Three of us 04 : ผัวสอง (NC)
Three of us
ตอนที่ 4
ผัวสอง
Tho : มึงมาหากูหน่อย
: เฮียจะคุยกับมึง กูรอหน้าบ่อน
ข้อความจากเพื่อนดังขึ้น...วรภพกดดูก่อนจะเก็บมันใส่ในกระเป๋า ยกแก้วขึ้นดื่มจนหมด ท่ามกลางบรรยากาศที่คึกคักเรื่อยๆ บนโต๊ะนั้นสุดเหวี่ยงกันทั้งบารากุและควันที่ขโมง
"จะไปไหน?" เฟยรั้งคนบนตักเอาไว้ก่อนจะกระซิบถาม
"ไปหาโต๋.." วอนกระซิบตอบ มันเลยทำให้เพื่อนที่นั่งข้างๆได้ยินด้วย
"จะไปคุยกับพี่เขาใช่ไหม ให้กูไปด้วย.." กอล์ฟกระซิบบอกด้วยอีกคน
"ไม่เป็นไร กูไปได้.. มีอะไรเดี๋ยวกูโทรบอก" วอนตอบก่อนทำท่าจะลุกขึ้น
"เฮ้ยมึงสามคนนี่ยังไงวะ กูจะคิดแล้วนะ.." ไทแซ็วขึ้นหลังมองภาพความสนิทสนมนั้นได้สักพัก
"ของผมทั้งคู่และพี่ จุ๊บ ม๊วบ!" วอนกวนกลับด้วยการจุ๊บแก้มกอล์ฟแล้วหอมที่หัวของเฟยทำเอาไทช๊อคตาตั้ง
"พี่ขอบ้างน้องวอน มาทำกับพี่นี่เร็ว.." ตามประสาคนทะลึ่ง ไทอ้าแขนรอหนุ่มรุ่นน้องที่เขาชอบใจแต่วอนกลับเดินเข้าไปหาแล้วจุ๊บลงไปบนศีรษะจริงๆแทนทำให้ตั้งโต๊ะเฮกว่าเดิม
"ถามผัวผมก่อนนะ" วอนว่าติดตลกส่วนกอล์ฟขำก๊าก เฟยนั้นส่ายหน้าให้กับความกวนของเพื่อนก่อนจะมองตามวรภพจนเดินหายลับไป
ทั้งโต๊ะนั้นเรียกขวัญของไทกันใหญ่เพราะอึ้งกับการที่เจอเด็กที่ต่อล้อต่อเถียงกับเขาได้และไม่กลัว ไม่หนี ไม่อาย ใครๆก็บอกว่าเอาวะไอ้ไท...เด็กมันสู้มือ!
เดินเข้าไปถึงทางเข้าที่มีการ์ดเฝ้าอยู่ตามที่โต๋ว่าและวรภพโดนดักไว้ โดยการ์ดขอบัตรหรือเมมเบอร์ชิพที่โชว์ว่าสามารถเข้าไปข้างในแต่เขาไม่มีเลย ครั้งที่แล้วมีเต๋พาเข้าไป...ครั้งนี้เขาเลยยืนงง โต๋หายไปไหนของมันวะ
"อ้าววอน...นี่เพื่อนผมเองพี่" โต๋ที่เดินออกมาพอดีและบอกกับการ์ดก่อนที่วอนจะได้รับอนุญาตให้ผ่านไป หากเดินตรงไปนั้นมันจะเป็นทางลาดลงไปบ่อนใต้ดินที่เขาเคยมาครั้งก่อน แต่โต๋กลับพาเขาแยกมาทางขวาที่ยังเป็นชั้นหนึ่งของผับที่ถูกกั้นมาจากด้านนอก เป็นทางเดินที่มีม่านปิดไว้และต้องสแกนบัตรอีกชั้น
ระหว่างทางนั้นมองผ่านกระจกดำที่เห็นจากด้านในเท่านั้น...มองลงไปจะเห็นเหมือนหลุมใต้ดินที่มีนักพนันมากมายราวกับภาพในนรกตามจินตนาการ โต๊ะพนันนั่งคงเป็นกระทะทองแดงชั้นดีที่หากไม่มีสติดีๆคงกลายเป็นนรกของจริง ตรงไปก็พบว่าสิ้นสุดทางเดินมีห้องรออยู่ปลายทาง...
"มึงไปทำไรมาวะ...กูชักอยากรู้แล้ว เฮียกูติดใจอะไรมึงนัก?" โต๋ถามในขณะที่ใกล้จุดหมายเข้าเรื่อย
"อย่ารู้เลย" วอนบอกปัดทำเอาอีกคนเลิกเซ้าซี้ ก่อนที่เท้าทั้งคู่จะหยุดลงที่ห้องที่เป็นประตูสีดำบานสวย
"ทำไมให้กูมานี่..." วอนถามงงๆ
"เฮียนัทอยู่ในนี้แหละ เขาให้กูพามึงมาคุยที่นี่ มึงไม่ต้องห่วงนะกูรอด้านหน้านี่...ถ้ามีไรมึงบอกกูเลย" โต๋ว่าเพราะเขายังไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก แต่เพียงแค่นทีสั่งมาแบบนั้นก็ยากจะขัดแม้จะเป็นห่วงเพื่อนอยู่ในที พี่ชายเขาคนนี้ไม่ใช่คนที่เล่นด้วยได้เท่าไหร่...
วรภพพยักหน้ารับก่อนจะเลื่อนประตูเข้าไป ซึ่งข้างในเป็นห้องเย็นเฉียบ มีโต๊ะโล่งๆขนาดกลางวางอยู่ ผนังด้านซ้ายมองไปเป็นภาพวิวบ่อนแบบเมื่อครู่ที่เขาเดินผ่านมา มีคนตัวสูงใส่เชิ้ตขาวแสลคดำยืนมองนักพนันลงไปจากด้านบนนี้อยู่ มันเป็นแบบด้านเดียวมองเห็นด้านนอกทั้งหมดอย่างกับเลียนแบบกระจกห้องสืบสวนมา
ด้านขวานั้นเป็นกระจกทึบมองเห็นบรรยากาศผับด้านนอก ห้องมีทั้งกล้องวงจรปิดและแฟ้มเอกสารบางส่วน มีแม้กระทั่งมุมพักผ่อนและมีการจัดแต่งอย่างดีเหมือนออฟฟิศส่วนตัวและห้องสังเกตการณ์ของเจ้าของ
นึกสงสัยว่าป้าอ้อ ป้าเน รู้หรือไม่เพราะแม่ของวอนเองไม่รู้แน่ๆว่าลูกชายเพื่อนจะมีบ่อนคาสิโนย่อมๆอยู่ใต้ตึกใหม่แห่งนี้ วรภพคิดว่ามันเป็นสถานที่ลับที่แม้จะไม่ลับเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้พูดถึงกันแบบโจ่งแจ้งทั่วไป...
"มีอะไร?" วรภพเอ่ยถามออกพร้อมมองไปรอบๆห้อง เขาไม่เห็นเต๋อยู่ด้วยมีเพียงนทียืนอยู่ในห้องนี้คนเดียว
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์?" นัทเอ่ยถามออกมาด้วยใบหน้านิ่ง
"จะคุยอะไร ก็ไม่มีอะไรจะคุย?" วอนตอบกลับเล่นลิ้น แต่คนพี่กลับพุ่งตัวเข้ามาหาจนแทบเสียหลักตกใจล้มลงบนโต๊ะและสะโพกเขากระแทกกับโต๊ะไม้ที่ว่าจนใบหน้าบิดเบี้ยว
"แผลยังไม่หายลืมกันแล้วเหรอวอน?" นทีถามพร้อมด้วยใช้สายตากวาดมองไปทั้งตัว ก่อนจะรุกเข้าไปใกล้ เอามือยันลงคร่อมตัววรภพไว้แล้วยื่นหน้าไปจนแทบจะติดกัน
"จ จะทำอะไร?" วอนเอ่ยละล่ำละลัก
"ยังไงดี คนเคยๆกัน..." นทีค่อยๆใช้มือสากลูบเข้าไปที่ต้นขาก่อนจะผลักให้วรภพนอนราบลงไป
"ไม่เอา ไม่ทำ! ทำแบบนี้ทำไม!" วอนไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าทำไมต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์นี้อีกหน
"คงติดใจแล้วมั้ง...ปากเก่งๆแบบนี้ตอนครางนี่แม่ง...อย่าให้ต้องเล่าเลย.." นทีว่าก่อนจะค่อยๆจับแกนกายคนน้องลูบมันไปมาผ่านกางเกงตัวสวยจนวอนกัดปากแน่น
"เคลิ้มแล้วเหรอ เคลิ้มง่ายจัง.." นทีเอ่ยขำ เพราะตอนนี้แค่โดนสัมผัสก็แข็งขืนสู้มือเขาแล้ว
...วรภพตอบตัวเองไม่ได้เพราะเขาไม่เคยพอใจกับการโดนกระทำมาก่อน แต่ถ้าให้นึกถึงวันก่อนมันก็คงจะสุขอยู่...เพียงแต่มันจำได้เลือนลางเหลือเกินด้วยเพราะทำตอนเมา
"เดี๋ยววันนี้ให้คิดใหม่ แล้วมาตกลงว่าจะเอายังไงต่อ..." นทีว่า
"ทะ ทำไม.." วรภพพยายามถามคนที่ยังคงไล่สัมผัสเขาไปทั้งตัว ทั้งขยำหน้าอก ฃแล้วยังจูบลงไปที่ลาดไหล่ชวนให้เสียวซ่าน ค่อยๆร่นถอดกางเกงเขาออกช้าๆ...จะปฏิเสธทำไมก็สู้มือพี่มันขนาดนี้แล้ว เพียงแค่อยากรู้ว่าทำไมต้องเป็นเขา ทำไมต้องทำขนาดนี้... เขามีอะไรดีให้ติดใจนัก...
"กับคนอื่นไม่ดีอย่างนี้ไงเลยพิเศษ.." นทีว่าก่อนที่จะเปลื้องอาภรณ์คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโต๊ะจนร่นลงมาอยู่ที่เท้า แต่ทันทีที่แกนกายถูกครอบงำวรภพกลับเรียกสติกลับมาได้
"ไม่!! ไม่ทำแล้ว.." วรภพถีบกายคนพี่ออกจนอีกคนนึกฉุน
"วอน!" นทีหัวเสียที่อยู่ๆน้องมันก็ขัดอารมณ์
"มันเจ็บ มันยังเจ็บ!" วอนเอ่ยอธิบายออกมาใส่คนที่ตวาดเขา แผลเก่ายังไม่หาย...ขืนให้ทำซ้ำเข้าไปคงต้องไปโรงบาลพอดี
กึกๆ
เสียงเคาะประตูและเหมือนจะเปิดเข้ามาดังขึ้นทำเอาวรภพผวา เพราะตอนนี้สภาพเขานั้นไม่ควรให้ใครมาเจอโดยเฉพาะเพื่อนที่รออยู่ด้านหน้าห้อง
แต่คนที่เปิดเข้ามากลับเป็นเต๋...แล้วรายนั้นก็รีบปิดกลับอย่างเร็วก่อนจเกดล็อค เขามองมาที่วรภพอย่างเคืองๆที่อีกคนเปลือยเปล่า ดีว่าทำท่ากำลังพยายามสวมกางเกงกลับเข้าไป
"มึงบ้าเปล่าวะไอ้นัท ประตูก็ไม่ล๊อคแถมปิดไม่สนิท! ไอ้โต๋มันอยู่หน้าห้องไม่ให้มันเข้ามาดูด้วยเลยวะ!" เต๋เอ่ยเคืองๆก่อนจะเตะเก้าอี้ใกล้ๆอย่างหงุดหงิดเพื่อระบายอารมณ์แล้วนั่งลงข้างนทีที่ยืนพิงเก้าอี้ตัวไม่ไกลจากวอน
"แล้วนี่กว่าจะมาได้นะ เป็นอะไรมือถือไม่รับ มีไว้ฟังเสียงเรียกเข้าเหรอ?" เต๋หงุดหงิดไปหมดเลยพาล
"มึงอย่ามาประสาทกินตอนนี้ กูคุยกับน้องมันอยู่...แล้วไปไหนมา?" นทีว่าในขณะที่วรภพนั้นง่วนอยู่กับการแต่งกายกลับให้เข้าที่
"ไปดาดฟ้า...มั่วชิบหาย เพื่อนแม่มาจัดงานกัน แล้วนี่มึงแอบมาทำลับหลังกูนะไอ้นัท!" เต๋ชี้หน้าคาดโทษสองคนที่อยู่ในสภาพล่อแหลม
"ไปนะ.." วอนทำท่าจะโดดลงจากโต๊ะแต่เต๋ดักเอาไว้
"จะไปไหน คุยกันรู้เรื่องแล้วเหรอ?" เต๋ถามหันมองทั้งสองคน
"ยัง น้องมึงขัดก่อน" นทีว่าอ้างไปถึงเหตุการณ์เมื่อครู่
"เออถ้ากูไม่มาเห็น ไอ้โต๋ไม่เปิดมาเจอตอนมึงกับน้องมันเอากันเลยหรือไง ไม่ระวังเลยสัส!" เต๋ว่าเพราะน้องชายตัวดีที่ว่าคงได้ยินเสียงผิดสังเกต มันเกือบจะผลักประตูมาแล้วดีที่เขามาเจอก่อน
"ปล่อยไปได้ยัง จะไปหาเพื่อน!" วอนเอ่ยอย่างรำคาญ
"เพื่อนหรือผัว ยืนดูอยู่นานแล้วนะ...นั่งจะได้กันอยู่แล้ว" นทีว่าทำเอาเต๋ตาโต
"จริงเหรอวอน.." เต๋ถามด้วยอยากยืนยันจากปากอีกคน
"อย่ายุ่ง.." ความจริงวรภพจะบอกว่า อย่าเสือก แต่ดูจากสถานการณ์แล้วอาจจะไม่ปลอดภัยซึ่งนั่นก็ทำเอาเต๋ฉุนประชิดเข้าหาจับแขนขึ้นมายึดไว้
"กูสองคนเนี่ยผัวมึง จะมีอีกรึไง!?" เต๋ว่าก่อนจะดึงตัวคนบนโต๊ะจนเซมากระแทกอก
"ผัวอะไรกูจำไม่ได้ด้วยซ้ำ! แล้วได้แค่คืนเดียวทำไมไม่จบกันไปวะ...จะมาตามวุ่นวายทำไมนักหนา!" วอนฟิวส์ขาดด่ากราดทั้งคู่ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดขึ้นได้ยังไงแล้วใครเป็นผัวเขาแบบไหนบ้าง วันนั้นสติเลือนลางเต็มที...
ฟากนทีผลักเต๋ออกก่อนจะผลักวรภพลงบนโต๊ะแล้วจูบลงไปบนปากอย่างแรง ส่วนเต๋เดิินอ้อทไปยังขอบโต๊ะอีกฝ่ายแล้วยกยิ้มให้คนน้อง สองพี่น้องกำลังจำลองเหตุการณ์คืนก่อนในห้องนี้...
"คุ้นๆไหมวอน วันนั้นใครขอให้กูสองคนทำแรงๆ..." เต๋ว่าก่อนจะค่อยๆปลดกางเกงจนเผยให้เห็นแท่งร้อนที่เด้งออกมา วรภพส่ายหน้าไปมา เหตุการณ์วันนี้มันจริงและน่ากลัวกว่าหลายเท่า...ไม่ได้ดูชวนเคลิ้มเหมือนที่พอจะจำได้เลือนลางนั่น
ส่วนท่อนล่างนั้นวรภพก็โดนเปลื้องกางเกงลงมาแล้ว นทีกำลังไล่จูบและขยำไปทั่วแกนกายด้านเขาพร้อมทั้งช่วยสาวความเป็นชายจนเสียวซ่าน ยังไม่ทันที่จะเอ่ยคำใด...แท่งร้อนจากด้านบนก็ถูไถอยู่บนหน้า
"ทวนความจำกันหน่อยวอน...ทำ!" เต๋ออกคำสั่งแต่วรภพยังส่ายหน้า ทำให้เขาบีบปากออกให้ออ้าออกมาแล้วส่งมันเข้าไปให้วอนดูดชิม
"วอนชอบมันจะตายไป... วันนั้นวอนสนุกกับมันใหญ่เลยล่ะ" เต๋ว่าก่อนกระขยับกายเข้าหาโพรงปากที่เขาคิดถึง วอนค่อยๆเปลี่ยนจากการปฏิเสธเป็นดูดกลืนมัน
....เขาหลอกตัวเองไม่ได้เลยว่าไม่ได้รู้สึกดี เพราะมันทั้งใจเต้นและมีอารมณ์ด้วยอย่างดีมากจนหยุดไม่อยู่ ทั้งด้านล่างที่ถูกปรนเปรอและขบเม้ม ทั้งด้านบนที่ส่งมาไม่หยุด...ตอนนี้สมองมันลอยล่องไปหมด ตัวเบาหวิวและสยิวจนสุขล้น...
"เต๋ มึงแม่ง.." นทีบ่นก่อนที่จะปลดกางเกงของตนออกบ้างแล้วขึ้นไปบนโต๊ะ เขาคร่อมกายลงทับจนส่วนกลางกายเบียดสีกับวอนไปมา จูบลงไปบนแผ่นอกสวยก่อนจะค่อยๆขยับกายให้มันเสียดสีกัน มือช่วยจับมัดแขนของคนน้องไว้ให้เป็นที่เป็นทาง...
"ฮึ่มม สัส โคตรอยากเข้า.." เต๋บ่นเพราะแค่การปรนเปรอให้นั้นมันไม่พอ ส่วนวรภพได้ยินก็ส่ายหน้าไปมาทันที...เขายังเจ็บอยู่แบบนี้ยังไม่อยากจะให้สองคนทำอย่างว่าด้วย
"เชี่ยยย ซี้ดด...วอนน ฟัน!" เต๋ว่าเพราะจังหวะที่น้องมันส่ายหน้านั้นมันขูดครืดเข้าที่ส่วนนั้นของเขาจนต้องทำหน้าเหยเก
"จำได้หรือยังวอน หืมม..." เสียงกระเส่าของนทีถามในตอนที่เขาเบียดกายกับคนใต้ร่าง แบบนี้มันยิ่งกว่าความทรมาณ...เป็นการร่วมรักภายนอกที่ทำเอาวรภพตัวบิดเกร็งไปหมด
"อื้ออ อ่อก อ่ะ เร็วๆ.." วอนผละปากออกมาจากตัวเต๋ ก่อนจะจิกไปบนหลังนทีอย่างแรง ...คนพี่เห็นอย่างนั้นก็เบียดกายเข้าหาจนแนบแน่นก่อนจะกระขยับจนปล่อยน้ำขุ่นเลอะออกมา ไม่เท่านั้นบนใบหน้าของวอนก็เต็มไปด้วยน้ำรักของอีกคนด้านบน...
"จำได้หรือยัง หืม.." เต๋ถามก้มลงจูบไปบนปากของคนที่นอนตาปรืออยู่ นทีจับกรอบหน้าคนน้องก่อนจะตีเบาๆอย่างหยอกล้อ ทิ้งรอยไว้บนคอบางๆให้เป็นของฝาก...
"ไม่ทำนี่เห็นว่าเจ็บอยู่นะวอน.." นทีว่าก่อนจะลุกออกมาจากตัววรภพไปแต่งกายให้เข้าที่ เขาหยิบทิชชู่มาเช็ดคราบออกจากตัวเองจนหมด ส่วนเต๋นั้นก็สวมกางเกงอยู่อีกมุม
วอนตอนนี้นอนหอบเบาๆอยู่บนโต๊ะเช่นเคย ก่อนจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้นมามองหน้าสองคนที่อยู่ไม่ไกล
"ชัดหรือยัง?" เต๋ถามยกยิ้มกวน
...วอนไม่ตอบอะไรเพราะเขารู้สึกดีจริงๆกับเรื่องที่เกิดขึ้น มันไม่เหมือนทั้งหมดที่เคยมีมา จนทำให้รู้สึกเสียดายที่จำเรื่องคืนนั้นไม่ได้ทั้งหมด จำได้แค่ว่ามันสุขสมกว่านี้เสียอีก...
"ต้องให้ใส่เสื้อผ้าให้ไหม?" นทีถามมองหน้าคนที่ยังคงไม่หยิบอะไรกลับมาใส่สักตัวเอาแต่จ้องมองพวกเขาด้วยตัวเปล่าล่อนจ้อน
"หรือจะเอาอีก?" เต๋ถามคาดคั้น...พร้อมกันนั้นก็เดินเข้ามาใกล้
"ไม่!" วอนรีบบอกปัดแล้วทำความสะอาดร่างกายตนเองก่อนหยิบกางเกงขึ้นมาใส่ทีละชิ้น
"แล้วต่อจากนี้เวลาโทรไปก็รับสายด้วย...อย่าให้ต้องขู่อีก" เต๋ว่า
"แล้วจะโทรกันทำไม น้ำแตกก็แยกทางดิ.." คำตอบแรงๆนั่นทำเอานทีที่กำลังหันไปมองลงไปที่บ่อนผ่านกระจกนั่นหันขวับกลับมา
"คิดว่ากูสองคนจะปล่อยไปเหรอวอน เรียกมาเสร็จอีกรอบอย่างนี้แล้ว..." นทีมองเขม็ง
"แล้วจะทำไง ให้มานอนเอากันสามคนอย่างนี้เนี่ยนะ!" วอนตอกกลับบ้าง
...ถึงมันจะตื่นเต้นเร้าใจขนาดไหนก็เถอะ
...มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ใครเขาทำกันทั่วไป
"แล้วไม่ได้หรือไง จะบอกว่าไม่ชอบเหรอ...กูเห็นให้กูทำแรงๆทุกที!" เต๋บอกเสียงเขียวก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้
"ไม่ต้องมาเจอกันอีก!" วอนบอกก่อนทำท่าจะลุกออกไปแต่นทีดึงตัวไว้อย่างแรง
"ที่เรียกมาวันนี้ไม่ใช่ให้มาพูดแบบนี้! ตกลงกันให้รู้เรื่องว่ามึงกับกูสองคนเป็นสามคนผัวเมีย แล้วกูไม่ปล่อยไปแน่วอน!" นทีว่า
"...และมึงจะไม่มีใครเพิ่มอีกด้วยต่อจากนี้!" เต๋เสริม
"เป็นใครมาสั่งกูวะ! เอาแต่ใจกันชิบหาย!" วอนแหวกลับ
"น้อยไปสิ! ต่อไปนี้โทรไปต้องรับ...เรียกให้มาก็มา ทำเหมือนคนเป็นผัวเมียเขาทำกันน่ะวอน!" นทีขยับเข้ามาหาใกล้ๆก่อนจะขบเข้าที่ติ่งหูน้องไปแรงๆ
"ผัวเมียกันสามคนฟ้าผ่าตายห่า!" วอนว่ามองหน้าอีกสองคนด้วยความไม่สบอารมณ์
"ไม่เห็นแม่งผ่าเลย ไม่งั้นสามคนแม่งตายไปนานแล้ว!" เต๋ต่อว่ากลับพร้อมหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ
"ไปคิดดีๆ...ของแบบนี้ไม่ใช่จะเจอที่ถูกใจกันง่ายๆนะวอน" นทีว่ายกยิ้มมุมปากแต่วอนกลับผลักออกจากตัวจนอีกคนไปยืนพิงกำแพงแทน
วิปริต!
เขาอยากจะด่าออกไปถ้าไม่ติดว่าตัวเองก็มีใจไปให้กับการกระทำวิปริตนั้น แถมตอนนี้เขายังจ้องมองเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตตัวสวยของเต๋ไม่หยุด
"มีอะไรก็โทรมา...อยากได้อะไรก็บอก!" เต๋ว่าพ่นควันเต็มห้อง
"ไม่ใช่อีตัว... แล้วก็ไม่อยากมีผัวทีละสองคนด้วย!" วอนว่ายืนกอดอกมองทั้งคู่แต่นทีหันขวับ
วอนไม่ได้ต้องการเงินหรือสิ่งของโดยเอาเรื่องอย่างว่าไปแลก
...ไม่งั้นเดบิวต์เข้าวงการนั้นไปแล้ว
...ไม่ได้จะดูถูกอาชีพใครหรอกนะเพราะอาชีพอย่างนั้นก็ไม่ใช่ว่าใครจะเป็นก็ได้ ทุกคนมีสกิลที่ใช้หาเงินแม้มันจะยังไม่ถูกยอมรับโดยทั่ว...แต่เข้าไม่ใช่ และทำไมพี่มันถึงไม่ไปหาคนที่เขาเต็มใจจะสนองให้แบบที่ต้องการ
"แล้วจะมีทีละกี่คน! อย่าให้กูเห็นไปนั่งบี้นั่งเบียดกับใครข้างนอกอีกนะจะตามไปตบเรียงตัวให้มึงดู" เต๋บอกคาดโทษ
นี่ก็อีกเรื่อง....
พ่อแม่มันสอนให้ใช้ความรุนแรงเหรอวะ
ถึงรู้ว่าพี่มันจะพูดไปอย่างนั้นก็เถอะ...
"แล้วใครบอกว่าเป็นอีตัว...เป็นเมียกูสองคนไม่ปล่อยให้อดตายหรอก สบายกว่าเด็กเสี่ยอีก" นทีว่าทำเอาวอนหน้าแดงแจ๋
....เขาคิดผิด ที่คิดว่านทีนั้นร้ายเงียบแล้วเต๋นั้นจะดูซอฟต์กว่า ปรากฎว่าลูกพี่ลูกน้องสองคนนี้พอกันทั้งคู่...
"กูสองคนไม่เคยบังคับนะวอน มึงสนองเอง แล้วยังเชิญชวนด้วยซ้ำ.." นทีว่า
"เออรู้แล้ว.." วรภพรีบบอกปัดเพราะนึกถึงที่ตัวเองทั้งตอบรับทั้งเสนออย่างที่ว่าตอนที่กำลังทำรักแล้วก็ค้านไม่ได้ เต๋ลุกขึ้นยืนแล้วตรงมาหาเขาทำเอาวอนจะถอยหนี แต่ก็โดนยึดแขนไว้อีกทีจนต้องหันไปจ้องหน้า
"ต่อไปนี้ทำอะไรก็คิดหน่อยแล้วกัน มีผัวสองคนแล้วนะและจะมีแค่สองคนด้วย...ใช่ไหม.." มันไม่ใช่ประโยคคำถามเพราะวอนรู้ว่ามันเป็นประโยคคำสั่ง เสียงย้ำนั้นทำเอาเขาขนลุกซู่...
"เป็นแค่ตอนบนเตียงไหม ไม่จำเป็นต้องมาตามยุ่งเรื่องส่วนตัวกัน!" วอนบอกมองตาแข็ง เพราะเขาไม่ใช่พวกเอนอ่อมยอมใครง่ายๆอยู่แล้ว
"กูสองคนไม่ใช้ของร่วมกับใคร...." เต๋ว่าก่อนจะบดจูบลงบนปากอย่างแรงผละออกก่อนจะเปิดล๊อคประตูออกไป วอนรีบใช้หลังมือขยี้มันออกอย่างไวราวกับรังเกียจก่อนจะปรายตามองนทีแล้วทำท่าจะออกไปแต่โดนรั้งไว้ก่อน
"อย่าดื้อให้มันมากนักนะวอน ต่อไปนี้จะให้โต๋ดูไว้ แล้วถ้ายังแรดนักได้รู้กันหมดแน่..." นทีว่าก่อนคว้าหลังคอวอนมาบดจูบด้วยอีกคน คราวนี้ทั้งร้อนแรงและเนิ่นนานจนวรภพต้องผลักอกออกแล้วหายใจหอบแฮ่ก
นทีมองด้วยความอารมณ์ดีก่อนจะจัดเสื้อผ้าให้วอนอย่างเย้ายวน ทั้งทำปกเสื้อให้ตรงและติดกระดุมลงจนครบทุกเม็ดให้ก่อนจะปัดให้ส่วนที่ยับมันเรียบลงและเข้าที่ แม้จะไม่ได้ช่วยมากนักแต่เขาอยากจะกวนอารมณ์คนที่เอาแต่รั้น
...วอนใจเต้นตึกตัก
...ความจริงมันเต้นระรัวตั้งแต่ที่เต๋ทำแล้ว
...แต่คราวนี้เขาเผลออบอุ่นวาบในหัวใจ
...ไม่อยากจะยอมรับเลยว่ารสนิยมตัวเองกำลังชอบและพอใจกับอะไรแบบนี้
"ไปได้แล้ว เพื่อนตามหากันแล้ว.." นทีว่าคว้ามือถือที่มันอยู่บนโต๊ะที่สั่นระรัวอยู่ส่งให้ ก่อนที่จะจับไหล่ให้หันหลังก่อนดันออกไปที่ประตู แล้วก้มกระซิบข้างหูเบาๆ
"อย่าดื้อ.." นทีบอกย้ำอีกทีก่อนจะเปิดประตูให้วรภพเดินออกไป
วอนยืนหน้าแดงปลั่งสับสนกับความรู้สึกอยู่หลังประตูบานเดิมที่หน้าห้อง ในนั้นเขาเหมือนอยู่ในภวังค์และวังวนที่สองคนนั้นร่ายเอาไว้ ก่อนที่จะเห็นโต๋เดินเร็วๆจากทางเดินมาหา
"มึงเป็นไงวอน พี่กูทำไรมึงเปล่า.." โต๋จับตัวเพื่อนพลิกไปมา
"เปล่า กูโอเค.." วอนรีบส่ายหน้าแล้วเดินนำออกไปให้พ้นจากตรงนี้ไม่อยากจะหันกลับไปมองห้องที่เพิ่งออกมาด้วยซ้ำ
"มึงบอกกูหน่อยดิ เมื่อกี้เฮียเต๋มันบอกว่ามึงติดพนันมันหลังจากวันนั้น มึงไปพนันอะไรกันไว้วะ?" นี่เต๋บอกน้องชายอย่างนี้เหรอ
...แต่ก็ยังดีที่ไม่พูดอะไรน่าอายออกไป
...อย่างน้อยก็ยังมียางอายและลิมิตอยู่บ้าง
"อืม ก็... ประมาณนั้น คืนนั้นกูเมาแล้วรับพนันเขาไว้.." วอนกลั้นใจโกหกไปในที่สุด เขาสองคนหยุดคุยกันก่อนถึงทางออกจากบ่อนไปยังผับแห่งเดิม
"เสียหนักเหรอมึง กี่บาทวะ....บอกกูได้นะ เดี๋ยวกูให้แม่ช่วย" โต๋ว่าแต่วรภพรีบสั่นหัวไปมาทันที
"ไม่ๆ มึงไม่ คือ... กูตกลงกับพี่มันไว้แล้วอะ มึงไม่ต้องห่วง.."
...ขืนให้แม่โต๋รู้...แม่นทีก็ต้องรู้...แม่กูก็ต้องรู้สิโว้ย เรื่องได้ไปกันใหญ่แน่
"หรือว่าไม่ใช่เงิน มึงเอาอะไรพนันกันวะ.." โต๋ทำหน้าขบคิด
"กูแค่ต้องทำตามที่พี่มึงสั่งอะ มันแค่เกมไม่ใช่อะไรร้ายแรงหรอก...มึงอย่าห่วงเลย" วรภพกลั้นใจโกหกอีกครั้ง
มันก็ต้องบอกไปอย่างนี้เพราะความจริงนั้นมันแสนจะทำใจรับได้ยาก แม้แต่ตัวเขาเองก็ตามทีตอนนี้ก็ยังรับไม่ค่อยได้เลย...
"มึงนี่แม่งไปเล่นกับพวกมัน เฮียกูน่ะสารพัดจะสรรหามาทำให้คนติดกับ มึงว่าเปิดบ่อนขนาดนี้ได้ลูกเล่นมันธรรมดาหรือไง?" โต๋ว่า
"มันไม่โดนอะไรเหรอวะแบบนี้?"
"โดนอะไรล่ะ...คนอยู่เบื้องหลังน่ะก็พวกคนใหญ่คนโตนั่นแหละที่ช่วยแม่ง มึงคงรู้นะว่าเรื่องนี้อย่าไปพูดกับใครน่ะ จริงๆมันก็โจ่งแจ้งนั่นแหละแต่มันก็คัดคนเข้า คือไม่ใช่ทุกคนจะเข้าถึงในนั้นได้...." โต๋เอ่ยไปก็มองหน้าเพื่อนไปอย่างจริงจัง
"เออกูรู้ว่าอะไรเป็นอะไร.."
วรภพเพียงลอบคิดในใจว่าอย่าเอาให้ไปถึงเรื่องนั้นเลย เอาเรื่องที่มีปัญหาบนเตียงกับเจ้าของแม่งก่อนเถอะโต๋ พี่มึงแต่ละคนน่ะ...อย่าให้กูพูด
"งั้นรีบไปเถอะ พี่ไทแม่งถามหามึงใหญ่แล้ว" โต๋ว่าก่อนจะกอดคอเพื่อนพากันออกไปยังวงนักดื่ม
"น้องวอนตั้งแต่กลับมานี่ยังไม่เฮฮาเลยนะ หายไปสนุกมาล่ะสิท่า.." ไทแซวขึ้นหลังจากที่วอนกลับมาแล้วมัวเอาแต่นั่งคิดเรื่องที่เกิดขึ้น
"เฮ้ยมึงไปโซนแดงมาเหรอวะ เชี่ยเอ้ย...ทำไมไม่ชวนกู!" กอล์ฟบอกพร้อมทำท่างอแง
"อย่าเข้าไปเลยดีแล้ว ไหนพี่ไทชนแก้วกับวอนหน่อย.." วรภพทำเป็นกลบเกลื่อนแล้วชวนพี่ๆชนแก้วอย่างเดิมเพื่อไม่ให้ใครสงสัย แต่ก็ยังมีสายตาจากเฟยลอบมองไปเงียบๆ
"มึงเคลียร์ว่าไงยังไม่บอกกูเลย.." เฟยถามจับพิรุธ
"ไม่ไงอะ...เรียบร้อยดีละ มึงไม่ต้องไปบวกแล้วนะ..." วรภพทำเอ่ยติดตลก เขาไม่ได้ไปชกต่อยกับใครมา การเคลียร์ที่ว่ามันน่ากลัวกว่านั้นเยอะไอ้เฟย...
"สงสัยอะไรกูนักอะ...เอาๆกินเข้าไป กูโอเคแล้ว หายห่วง!" วอนทำทีว่าเขาเหมือนเดิมก่อนจะชวนเพื่อนคุยสนุกสนาน โดยมีโต๋ที่คอยช่วยดึงความสนใจกลับไปทำให้ผ่านสายตาของเพื่อนทั้งสองที่จับผิดไปได้
22.10.2020
