาวออกมา

"อือ..."

"ไหวนะ?" โต๋ถามย้ำไม่แน่ใจว่าเพื่อนได้ฟังแล้วคิดตามหรือเปล่า วอนดูเศร้าและปล่อยวางเรื่องฝึกงานในเวลาเดียวกัน...

"ไหว.."

"เดี๋ยวพรุ่งนี้เฮียนัทก็กลับมาแล้ว เดี๋ยวกูพาไปรับด้วยกัน" วอนพยักหน้ารับกับเพื่อน ก่อนจะก้มลงมองมือถือเพื่อเช็คโซเชียล

Chris_saya : Doo si  jer who? Miss u mak2. lots of good memories with him @stthey #KhoenDee

เหอะ...

สรรพนามใน # นี่คุ้นๆนะเต๋

คนดีนี่ใช้เรียกทุกคนหรือเปล่า...

ภาพที่อีกคนโดนแท็กเป็นสาวสวยในชุดกีฬากับเต๋ที่ยืนยิ้มหวานมองมาที่กล้อง

นี่แน่ใจเหรอว่าคุยกันแล้วว่าเป็นเพื่อนกันยังแท็กภาพหวานที่ไปหากันเมื่อวานอยู่เลย เป็นไปไม่ได้เลยที่คุยกันมาแล้วตกลงว่าจะเป็นแค่มิตรภาพเพื่อนกัน อยู่กับเธอคนนั้นอิท่าไหนถึงยังบอกคิดถึงกันได้....

ทั้งที่ในภาพออกจะมีความสุขกันขนาดนี้ เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าที่เต๋มาอ้อนวอนเมื่อคืนมันจริงหรือเปล่า อยากยื้อเรื่องของเราไว้หรือไม่อยากจะเสียไปเพราะยังได้ไปไม่มากพอ... แทบจะรอให้นทีกลับมาไม่ไหวแล้ว

ใครมันจะได้ยินว่าคนของตัวเองมีเสี้ยวใจให้แฟนเก่าแล้วจะสบายใจวางใจหรือไม่คิดมากได้บ้าง?

3❥ (3)

Nathee : ทำไมกลุ่มเงียบจัง ดีกันยัง?

tthe      : ช่วงนี้กูนอนบ้านนะ

Nathee : เออ โอเค

            : วอน วันนี้กินข้าวยังคะ?

            : พี่ไม่ว่างโทรไปเลย ติดประชุม

Warning : กินแล้วครับ พี่นัทกินรึยัง?

Nathee : กินแล้วครับ คิดถึงตัวแสบจัง

Warning : คถ.เหมือนกัน รีบกลับมาสิ

Nathee  : อ้อนจัง อยากฟัดแล้ว

Warning : :P

เต๋อ่านข้อความแล้วกดปิดจออย่างรวดเร็ว เขาไม่อยากจะทนอ่านมันเลย...ในตอนที่ตัวเองเหมือนไม่มีตัวตน

"บอสครับ ของวันนี้มีเอกสารเซ็นอีก 2-3 ตัวก็ไม่มีอะไรแล้วครับ" ผู้ช่วยของบริษัทเดินหอบแฟ้มเข้ามาให้เรื่องรายงานของวันนี้

"ขอบคุณมากครับ วางไว้ได้เลย"

"เรื่องเด็กที่จะมาฝึกงานอาทิตย์หน้าก็จัดการเรียบร้อยแล้วนะครับ แต่ว่ามีการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อยนะครับ เลขาคุณแต้วให้แจ้งมาว่า The 1 จะให้น้องเข้ามาฝึกงานที่นี่ก่อนสักพัก เพราะทางโน้นยังไม่ลงตัว" คำบอกเล่าของเลขาทำเอาเต๋ชะงัก

...งั้นแปลว่า The 1 ของเจ้แต้ว จะส่งวอนมาฝึกงานที่นี่ก่อนสักพักงั้นเหรอ ดีใจอยู่หรอกแต่น้องจะโอเครึเปล่าเนี่ย...

"ยังไงจัดการไปตามขั้นตอนแล้วกันนะ" เต๋บอกก่อนจะเอาเอกสารมาจัดการเซ็นลงไป

"มาแล้วน้องชายเจ้ มานั่งนี่เร็ว" แต้วที่นั่งอยู่ในบ้านเรียกร้องชายคนรองที่เดินคอตกท่าทางเหนื่อยล้ากลับมาจากทำงาน

"มีอะไรอีกอะ ถ้าจะคุยเรื่องงานแต่งเอาไว้ก่อนนะเจ้ ....ไมเกรนจะกิน ไม่อยากปวดหัวตอนนี้" เต๋ดักทางไว้ก่อนและพี่สาวรู้ดีว่าเขาคำไหนคำนั้น ไม่คุยคือไม่คุย...เมื่อไหร่จริงจังคือจริงจัง และหน้าเขสตอนนี้ก็บอกได้ดีว่าไม่มีอารมณ์จะคุยเรื่องที่ว่าจริงๆ

"เปล่าสักหน่อยแกนี่ก็... แค่จะให้มากินข้าวด้วยกัน ช่วงนี้กลับบ้านแล้วเนอะ...นัทไม่อยู่ใช่ไหม?"

"ไม่เกี่ยวกับมันสักหน่อย" แต่เมียบอกเลิกจะให้ไปขลุกที่ไหนล่ะถ้าไม่ใช่ที่บ้าน เต๋ทิ้งตัวนั่งลงบนโต๊ะด้วยความอ่อนแรง...

"แล้วกับคริสนี่ยังไง จะกลับมาคืนดีกันแล้วใช่ไหม?"

ปึ่ก

คำถามของแต้วถูกขัดด้วยการที่โต๋นำจานผลไม้มาวางลงอย่างแรง

"จะขอโทษหรือจะให้ฉันจับหัวแกโขกโต๊ะ? จะวางจานดังขนาดนั้นทำไมโต๋..." พี่สาวคนโตเธอปรายตามองน้องชายคนเล็กที่ฟึดฟัดมาร่วมโต๊ะด้วย

"ขอโทษครับ...โต๋ผิดไปแล้ว โต๋นิสัยไม่ดี โต๋วางจานเสียงดัง" เขากรอกตามองประชดพี่สาว

"ว่ามาซิ...จะดีกันเหรอกับคริส?" คำถามของแต้วที่ถามเต๋และสายตาของโต๋ที่ไม่ค่อยจะพอใจนักกำลังรอคำตอบ

"ไม่ล่ะ แค่กลับมาเป็นเพื่อนกัน..."

"เสียดายเหมือนกันนะ แต่ก็แล้วแต่แกแล้วกัน ถ้ามันใช่มันก็คงจะไม่จบลงหรอก..."

"จริงเจ้" โต๋เสริม แต่เขาไม่ได้หมายถึงคริส เขาหมายถึงวอน...

"แล้วแกฝึกงานเป็นไง เรื่องเพื่อนแกที่ต้องไปฝึกงานกับเต๋มันก่อนนั่นรู้แล้วใช่ไหม?" เธอถามน้องคนเล็ก

"มันน่าจะรู้แล้วนะ...ส่วนของโต๋ชิลๆ ทำกับบริษัทต่างชาติ สบ๊ายยย!" เพราะต้นทุนภาษาดีเลยไม่กังวล ขืนให้เขาไปฝึกงานกับพี่ๆสักคนสิคงตาย...

"แล้วทำไมเจ้ไม่ให้ฝึกที่นั่นเลยอะ จะโยนไปโยนมาทำไม...น้องมันจะได้ปรับตัวทีเดียว" เต๋กังวลว่าวอนอาจจะต้องเสียเวลาในการเรียนรู้งานระบบที่ไม่เหมือนกันหลายรอบแล้วอาจจะเหนื่อย

"...เจ้จะให้มาเป็นผู้ช่วยเลขาน่ะสิ เห็นว่าเป็นลูกชายเพื่อนแม่ด้วยเลยอยากจะสอนเอง ต้องรันระบบเตรียมรอน้องมันใหม่..." เธอตอบด้วยความอารมณ์ดี

"โอ๊ยแค่คิดก็จะประสาทกินแทนมันละ โถ่เพื่อนเอ๊ยไม่น่าต้องมาเจออะไรแบบนี้เลยจริงๆ..." โต๋กรอกตามองบน

"...เว่อร์ แล้วนี่จะออกไปไหนกันอีกไหม? ว่าจะชวนไปงานเลี้ยงด้วยกัน" แต้วถามมองดูน้องชายทั้งคู่

"ไม่ว่างอะ...วันนี้วันเกิดเพื่อน จะไปเจิมผับแถว xxx เขาว่าดีเจโคตรดี ดีกว่า etc อีก..." โต๋เหน็บพี่ชายที่ทำหน้าไม่สนใจ

"ใครไปบ้าง?" เต๋นึกขึ้นได้ว่าเพื่อนน้องมันก็มีวอนอยู่ด้วยเลยถามออกมา

"ไปหมดนั่นแหละ ธีมวันนี้น่ะดูซะก่อนนี่...เป็นไง...ซีทรู คืนนี้น่ะรวมตัวคนโสดทั้งนั้นครับ" โต๋ว่าพร้อมยืนโชว์กางเกงที่ขาดจนแทบจะไม่ต้องใส่และเสื้อสีขาวเห็นเนื้อในหน่อยๆก่อนจะลุกออกไปไม่สนว่าใครจะตะลึกบ้าง

"เดี๋ยวก่อน ไอ้โต๋!" เต๋เรียกไว้ด้วยจะถามว่ามันคือที่ไหนเพราะเขาจะได้ตามไปเฝ้าวอน แต่ก็ไม่ได้รับการสนใจจากคนที่เดินลิ่วๆไป...

"นี่มันเพิ่งเย็นเองนะ มันไปช่วยเขากวาดร้านรึไง?" แต้วงงกับน้องชายมิวายหันกลับมามองคนที่อยู่ไม่ติด...

"แล้วแกล่ะ?"

"ไม่ได้ไปเจ้ ไว้วันหลังแล้วกัน" ใครจะไปมีอารมณ์ เมื่อเมียตัวเองที่แม้จะโดนเขาบอกเลิกไปแล้วก็ตามกำลังจะไปเที่ยวแถมการแต่งตัววันนี้แต่ละคนคงเฮี้ยวกันน่าดู แค่คิดว่าน้องมันใส่เสื้อวับๆแวมๆ แล้วไปเต้นให้ใครมองบ้างก็ไม่รู้ยิ่งอยู่ไม่ติด...

Nathee : มารับด้วย ถึงประมาณทุ่มนึง

tthe      : ทำไมมาเร็ว?

Nathee : คิดถึงเมีย

tthe      : เดี๋ยวไปรับ

            : มาก็ดี มีคนจะออกไปดื้อข้างนอก

Nathee : ทำไมมึงไม่จัดการเอง

tthe      : น้องมันบอกเลิกกูแล้ว

Nathee : ?

tthe      : เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง

"พูดอะไรหน่อยสินัท ด่ากูก็ได้" เต๋ที่กำลังขับรถพาพี่ชายไปที่ผับที่น้องมันไปคืนนี้บอกนทีในตอนที่เขาเล่าเรื่องทั้งหมดไปแล้ว

"สิ่งที่มึงได้รับอยู่ตอนนี้ก็สาสมจนกูก็ไม่ต้องด่าอะไรเพิ่มแล้ว"

"กูผิดจริง...กูยอมหมดแล้ว เหลือแค่ให้น้องยกโทษ"

"ถ้าไม่ล่ะ?" นทีเลิกคิ้วถาม เต๋ควรจะเผื่อใจและมีทางออกในกรณีที่วอนไม่ยกโทษให้ไว้บ้าง...

"มึงกับน้องไปต่อเถอะ กูไม่เป็นไร..."

"น้ำตานี่ไหลถึงตีนแล้วมั้ง" นทีแซ็ว

...เขาเข้าใจได้ ว่าคนเรามันต้องมีกันบ้างที่อยากหวนกลับไป แม้จะไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวเอง เพราะความเป็น Bisexual ของเขานั้นอยู่บนพื้นฐานการไม่ยึดติดและยึดโยงกับความเป็นคู่ชีวิตจากบริบทของสังคมของเขาดำเนินมันมาแบบนี้แต่ต้น....

หลังๆเอนเอียงไปทาง Gay เลยด้วยซ้ำ เพราะไม่ได้คิดจะลงลึกไปกับเพศหญิงเหมือนก่อนที่ยังก้ำๆกึ่งๆเลย ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ากับผู้หญิงจนลืมไปแล้วว่ารู้สึกยังไง ครั้งล่าสุดที่ทำไปก็เพราะนึกสนุกกับการ threesome กับไอ้เต๋ล้วนๆ...

....แต่สำหรับคนที่เคยเป็น Straight มาก่อนอย่างเต๋ที่เพิ่งมารู้ว่าตนเองนั้นอะไร...มันเคยคบกับแฟนผู้หญิงคนนั้นจนวางแพลนชีวิตคู่ด้วยกัน การจะไปด่ามันและโกรธที่มันทำวอนเสียใจซะทีเดียวคงจะใจร้ายไป

....นทีเดินเข้ามาในผับที่กำลังเปิดเพลงดังโครมคราม ดีเจที่อยู่บนเวทีสูงมีทั้งหนุ่มหล่อและสาวสวยที่ใส่เสื้อรัดโชว์เนินอกข้างบนกำลังโยกย้ายและมีเสียงเชียร์จากด้านล่าง ก่อนจะมองหาคนที่ทำให้เขารีบบินกลับมา

.....วรภพในชุดกางเกงยีนส์ฟอกสีและเสื้อสีดำเป็นตาข่ายที่เห็นไปถึงไหนต่อไหนกำลังโยกย้ายด้วยลีลาจัดจ้านแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

พลิ้วเชียวนะ...

กะจะมาเซอร์ไพรส์เมียเจอเมียเซอร์ไพรส์ซะได้...

เต๋มันน่าจะลงจากรถมาเห็นมันด้วยกันจริงๆ เสือกเป็นคนดีไม่อยากมาให้น้องเจอหน้าแล้วหงุดหงิดใจเลยไม่ได้เห็นเมียในเวอร์ชั่นเสือร้ายด้วยกัน...

นทีเดินเข้าไปใกล้เข้าเรื่อยๆ ผู้คนที่เบียดเสียดทั้งแอบลูบแอบจับและพยายามดึงเขาไปคุยตลอดทาง แต่เขามีเป้าหมายเดียว...คือคนที่โยกย้ายอยู่ตรงนั้น มีเหล่าเพื่อนๆคอยกันไว้ไม่ให้ใครเข้ามายุ่มย่ามในวงล้อมของพวกมันเอง มีสายตาเหยี่ยวมองมาบ้างไม่น้อย

ก็ยังดี...

ดีที่มีเพื่อนที่ดีไม่พากันทำอะไรเกินลิมิต

"เฮี-" โต๋เห็นนทีและทำท่าจะเรียกแต่นทียกนิ้วขึ้นเป็นสัญญาญว่าให้เงียบไว้ก่อนจะไปยืนช้อนหลังคนที่ถือแก้วโยกไปมายังไม่รู้ตัว...

นทีคร่อมหลังน้องไว้ แล้วโยกไปมาน้อยๆ วอนยังสนุกและมองไปยังบนเวทีที่มีการบิ๊วกันด้วยความสนุก แผ่นหลังก็บดเบียดเข้ากับหน้าอกเขาไป

นี่คิดว่าเพื่อนเลยปล่อยตัวแบบนี้เหรอ? เพื่อนมันได้รับสิทธิ์พิเศษด้วยการโดนเบียดแบบนี้ทุกคนเลยหรือไง...

"วอนเบาหน่อย" เฟยที่ยืนอยู่ข้างวอนยังไม่เห็นนทีเพราะความแน่นของพื้นที่ที่แทบจะหายใจไม่ออก แต่เพราะเพื่อนนั้นเริ่มปล่อยลีลามากไปแล้วและคงไม่แคล้วจะไปชนใครหรือเกี่ยวใครเข้า

"ผัวไม่อยู่นี่ร่าเริงจังนะ อุ๊บ" กอล์ฟแซวขึ้นมาก่อนจะหันมาเห็นนทีแล้วทำท่าทีตกใจและโต๋ตะครุบปิดปากไว้ก่อน....

"ไม่เกี่ยวสักหน่อย..ก็แค่มาเต้น ไม่ได้มาหาใหม่" วอนตอบออกมา ก่อนจะส่งเสียงเชียร์ดีเจที่ถามว่าใครโสดด้วยเสียงดัง...

"....แต่เบาไว้ก็ดีนะ ใช่ไหมเฟย" บิ๊กว่าก่อนจะสะกิดเฟยหันมาดูแต่บังเอิญว่าวอนก็หันกลับมาด้วย

"อ๊ะ พี่นัท!! อื้ออ" เมื่อเจอหน้าวรภพก็โดนรวมเอวไว้ทันทีจนถึงกับที่ต้องกระโดดกอดคอคนพี่ไว้แน่น

"ไหนใครคิดถึงพี่?" นัทกระซิบลงถามข้างหู

"วอนไง คิดถึงมากด้วย...ทำไมกลับมาเร็วจัง" คำตอบด้วยเสียงหวานข้างแก้มและทำใบหน้าอ้อนๆจนทำเอานทีต้องก้มจูบลงไปบนปากน้องเบาๆ

"....มาหาเด็กแสบไง ไหนดูซิ...เต้นเก่งนักนะ เต้นให้พี่ดูหน่อยสิ" นทีเย้า

....วอนยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวก่อนจะวางมันลงแล้วค่อยๆเต้นต่อหน้านทีตามที่คนพี่ขอมา ทั้งยังลูบไล้แผ่นอกหนาไปด้วยด้วยความแสบทรวง

"....วอน เบาได้เบา ไม่ใช่ที่ห้องนะ" โต๋เตือนออกมา เมื่อทั้งเพื่อนและพี่ชายกำลังยั่งยวนกันไปมาอยู่ตรงหน้าด้วยความร้อนแรง

"....อย่าห้าม กูดูเพลินเลย" กอล์ฟว่าส่วนบิ๊กและเฟยพากันขำ

"ไม่หวงเหรอ?" วอนถามนทีเพราะปกตินี่ดุยิ่งว่าล๊อตไวเลอร์...

"มองก็มองไปสิ ผัวยืนคุมอยู่ตรงนี้ใครจะกล้าจีบ? แต่เสื้อนี่ไม่ผ่านนะถ้าใส่มาตอนพี่ไม่มาด้วยอะ" นทีมองสำรวจคนน้องที่นับวันจะจัดจ้านเสียเหลือเกิน

"อุ๊ย" เป็นเสียงอุทานของคนใหม่ที่ผ่านเข้ามาฝ่าในวงพวกเขาก่อนจะชนเข้าไปกับนทีและส่งยิ้มหวานให้อีกทีทำเอากลุ่มวอนทั้งกลุ่มหันมอง

"ขอโทษครับ" เด็กผู้ชายตัวเล็กหน้าขาวปากแดงบอกเสียงหวานจะเดินผ่านออกไปทำให้นทีได้แต่มองตามงงๆ

"รับบทนางละคร" กอล์ฟเหน็บ

"ไม่เนียนโคตร" บิ๊กเสริมอีกคน

"ชอบรึเปล่าแบบนั้น" วอนถามขำๆ...แอบหวงแต่ก็ไม่ใช่สำคัญประเด็นอะไร ในเมื่อนทียืนอยู่กับเขาตรงนี้และไม่ได้มีท่าทีมีใจอะให้ใครที่เข้ามา...

"ชอบแบบนี้" นัทกระซิบข้างหูก่อนที่วอนหัวเราะน้อยๆออกมาแล้วหันกลับไปเต้นสนุกกับบรรยากาศตรงหน้าต่อ...

....ภาพที่ใครมองมองมาจะไม่รู้บ้าง ในเมื่อนทีแทบจะรวมร่างกับแผ่นหลังของวอนอยู่แล้ว คนที่เข้ามาแทรกได้ก็คงไม่แคล้วพวกชอบความท่าทาย...

"ที่รักครับ กลับบ้านกันนะ" นทีกระซิบกับคนที่สนุกสนานใหญ่และไม่มีท่าทีจะอยากกลับไปกับเขาเลย

"เหนื่อยใช่ไหมครับ..." วอนหันมาถามเสียงอ้อนและนทีพยักหน้ารับ

...ตอนนี้วอนรู้แล้วว่าการที่ทะเลาะและเคืองใจกับเต๋มาจนห่อเหี่ยว คนที่ช่วยได้มีคนเดียวคือนที ตั้งแต่ที่เห็นอีกคนมาร่วมปาร์ตี้ด้วยทำเอาวอนลืมเรื่องเต๋หมดสิ้นแต่เมื่อได้ยินและคิดได้ว่าคนพี่เพิ่งเดินมาถึงได้นึกขึ้นว่าถึงเวลาต้องกลับแล้ว....

"พวกมึงกูกลับก่อนนะ" วอนหันไปบอกเพื่อนๆ

"นี่ยังมองเห็นพวกกูอยู่เหรอ หลุดไปอีกโลกตั้งนาน..." เฟยแซ็ว

"รีบไปเถอะ ก่อนจะจัดกันตรงนี้..." กอล์ฟว่าอีกคน ก่อนที่ทั้งหมดจะโบกมือลาเพื่อนที่ดูจะมีความสุขขึ้นมากกว่าในรอบหลายวันที่ผ่านมา

"ทิ้งไปเลยก็ได้นะเสื้อตัวนี้อะ" นทีบอกด้วยเสียงเข้มๆตอนที่สองคนเดินกันมาที่ลานจอดรถ

"ไหนบอกว่าแค่มองไงเอาไปไม่ได้ ให้โชว์บ้างเถอะ..." วอนแกล้งเย้าต่อ

"เดี๋ยวไปโชว์ที่บ้านแล้วกันนะ"

เมื่อจูงมือกันมาถึงรถ ภาพที่วอนไม่คิดว่าจะเห็นกลับเป็นเต๋ที่ยืนเท่ๆดูดบุหรี่รออยู่ที่ฝากระโปรง เขาแอบเห็นว่าสาวๆที่เดินผ่านไปมาแอบเหลียวมองมาหาไม่ขาดสาย...

"เต๋.." วอนเรียกชื่อคนพี่เบาๆ

"ไปกันนานจังนะ ขึ้นรถสิ...เดี๋ยวไปส่ง" คนที่ทำหน้าที่พลขับบอกก่อนจะปลดล๊อคแล้วขึ้นไปนั่ง วรภพมองหน้านทีอย่างสงสัย...

"มันไปรับพี่ที่แอร์พอร์ทแล้วก็มาหาเรานี่ไง ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าเราไม่สบายใจจะคุยก็ไม่ต้องสนใจมันไง มันเข้าใจ..." นทีว่าก่อนจะเปิดประตูให้น้องเข้าไปแล้วตัวเองก็ไปนั่งฝั่งข้างคนขับ...

...เต๋ขับรถมาตลอดทางด้วยความเงียบ มีนทีเล่าเรื่องที่ไปประชุมสลับขึ้นมาบ้าง ส่วนวอนก็เผลอสบตากับคนที่เพิ่งบอกเลิกกันไปผ่านกระจกมองหลังอยู่หลายหนจนมาถึงหน้าคอนโดของนที...

"...ไปวอน ขับรถดีๆนะเต๋" นทีบอกน้องชายก่อนจะโบกมือให้เต๋ที่ขับออกไปอย่างเร็ว

...วอนเดินเคียงกับนทีขึ้นไปบนห้อง แต่เขาไม่ชอบเลยความรู้สึกที่ปล่อยเต๋ไปแบบนั้น

"ค่อยๆคิด ไม่เป็นไร.." นทีเอ่ยออกมาอย่างเข้าใจและรู้ทันความคิดน้องจนลิฟต์มาหยุดที่ชั้นจุดหมาย

"พี่นัทจูบวอนหน่อย..." วอนเอ่ยขอ อยากจะให้นทีทำให้ตนลืมความอ้างว้างเสี้ยวนึงในใจได้บ้าง นทีตอบรับด้วยการเปิดห้องและผลักน้องเข้าไปด้านในและประกบกับริมฝีปากหวานไปหาทันที

02.11.2020