วรภพกำลังทำท่าทางร้อนรน เมื่อช่วงเช้าของวันนี้นั้นพี่ชายก็กำลังเตรียมออกไปทำงานปกติ ที่มันไม่ปกติคงเป็นตัวเขาที่ได้รับสายจากนทีว่าจะมารับไปส่งที่มหาลัย แล้วยังใกล้ถึงบ้านแล้วด้วยจึงได้โทรบอกให้นทีวนรถไปรอก่อน ด้วยไม่อยากให้นะนั้นสงสัยว่าใครมารับ

"ติดรถไปด้วยกันเลยไหม?" นรสิงห์ถามน้องชายที่ก้มโทรศัพท์สลับกับมองไปที่รั้วบ้าน

"ไม่เป็นไร ไปก่อนเลย" วอนบอกปัดวันนี้รู้สึกอยากจะไล่ออกไปเป็นพิเศษจริงๆ

"กอล์ฟมารับเหรอ?" นรสิงห์ที่นั่งลงใส่รองเท้าข้างกับน้องที่อยู่ในชุดนิสิตที่ใส่รองเท้าเสร็จนานแล้วแต่ยังไม่ยอมลุก

"อืม น่าจะอีกสักพัก" โกหกอีกแล้ว ก็บอกแล้วว่าช่วงนี้ศีลข้อ 4 คือข้อที่ผิดบ่อยสุด ไม่นับข้อ 5 ที่เลิกถือตั้งแต่อายุ 18

"ตั้งใจเรียน" นรสิงห์ว่าก่อนจะลูบหัวน้องชายแล้วลุกขึ้น

"ตั้งใจหาเงินให้ใช้นะ.." วอนว่าโบกมืออย่างกวนโอ๊ย ทำเอานรสิงห์กรอกตาก่อนขึ้นรถขับออกไป วอนไปยืนโบกมือให้จนสุดทางก่อนที่จะล๊อครั้วบ้านแล้วเดินอย่างไวไปอีกทางที่มีรถคันหรูจอดอยู่

"ฟู่ววว เลวแต่เช้า" วอนเอ่ยพร้อมถอนหายใจทันทีที่ก้าวขึ้นมานั่งข้างคนขับ

"ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย ก็แค่บอกว่าเพื่อนมารับแล้วเดินขึ้นมา...ไม่ต้องโกหก" นทีบอกมองหน้าน้องที่หันมาสบตากัน

"รู้จักนะน้อยไปสิ" วอนว่าก่อนที่จะโดนขโมยจูบอย่างเร็ว นทีดูดชิมความหวานของปากคนน้องด้วยความดุดันแต่เช้า

"อื้ออ" วอนผละออกจากหน้าคนขับ

"Good Morning วอน" นทีว่ายกยิ้มทำเอาวรภพหน้าแดงแปร๊ด

"โรแมนติกมากมั้ง! ออกรถสิเดี๋ยวไปไม่ทัน.." คนที่เขินจนหูแดงออกคำสั่ง แต่เสียงหัวใจคนขับก็เต้นดังไม่แพ้กัน...นทีเอื้อมมือไปปรับแอร์แล้วเปิดเพลงฝรั่งคลอบรรยากาศเบาๆ

"ไม่ไปเรียนไม่ได้เหรอ? คาบนี้ไม่ต้องเรียนก็ได้มั้ง" คำของนทีทำเอาวอนหันขวับไปมอง

รู้ดีอะไรขนาดนั้น..

"โต๋มันบอกไว้ว่ามีเพื่อนจะฝึกงาน เลยให้มันส่งตารางกับแผนเรียนเพื่อนมาให้ เช็คไม่ยากหรอก" นทีแก้ความสงสัยโดยที่วรภพยังไม่ต้องถามอะไร

นี่หน้าเขาชัดขนาดนั้นเลยเหรอ?

"มันไม่สงสัยรึไง?" ใครจะไปเชื่อวะ ไม่เมคเซ้นส์เลย พี่ชายจะให้ส่งแผนเรียนเพื่อนที่จะฝึกงานให้ทำไม?

"คิดว่าไงอะ?" นทีถามกลับ

"ไม่อะ มันฉลาดน้อย" วอนว่ากลั้วขำ ทำเอานทีขำไปด้วย

"เอานี่... อยากเอามาให้เอง" นทีว่ายื่นสมุดใส่บัตรใบสวยไว้ให้ มันน่าจะราคาแพงมากจากโลโก้ที่ปักบนหนังคงพอๆกับมูลค่าบัตรด้านในเลยเมื่อวอนเปิดออกดู

"แน่ใจแล้วเหรอ ไม่กลัวเป็นมิจฉาชีพไง๊?" วอนถามกลับ มองชื่อแต่ละชื่อบนบัตรแล้วก็คิดเปรียบเทียบว่าชีวิตนี่มันใช้แบบห่างไกลกันเสียเหลือเกิน ทั้งชื่อบนคีย์การ์ดคอนโดและบัตรเข้าตึก มันเป็นความรู้สึกว่าเอื้อมไม่ถึง

"กล้าหลอกเหรอ? มีบัตรเครดิตด้วยนะเอาไว้ใช้" นทีว่า ก่อนที่วอนจะค่อยๆคลี่มันดูพบว่ามันมีมากกว่าบัตรเพื่อเข้าออกสถานที่จริงด้วย เพราะยังมีเครดิตการ์ดอีกสองใบและบัตรอะไรๆที่ให้ความพิเศษในชีวิตอีกมากมาย

"มากไปแล้ว ไม่เอาอะ" วอนทำท่าจะส่งคืนหมดนั่น

เร็วไปเปล่าวะ.... นี่ยังไม่ถึงเดือน ไม่สิ เรื่องทั้งหมดถึงสองอาทิตย์หรือยัง? ทำไมใจง่ายแบบนี้กัน

"เก็บไว้! พอใจจะให้ก็รับไปไว้เถอะ อีกใบนึงของเต๋มันนะ ไม่โอเคก็แค่ไม่หยิบออกมาใช้ไง" นทีว่า เอามือข้างหนึ่งที่ไม่ได้ขับรถมาลูบหัวน้อง

"ใจไวแบบนี้สักวันจะโดนหลอกหมดตัว"

"ไม่เห็นเคยมีใครกล้าหลอก มีแต่ขอกันตรงๆเลยด้วยซ้ำ" คำพูดของนทีทำเอาวอนฉุกคิดในใจ

นี่มองเขาเป็นคนแบบนั้นด้วยหรือเปล่านะ?

"ไม่เหมือนกันไม่ต้องคิดไปเอง เป็นเด็กป๋า นัท ป๋าจะปล่อยให้อยู่ไม่สะดวกสบายได้ยังไง" นทีที่เห็นน้องเงียบไปรีบแทรกความคิดทันที

"หรอคะป๋าาาา ป๋าเปย์เก่งจังงง ป๋าเปย์วอนหน่อยย" วอนแกล้งทำเสียงเล็กเสียงน้อยทว่านทีนั้นเงียบไป

"อย่าทำงั้น"

"ไมอะ?"

"เ*ี่ยน!" คำตอบตรงๆนั้นทำเอาวรภพเม้มปากแน่น

โว้ยยยยไอ้พี่นัท!

กูว่ากูตรงแล้วนะ

รถคันหรูแล่นมาจอดที่หน้าคณะของวรภพ วอนปลดเข็มขัดยังไม่ทันจะได้เอื้อมไปเปิดประตูเสียงของนทีก็ดังขึ้น

"ไหนอะค่ามาส่ง?" นทีถามมองใบหน้าน้อง

"จะเอาอะไรอะ นี่หน้าคณะนะ รถโยกเป็นรถบั๊มเช้าๆไม่ดีมั้ง" วอนกวนกลับทำเอานทีดีดนิ้วใส่หน้าผากดัง เป๊าะ

"ปากเก่งนักนะ ไหนขอจูบหน่อยเร็วจะได้มีแรงไปทำงาน" นทีว่าเอื้อมตัวเข้ามาใกล้

วอนจึงขยับตัวเข้าไปหา ก่อนส่งลิ้นร้อนเข้าไปตวัดชิมกับปากคนพี่ ทั้งคู่ทั้งจูบทั้งชิมกันอยู่นาน จนกระทั่งเสียงมือถือแจ้งเตือนข้อความของวอนดังขึ้น

"จุ๊บ!! พอ!" วอนจูบลงไปบนปากนทีเน้นๆ ก่อนจะถอยกลับมาที่เบาะตน

"ไม่อยากให้ไปเรียนแล้วอะ อยากอยู่ด้วยทั้งวันเลย" นทีว่าส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้

"อายุเท่าไหร่อะเรา ทำเหมือนเด็กมัธยมหัดรัก" วอนแซว

"ก็ไม่ได้รักใครนานแล้วเนี่ย ให้หลงหน่อยไม่ได้หรือไง" คำหยอดทำเอาวอนวางมือไม้ไม่ถูก จนต้องหันไปทำท่าจะลงจากรถแทน

"ไปได้แล้ว ตั้งใจทำงานหาเงินนะป๋าถึงเวลาจะได้รูดแบบไม่รู้สึกผิด" คำแก้เขินถูกแปรเปลี่ยนเป็นถ้อยคำกวนๆแทน

"หึ ใช้ไปเถอะขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก แล้วอย่าไปยุ่งกับใครอะ เดี๋ยวเลิกเรียนเต๋มันมารับ" นทีบอกในตอนที่วอนเปิดประตูออกมายืนด้านนอกรถแล้ว

"เดี๋ยวหาอีกคนเพิ่มแถวนี้แล้วแอดเข้ากรุ๊ปนะ" วอนหยอก

"วอ-" เขาได้ยินเพียงแค่นทีกำลังจะบ่นอะไรตามมาเลยรีบปิดประตูทันทีด้วยความขำขัน

การหยอกให้นทีหึงนั้นเริ่มจะทำเอาเขาชอบใจเสียแล้ว แต่ทันทีที่หันกลับมาก็เจอเข้ากับรุ่นน้องพอดีจึงทักทายกันทำให้ไม่ได้หันกลับไปมองเจ้าของรถที่กระชากรถออกไป

การเรียนทั้งวันของวรภพเขาแทบไม่มีสมาธิ เพราะเอาแต่ตอบแชทนทีกับเต๋ที่พากันไปฟ้องแล้วว่าเขาพูดอะไรก่อนแยกกันเมื่อเช้า โดยเต๋บอกว่าจะมาจัดการเขาเองตอนมารับ ทำเอาวอนนั่งขำไม่หยุด

ไม่ได้หมดแค่นั้น เขาสาละวนอยู่กับการนั่งส่องทามไลน์ของสองคนพี่น้องย้อนไปถึงอดีตที่ทั้งสองคนมีมา พบว่านทีนั้นไม่เคยมีประวัติว่าคบใครเปิดเผยมาก่อนเลย ส่วนเต๋นั้นเคยคบกับผู้หญิงหน้าตาสวยแซ่บคนหนึ่งอยู่นานเกือบ 2 ปี

นั่นทำเอาวอนเลื่อนส่องไม่หยุด และทั้งหมดอยู่ในสายตาของเพื่อนรักทั้งสองที่ลอบมองหน้ากันอย่างรู้ทันความคิดกัน

"ใช่ซี๊ เดี๋ยวนี้มีใครแล้วไม่รู้ ไม่พูดไม่จากับพวกกูแล้ว กดจอยิกๆๆ" กอล์ฟแซ็วในตอนที่อาจารย์เดินออกจากห้องไป

"มาก็ช้า เข้ามาแล้วยังไม่เรียนอีก ใจแตก!" เฟยว่าทำหน้าเหน็บแนม

"ทำไมอะ หวงกูเหรอ?" วอนทำท่าทางดัดจริตหยอกเย้า

"แหวะ กูจะอ้วกอะเฟย แม่งเอ้ยดูทำดูพูดแต่ละอย่างเดี๋ยวนี้ กูอยากเห็นหน้าผัวมึงจริงๆเลย!"

"พูดอะไรไอ้กอล์ฟ ไอ้สัส!" วอนว่าเอาเท้าถีบเพื่อนไปที

"มันพูดไม่จริงเหรอ มึงเป็นงั้นจริงอะ" เฟยช่วยเสริมจนกอล์ฟขำก๊าก

"พอเลยมึงสองคนอะ เลิกเร็วว่ะวันนี้ ไปไหนกันดี" เถียงไปก็ไม่ชนะเลยพาเปลี่ยนเรื่องซะเลย วันนี้คลาสเลิกเร็วเป็นพิเศษ ด้วยเพราะจะไฟนอลแล้วส่วนใหญ่จึงมาเพื่อทวนแล้วปิดคลาส

"ไปดูบาสปะ นิติเจอรัดสาด ได้ข่าวว่าฟอร์มทีมใหม่โคตรเด็ด!" ความหมายของมันฟังก็รู้ว่าไม่ได้ไปดูบาสแต่ไปดูคน...

"วันๆคิดแต่เรื่องไม่มีสาระ" เฟยบอกด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง วอนถึงคราวหัวเราะบ้าง

"แล้วไปกันมั้ย?"

"ไป//ไป!" สองเสียงประสานพร้อมกัน

โรงยิมมีผู้คนจำนวนไม่น้อยมาชมการแข่งบาสวันนี้ เสียงหญิงสาวกรี๊ดกันเป็นระยะจากแฟนคลับพวกนักบาสหล่อบอกต่อด้วย และเมื่อได้จับจองที่นั่งและตั้งใจดูแล้วก็รู้เลยว่าแต่ละคนนั้นอย่างกับว่าคัดหน้าตามาลงทีม ปกตินักกีฬาแต่ละคนก็มีเสน่ห์อยู่แล้ว แต่ครั้งนี้ยอมรับเลยว่า เด็ด อย่างที่ไอ้กอล์ฟพูด

"นั่นหน้าคุ้นๆว่ะ" เฟยชี้ไปในสนามที่เสื้อเบอร์ 8 ของฝ่ายนิติ

"เฮ้ยนั่นเด็กมึงเปล่าไอ้วอน เชี่ยโคตรเท่ อยู่มอเราด้วยเหรอวะ" กอล์ฟว่า มันชี้ไปให้ดูก็พบว่าในสนามคือ บิ๊ก

เออแฮะ... ใช่จริงด้วย

"กูก็เพิ่งรู้เนี่ย หลังจากวันนั้นก็ไม่ได้คุยกันเลย" เขายังงงเลยด้วยเพราะไม่ได้เจาะข้อมูลกันลึกมากแค่แลกไลน์และให้เบอร์ไว้ก็จบกันไป

"มึงนี่ก็นะ... อย่าให้ถึงขั้นนอนกับใครจนหน้าไม่ซ้ำจำชื่อไม่ได้นะวอน" เฟยเอ่ยทั้งเหมือนจะแซวและทั้งเตือน

"เห็นกูเป็นคนยังไงกันวะ" วอนว่าขำ

"ก็เดี๋ยวนี้มึงมันเหลือเกินแล้วนี่ ทิ้งกูแดกข้าวกับไอ้เฟยกูยังไม่ลืมนะ แม่งยัดมันบดแทนมึงจนเลี่ยนเลย ดีที่กินฟรี ตอนนี้กูยังไม่รู้เลยว่าที่มึงหายนี่หายไปกับใคร" กอล์ฟว่า

อย่านะมึง

อย่าถามเรื่องนี้ขึ้นมานะ...

"สรุปมึงสนิทกับพี่ไอ้โต๋มากเลยนะ เขาไม่เคยเจอกูจังๆแต่เจอว่ากูไปกับมึงที่ผับวันเดียวนั้นก็จำได้เลย เข้ามาทักแล้วยังเลี้ยงข้าว" เฟยถามขึ้นมา

นั่นไง...

ซื้อหวยก็คงถูกรางวัลที่ 1

"ก็เขาคงเห็นกูแวบๆมั้งเลยมาทัก หรือไม่ก็ส่องโซเชี่ยลแล้วจำหน้าพวกมึงได้" วอนบอกปัด

ใช่ก็เชี่ยละ...

จะจำไม่ได้ได้ไง วันนั้นเรียกเข้าไปในห้องก็เพราะเขานั่งดูทั้งกล้องทั้งดูผ่านกระจกที่มองเห็นในร้านว่ากูนั่งบดอยู่บนตักของเฟยแล้วหยอกเย้ากับกอล์ฟไปด้วย ส่วนเรื่องสนิทไหมพวกมึงรู้ไปแล้วจะได้มองหน้ากันไม่ติดเอาล่ะสิ

"แดกฟรีก็ดีแล้ว สงสัยไรนัก" วอนว่าเพราะเห็นว่ากอล์ฟจะค้านขึ้นมาเพราะเหตุผลไม่มีน้ำหนัก

...เกมในสนามก็ดำเนินไป เพื่อนสองคนของวอนตอนนี้ก็ได้เพื่อนคุยใหม่บนแสตนเสียแล้ว จับกลุ่มคุยกันซะสนุกไม่ได้สนในสนามไม่รู้ทำไมแม่งไม่นัดกันไปคุยกันตามร้านกาแฟวะ มารวมตัวเจอกันเอาตามโรงยิมทำไมของพวกมัน

"กูไปหาเหมนะ.." วอนขอตัวออกไปหาคนที่คุ้นตาที่นั่งอยู่อีกฟาก

"เออดีๆนะ กูเห็นแฟนน้องมันมาด้วย อย่าให้มีเรื่อง" เฟยเอ่ยเตือนเพราะจำได้ดีว่าแฟนของเหมเคยมีประเด็นกับวอน

"เออเดี๋ยวเอาหน้าไปรับสักหมัด" วอนเอ่ยหยอกจนได้รับนิ้วกลางแทนคำด่าจากเพื่อนมา

"ไงเรา" วรภพทักทายหนุ่มน้อยที่นั่งกดมือถืออยู่

"อ้าวพี่วอน มานานยัง? ไมไม่เห็นเลย" เหมถามก่อนหันรีหันขวาง รู้เลยว่าหันมองทางคือกลัวแฟนเห็น ไอ้เด็กน่ารักเอ้ย!

"จะเห็นได้ไงแกนั่งไม่เงยหน้าจากจอเลย"

"ก็ไถทวิตอยู่อะ" เหมยู่หน้า

"แล้วหายไปเลยนะ มาซบอกพี่อยู่วันเดียว ไหนว่าจะทักมาปรึกษา" วรภพที่นั่งข้างๆจ้องหน้าคนน้องที่หลบสายตา

"...."

"ดีกันแล้วดิ?"

"อือ ก็วันนั้นเขาก็มาง้อก็เลย.." เหมตอบเสียงอ้อมแอ้ม ทำเอาวอนขำพรืด

"..."

"ไม่โกรธใช่ไหม เหมไม่กล้าบอกกลัวพี่วอนโกรธ"

"โกรธอะไรล่ะ ดีกันก็ดีแล้ว พี่ไม่ได้อะไรกับแกสักหน่อย" วรภพบอกด้วยรอยยิ้ม

ไม่ได้คิดอะไรด้วยแบบจริงๆแล้ว

ไอ้ต้าวน่ารักเอ๊ย

ถึงจะเอ็นดูความนุ้บนิ้บนี้อยู่ก็เถอะ

"มีแฟนแล้วอะดิ ใช่ปะ? แหนะ หลบตาทำไม พี่วอนมีแฟนแล้วชัวร์ บอกมาเลยนะ!" เหมมองตามสายตาวอนที่พยายามเฉไฉหนีมองทางอื่น ก่อนจะยกนิ้วขึ้นชี้จับพิรุธรุ่นพี่

"ไม่บอกหรอก" วอนว่าทำหน้าตากวนกลับ

"เป็นเหี้ยอะไรกับแฟนกูนักอะไอ้วอน?" เสียงของนักบาสคณะวิทย์ที่ถามเข้ามา ทำเอาเหมสะดุ้งเฮือกส่วนวอนก็หันไปมองตาม

"ไม่มีอะไรนะดอส พี่วอนแค่เข้ามาทักอะ" เหมรีบลุกขึ้นจับแขนแฟนทันที

"ทักไม่ได้เหรอวะ รุ่นพี่รุ่นน้องกัน" วอนถามเลิกคิ้ว

"ทักได้อยู่หรอก ถ้าไม่ใช่จะได้กันมาก่อนหน้านี้อะ" คำพูดของอีกฝ่ายทำเอาวอนของขึ้น

"มึงพูดอะไรคิดหน่อย นั่นแฟนมึง...น้องเขาเสียหาย" วอนว่ามองไปรอบๆ ผู้คนเริ่มหันมา

"ไม่เอานะไม่มีอะไรทั้งนั้น พี่วอนไปก่อนนะ" เหมออกปากไล่เขา แต่อีกสองคนกลับจ้องตากันไม่วาง

"มึงไปคุยกับกูข้างนอกไหม?" ดอสว่ามองตาแข็ง

"ไม่ติดอยู่แล้ว มึงนี่ห้าวนักเหรอ?" วอนถามมองคนที่ทำตัวกร่างพร้อมจะมีเรื่องไปทั่วแบบดอสแล้วหมั่นไส้ กูก็ห้าวไม่แพ้กันอะเอาดิ...อยากลองกับแม่งสักฝุ่น!

ก่อนที่จะพากันเดินออกมาข้างโรงยิมโดยมีเหมคอยดึงแขนและออกปากห้ามดอสตลอดทาง

"มึงทำไมนักไอ้สัสไม่เลิกยุ่งกับมันสักที อยากได้นักเหรอวะเมียกูอะ สักตีนไหม?" ดอสผลักวอนทันทีที่พ้นจากสายตาผู้คนมา

"ไม่เอานะ เธอไม่ทำนะ ไม่มีอะไรเลยจริงๆดอส" เหมดันอกแฟนให้ห่างออกจากตัวรุ่นพี่ ส่วนวอนนั้นมองกลับไม่เกรงกลัว

"มึงนี่ไปเช็คประสาทนะ ฟังไม่รู้เรื่องเหรอ บอกอยู่ว่าไม่มีอะไร กูแค่มาทักน้องมันตามเรื่องไม่ได้จะทำอะไร มึงให้เกียรติน้องมันบ้างนะ" วอนสั่งสอน การพูดต่อหน้าคนแบบเมื่อกี้ไม่ใช่สิ่งที่เหมควรเจอ

"เสือก!!! เฮ้ยเธอปล่อยดิ จะห้ามทำไม ปกป้องมันเหรอ แล้วบอกกี่ครั้งแล้วอย่าไปยุ่งกับมันอะ!" ดอสว่าผลักเหมออกผิดจังหวะจนน้องล้มลงไปอย่างแรง

"เอ้าไอ้สัสนี่!" วอนของขึ้นสบถเสียงดัง

ผลั่ก!!

วอนเข้าชาร์จตัวนักบาสมหาลัย ก่อนที่จะต่อยเข้าไปเต็มแรง ก่อนที่ดอสจะต่อยกลับแลกหมัดกันนัวเนีย ยังไม่ทันที่จะรุนแรงกว่านี้ก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งมาก่อนที่เฟยจะเข้าล๊อคตัวเพื่อนไว้ ส่วนอีกฝ่ายมีบิ๊กในชุดบาสเข้าล๊อคไว้

"ไอ้วอนใจเย็น โอ้โห ไอ้เวร!" กอล์ฟว่าก่อนช่วยพยุงเหมที่ลุกขึ้นนั่งน้ำตาคลอเบ้า น้องสั่นกลัวแต่ปากก็ร้องห้ามไปด้วย

"ปล่อยกูเฟย! แตกอีกสักเลือดหน่อยมั้ยมึง!" วอนยังคงจะพุ่งตัวหาคนที่ก็จะเข้าหาเขาเช่นกัน

"มึงมาดิวะ!" ดอสจะดึงตัวออกมาจากการควบคุมแต่ก็โดนบิ๊กล๊อคไว้แน่น

"เฮ้ย!! พอแล้ว กัดกันทำเชี่ยไรวะ พอดอส พอแล้ววอน!" บิ๊กตะโกนกร้าวจนทุกคนนิ่ง

"ฮึ่กก เหมขอโทษนะ" เหมบอกก่อนที่จะวิ่งออกไป

"กูไม่ได้อยากทำนะแต่มึงเหี้ยใส่น้องมันก่อน กูเป็นรุ่นพี่มันไม่ได้คิดอะไรไม่ดีหรือคิดจะเป็นชู้เมียมึงแต่กูก็ต้องปกป้องมันเหมือนกัน" วรภพว่ามองหน้าของดอสที่นิ่งลง

"อย่าให้กูรู้แล้วกัน!" ดอสว่าแล้วสะบัดตัวออกจากบิ๊กเดินออกตามเหมไป เฟยเองจึงปล่อยตัววอนออก

"ไอ้สัสเอ้ยมึงนี่ก็นะ ถ้าน้องคนนั้นไม่วิ่งมาบอกกูจะรู้ไหม เผลอแปปเดียวมาตีกับแม่งแล้ว" กอล์ฟว่า เพราะมีน้องที่นั่งใกล้ๆเหมรู้จักเขาว่าเป็นเพื่อนวอนเลยวิ่งไปบอกว่าท่าไม่ดี เหมือนจะมีเรื่องกัน

"แล้วนี่เป็นอะไรมากไหม ปากช้ำหมด" บิ๊กมองมาที่วอนอย่างนึกห่วง วอนมองทุกคนสลับกันไปมาพร้อมเช็ดปากตัวเองไปด้วย

"ดีนะบิ๊กมันแข่งเสร็จเดินมาทักพวกกูพอดี ไม่งั้นใครจะเอาไอ้ดอสอยู่" เฟยบ่นด้วยหน้าเครียด

"ขอโทษ แล้วก็ขอบใจนะ" วอนบอกแล้วมองไปหยุดที่บิ๊ก

"ช่างเถอะ ไปทำแผลไป" บิ๊กว่า

"ไม่ต้องก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก" คำตอบนั้นไม่ได้รับความสนใจเพราะอีกฝ่ายจูงมือวอนไปยังแผนกพยาบาลสนามที่ยังไม่กลับกัน เฟยกับกอล์ฟก็ได้แต่เดินตามต้อยๆ

"ซี้ดด แสบว่ะ" คนที่โดนสำลีซับลงบนมุมปากร้องออกมา

"เก่งนักไปใส่เดี่ยวกับเขา มึงนี่เปรี้ยวจังนะ" กอล์ฟว่าตอนที่เท้าคางดูเพื่อนโดนทำแผล

"ถ้าจะไปทำอะไรก็บอกกูหน่อยได้ไหม แบบนี้มันได้ที่ไหนวอน มึงก็รู้กูไม่ชอบ" เฟยว่า

วอนรู้ดีกว่าใครว่าเฟยเป็นเพื่อนที่เคารพการตัดสินใจเขาเสมอ เพียงแค่ถ้าจะไปมีปัญหาหรือเจ็บตัวแค่บอกกันเท่านั้น เพราะเฟยจะแพนิกเมื่อเห็นสถานการณ์ที่เกินรับมือกับคนใกล้ตัวและตัวเอง

"ขอโทษได้ไหมล่ะ ใครจะคิดว่ากูจะได้ไปนัวกับมัน" คนเจ็บเอ่ยพร้อมเบ้หน้าเพราะบิ๊กนั้นย้ำลงไปบนแผล

"เสร็จแล้ว... นี่ดีนะดอสมันไม่ทำแรงอะ มันโมโหร้ายจะตาย" บิ๊กว่า

"รู้จักกันเหรอ?"

โลกมันกลมจังวะ...

"อือ เพื่อนสมัยประถม" บิ๊กว่าก่อนจะเก็บอุปกรณ์ลงในถุงพลาสติกเพื่อเตรียมทิ้ง

"แล้วอยู่มอนี้ไม่เห็นรู้เลยอะ เรียนนิติด้วย" วอนชวนถาม ทำเอาเสียงถอนหายใจจากคนข้างๆทั้งสองคนดังขึ้น

"เจ็บอยู่เมื่อกี้แท้ๆ" กอล์ฟว่างุบงิบเมื่อเพื่อนขยันบริหารเสน่ห์เหลือเกินแม้มันจะรู้ตัวไหมก็ตาม แต่ท่าทางกะลิ้มกะเหลี่ยแบบนั้นก็ชวนหมั่นไส้

"กูถามเขาเฉยๆไม่ได้ไง๊ ?" วอนว่ามองหน้าเพื่อน

"มีใครว่าอะไรมึงเหรอ? ร้อนตัว" กอล์ฟถามกลับแต่หน้าตานั้นกำลังกวนกันอยู่ชัดๆ

"หึๆ ก็คืนนั้นแยกกันไปก็ไม่กล้าติดต่ออะ แต่นี่รู้นะว่าวอนเรียนที่นี่คณะไหน ตามไอจีอยู่" บิ๊กบอกยกยิ้ม ทำเอาเฟยและกอล์ฟทำท่าทางเหม็นขึ้นมาอีก

"เลิกทำหน้างั้นได้ละพวกมึง กูกับเขาไม่ได้อะไรกันโว้ย"

Rrrrrrrrrrrrr

เพราะคนที่อะไรด้วยของจริงแม่งโทรมาแล้ว วอนยกมือถือขึ้นก่อนจะกดรับ ปล่อยให้เพื่อนๆคุยกันไปกับบิ๊ก

("อยู่ไหน เลิกแล้วใช่ไหม?") เต๋ถามมาตามสาย

"อือเลิกแล้ว อยู่โรงยิม... ซี้ดด สัส!" พูดจบก็ต้องสบถเพราะแสบปาก

("เป็นอะไร? เต๋รอหน้าคณะนะ")

"อื้อ เดี๋ยวไป"

วอนรีบวางสายไป ก่อนจะกุมปากตัวเองไว้

ชิบหายแล้วเถอะ

ปากแตกไปแบบนี้จะเป็นไรไหม

"พวกมึงมีแมสปะ เอาไงดีวะ" วอนหันถามเพื่อนแต่ทุกคนรวมทั้งบิ๊กส่ายหน้า

"แล้วใครมารับ? พวกกูเดินไปส่งไป เดี๋ยวเผื่อมีอะไรอีก" เฟยว่า

"เออเรื่องใครมารับเอาไว้ก่อน หาอะไรปิดดีวะ" วรภพเริ่มร้อนรน

"เดี๋ยวเดินไปเอาใกล้ๆไหมห้องพยาบาล" บิ๊กว่าก่อนที่วอนจะลุกไปยังที่ๆว่าทันที เขาสวมแมสสีขาวเข้าไป โบกมือลาบิ๊กที่มาช่วยจนเขาได้สิ่งที่ต้องการ แล้วเดินมากับเดอะแก๊งที่ไม่ยอมให้มาคนเดียวเพราะกลัวจะวิ่งหาตีนระหว่างทาง

"แสนดี ได้กับคนนี้กูว่าดีเลยนะ" กอล์ฟยังคงเชียร์เด็กนิติคนเมื่อครู่ให้เขาไม่หยุด

"กูสนใจมากกว่าว่าใครมารับมัน" เฟยว่า

ก่อนที่เต๋จะเปิดกระจกเรียกวอนพอดี

"วอน.." เสียงทุ้ม รอยยิ้มนั้นและรถหรูทำเอาใครต่อใครมองตามทั้งเจ้าของเสียงและเจ้าของชื่อที่คนบนรถเรียก

"เชี่ยยย วอน...มึงต้องเล่าแล้วนะ" กอล์ฟว่ามองพินิจทั้งคนบนรถและรถ ส่วนเฟยนั้นพยักหน้าเห็นด้วย

"ไว้ค่อยว่ากันนะ กูไปก่อน.." วอนบอกปัดรีบเปิดประตูขึ้นรถ

"มานานแล้วเหรอ?" วอนทักทายคนขับ

"ไม่นานครับ...แล้วใส่แมสทำไม เต๋นั่งดูตั้งนานว่าใช่หรือเปล่า" เต๋ถามก่อนที่มือจะอังหน้าผากน้องไปด้วยว่าป่วยหรือเปล่า ทำเอาวรภพเหงื่อตกเหมือนคนกลัวความผิดขึ้นมา

"ไหนว่าไง เป็นอะไรไม่ตอบ ตัวก็ไม่ร้อน" เต๋ที่ชะลอรอรถคันหน้าหันมามองเขา

"เอ่ออ มัน มันเป็น...สิว เออใช่สิว น่าเกลียดมากด้วย!" หนีไม่พ้นเลยโว้ยยยไอ้ศีลข้อ 4 เนี่ย!!

"ยิ่งเป็นสิวยิ่งไม่ควรใส่ไหม ถอดเร็วเดี๋ยวมันอักเสบ" เต๋บอกก่อนที่จะขับรถออกไป

"ปิดไว้งี้แหละ" ท่าทางที่คิดว่าปกติแล้วแต่เต๋กลับเลี้ยวรถเข้าจอดไหล่ทางทั้งที่ยังไม่ออกนอกรั้วมหาลัย รถหยุดกึกพร้อมกับใจของวรภพที่แทบจะหยุดด้วยเพราะตอนนี้เต๋นั้นหันมองเขาทั้งตัว

"ถอดออก" เต๋ออกคำสั่งจริงจัง

"จะถอดทำไมอะใส่งี้แหละ ไปเร็วจะพาไปไหนนะ พี่นัทบอกจะพาไปช่วยเลือกของใช่ไหม ไปเร็วเดี๋ยวรถเยอะ" ยิ่งคำพูดบอกปัดยิ่งทำเอาเต๋สงสัยก่อนที่คนพี่จะดึงแมสออกจากหน้าวอน

"วอน!! ไปมีเรื่องกับใครมา!!"

25.10.2020

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด