Three of us 15 : ตาม
Three of us
ตอนที่ 15
ตาม
และบ่ายของวันนี้ก็เป็นอะไรที่วุ่นวายที่สุด มันจะเพราะอะไรถ้าไม่ใช่เมื่อคืนกลับดึกมาก กว่าโต๋จะขับรถมาส่งถึงบ้านก็ดึกแล้ว กว่าจะจัดของก็แทบไม่ได้นอนเลยทำให้วอนตื่นสาย...
"เพื่อนรอแล้วมั้งเนี่ย แล้วดูสภาพ" นรสิงห์ลากน้องมาที่สนามบิน เพราะเขาต้องเช็คอินกันก่อนเครื่องออกตอนบ่าย 3 โมง
"นะ ไม่อยากไปแล้วเนี่ย โคตรง่วงเลย..." วอนเริ่มงอแงกับพี่ชายที่ตอนนี้กำลังยีผมเขาที่ยังไม่แห้งให้มันเป็นทรง
"ใครเป็นคนคิดขึ้นมาล่ะ รอหน่อย...เดี๋ยวไปนอนบนเครื่อง" นรสิงห์ส่ายหน้าให้กับน้องชาย
"อ้าววอน พี่นะ มากันได้สักที ผมนึกว่าจะเทแล้ว" กอล์ฟบ่นกับเพื่อนและพี่ชายที่เข้ามานั่งรอในเกท ทุกคนนั่งรออยู่แล้ว ทั้งเฟย บิ๊ก และโต๋
"วอนตื่นสายอะ กว่าจะลากออกมาได้" นรสิงห์บ่นก่อนจะวางกระเป๋าไว้เพื่อไปร้านสะดวกซื้อ
"ได้นอนยััง?" โต๋ถามเพื่อนที่ตอนนี้พักสายตาพิงกับเก้าอี้ไป
"หึ" วอนส่ายหัวเป็นคำตอบ
"นอนบนไหล่ไหม? นอนแบบนั้นเดี๋ยวปวดคอ?" บิ๊กที่นั่งข้างกันอาสาขึ้นมาทำเอาเพื่อนคนอื่นมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
"ไม่เป็นไร เกรงใจ อีกอย่างนอนไม่หลับหรอกแค่พักสายตา"
นี่ก็ใจดีจัง ...
ไม่รู้สินะว่าเมื่อคืนชื่อตัวเองทำเอาปวดตัวจนลุกไม่ขึ้นเนี่ย
"งั้นมึงนอนมาบนตักกูมา" เฟยรีบอาสาทันที ด้วยเพราะทุกคนจะรู้ดีว่าสนิทกับวอนสุด และบิ๊กจะได้ไม่เสียหน้า วอนมองเพื่อนอย่างรู้กันก่อนจะฟุบตัวลง
"แม่งเพื่อนกู... กูขอโทษนะวอน" กอล์ฟที่นั่งอยู่เก้าอี้แถวหลังข้างโต๋นึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วก็เสียวสันหลังขึ้นมา เอื้อมมือมายีผมคนที่นอนเบาๆ
"ไม่มีไร อย่าคิดมาก" วอนที่ยังไม่ได้หลับตอบปัด ไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกผิดที่เป็นเหตุให้นทีและเต๋โกรธ
"วันหลังมึงพูดไรต้องระวังนะ เฮียกูแม่งโมโหร้าย มันขี้หวงด้วย กูไม่อยากเห็นวอนเจ็บตัว..." โต๋เตือนกอล์ฟด้วยใบหน้าจริงจังที่สุดเท่าที่กอล์ฟจะเคยเห็นจนหน้าเจื่อนไปหมด ส่วนบิ๊กได้แต่ขมวดคิ้วงงๆไม่เข้าใจ เมื่อคืนเขาแยกโต๊ะไปแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่...
"อ้าวหลับแล้ว อ่ะ ซื้อมาฝากทุกคนเลย เผื่อใครหิว" นรสิงห์ยื่นถุงขนมให้น้องๆ ซึ่งยกเว้นวอนแล้วทุกคนก็ยกมือไว้ขอบคุณกันใหญ่
"เออขอบคุณมากนะเฟยอุตส่าห์จัดการตั๋วให้แต่เช้าอะ ไม่งั้นได้เรทแพงกว่านี้แน่" นรสิงห์บอกกับเพื่อนน้องชายที่เป็นหมอนให้นอนอยู่
"สบายพี่" พี่สาวของเฟยนั้นทำงานเกี่ยวกับจัดหาพวกนี้อยู่แล้ว การบินกระทันหันในราคานี้เลยไม่ใช่เรื่องยาก
นะนั่งมองน้องชายที่หลับพร้อมแว่นตาสีดำด้วยความเอ็นดู พร้อมกับสังเกตเพื่อนๆทุกคนของน้องไปด้วย เขาดีใจที่มันมีเพื่อนที่ดี...
"แล้วเมื่อคืนสนุกกันถึงไหนอะ ทำไมพามันกลับมาช้า? มันไม่ได้เมามากแต่ดูไม่มีแรงเลย เล่นกันหรือเปล่า" คำถามจากพี่ชายคนที่หลับสนิทส่งไปถามทุกคนทั่วๆ เขาห่วงวอนไม่กี่อย่าง หนึ่งในนั้นคือกลัวน้องยุ่งกับยาเสพติด
"ไม่มีนะพี่ พวกผมไม่ยุ่งเรื่องแบบนั้น..." เฟยบอกทันที กลัวว่านะจะมองไม่ดี
"พี่ไว้ใจได้เลย ผับนั่นของเฮียผม ไม่มีเรื่องยาเสพติด" โต๋ตอบขึ้นมาอีกคน และเพื่อนคนอื่นก็พยักหน้าราวกับเป็นพยาน นรสิงห์เลยยิ้มตอบกลับ
"วอนมันแค่...น่าจะ กิน เยอะไปหน่อยมั้งพี่" คำพูดกำกวนของกอล์ฟถูกเอ่ยออกมา จนโดนโต๋ตบหัวส่วนเฟยเอี้ยวมองไปคาดโทษให้กับความปากพล่อยและเล่นไปเรื่อยของมัน บิ๊กหัวเราะร่ากับการเล่นกันของกลุ่มเพื่อนใหม่
"แล้วมันคบใครอยู่รู้หรือเปล่า ไม่เห็นเล่าสักทีว่าเป็นใคร ใช่ 1 ใน 2 พี่ชายพี่โต๋เปล่า" นรสิงห์ถามอีกครั้ง คราวนี้บิ๊กรอฟังคำตอบด้วย
"เอ่ออ อันนั้น...ผมว่า.." ทุกคนอึ้งมองหน้าหันไปมาและยังไม่ทันมีใครตอบ เสียงประกาศเรียกขึ้นเครื่องไฟลท์ของพวกเขาก็ดังขึ้น วอนขยับตัวก่อนจะลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ
"อ้าวไม่ไปกันเหรอ ไปเร็ว ไปทะเลกัน..." วอนหันมองเพื่อนๆที่นั่งเงียบ
"...."
"มีอะไรกัน? กูพลาดอะไรรึเปล่า?" เจ้าตัวหันมองไม่มีใครตอบกลับรีบเก็บของลุกขึ้นเหมือนหนี ส่วนบิ๊กก็ส่งยิ้มให้อย่างเดียว
เมื่อเครื่องลงจากภูเก็ต รถที่นรสิงห์เช่าไว้สำหรับจุคนได้ 6 คนก็มาถึง อารมณ์ในการมาครั้งนี้ราวกับว่าพวกเขามาทัศนะศึกษายังไงอย่างงั้น เพราะจำนวนคนและเสียงที่โหวกเหวกโวยวาย
มาถึงที่พักแล้วและมันเป็นการเลือกของวอนที่เช่าเป็นบ้านหนึ่งหลัง 3 ห้องนอนพอดีกับจำนวนคน และตอนนี้ปัญหาของการเข้าพักก็คือ...
"ไม่เอาอะกูไม่อยากนอนกับไอ้เฟย ไอ้เชี่ยนี่แม่งชอบนอนแล้วก่ายกู ละเมอมารัดคอกูเงี้ย...กูกลัวอะวอน" กอล์ฟโวยวาย
...การเลือกห้องเกิดจะมีปัญหาขึ้นมาจนได้ เพราะห้องด้านล่างไม่มีแอร์ และการแบ่งห้องของสมาชิกไม่ลงรอยกัน ความจริงคือการโวยวายของไอ้กอล์ฟคนเดียว...
"กูอยากนอนด้วยตายล่ะ กรนดังชิบหาย!" เฟยตอกกลับเพื่อนไป
"โอเคๆงั้นจะนอนยังไงอะ นะนอนกับพวกมันได้เปล่าถ้าต้องสลับ?" วรภพถามพี่ชาย
"สบายอยู่แล้ว งั้นกอล์ฟมานอนกับพี่ พี่ไม่ดิ้น แล้วก็ใส่ in ear นอนได้"
"ดีลพี่!" กอล์ฟว่าก่อนจะคว้าแขนพี่ชายเพื่อนออกจากวงสนทนาวิ่งไปชั้นบนทันที
"ไอ้เชี่ยเอ้ยแม่งเลือกห้องแอร์ด้วย พวกมึงเอาไงอะ...กูยังไงก็ได้นะ...นอนข้างล่างได้" วอนเสียสละขึ้นมา เพราะเขาเป็นคนเลือกบ้านพักนี้เองโดยไม่ได้เช็คว่ามีห้องนึงมันไม่เท่าเทียมกับคนอื่นๆ
"กูก็นอนพัดลมได้ถ้าพวกมึงติดเรื่องนอนห้องแอร์เย็นๆ..." บิ๊กบอกออกมา เฟยกับโต๋มองหน้ากันทันที...
"มึงไปนอนเบียดด้วยกันก็ได้...สองคืนเอง" โต๋บอกออกมามองหน้าวอนราวจะสื่อสารว่าให้ทำตามคำเขา
"เอาไงอะ หรือวอนกลัว หรือรังเกียจอะไรบิ๊กเปล่า?" บิ๊กถามออกมาเพราะเห็นท่าทางแปลกไปของวอนและคนอื่นๆตั้งแต่ที่สนามบิน เผลอคิดว่าอาจจะไม่อยากอยู่ร่วมกับเขา...
"...เฮ้ยไม่ใช่งั้น โอเคเอางี้งั้นกูนอนกับบิ๊ก คุณชายเฟยไปนอนห้องแอร์ มึงก็ด้วยโต๋ พอ! จบ แยกย้าย!" วอนตกลงเสร็จสรรพ ก่อนที่บิ๊กจะยกยิ้มแป้นแล้วถือกระเป๋าของเพื่อนร่วมห้องเดินเข้าห้องไป เหลือเฟยกับโต๋ที่พยายามทำเป็นเก็บกระเป๋าเตรียมขึ้นห้องช้าๆเพื่อรอคุยกับเพื่อน
"เฮ้ยมึงนอนรวมๆกันก็ได้ปะวะ เบียดๆกันไป นอนพื้นงี้ เดี๋ยวมึงก็มีปัญหา?" เฟยเตือนเพื่อน
"เออนอนเบียดๆกัน ให้พี่มึงนอนกับกอล์ฟไปเกรงใจแก แต่มึงนอนเบียดกับพวกกูเอา มึงก็รู้ว่า-" ไม่รอให้โต๋พูดจบวอนก็ยกมือขึ้นมาห้ามก่อน
"ไม่มีอะไรสักหน่อยมึง อีกอย่างกูกับมันก็ไม่มีอะไรจริงๆ พี่มึงก็ไม่ได้อยู่นี่ จะให้กูปฏิเสธบิ๊กมันซ้ำๆเดี๋ยวมันก็จะอึดอัดปะวะ มันไม่ได้รู้อะไรด้วยสักหน่อย พอๆแยกย้ายไปได้แล้ว เดี๋ยวค่ำๆออกไปหาอะไรกินกัน..." เจ้าตัวเอ่ยยืดยาว
ก่อนที่เขาจะไล่พวกเพื่อนจอมคิดมากขึ้นไปบนห้อง วอนพาตัวเองจะเข้าไปในห้องพักด้านล่าง ข้างในห้องบรรยากาศถ่ายเทเนื่องจากเป็นรีสอร์ทบ้านๆติดกับทะเล ความจริงเขาชอบห้องนี้ที่สุดตั้งแต่ดูรีวิว มันใหญ่กว่าชั้นบนเสียอีก เพียงแต่แอร์น่าจะเพิ่งถูกถอดออกไปเพื่อรอซ่อมใหม่
"เล่นน้ำไหมวอน? อากาศกำลังดีเลยพระอาทิตย์ตกด้วย หรือว่าอยากนอนพัก" บิ๊กที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยกางเกงตัวเดียวถาม
"เอ่อ .. เอาดิ ได้อยู่ เล่นสักแปปแล้วค่อยมาอาบน้ำแล้วกัน ค่อยนอนคืนนี้ทีเดียว" วอนว่าก่อนทำท่าจะถอดเสื้อทว่านึกอะไรขึ้นได้ เจ้าตัวก้มลงมองในเสื้อยืดตัวเท่ของตัวเองพบว่ามันมีรอยกัดรอยจูบเต็มไปหมด
"สัส ทริปเล่นน้ำกู.." เขาสบถออกมาแล้วหลับตาด้วยความเซ็ง
"มีไรเปล่า ให้ช่วยไรไหม?" บิ๊กที่เห็นท่าทางแปลกๆเลยเดินเข้ามาถาม
"เอ่อ ไม่มีไร บิ๊กไปชวนพวกนั้นหน่อยดิ เดี๋ยวเปลี่ยนกางเกงแปปแล้วไปเล่นกัน" สองคนแยกย้ายกันไป วอนวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีที่ประตูห้องปิดลง
แกรก
ล๊อคประตูได้แล้วเขาเลิกเสื้อขึ้นดูทันที
"ไอ้เ-ี้ยยยยย กูจะใช้ชีวิตอยู่ยังง๊ายยยย!!" วอนโวยวายเมื่อเขาเพิ่งสังเกตเห็นตัวเองชัดๆ ทั่วร่มผ้ามันเต็มไปด้วยรอยแดงจางๆที่ฝากไว้เต็มไปหมด ก่อนจะกดถ่ายรูปในกระจกพร้อมนิ้วกลางแล้วกดส่งทันที
Warners (3)
Warning : ส่งรูปภาพ
Nathee : คิดถึงหรอ ส่งรูป18+มาให้ดูด้วย
tthe : อย่าคิดแม้แต่จะได้ถอดเสื้อเล่นไอ้ดื้อ
Warning : มันต้องขนาดนี้เลยไหม?
: แล้วมาเล่นน้ำทะเลเนี่ยยย! มันจะใช้ชีวิตยังไงให้คนอื่นไม่เห็น?
Nathee : ก็ทำเพราะให้พวกที่ไปด้วยเห็น
tthe : ใส่เสื้อเล่นก็จบแล้วไง ยกเว้นว่าคิดจะถอดโชว์
Warning : มาทะเลมันก็ต้องอยากถ่ายรูปไหม แบบลงไอจีเงี้ย
Nathee : งั้นที่ทำก็ถูกแล้ว
tthe : ฝันเอาก็แล้วกัน ไว้ไปด้วยกันแล้วเต๋จะอนุญาต
Warning เปลี่ยนชื่อกลุ่มเป็น น่ารำคาญ
วอนกดเปลี่ยนชื่อกลุ่มปุปเขาก็กดปิดแจ้งเตือนไม่สนข้อความโวยวายจากอีกสองคนอีก ก่อนจะสวมเสื้อสีดำและกางเกงขาสั้นแล้ววิ่งออกไปหาเพื่อนๆที่ยืนถ่ายรูปกันริมหาดทันที
ทั้ง 5 คนกระโดดเล่นน้ำกันจนฟ้าเริ่มมืด มีเพียงนรสิงห์ที่ของีบอยู่บนห้อง กลุ่มเพื่อนทั้งถ่ายรูปทั้งแกล้งกันด้วยความสนุกก่อนจะพากันอาบน้ำขึ้นรถที่วอนอาสาขับเองมาถึงยังใกล้ๆร้านอาหารที่นัดแม่ไว้
"แม่ตกใจไหมนะ จู่ๆลูกโทรชวนออกมากินข้าวอะ ป่านนี้คุณสุณีย์ดีใจจนร้องไห้แล้ว" วอนถามพี่ชายด้วยความอารมณ์ดี
"วอน แม่เป็นคนเลือกร้าน" นรสิงห์เฉลยออกมา
"เฮ้ยได้ไง ก็ไหนว่ามาเซอร์ไพรส์ไง"
"ถ้าไม่บอกแม่ไม่ได้รถนี่มาขับหรอกนะ แค่บอกเมื่อเช้าแม่ก็ดีใจแล้วที่จะมาอะ ไม่ต้องเซอร์ไพรส์ขนาดนั้นก็ได้ .."
เพื่อนๆที่ได้ยินก็ขำก๊าก เมื่อนะพูดจาถูกใจ นรสิงห์ต้องบอกแม่ไว้ก่อนล่วงหน้าเพราะหารถเช่าไม่ได้ แค่เมื่อเช้าแม่เขาก็ดีใจเนื้อเต้นแล้วแถมยังจัดการทุกอย่างไว้ให้หมด
"โหเซ็งเลย งี้ก็น่าเบื่ออะดิ" วอนบอกยู่หน้า
"สนุกอยู่ เชื่อกูดิ" โต๋ตบไหล่เพื่อน
"หมายความว่าไง?" วอนหรี่ตาถาม ก่อนจะมีเสียงแทรกเข้ามา
"วอนมาถ่ายรูปให้หน่อย บิ๊กถ่ายโคตรกากเลยว่ะ" กอล์ฟที่หามุมได้ระหว่างที่จะถึงร้านอยู่แล้วเรียกวรภพไปที่มุมที่มันหามาได้
"มึงจะถ่ายไปทำพอร์ทสมัครงานเหรอไอ้กอล์ฟ แม่งกี่พันรูปแล้ววันนี้" โต๋บ่นกับเพื่อนที่ตอนเล่นที่ริมหาดกันก็ได้ไปเกือบล้านรูปแล้ว
"เอาน่า นานๆมาทะเลกับเพื่อนอะ แล้วแสงตอนนี้อย่างได้ เฟยมึงปิดหน้าไว้ดิ..." คนที่เฮฮากว่าใครเพื่อนจัดท่าจัดทาง ก่อนที่วอนจะกดส่งๆไปด้วยความหน่ายแล้วคืนมันให้เจ้าของ...
"กอล์ฟส่งรูปบนรถมาด้วยนะ กูจะลง"
"แหม แล้วทำมาด่ากู สุดท้ายก็ขอรูปกูไอ้เวน!" กอล์ฟด่าคนที่เดินตามพี่ชายไป ระยะทางจากที่จอดรถกับหน้าร้านที่ติดถนนนั้นค่อนข้างไกล เพราะจำนวนรถที่จอดเยอะ เลยทำให้พวกเขาวนไปจอดไกลแล้วเดินมาด้วยกัน
wrp.won @phuket
(ลงภาพเสี้ยวหน้าที่กำลังกดมือถือบนรถ)
: ภาพชัดไป ขอเบอร์ได้ไหม
golffy : ไหนเครดิตคนถ่าย
f.oeii : แคปชันอ้อนตีน
stthey : ลบ
n.thee : ????
ttho : อยู่ดีไม่ว่าดีนะคนเรา
"วอนกูให้มึงเปลี่ยนแคปชันยังทัน" โต๋ที่มองเพื่อนที่ยิ้มกับมือถือระหว่างที่เดินขึ้นบันไดไปชั้นสองของร้านอาหารด้วยกัน
"อะไรมึง ติดเชื้อขี้หวงจากพี่มึงเหรอ ขำๆปะวะ..." วอนบอกหัวเราะน้อยๆส่ายหัวให้เพื่อน
"มึงก็รู้เฮียกูสันดานยังไง..." โต๋ระอากับนิสัยติดเล่นของเพื่อน
"ค่อยลบวันกลับก็ได้ครับคุณโต๋ ขอปล่อยเอิดสัก 2-3 วัน"
"แต่-"
"...อ้าวมาแล้ว มานั่งเร็วเด็กๆ มาช้าจังแม่รอตั้งนาน" เสียงเรียกของสุณีย์ที่นั่งรออยู่ในโต๊ะที่เตรียมไว้สำหรับหลายคนแล้วโบกมือหยอยๆ และเมื่อวรภพสังเกตดีๆว่าใครนั่งอยู่ด้วยก็ทำเอาเขากลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกใหญ่
"...กูเตือนมึงแล้วนะ" โต๋กระซิบบอกเพื่อน ก่อนจะนั่งลงบนโต๊ะที่เตรียมไว้
"ทำหน้าอย่างนั้นทำไมวอน นี่พี่นทีกับพี่เต๋เขามาที่นี่ด้วยบอกว่าจะตามน้องชายมาเที่ยว นะนี่ลูกชายป้าอ้อป้าเนเพื่อนแม่เอง รู้จักกันหมดแล้วใช่ไหม.." สุณีย์ถามยกยิ้มให้ลูกชาย
"ครับแม่ เพิ่งเจอเมื่อคืนเอง" นรสิงห์ยกยิ้มให้ ก่อนที่อาหารจะทยอยมาเสิร์ฟ
"...อะไรของมึงเนี่ยโต๋ ไหงเป็นงี้วะ" วอนกระซิบถามเพื่อนที่นั่งด้านซ้ายมือของตน
"เฮียมันไม่ให้กูบอกอะ มาถึงตั้งแต่เที่ยงแล้ว เฮียมันแวะไปหวัดดีแม่มึงแล้วก็จองร้านนี้ไว้ให้นี่แหละ" โต๋กระซิบบอกเพื่อน
"แม่งเอ้ย กูหนีไม่พ้นเลยใช่ไหม" วอนสบถออกมา
"...หนีอะไรวอน อ่ะนี่ เอาข้าวเพิ่มไหม?" บิ๊กที่นั่งอีกฝั่งตักข้าวใส่จานให้อย่างเอาใจ
....นี่ก็บริการกูจังเลย
ของเก่ายังไม่เคลียร์เลย
วอนเงยหน้ามองนทีและเต๋แล้วเม้มปากแน่น สองคนนั้้นยังคงนั่งคุยกับแม่เขาและคนอื่นด้วยความปกติ
"แล้วคนนี้ชื่ออะไรแม่ไม่เคยเห็นหน้า ดูแลกันดีจังลูก"
...เอ้า คุณสุณีย์ขยี้ให้กูอีก
"ชื่อบิ๊กครับ...ยังรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ผมรู้จักโต๋มาก่อนแล้ว" บิ๊กตอบด้วยความสุภาพ
"ตายแล้วน่ารักทุกคนเลย รู้จักกันไว้ช่วยดูแลกันนะลูก ว่าแต่เราคงไม่ใช่แฟนวอนมันนะ?" คำถามของแม่ทำเอาหลายคนบนโต๊ะสำลัก
"ไม่ใช่หรอกแม่ก็ไปแซ็วมัน เพื่อนกันทั้งนั้น..." นรสิงห์ช่วยชีวิตของวอนขึ้นมา แม้พี่มันจะตอบไปตามความจริงก็ตามแต่วอนใจชื้นขึ้นมาแล้ว ตอนนี้เขาไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับนทีและเต๋ด้วยซ้ำ
"แล้วถ้าผมจีบลูกชายแม่ได้ไหมครับ?" บิ๊กถามขึ้นมาด้วยใบหน้าจริงจัง คราวนี้ทุกคนจ้องไปเป็นตาเดียว
....นั่นไง
เล่นกูแล้วไหม
วอนหันไปหากอล์ฟที่เอานิ้วทำท่าปาดคอว่าเขาตายแน่ และโต๋ที่นั่งตัวเกร็งข้างๆ...
"ฮ่าๆเราต้องถามเขาสิ แม่ชิลๆอยู่แล้ว...ว่าไงวอนให้เขาจีบได้ไหม?" สุณีย์ยิ้มกว้างมองลูกชาย
"ได้ไงแม่ ยังเด็กอยู่โฟกัสไปที่การเรียน..." วอนตอบเลียนแบบการสัมภาษณ์ของดาราทำเอาในโต๊ะมีเสียงหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง ยกเว้นก็แต่คนขี้หวงสองคนที่นั่งเงียบไป มื้ออาหารดำเนินไปด้วยบรรยากาศสลับลุ้นของทุกคนที่รู้เรื่องความสัมพันธ์ วอนสาบานเลยว่าขาเขาแทบเป็นตะคริว....
จนกระทั่งของหวานมาเสิร์ฟให้สัญญาณว่ามื้อนี้กำลังจะจบลงไปทุกคนถึงได้คลายกังวลลง...
"ทำไมกินนิดเดียวอะวอน ไม่อร่อยเหรอ?" บิ๊กถามคนที่กินลอดช่องน้ำกระทิเมนูของหวานแนะนำของร้านไปนิดเดียวก็หยุดลง
"นั่นสิ ไม่อร่อยเหรอวอน?" เต๋ที่พูดกับเขาตรงๆเป็นประโยคแรกหลังจากสนทนาถาม-ตอบผ่านไปผ่านมากันหลายหน โดยส่วนใหญ่จะมีแม่เป็นตัวกลาง
"หรือว่านั่งข้างบิ๊กก็อิ่มแล้ว?" นรสิงห์แซวขึ้นมาขำๆ แต่ทั้งโต๊ะมีแม่คนเดียวที่หัวเราะออกมา คนอื่นๆมองหน้านทีและเต๋สลับกับเจ้าทุกข์ด้วยความลุ้น
...ทั้งแม่ทั้งพี่ชายกูท๊อปฟอร์มจริงๆวันนี้
ขยันโยนขี้ให้กันแบบไม่รู้ตัวเลยสินะ
"อร่อยครับ แต่วอนขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" วรภพอึดอัดกับบรรยากาศมาก เขาเริ่มจับบางอย่างจากบิ๊กได้ว่าเพื่อนกำลังคิดเกินเลย ตั้งแต่สายตาในห้องเมื่อตอนเย็นแล้ว...แต่ไม่คิดว่าจะโพล่งออกมาแบบนี้กลางโต๊ะอาหาร
แต่ที่อึดอัดที่สุดแน่นอนว่าไม่พ้นสายตาจากพี่มันสองคน วอนเดินออกมานอกร้านก่อนที่ไม่มีคนพลุกพล่านก่อนจะถอนหายใจออกมา
....ทริปทะเลกู!!
ให้ตายเถอะวะ ชาติที่แล้วไปทำกรรมกับเทพเจ้าโพไซดอนมารึไง!
"ถ้าผมจีบลูกชายแม่ ลูกชายแม่จะอนุญาตไหม?" คำถามจากเสียงทุ้มดังขึ้นมาด้านหลังวรภพ
"พี่นัท"
28.10.2020
