Three of us 18 : พิรุธ
Three of us
ตอนที่ 18
พิรุธ
"คนดีครับ" เสียงทุ้มของเต๋เรียกคนที่ยังนอนไม่ยอมลุกขึ้นตื่นในตอนเช้า วอนยังคงนอนหลับตานิ่งมีเพียงขยุกขยิกเล็กน้อยเท่านั้น
"วอน...วอนครับ ตื่นได้แล้วนะ" เต๋เรียกซ้ำอีกครั้งเมื่อน้องยังงัวเงียและดูงอแง
"กี่โมงแล้ว.." วอนถามด้วยความสะลึมสะลือ เขาหรี่ตารับกับแสงที่ส่องผ่านม่านและกระทบสระเข้ามาในห้อง
"8 โมงครับ ตื่นแล้วจะได้เดินกลับไปที่พักเราไง โต๋บอกว่าพี่ชายเรายังไม่ตื่นกลับไปตอนนี้ยังทันนะ...เขาจะได้ไม่สงสัย" เต๋เอ่ยบอกน้องที่ยังบิดบี้เกียจไปมาก่อนจะลุกขึ้นนั่งผมฟูชี้โด่ชี้เด่
"ดึงหน่อย" วอนชูมือข้างนึงไปหาเต๋ที่ลุกขึ้นยืนมองเขาอยู่
"ฮึบบบ!" เต๋ทำเสียงกระตุ้นในตอนที่ออกแรงลากน้องขึ้นจากเตียง
"ไปเร็วเข้าไปล้างหน้าตรงโน้น เต๋เตรียมไว้ให้แล้ว" เต๋ว่าดันหลังน้องเข้าไปในห้องน้ำที่วอนพบว่ามีทั้งยาสีฟัน ผ้าสำหรับเช็ดหน้าและอื่นๆวางอยู่พร้อม มีกระทั่งเสื้อผ้าของเขา
"เอามาได้ไงอะ" วอนขมวดคิ้วเป็นปม
"ก็เดินไปเอามาไงเมื่อเช้า ถึงได้รู้ไงว่าเรานอนห้องเดียวกับมันอะ?"
"แต่ไม่ได้นอนสักหน่อยนี่ เมื่อคืนก็นอนนี่ไง" วอนรีบบอกเสียงอ้อนเมื่อหน้าของคนพี่เริ่มจะตึงขึ้นมาอีก เขาค่อยๆล้างหน้าช้าๆลอบมองนทีในกระจกไปด้วย
"แล้วคืนนี้ล่ะ? ไปนอนกับเฟยเลยนะ เดี๋ยวเต๋ให้โต๋มันนอนกับเด็กคนนั้นแทน"
เด็กคนนั้น...กลายเป็นคำใช้เรียกแทนบิ๊กซะแล้ว
"ไม่รู้อะไรซะแล้วเฟยอะตัวดีเลย มันชอบนอนกอดจะตาย" วอนขำออกมา
"งั้นมานอนนี่แหละ"
"ไม่เอาอะเต๋ ล้อเล่นนน...นอนกับเฟยนั่นแหละ กอล์ฟมันก็เรื่องมากให้มันนอนกับนะไป" วอนว่าก่อนจะแปรงฟันต่อ
"รีบอาบน้ำนะ พวกนั้นน่าจะรอกินข้าวอยู่" เต๋บอกก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้วอนยืนยิ้มอยู่คนเดียว มันเป็นความรู้สึกดีๆที่บอกไม่ถูกเลยแฮะ เวลามีคนเอาใจใส่ และใส่ใจเราแบบนี้ มันทั้งอบอุ่น นุ่มนวล ใจเต้น มวนท้อง และ
รัก....
ไม่รู้นิยามรักเป็นแบบไหนกันแน่
แต่ถ้าการอยู่ด้วยกัน เทคแคร์กัน เป็นแค่ของกันและกันแล้วมันมีความสุขมันจะหมายถึงความรักล่ะก็...
ตอนนี้เขาก็คงอยู่ในห้วงของความรักไปแล้วเต็มๆ
เลิกคิดเรื่อง 2 คน 3 คนไปแล้วล่ะ
ถ้ายังมีกันอยู่แบบนี้แล้วยังไม่มีอะไรเข้ามาก็จะรักไปได้เรื่อยๆเลย
"พี่นัทไปไหน ไม่เจอตั้งแต่เมื่อคืน" วอนถามเต๋ที่ตอนนี้เดินเคียงกับเขาบนหาดทรายแล้วยังช่วยถือข้าวของที่เขาเอาไปเปลี่ยนที่ห้องด้วย
"เมื่อคืนวอนหลับไปมันก็เข้ามานอนนะ แต่นี่ออกไปวิ่งตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่กลับมาเลย..." เต๋บอกก่อนจะดึงตัวน้องที่เดินเกือบเหยียบเข้ากับสมอเรือที่วางไว้
"เดินระวังหน่อย เดี๋ยวก็เจ็บตัว" กลายเป็นตอนนี้เต๋จูงและจับมือน้องไว้แน่น
...เต๋เป็นคนหวานๆและอ่อนโยนกว่านทีอยู่หน่อยๆ แต่เมื่อบ่นหรือดุแล้ววอนชอบหน้าเขาชะมัด มันดีต่อใจจริงๆจนอยากจะแกล้งให้ดุทั้งวัน
"น่ารักเนอะ" วอนเอ่ยออกมาหลังจากลอบมองคนที่ดึงมือเขาไปเรื่อยๆจนจะถึงบ้านพักแล้ว
"เหรอ แล้วรักรึยัง?" คำถามหบอกเย้ากลับมาด้วยสีหน้ากวนๆแบบนั้นทำเอาใจแทบจะทะลุออกมา
"ขอคิดดูอีกหน่อยแล้วกัน" วอนแซวกลับไป
...ใครเขาจะบอกง่ายๆกัน
...มันก็ต้องเล่นตัวไปก่อนน่ะสิ
"มาพอดีเลยมึง หวัดดีเฮียเมื่อคืนเป็นไง เมาหัวทิ่มเลยไหม?" กอล์ฟที่เดินลงมาจากชั้นบนมายังหน้าบ้านกล่าวทักทายเต๋...ทำเอาวอนหันมองขวับ
"กลับถึงห้องสบายมาก แล้วนี่คนอื่นล่ะ" คนโดนถามมองหาคนอื่นๆ
"...ในครัว ไปกินข้าวกันเฮีย...ไปวอน ไหวนะมึง?" กอล์ฟยิ้มแซ็วเพื่อน วอนเพียงทำหน้าตอบกลับว่าเขาสบายมาก ไม่มีจะมาแสดงออกให้รู้หรอกว่าโดนอะไรมาบ้าง
กูอึดกว่าที่คิดว่ะเพื่อน
"เมื่อคืนที่เมาคือมากินที่นี่เหรอ?"
"อือ สนุกดีนะ เพื่อนเราตลกทุกคน" เต๋บอกพร้อมยิ้มหวาน
"แล้วนะไม่ถามเหรอว่าวอนไปไหน?"
"เขาสนุกจนไม่ได้สนใจหรอก เฟยบอกว่านอนอยู่ในห้องก็เชื่ิอแล้ว...พี่เราน่ะเมาคนแรกเลย"
วอนยกมือตบแปะเข้าที่หน้าผาก
....นะเอ้ยนะ
ที่ถ้าน้องโดนฆ่าหมกทะเลจะรู้ไหมเนี่ย
"เอ้าวอนตื่นแล้วเหรอ นอนยาวเลยนะ...ป่วยหรือเปล่า"
....นั่นไง ดูสิ่งที่นรสิงห์ทักเขาสิ มีที่ไหนกันหลงเชื่อคำของไอ้พวกนี้ ไม่ได้เดินดูเลยรึไงว่าน้องนอนอยู่จริงไหมในห้องเมื่อคืน ทั้งที่รู้ว่าวรภพนี่คือตัวแดกของมึนเมาเลย....
"ไม่ได้เป็นอะไร นอนเพลินอะ" แล้วบทพินอคคิโอก็ตกเป็นของเขาเช่นเคย บนโต๊ะกำลังคุยเรื่องเมื่อคืนกันอย่างสนุก บิ๊กหันมายิ้มให้วอนน้อยๆแต่ก็เหมือนเลี่ยงพยายามไม่มองมามากกว่า
...อาหารบนโต๊ะนี่ไม่รู้ว่าใครมันสรรหามา เป็นของประเภทที่ไปกันไม่ได้ทั้งนั้น มีทั้งอาหารจากรีสอร์ททั้งโจ๊ก ปาท่องโก๋ ผลไม้ อาหารใต้ แต่มีถุงไก่ทอด หมูปิ้ง และมีไปยังโซนยุโรปอย่างพิซซ่า
"ใครคือคนรังสรรอาหารเช้ามื้อนี้วะ โคตรประหลาด" วอนบ่นออกมาในตอนที่ตักโจ๊กใส่ถ้วยมากิน
"ก็คนแม่งแฮงค์อะ สั่งมามั่วๆมากองกัน กินให้อิ่มอย่าบ่น วันนี้จะได้ไปดำน้ำกัน..." โต๋เป็นคนที่บอกออกมา
"กูถามจริง? นี่เราจะไปดำน้ำกันเหรอ ไหนแพลนกันไว้ว่าจะชิลๆ ขับรถ...เดินเที่ยวงี้ไง?" วอนงงกับโปรแกรมที่เพิ่งจะเคยได้ยิน
"ฮัลโหลน้องบ่าว มึงมาใต้นะนิ...ภาคใต้เลยนิ มันก็ต้องมาดำน้ำมั้ยวะ อย่าให้กูสอนนะ" ทองแดงแปร่งๆของกอล์ฟถูกเอ่ยออกมาทำเอาทั้งโต๊ะขำพรืด โดยเฉพาะเต๋ที่ดูชอบใจมันเอามากจนเขาอยากจะทุบหลังให้
....ไปสนิทกับมันมากไปมั้งเนี่ย ใครได้กินเหล้าเข้าเส้นกับไอ้กอล์ฟเป็นต้องโดนหลอกล่อเป็นพวกมันไปหมด
"ไม่อยากไปเหรอ มึงไม่ไปก็ได้นะ...กูอยู่เป็นเพื่อน กูไม่อยากไปอยู่แล้ว .." เฟยมองหน้าวอน กลัวว่าเพื่อนจะไม่มีแรงหรือมีเหตุอื่นให้ไม่อยากไป
"พอๆเลิกสปอยล์มันเลย นอนก็เยอะ เมาก็ไม่เมา ไปดำน้ำด้วยกันนี่แหละ..." นรสิงห์บอกด้วยเสียงดุ
...นี่พี่ดูเข้าใจว่ากูนอนมาเต็มมากใช่ไหม
หารู้ไม่ว่าร่างกายนี่ใช้มาคุ้มเหมือนปีนเขามา 3 ลูก
"ไหวไหม ไม่ไปก็ได้" เต๋ถามแตะหลังวรภพด้วยความเป็นห่วง
"ไหวดิสบายมาก ทุกคนจะได้รู้จักอควาแมนตัวเป็นๆก็วันนี้แหละคอยดู" วอนทำเป็นบอกถ้อยคำกวนๆให้ทุกคนในโต๊ะเลิกจับจ้องว่าเขาไม่โอเคสักที
ใช้ไปเลยชีวิต...
นี่พรุ่งนี้โลกจะแตกแล้วเหรอวะกูถึงได้รีบมาใช้มันคุ้มขนาดนี้เนี่ย...
"กินเสร็จกันรึยัง พร้อมไหมทุกคน" ระหว่างที่กำลังกินข้าวกันไปเถียงกันไป เสียงของคนที่หายไปไหนสักแห่งมาก็ดังขึ้น
"จัดการเสร็จแล้วเหรอเฮีย" โต๋ถามนทีออกไป
"เรียบร้อย ล่องเรือดำน้ำดูปะการัง 8 คนมันยากหรอวะโต๋ ระดับนี้แล้วอะ 10 นาทีก็เสร็จ" นทียักคิ้วให้ทุกคนด้วยใบหน้านิ่งๆ
"สุดว่ะพี่" เฟยยกนิ้วให้
....ได้ความว่าที่นทีหายไปนี่คือวิ่งเสร็จก็ออกไปติดต่อทัวร์สำหรับดำน้ำให้ทุกคนทันทีพร้อมกับแพคเกจมากมาย ไม่ต้องถามราคาเลยคงจะแพงมากแค่ไหนแต่เจ้าตัวไม่พูดออกมาสักคำกลับมองหน้าวอนแล้วยิ้มเบาๆ ไม่วายขยี้หัวเขาตอนเดินผ่านหลังไปนั่งเก้าอี้ตัวที่ว่าง
เต๋มองมาที่ผมของวอนก่อนจะยกมือขึ้นลูบบ้างและใช้มือวางไว้บนหัวทุยๆของน้องตลอด ใช้นิ้วเกลี่ยพันผมเล่นไปมา จนกอล์ฟเห็นเข้า สะกิดเรียกให้โต๋ดูก่อนที่จะสะกิดต่อกันทั้งโต๊ะจนมองมาเป็นตาเดียว
วอนที่กินข้าวอยู่ไม่ได้รับรู้เรื่องราวอะไรแต่เห็นทุกคนเงียบไปเลยเงยหน้าขึ้นดู
"มากไปแล้วมั้ง" โต๋เหน็บพี่ชายด้วยท่าทางล้อเลียน
"ไม่เห็นมากไปเลย แบบนี้ต่างหากมากไป จุ๊บ!" วอนว่าก่อนจะขโมยหอมแก้มของเต๋แบบไวๆทำให้ทุกคนอ้าปากค้างแม้แต่คนโดนจุ๊บก็ด้วย แต่นรสิงห์ที่ไม่รู้อะไรเลยกลับส่ายหัวไปมาในความกวนของน้องชายโดยไม่คิดมากอะไรเลย
"โคตรมึงเลยวอน" เฟยบอกยิ้มๆ เขาคงอารมณ์คล้ายกับนรสิงห์ที่ชินกับความวรภพแล้ว แต่ที่มากกว่าคือเขารู้ความสัมพันธ์ของเพื่อนกับคนที่โดนหอมแก้มนั่น และรู้อีกว่าวอนกำลังปรับตัวให้ดูปกติในสายตาของพี่ชายและทุกคน ด้วยการทำสิ่งที่มักจะเล่นอย่างนี้อยู่แล้ว...
"อย่าทะเล้นให้มันมาก" นะบ่นน้องชายตัวดี
"ทำไมอะ หวงน้องหรืออิจฉา" วอนถามกลับ เขาทำเป็นไม่สนใจอาการเลิ่กลั่กของเพื่อน
"รังเกียจแทนพี่เขา" นรสิงห์ว่าพร้อมมองหน้าเต๋ที่ยังงงๆกับเหตุการณ์ไม่คิดว่าน้องมันจะกล้าทำก่อนที่จะนั่งอมยิ้มน้อยๆอยู่คนเดียว
"งั้นมานี่เลย นี่แน่ะ จุ๊บๆๆๆ" วอนแก้อาการทำตัวไม่ถูกด้วยการดึงหัวพี่ชายที่นั่งตรงข้ามมาจุ๊บ และเดินจุ๊บทุกคนทั่วโต๊ะ แม้แต่บิ๊กเองที่นทีมองตาเขียวสังเกตอยู่แต่เขาก็จุ๊บผมของมันไปด้วยจนครบทั้งโต๊ะ
"อี๋ แหวะ! พี่นะเช็ดให้หน่อย แงงงง กอล์ฟไม่ยอมน้าพี่นะ..." กอล์ฟทำเป็นเสียงเล็กเสียงน้อยใช้หลังมือถูหน้าด้วยแอคติ้งล้นๆ ส่วนนรสิงห์ที่เห็นอย่างนั้นก็ดึงทิชชู่เช็ดให้อย่างขำๆ
"เดี๋ยวเถอะมึง นะอย่าไปเล่นตามมัน...อย่าให้รู้ว่าคิดไม่ซื่อกับพี่กูอะไอ้กอล์ฟ นอนห้องเดียวกับมันโดนมันทำไรบ้างไหมก็ไม่รู้..." วอนบ่น ด้วยในใจก็แอบหวงพี่ชายอยู่หน่อยๆด้วยแบบไม่ได้ล้อเล่น แม้จะรู้ว่าเพื่อนไม่คิดอะไรกับพี่ชายก็ตาม...
"ไม่เห็นเป็นไรเลย เดี๋ยวนี้ไม่รักกันแล้วนี่ มากอล์ฟมากอดหน่อย.." นะเอื้อมแขนไปกอดเพื่อนน้องชายก่อนกอล์ฟจะทำหน้าริษยาแบบนางร้ายในละครหลังข่าวตอนเกยคางกับนรสิงห์จนทุกคนขำครืน
"ไม่เห็นเป็นไรเลย คนด- เอ่อ คนนี้ก็ยังมีเต๋ไง มาๆ เดี๋ยวพี่กอดเราเอง..." เต๋ที่เนียนได้จังหวะแอบเปิดเผยความรู้สึกกับวอนออกมาต่อหน้านะบ้างก็แกล้งทำเป็นปลอบใจคนข้างตัวทันทีแต่วอนดันออกด้วยใบหน้าแดงๆแล้วทำเป็นรำคาญ
....ใครจะชิน
มาเรียกแทนตัวเองว่าพี่เพ่ออะไรกัน
"แค็กๆ คนดีขา คนดีหยิบน้ำเต้าหู้ให้เค้าหน่อยสิคะ" โต๋ที่จับคำที่เต๋เกือบเผลอหลุดปากออกมาเมื่อครู่ได้หันไปแกล้งแซ็วกับบิ๊ก
"เอาอะไรครับ คนดีเอาอันนี้เหรอ?" บิ๊กเองก็ถามกลับทำท่าเอาใจช่วยล้อเลียนจนวอนหยิบปาท่องโก๋เขวี้ยงใส่เพื่อนๆที่แซ็วเขา เฟยมันนั่งขำจนตาปิดแล้ว ส่วนนะกับกอล์ฟและนทีก็เลือกรูปลงไอจีกันงุบงิบสามคน
....บิ๊กก็เอากับพวกมันด้วยแล้วตอนนี้
รวมหัวกันแซ็วดีนัก เดี๋ยวจะเนียนรักกันต่อหน้านะให้พวกมันสำลักความอิจฉาตายให้หมด
เช้าวันนี้วอนรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขที่สุดในโลกเลย ถ้าทำได้เขาอยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ตลอดไป
ทริปดำน้ำมาถึงแล้ว ทั้ง 8 คนใช้เวลากันได้คุ้มค่าสุดๆ มีคนเดียวที่ไม่ลงเล่นคือนทีที่เป็นคนจัดการทัวร์นี้ เขานั่งดื่มอยู่บนเรือแทนโดยให้เหตุผลว่าอากาศร้อนเกินกว่าจะทำอะไรไหว
ที่เหลือนั้นดำผุดดำว่ายลงในทะเลกันจนตัวเปื่อย เต๋คอยดูแลวอนตลอด กอล์ฟกับนะก็สนุกสนานกับการถ่ายภาพ เฟย โต๋ และบิ๊กก็ดื่มด่ำใต้ท้องทะเลจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไป
"หนาวๆๆ" วอนบ่นในตอนที่ลงมาจากเรือถึงที่ท่าในช่วงเกือบจะเย็น ตัวก็สั่นยึดผ้าเช็ดตัวในมือแน่น
"ปากเขียวหมดแล้วนั่น ไหนอยู่นิ่งๆ.." ฝามืออุ่นๆของนทีประคองหน้าวรภพไว้ก่อนจะดึงใต้ตาน้องลงด้วยสองนิ้วโป้ง หันไปหันมา จับวัดอุณหภูมิจนคนอื่นๆเดินไปที่รถกันหมดแล้ว
"...พี่นัท ไม่ใช่ปลานะถึงได้เปิดตาเลือกเหมือนแผงขายซีฟู้ด จะให้แก้ผ้าตรวจด้วยเลยไหมเนี่ย คนอื่นเขาไปโน่นแล้ว" วอนบ่นเมื่อทุกคนเหนื่อยและไม่มีใครรอเขาเดินสักคน
"แก้สิ เดี๋ยวตรวจภายในด้วย"
"พี่นัท โอ้ยยย เยอะอะ!! ไม่อยากพูดด้วย" ความน่ารักที่ออกจะมากขึ้นทุกวันของวอนที่เพิ่มความอ้อยใจเข้าไปทำให้นทีนึกเอ็นดูสาวเท้าเข้าไปรวบตัวน้องขึ้นมาพาดไหล่แล้วพาอุ้มเดินจนวอนตกใจ
"เฮ้ยย พี่นัท! เดี๋ยวมันตกอะ พี่นัทททท ปล่อยย!!" วอนตีหลังคนพี่ไม่หยุดเมื่อจับเขาหมุนไปมาเพื่อแกล้ง
" . อยู่เฉยๆสิวอน เดี๋ยวพาไปขึ้นรถแบบนี้แหละ" นทีบอกก่อนจะตีขาน้องที่ดีดไปมาเดินไปที่จอดรถ วอนหยุดดิ้นไปแล้วและปล่อยตัวตามใจคนอุ้มด้วยความเซ็งแทน แขนห้อยต่องแต่งเหมือนคนไร้วิญญาณ
"เอ้า! ลงได้แล้วไอ้เด็กดื้อ" นทีวางน้องลงกับพื้นเมื่อมาถึงรถที่มีเต๋ยืนคุยกับกอล์ฟอยู่
"...หิ้วมันมาทำไมอะพี่ มันเป็นไรอะ" กอล์ฟถามเมื่อเพื่อนยังคงทำท่าทางกวนโอ๊ยเหมือนคนหมดแรง
"แค่แกล้งเล่นเฉยๆ เพื่อนเราอะโวยวาย..." นทีบอกขำๆ
"กอล์ฟอุ้มกูหน่อย หมดแรงแล้วอะ" วอนทำท่าเหมือนเด็กๆกางมือออกหาเพื่อน
"ฝันไปเถอะ...ขึ้นรถเร็วเฮียเต๋ รีบกลับไปกินมื้อเย็นกันดีกว่า ป่านนี้พวกนั้นจะถึงแล้ว..." กอล์ฟบอกก่อนที่จะขึ้นรถฝั่งข้างคนขับไป นทีก็เดินเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง
"คนดีงอแงอะไรอะ เหนื่อยใช่ไหม...ขึ้นรถก่อนเร็ว เราจะได้ไปกินข้าวกัน..." เต๋ที่ยืนแกะกระเป๋าคาดกันน้ำออกจากตัวน้องให้ยื่นหน้าเข้าไปหาคนที่กำลังรับบทเด็กประถมจอมโยเยที่ตอนนี้โดนพี่จับยัดขึ้นไปนั่งบนรถตัวอ่อนตัวโยน
"แล้วนี่ทำไมมานั่งคันนี้อะ โต๋มันไปไหน..." วอนถามด้วยเพราะตอนขามาคนที่โดนแบ่งมาคันนี้คือน้องชายของคนที่กำลังขับรถอยู่
"มันบอกว่ารำคาญพี่ชายสองคนเล่นบทเลิฟซีนกับมึงไงวอน พวกกูแอบเป่ายิงชุบกันตั้งนานว่าใครจะได้มานี่ เวรจริงๆ..." คำท้ายกอล์ฟพูดเสียงเบา
"ขนาดนั้นเลยเหรอ น้องมึงนี่เหลือเกินนะเต๋..." นทีบอกคนขับก่อนจะหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
"น้องมึงด้วยนั่นแหละนัท" เต๋ตอกกลับ
"...เออใช่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา แม่โทรมาหากูด้วยนะ บอกว่ากลับไปแล้วให้เข้าไปหาที่บ้านใหญ่แล้วนัดกินข้าวกัน จะคุยเรื่องเจ้..." นทีบอกด้วยท่าทางติดจริงจังขึ้นมา
"เออแม่ก็บอกกูไว้แล้ว คนดีไปด้วยกันนะครับ" เต๋บอกคนที่นั่งเบาะหลังเขา ตาก็มองกระจกหลังไปด้วย ส่วนวอนนั้นสังเกตอาการของกอล์ฟก่อนคนแรกว่ามันกลั้นยิ้มจนจมูกบาน รู้เลยว่าอยากหันมาแซ็วแต่เกรงใจอีก 2 คน
....ดีล่ะ
กูจะโชว์ให้มึงดูเองไอ้เพื่อนเวร!
"ไม่เอาดีกว่า...เรื่องในครอบครัวอะ เต๋ไปกับพี่นัทเถอะ" วอนบอกเสียงอ่อนลง เขาเห็นไอ้กอล์ฟมันแอบหยิกแขนตัวเองจนแดง
"ไปด้วยกันสิ...ไม่จริงจังมากหรอก วอนก็เป็นเพื่อนโต๋แล้วก็เป็นลูกน้าณีย์ แม่เอ็นดูเราอยู่แล้วด้วย ไปนะคะ..." นทีที่นั่งข้างกันบอกเสียงหวาน โยกหัวน้องที่ห่มผ้าเช็ดตัวกันหนาวไว้แน่น
"ขอคิดอีกทีนะพี่นัท..." วอนบอกยกยิ้มก่อนจะเอนหัวลงไปพิงไหล่นทีไว้ เห็นว่ากอล์ฟหันมาหาช้าๆเพื่อจะแอบดูเขา
....ไวเท่าความคิด วอนเอื้อมหน้าไปจุ๊บหน้าผากเพื่อนอย่างไว
"จุ๊บ!! นี่แหน่ะไอ้ต้าวคนเสือก กูจับได้ล่ะ หลายรอบแล้วนะมึง!!" วอนบอกก่อนจะโยกหัวเพื่อนที่โผล่จากเบาะข้างคนขับไปมาไม่จริงจัง
"ยี๋~ไอ้วอน โอ๊ยยยๆๆ เบามือหน่อย" กอล์ฟห้ามไว้ก่อนจะผลักตัวกลับไปนั่ง
"ไอ้ต้าวคนเสือกต้องโดนทำโทษ!"
"เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลย เห็นไหมเนี่ยใครนั่งอยู่เนี่ย เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก..." กอล์ฟบ่นลอบมองหน้าเต๋ มันไม่กล้าหันกลับมามองพี่นัทด้วยซ้ำว่าทำหน้ายังไง
"กอล์ฟ!" นทีหันมายิ้มกับวอนแล้วแกล้งเรียกกอล์ฟเสียงดุ
"อะ เอ่อ คะ ครับเฮีย" มันละล่ำละลักจนวอนเกือบเผลอหลุดขำ
"ไม่มีอะไรแกล้งเล่นเฉยๆ ฮ่าๆ พี่สองคนไม่โกรธหรอกถ้าไม่คิดอะไรจริงๆน่ะ เริ่มชินแล้วล่ะเวลาวอนอยู่กับเพื่อนเขา..." นทีเฉลยออกมาจนมันถอนใจโล่ง ส่วนวอนกับเต๋ก็พากันขำเสียงดังลั่น
"โห่เฮีย ผมตกใจหมดเลยนึกว่าจะโดนซะแล้ว เฮียสองคนขี้หวงจะตาย ไอ้บิ๊กงี้ขยาดไปเลย" เพื่อนสนิทตัวแสบบ่น
"ว่าแต่มึงนี่ก็เอาเรื่องนะ มีคนดีๆหล่อๆตั้งสองคนที่เขารักมึง แต่ก็ไม่แปลกใจ...ลูกไม้แพรวพราวขนาดนี้คงหลอกล่อเฮียเขาเก่งล่ะสิ"
"เพ้ออะไรของมึง...ไม่มีหรอก เพราะความหล่อ น่ารัก ขี้เล่น ของกูแน่ๆ" วอนชมตัวเองเหมือนที่ชอบแกล้งกับเพื่อนจนนทีมันเขี้ยวคว้าคอน้องมากอดโยกไปมา
"ไม่รู้ตัวเลยเหรอวะว่าสวยวันสวยคืนเข้าไปทุกที" กอล์ฟบ่นงุบงิบคนเดียวทำให้ทั้งสองคนเบาะหลังที่หยอกเย้ากันไม่ได้ยิน แต่มันถูกใจคนขับเสียเหลือเกินจนเหลียวมองหน้า
"ตาถึงนะ" เต๋ชมก่อนยกมือเป็นกำปั้นให้กอล์ฟชน
"ทำอะไรกันอะ เต๋ดีลอะไรกับมัน!!" วอนที่หันมาเห็นพอดีรีบถาม
"ทำมะ? หวงเหร๊อออ?" เพื่อนตัวดีหันมาถามด้วยหน้าทะเล้น
"อะไร ใครหวง ไม่หวงหรอกไร้สาระ"
"วอลาโภ๊พพพ ลื้อมีพิรุกอิกแล้วน้าาา" กอล์ฟแ็ใขึ้นมาเพราะถ้าไม่หวงจริงวอนคงทำหน้าตากวนๆตามที่ชอบทำแล้ว
"อะไรๆอย่ามั่ว!! เงียบไปเลยมึง"
"อ๊ะๆ เงียบก็ได้.." ทำท่าจริงจังจนเพื่อนยอมพ่ายไปในที่สุด วอนนอนลงบนตักนทีทันทีเพราะยังใช้เวลาอีกสักพักกว่าจะถึง
เต๋มองไปที่กระจกหลังสบตากับพี่ชายเหมือนจะสื่อสารบางอย่าง ก่อนนทีจะยกยิ้มกลับให้
สงสัยต้องทำอะไรสนุกๆกระตุ้นต่อมหึงเมียสักหน่อยแล้วสิ