Three of us 16 : หาให้ได้อย่างนี้นะวอน
Three of us
ตอนที่ 16
หาให้ได้อย่างนี้นะวอน
เมื่อหันกลับไปหาเจ้าของคำถามเหน็บแนมนั้นก็แน่นอนว่าต้องเป็น...
"พี่นัท"
นทีมองเขาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ก่อนที่จะไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ที่เป็นมุมจัดไว้ พร้อมด้วยบุหรี่ที่ไม่เห็นว่านทีจะสูบบ่อยนัก วรภพเดินก้าวเท้าเข้าไปหาคนพี่ช้าๆแล้วนั่งลงข้างกัน
"โกรธเหรอ?" วอนถามหันมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาที่พ่นควันขึ้นไปบนอากาศ
"คิดว่าไง?" นทีถามกลับ
"เรื่องไหนก่อนดี? เรื่องชื่อกลุ่มที่เปลี่ยน หรือเรื่องแคปชัน หรือว่าเรื่อง..."
"พวกนั้นมันไร้สาระ เอาแค่เรื่องที่เพิ่งเคลียร์ไปเมื่อคืนไหม?" นทีถามด้วยเสียงนิ่ง หันมามองหน้าน้องที่จ๋อยลงไปแล้วหันกลับไปอีกทาง
เมื่อได้เห็นหน้าใกล้ๆแบบนี้เดี๋ยวจะพาลโกรธไม่ลงจนน้องไม่ได้บทเรียนเรื่องไม่คิดถึงใจเขาเลย เอาแต่ทำเป็นสนุกจนได้ใจก็เท่านั้น...
"ไม่รู้มาก่อนเลยนะว่าบิ๊กคิดแบบนั้นอะ ไม่คิดว่าจะโพล่งขึ้นมากลางโต๊ะด้วย"
"ชอบมันไหม?" นทีถามกลับสั้นๆมองสบตากับวอน
"..."
"ยังอยากมีกันแบบนี้หรืออยากจะสนุกอยู่?" คำถามของนทีบาดแทงเข้าไปในใจทำเอาวอนหน้าชา
"ถ้าไม่อยากมีกันจะเป็นแบบทุกวันนี้เหรอ? ที่บอกเพื่อนทุกคน ที่ยอมรับใจตัวเองได้แบบนี้ ยอมโดนมองว่าอะไรก็ได้ให้เราสามคนมาจนถึงวันนี้ยังคิดว่าไม่อยากมีกันอีกเหรอ?" วอนถามยืดยาวจ้องไปตากับคนพี่แน่วแน่ เขาไม่ได้ใช้อารมณ์ มันเป็นคำถามด้วยน้ำเสียงธรรมดา...
"แล้วมันรู้รึเปล่าว่ามีผัวแล้ว?"
ความจริงนทีถามถึงเรื่องที่มีคำตอบในใจอยู่แล้ว เพียงแต่อยากจะได้ยินคำกล่าวเพิ่มเติมจากน้องเท่านั้น
วอนเงียบไป ...
มันยังไม่มีจังหวะให้เขาได้บอกเล่าบิ๊ก เราเพียงแค่อยู่กันในกลุ่มเพื่อนมันเลยปล่อยไปตามเลย คงไม่มีใครเที่ยวเดินประกาศไปทั่วโดยที่ไม่มีใครถามถ้าไม่มีเหตุการณ์มาจี้ให้ต้องเล่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีกันตั้งสามคน
"กลับไปที่โต๊ะเถอะ เดี๋ยวแม่ถามหา" นทีไล่น้อง
ตัวเขาเองก็สับสนเหลือเกิน บางทีก็รู้สึกว่าตัวเองกะเกณฑ์มากไป หรืออาจจะทำให้วอนอึดอัด หวงมากไป หึงเก่งไปหน่อย แม้ความจริงอยากจะล่ามไว้เลยด้วยซ้ำ
วอนกดมือถือยุกยิก พิมพ์บางอย่างลงไปแล้วยื่นส่งให้นทีดู
wrp.won @phuket
(ภาพเสี้ยวหน้าที่กำลังกดมือถือบนรถโพสต์เดิมแต่เปลี่ยนแคปชัน)
: in relationship with sometwo...
cr.golffy
"เปลี่ยนแล้วนี่ไง แล้วเดี๋ยวบอกบิ๊กด้วย" วอนที่เห็นว่านทีนิ่งไปก็ใจไม่ดี เขาลบคอมเม้นท์ออกทั้งหมด เปลี่ยนแคปชันและไม่ลืมใส่เครดิตให้ไอ้กอล์ฟที่มันบ่นทวงอยู่ก่อนหน้าก่อนทิ้งท้ายด้วยการยืนยันว่าจะบอกบิ๊กตามที่นทีค้างคาใจ...
"บอกว่า?"
"บอกว่ามีแฟนแล้วไง โอเครึยัง?" วอนถามด้วยเสียงที่อ่อนลงแต่ติดจะทำว่าเป็นรำคาญตามบุคลิกแต่นทีก็ยังคงไม่ตอบอะไร จนวอนลงมือกดยุกยิกไปมาอีกครั้ง
warning เปลี่ยนชื่อกลุ่มเป็น 3❥
"นี่ไง เปลี่ยนให้หมดแล้ว" วอนบอกเสียงอ่อย
เก่งมาจากไหนก็ลองมานั่งข้างนทีตอนนี้เถอะ แทบจะกลืนความกวนตีนทั้งหมดลงท้องแล้ววิ่งไปขี้ออกมาให้หมด ไม่รู้จะขยันทำหน้าน่ากลัวไปไหน แค่คิดถึงเมื่อคืนก็ภาวนาร้องขอชีวิตในใจไปแล้ว...
"อืม กลับไปที่โต๊ะสิ เดี๋ยวคนอื่นรอ..." นทียังคงนั่งไม่มีทีท่าจะลุกไป
"ไปด้วยกัน แล้วเลิกสูบได้แล้ว!" วอนคว้าบุหรี่ในมือนทีออกก่อนบี้มันกับกระถางข้างๆแล้วทิ้งไปก่อนจะดึงให้ลุกขึ้นตามกันจนคนพี่ยอม
"มาสักทีเนี่ย นั่นต้องให้พี่เขาไปตามใช่ไหม แกนี่อยู่นิ่งๆไม่เคยได้กับเขา" สุณีย์บ่นลูกชาย ตอนนี้บนโต๊ะทุกคนยิ้มแหยๆให้เขาอีกแล้ว บิ๊กก็ยังมองมาแปลกๆ มองไปที่เต๋ก็พบว่าคนพี่ทำว่านั่งคุยกับพี่ชายเขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น วอนเลยกลับไปนั่งที่เดิม...
"...แล้วนี่มีแฟนไม่บอกแม่นะ ถ้าพี่เต๋เขาไม่บอกนี่คงเก็บเงียบไปเลย" เธอทักลูกชายที่ตอนนี้ถึงกับสำลักน้ำที่ยกขึ้นดื่ม บิ๊กเลยต้องช่วยลูบหลังใหญ่...
"ไม่เป็นไร โอเคๆ" วอนหันไปหาคนขวามือที่ช่วยทุบหลังเขาเบาๆ
....ขืนให้มึงทุบต่อ เดี๋ยวกูจะต้องโดนทุบจริงๆแน่ๆ
"เอ้าๆ ไม่ระวังเลยแกเนี่ย ถามแค่นี้ถึงกับร้อนรน..." แม่ยังคงเซาะแซะกับเขาไม่หยุด ส่วนนทีนั้นเห็นว่าแอบยิ้มขำอยู่ที่เขาพยายามเลี่ยงบิ๊กแล้วยังต้องระวังการตอบคำถามแม่ด้วย
"....ก็มีแล้วแม่ ดูๆกันอยู่" บอกแม่ไปตาก็มองอีกสองคนไปด้วย
"ก็ดูให้ดีแล้วกัน เป็นคนยังไง มาจากไหน ที่สำคัญป้องกันโรคด้วย" สุณีย์เอ่ยคำเตือนเหมือนพี่ชายเขาไม่มีผิด
"ไม่ต้องห่วงหรอกเจ้ ไม่เคยจะทำให้ผิดหวังอยู่แล้ว..." วอนตอบกลับกวนๆ
"จริงแม่ ลูกแม่ไม่ทำให้ผิดหวังแน่ครับ เยี่ยมเลยเพื่อน..." กอล์ฟแซวขึ้นมาก่อนจะทำนิ้วสู้ๆเป็นสัญลักษณ์สองนิ้วที่สื่อถึงเต๋และนทีจนเพื่อนคนอื่นหลุดขำพรวด รวมทั้งผัวสองคนที่อมยิ้มขำด้วย ส่วนวอนนั้นปาน้ำแข็งใส่เพื่อนที่กวนตีนไม่เลิกรา เขามองหน้าบิ๊กก็พบว่าเพื่อนยังคงมีรอยยิ้มอยู่ ไว้เดี๋ยวกลับที่พักแล้วค่อยคุยกันก็แล้วกัน
เวลาแห่งอาหารค่ำผ่านไป ทุกคนแยกย้ายกันเดินไปถ่ายรูปที่ถนนตามที่ไอ้กอล์ฟมันหาแรงบันดาลใจมาจากเหล่าเน็ตไอดอลเกาหลี และเฟยขอเป็นคนไปเอารถมารับทุกคนหน้าร้านเอง
"แล้วเจ้กลับยังไง ไหนรถ?" วอนถามแม่ที่ควงแขนกันอยู่ระหว่างทุกคนยืนคุยกัน
"พี่ๆเขาอาสารับส่งน่ะ ขอบคุณมากเลยนะทั้งคู่เป็นธุระจัดการหมดเลยแล้วยังเลี้ยงข้าวน้องๆมื้อใหญ่อีก" ตั้งแต่ในร้านสุณีย์ยังคงชมเต๋และนทีไม่ขาดปากจนวอนกรอกตา
"งั้นผมไปส่งแม่ไหม ให้เด็กๆรอก่อน พี่เขาจะได้ไปพัก..." นรสิงห์เสนอด้วยความเกรงใจ
"ไม่เป็นไรดูแลทางนี้เถอะ เดี๋ยวผมไปส่งน้าณีย์เองนะครับ ให้วอนนั่งติดไปด้วยก็แล้วกัน" นทีเสนอขึ้นมา ซึ่งนะและสุณีย์พยักหน้าพอใจไอเดีย แต่วอนชักจะตะหงิดใจแล้ว...
"เอางั้นก็ได้โน่นไงมากันแล้ว นะดูแลน้องดีๆนะลูก ไปวอน...เราไปกับแม่" สุณีย์ชี้ไปที่รถที่เฟยขับมาพอดีก่อนลากลูกชายคนเล็กให้เดินตามมาเพื่อไปขึ้นรถเก๋งคันสวยด้วยกัน...
"มีไรโทรหากูนะ" โต๋เดินมาย้ำกับเพื่อน มองหน้าพี่ชายสองคนอย่างไม่ไว้ใจก่อนจะเดินแยกไปขึ้นรถกับเพื่อนๆ
"โชคดีนะไอ้วอน กูจะส่งกำลังใจให้..." กอล์ฟยังตะโกนมาหาเขาก่อนปิดประตูรถไป เพื่อนๆขำกันกลิ้งแม้แต่พี่ชายเขาที่ไม่เข้าใจนักก็ยังขำกับความกอล์ฟ ทิ้งให้วอนยืนด่าไม่ออกเสียงอยู่ข้างรถก่อนเต๋จะดันหลังให้ขึ้นไปนั่งสักที
"เพื่อนแกน่ารักทุกคนเลยนะ" สุณีย์ที่นั่งอยู่ที่เบาะหน้าชม
"แน่อยู่แล้วเจ้ หล่อนิสัยดีอย่างกะบอยแบนด์" วอนตอบกวนๆ นทียิ้มให้กับความกวนของน้อง ส่วนเต๋ที่เขายังไม่ได้เคลียร์ด้วยนั่งอยู่ข้างกันเริ่มเอามือมาลูบขาเขา
"จิ๊!" วอนจิ๊ปากหันกลับไปมองหน้าคนข้างกัน ก่อนจะส่งสายตาว่าแม่นั่งอยู่ข้างหน้า แต่เต๋ไม่ได้สนใจยังเอามือมาจับประสานมือวอนไว้แน่น
"เต๋กับนัทนี่ดีจังนะลูก ถ้าน้ามีลูกสาวคงจะยกให้เลย..." คนแม่เอ่ยชมขึ้นมาอีกทำเอาวอนหน้าเห่อร้อนขึ้นมา
"ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ผมสองคนก็ทั่วๆไป" คนขับบอกก่อนจะมองกระจกหลังยกยิ้มแซ็ว
"แล้วนี่มีแฟนกันหรือยัง แม่ๆเราสองคนบอกว่าไม่เคยรู้เลยว่าคบใครยังไง เขาว่าไม่กล้ายุ่มย่ามเรื่องส่วนตัวเรามาก..." เธอถามไปเรื่อยตามประสาผู้ใหญ่ที่เอ็นดูเด็ก
"ไปถามอะไรเขาล่ะแม่ เรื่องส่วนตัว..." วอนที่กลัวว่าสองคนจะพูดอะไรให้แม่ระแคะระคายรีบร้องห้ามแม่ตัวเองไว้
"...ผมมีดูๆอยู่ครับ แต่ไม่รู้ว่าเขายังจะอยากดูกันไปยาวๆหรือเปล่า" นทีตอบคนแรก
"เหมือนกันครับ แต่เขาไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ เหมือนยังไม่อยากจะหยุดที่ผม" เต๋ตอบบ้างคราวนี้วอนมองหน้าเต๋นิ่ง นี่คือการพาดพิงใส่ร้ายซึ่งหน้าชัดๆ...
"ตายจริง โปรไฟล์เราดีขนาดนี้เขายังไม่ชัดเจนอีกเหรอจ้ะ จริงๆถ้าใครได้ไปนี่มีแต่ต้องรักษาไว้ต้องดูแลกันให้ดีเชียว ตายๆ แล้วดูไว้นะวอนแกคบผู้ชายแม่ไม่เคยปิดกั้นเลยแต่หาให้มันได้ดีอย่างพี่เขา" คำของแม่ที่ไม่ได้คิดอะไรทำเอาวอนหน้าแดงปลั่ง อีกสองคนที่ฟังก็หุบยิ้มกันแทบไม่อยู่จนวอนทั้งหมั่นไส้ทั้งอายนั่งกอดอกด้วยความเซ็งแม่ตัวเอง
"...เหอะ วอนหาได้ดีกว่านี้อีก เจ้จะเอาแบบไหนอะ หล่อ รวย บอกมาได้เลย" วรภพกวนกลับแต่เต๋โอบหลังเขาไว้กอดจะรัดเข้าหาตัวแน่นแล้วมองขู่ฟ่อๆ
"...แกนี่นะปากนี่เก่งเหลือเกิน จะรอดูแล้วกันย่ะ" สุณีย์ว่า ส่วนวอนนั้นแลบลิ้นใส่อย่างกวนโอ๊ยให้เต๋ที่แอบทำรุ่มร่ามกับเขาทั้งที่แม่นั่งอยู่ข้างหน้า เต๋เห็นอย่างนั้นเลยงับเข้าที่ิิลิ้นเร็วๆไปที
"โอ้ย เต๋!!" วอนที่เผลอตัวอุทานออกมา ก่อนจะหยิกแรงๆไปที่สีข้างของคนทำ
"วอน! ทำไมเรียกพี่เขาแบบนั้น!" สุณีย์เอ็ดลูกชายพร้อมหันไปมอง ดีที่ทั้งคู่เด้งตัวออกจากกันแล้ว
"ไม่เป็นไรครับ เต๋สนิทกับน้องเรียกกันแบบนี้อยู่แล้ว" เต๋ขำพรืดและแก้ต่างให้
"ไม่น่าปล่อยให้น้องเรียกสนิทขนาดนั้นเลยนะจ้ะ หรือว่าวัยรุ่นสมัยนี้เป็นกันอย่างนี้ ...นัทด้วยหรือเปล่าลูก" เธอหันถามคนขับที่ยกยิ้มขำ
"...ไม่ครับ น้องเรียกผมว่าพี่นัท แต่กับเต๋คงจะถนัดเรียกแบบนั้น" นทีช่วยพูดอีกคน สุณีย์เลยพยักหน้าทำความเข้าใจ
รถมาจอดที่หน้าบ้านพักของมารดาวรภพ ก่อนที่ลูกชายจะมายืนร่ำลาส่งแม่
"เดี๋ยววันหลังมาหาอีกนะเจ้ ดูแลตัวเองด้วย" วอนกอดแม่ไปที แต่สรรพนามก็ยังไม่หยุดความกวนเอาไว้
"แกนี่ไม่กวนสักวันคงไม่แฮปปี้สินะ ไหนบอกรักแม่กู๊ดไนท์เหมือนตอนเด็กๆหน่อย" สุณีย์เอ่ยขอ ก่อนที่ลูกชายตัวดีจะหันไปทางพี่ที่ยกยิ้มรออยู่แล้วหันกลับมามองแม่เขินๆ
"ไม่เอาอะแม่ อายเขา"
"อายอะไรล่ะ นั่นไงพี่เขาหันไปหมดแล้ว" เมื่อวอนหันกลับไปคราวนี้สองคนนั้นก็ทำเป็นพิงหลังรถมองไปทางอื่นจริงๆ
"หนูรักแม่นะ ฝันดีนะครับ จุ๊บ!" วอนกอดก่อนจะกดจูบลงไปบนแก้มใสของมารดา
"ไอ้ตัวแสบของแม่ กลับดีๆอย่าดื้อกับพี่เขาล่ะ น้าฝากน้องด้วยนะจ้ะ ขับรถกันดีๆนะ" สุณีย์หันไปบอกคนข้างหลังสองคนที่อมยิ้มกับความน่ารักของแม่ลูก ส่วนวอนนั้นกระโดดขึ้นรถไปแล้วด้วยความอายสายตาที่มองมา รถแล่นออกไปคนเป็นแม่ยืนโบกมือให้ลูกชายจนลับตา
"น่ารักเนอะนัท" เต๋ทำเป็นพูดลอยๆกับคนขับในตอนที่ขับรถออกมา
"แบบแม่ลูกไง แต่น่ารักจริงๆต้องเป็นตอนง้อกูที่ร้านเมื่อกี้..." นทียิ้มแซ็วผ่านกระจกหลัง
"เหรอวะ กูก็งอนทำไมไม่มีใครง้อบ้างเลย..." เต๋ทำเสียงเง้างอด
"ไม่ต้องเลย เมื่อกี้งับมาได้ไงแม่นั่งอยู่ด้วยนะ" วอนเอามือกอดอกบ่นคนที่นั่งข้างคนขับ
"ก็มีเด็กดื้อแลบลิ้นใส่อะ แล้วเรื่องที่ร้านนั่นอีกนะ ทำไมไม่บอกมันว่ามีแฟนแล้ว..." เต๋นึกถึงเรื่องที่เขาจัดการบอกน้าณีย์ไปว่าลูกชายน่ะมีแฟนแล้วเพื่อกันไอ้เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ิอออกไป ไม่งั้นมันคงพูดอะไรไม่เข้าหูขึ้นมาอีก
"กูจัดการไปล่ะ" นทีบอกเพื่อไม่ให้วอนต้องมาฟังเรื่องเดิมซ้ำๆอีก กลัวว่าเดี๋ยวจะกลายเป็นความน่าเบื่อที่มีกันคนแล้วต้องพูดเรื่องเดิมซ้ำๆซากๆไปมา
"...ใช่พี่นัทบ่นไปแล้ว ไม่ต้องบ่นเพิ่มเลย" วอนที่รู้สึกเหมือนได้พวกได้ทีก็ดักทางเต๋ไว้
"เคลียร์ไปแล้วงั้นจบก็ได้ แล้วเรื่องที่เสียใจอะมันยังไม่หายเลยมั้ย แต่ไม่เป็นไรถ้าจะแคร์แต่ไอ้นัท..." เต๋ทำเป็นมองไปนอกหน้าต่าง ส่วนคนขับนั้นปรายตามองรู้ทันทีว่าน้องชายกำลังรับบทคนขี้น้อยใจให้เมียอ้อน
วอนตอนแรกก็ทำเป็นไม่สนใจแต่เมื่อเห็นว่าเต๋นิ่งไปจริงๆจนผิดปกตินิสัยก็เอื้อมตัวไปด้านหน้าแล้วหอมแก้มคนพี่ทั้งคู่แรงคนละที
จุ๊บ! จุ๊บ!
"หายยัง?" วอนถามคนที่รับบทหมาหัวเน่าที่ยังไม่ยอมยกยิ้มเหมือนนที
"เต๋อย่าเยอะ! วอนไม่ได้ตั้งใจ...เปลี่ยนแคปชันแล้ว เปลี่ยนชื่อกลุ่มแล้ว แล้วกับบิ๊กก็ไม่ได้อะไรไง"
"แล้วเต๋ดีพอรึยัง? วอนยังหาที่ดีกว่านี้ได้อีกใช่ไหม?"
นั่นไง...
เรื่องเก่าเคลียร์เรื่องใหม่หามาให้ง้ออีก
วอนกรอกตาก่อนจะเอื้อมตัวไปหาระหว่างคนขับแล้วจับหน้าของเต๋ให้หันมาบดจูบเบาๆที่ปาก ลิ้นเล็กเกี่ยวพันกันเกือบครึ่งนาที จนกระทั่งนทีจับหลังคอน้องให้พอ
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ
วอนจูบไปบนปลายคาง ปาก แล้วก็หน้าผากจนครบแล้วดึงตัวกลับมาเบาะหลัง
"เต๋หายงอนได้ยัง เหนื่อยแล้วนะ" วรภพถามคนพี่ที่ตอนนี้อมยิ้มขึ้นมาแล้ว
"หายตั้งแต่จูบแล้ว คนดีน่ารักจังเลย...เต๋อยากกอดตอนนี้เลย" เต๋ว่าทำท่าจะส่งมือมาข้างหลัง
"แหกโค้งตายกันตรงนี้แหละ ไม่ปีนเบาะไปหากันเลยอะ นี่กูอยู่นี่ด้วยนะ..." นทีบ่นออกมาเมื่อสองคนชักจะเยอะกันเกินไปแล้ว
"พี่นัทขับไปไหน ทางเข้ารีสอร์ทมันทางโน้น" วอนเตือนคนขับที่เลยทางเข้ามาซอยนึงแล้ว
"ก็พี่พักโรงแรมนี้" นทีว่าเลี้ยวรถเข้าไปมันเป็นโรงแรมที่ถัดไปไม่ไกล เดินผ่านหาดสองนาทีก็ถึงจากรีสอร์ทที่เขาพัก
"อะไรอะ ถ้ามานอนนี่นะก็สงสัยอะดิ ไม่เอาอะพี่นัท..." วอนอ้างถึงพี่ชาย แต่คนขับกลับจอดรถเตรียมลงแล้ว
"อยู่ด้วยกันก่อนเดี๋ยวเดินไปส่ง" นทีตอบแค่นั้นก่อนจะเดินลงไป ส่วนเต๋นั้นลงมาเปิดประตูฝั่งวอนรออยู่แล้ว
"คนดีลงมาเร็วครับ เร็วๆเต๋อยากฟัดจะแย่แล้ว"
"ไม่อยากลงแล้ว!" วอนว่าออกมา เด็กประถมยังดูออกเลยว่าพี่มันต้องการอะไร เขาไม่อยากโดนชำแหละตอนนี้...
"วอนลงมา อย่าให้เต๋ต้องลากลงมานะ" เต๋ขู่ก่อนจะก้มมามองน้องที่เกาะเบาะไว้แน่น พอเห็นสายตาเอาจริงสุดท้ายเขาก็ต้องยอมเดินลง แล้วกดมือถือหาตัวช่วยทันที
warning : โต๋ช่วยด้วย อยู่ไหนกัน?
: เดินมารร. xxx.ข้างๆนี้หน่อย
: กูโดนลักพาตัว
ttho : พิมพ์ยาวๆแบบนี้แปลว่าไม่ฉุกเฉิน
: ไม่ได้โดนทุบตีทำร้าย
: เพราะงั้นกูไม่ยุ่งเรื่องในครอบครัวชาวบ้าน
Warning : ไอ้โต๋ไอ้เวร ไหนบอกจะช่วยกู
ttho : ไม่ต้องห่วงพวกกูนะ ตอนนี้กำลังปลอบใจไอ้บิ๊กอยู่เรื่องที่มึงมีผัวแล้ว
: ส่วนพี่มึงโดนไอ้กอล์ฟมอม เมาไปแล้ว
: มึงก็อยู่มอมเมาเฮียกูไปแล้วกันนะ
"ไอ้เชี่ยโว้ยยยยย!!" วอนร้องโวยวายกับมือถือตลอดทางเดิน ก่อนที่นทีจะมาลากแขนให้เข้าไปในวิลล่าที่เขาเข้าพักไวๆเพราะเห็นว่าน้องเอาแต่อิดออด
วรภพเข้ามาในห้องก็พบว่ามันเป็นวิลล่าเตียงคิงไซส์ขนาดใหญ่ ตัวห้องกว้างมากและถูกตกแต่งด้วยความหรูหรา กลิ่นก็หอมสดชื่นคนละเกรดกับรีสอร์ทเขาเลย...
"เต๋ไปไหน?" วอนหันมองรอบๆไม่เห็นอีกคนแล้วทั้งที่เดินมาไม่ห่างกัน
"...ไปข้างนอก คุยกันแล้วว่าคืนนี้เราสองคนจะไม่ทำอะไรแบบนั้น" นทีเอ่ยก่อนจะค่อยๆปลดรังกระดุมตัวเองออก วอนยกยิ้มร่า
"ดีเลยพี่นัท วอนเหนื่อยจัง" วรภพทิ้งตัวลงไปบนเตียงอย่างสบายใจที่ได้ยินคนพี่บอกว่าจะไม่ทำอะไรเขาคืนนี้...
"เราจะไม่ทำแบบสองคน"
"...."
"พราะเราจะทำทีละคนไงวอน..."
วอนดีดตัวขึ้นผึง ยังไม่ทันถามก็ต้องงงอีกครั้งเมื่อนทีถอดเสื้อทิ้งไว้เหลือแต่กางเกงข้างด้านในตัวเดียว แล้วเปิดประตูวิลล่าออกไปแล้วกระโดดลงไปในสระน้ำส่วนตัวดังตู้ม
ขายาวของวรภพค่อยก้าวๆผ่านประตูออกไปแล้วยืนมองคนพี่ที่แหวกว่ายไปในน้ำ กล้ามเป็นมัดๆที่สะท้อนกับสปอร์ตไลท์ในตอนดึกทำเอาเขาลอบกลืนน้ำลาย
ที่ขอบสระมีเครื่องดื่มบริการวางตั้งไว้ วอนเดินไปหย่อนขาลงข้างสระ แล้วเปิดมันรินลงไปในแก้วใบสวย ยืนมองนทีที่ไม่รู้ว่าตั้งใจยั่วเขาหรือเปล่ากับท่าทางเสยผมนั่น
ทำทีละคน?
หมายความว่าเขาจะมีอะไรกับสองคนนี้ทีละคนน่ะเหรอ วอนหัวเราะขึ้นมากับความคาดเดาไม่ออกของคนทั้งคู่ก่อนจะหมุนแก้วไปมาในมือ
ก็อยากจะรู้เหมือนกันแฮะ
ว่ามันจะเป็นยังไง....
29.10.2020
