ตอนที่ 211-212

ตอนที่ 211 : เหว่ยอี้ผู้เสพติด

“เถ้าแก่ก็เป็นเช่นนี้” เหยาซือหยานไม่คิดใส่ใจว่าลั่วฉวนจะได้ยินหรือไม่ ทั้งยังกล่าวคำต่อ “ตราบเท่าที่ทำตามกฎของร้านได้ ทุกอย่างก็พูดกล่าวได้”

หลิวลู่อวี่พยักหน้ารับ

กฎ!

เถ้าแก่มีเพียงกฎในสายตา ความจริงข้อนี้เป็นนางตระหนักได้ตั้งแต่หลายวันก่อนที่มาเยือนร้านแล้ว

“ก็ว่าอย่างนั้น” หลิวลู่อวี่มองทางเหยาซือหยานพร้อมเผยความสงสัยฉายวาบผ่าน “พี่ซือหยานเป็นเสมียนร้านนี้ตั้งแต่เมื่อใด? ด้วยกำลังท่านสมควรเป็นยอดฝีมือชั้นแนวหน้าทวีปเทียนหลันได้ด้วยซ้ำ”

เหยาซือหยานเผยสีหน้านึกย้อนถึงอดีต นางนึกถึงเรื่องราวครั้งพบเจอลั่วฉวนก่อนจะเผยยิ้ม “บางทีอาจเป็นโชคชะตา”

อันที่จริงมันก็เรียกว่าโชคชะตา

วันนั้นที่เกิดศึกปะทะขึ้น เหยาซือหยานร่วงหล่นจากท้องฟ้า จนกระทั่งพบเจอลั่วฉวนที่รับชมท้องฟ้าอยู่พอดี

นอกจากนี้แล้วลั่วฉวนยังใช้ไวน์หยกแก่นาง เป็นผลให้พลังชีวิตของนางที่เหือดหายได้ฟื้นคืน

บางทีในความมืดมิดก็คล้ายจะมีแสงสว่าง

หลิวลู่อวี่เผยสีหน้างงงัน “โชคชะตา? เป็นเรื่องยากเข้าใจ”

เหยาซือหยานเผยยิ้มเล็กน้อย

นางหันมองทางลั่วฉวนที่ประตูร้าน ภายในใจนางเกิดคะนึงหาถึงวันวาน

ลั่วฉวนที่นอนอาบไล้แสงตะวันขณะนี้รู้สึกแปลกประหลาดอย่างไม่ทราบสาเหตุ มันราวกับมีคนเจตนาอะไรสักอย่างต่อเขา

ลั่วฉวนสงสัย เพราะไม่นานมานี้เขาไม่น่าจะไปสร้างเรื่องอะไรเอาไว้...

ทานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเรียบร้อย หลิวลู่อวี่จึงสวมใส่หมวกพร้อมเข้าโหมดทั่วไปของหอคอยแห่งการทดสอบ

ถัดจากนั้นไม่นาน ปู้ฉืออีและปู้หลี่เกื๋อจึงมาเยือนร้าน

พบเห็นหลิวลู่อวี่ที่เข้าเล่นโหมดทั่วไปเรียบร้อย ทั้งสองรับรู้ถึงวิกฤตที่เกิดขึ้นภายใน

ถึงกับมีคนมาเช้ายิ่งกว่าพวกตน!

“พี่ซือหยาน! พวกเราขอสองที่!” ปู้หลี่เกื๋อตะโกนขึ้น

เหยาซือหยานที่อยู่ด้านหลังโต๊ะขณะนี้รับผลึกวิญญาณอย่างเชี่ยวชาญ

ทานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเรียบร้อย ทั้งสองจึงไม่อาจอดใจรอเข้าหอคอยแห่งการทดสอบโดยทันที

แม้ไม่ทราบว่าจะหาภารกิจในโหมดทั่วไปอะไรได้ แต่เข้าไปเร็วกว่าย่อมดีกว่า!

ภาพฉากตรงหน้าสว่างวูบ จากนั้นจึงปรากฏอีกครั้งในตำแหน่งที่คุ้นเคย

มันเป็นตำแหน่งที่ออกจากเกมไปเมื่อวาน

โหมดทั่วไป กล่าวโดยสรุปแล้วเมื่อใดที่ออกจากเกม เมื่อกลับเข้ามาก็จะปรากฏตรงที่เดิม

แน่นอนว่าหากโชคร้ายตกตาย สถานที่เกิดใหม่ครั้งถัดไปจึงเป็นทะเลสาบ

อย่างไรแล้วที่นั่นก็ถือเป็นสถานที่ปลอดภัยสำหรับผู้เล่นใหม่

……

“อรุณสวัสดิ์เถ้าแก่!”

เหว่ยอี้พบเห็นลั่วฉวนนอนอาบแสงแดด ขณะนี้จึงเผยยิ้มแย้มกล่าวทักทาย

ลั่วฉวนลืมตาขึ้น พบเห็นเป็นร่างเหว่ยอี้ที่คุ้นเคย

ลั่วฉวนประหลาดใจเล็กน้อย

ครั้งนี้เป็นเหว่ยอี้ เหมือนว่าหนุ่มสาวเหล่านี้จะกลายเป็นเด็กติดเกมเหมือนดังเด็กที่ดาวเคราะห์สีน้ำเงินดวงนั้นกันเสียแล้ว

ดวงตาอีกฝ่ายคล้ายหม่นแสงลง ผิวหนังรอบดวงตายังดูดำคล้ำ คล้ายว่าจะเป็นการอดนอน

แม้ท่าทีตื่นเต้นยินดี กระนั้นเขาก็ได้เห็นถึงความเหนื่อยล้าทางจิตที่อยู่ลึกลงไป

“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ?” ลั่วฉวนอดไม่ได้ที่จะถามออกไป

“ฮ่าฮ่า เถ้าแก่ ไม่ใช่ว่าเมื่อวานนี้ข้าได้รับวิญญาณอัคคีมาหรือยังไง? ดังนั้นจึงมัวแต่ทดสอบมันจนลืมเวลา!”

ถ้อยคำของเหว่ยอี้เปี่ยมด้วยความตื่นเต้นยินดี มือขณะนี้ยังขยับไปมาไม่หยุด

ในสายตาของลั่วฉวน เหว่ยอี้มีอาการคล้ายคนเสพติด...

กระนั้นภาพฉากของเขาคือเทพผู้เย็นชา เป็นผลให้ลั่วฉวนคร้านจะขัดคำของอีกฝ่าย

เหว่ยอี้ขณะนี้ตื่นเต้นยินดีขนาดเผยมือขยับทำท่าทาง “เถ้าแก่ทราบหรือไม่? อัคคีห้วงสมุทรน้ำแข็งนั้นเป็นข้าควบคุมได้ดีขึ้นถึงสามในสิบ! ขณะนี้ข้าสามารถสกัดเม็ดยาลึกล้ำระดับสูงสุดได้แล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ตอนที่ 212 : กฎของโหมดทั่วไป

“เป็นอย่างนี้นี่เอง”

ลั่วฉวนในที่สุดก็ทนฟังไม่ไหว ขณะนี้ต้องลอบกลอกตาพร้อมเผยเสียงตัดบทอย่างไร้เยื่อใย

กระนั้นเหว่ยอี้กลับตื่นเต้นยินดีจนเกินเหตุขนาดไม่ได้ยิน

“วันนี้ทำข้าคิดอยากทดลองเสี่ยงโชค ว่าจะมีโอกาสเพิ่มพลังจิตได้บ้างหรือไม่”

เหว่ยอี้ตกอยู่ในโลกแฟนตาซีฝันหวานของตน กระทั่งไม่ตระหนักด้วยซ้ำว่าเถ้าแก่ฟังมากเกินไปจนหลับไปแล้ว

ท้ายที่สุดเมื่อเหว่ยอี้ตระหนักว่าลั่วฉวนหลับหนีไปก่อนแล้ว เขาจึงค่อยเผยยิ้มเก้กังแก้เขิน

ถัดจากนั้นจึงค่อยเดินเข้าร้านไป

“หือ? ไฉนวันนี้คนมากมายนัก?” เหว่ยอี้ประหลาดใจเล็กน้อย

ไม่ช้าเหว่ยอี้จึงเข้าหอคอยแห่งการทดสอบเริ่มต้นการเดินทางค้นหาภารกิจ

ทว่าวันนี้คล้ายเทพธิดานำโชคจะไม่มาเยือน ผ่านพ้นสามชั่วโมงเต็มเขายังไม่ได้เห็นแม้เงาของเหรียญตราภารกิจ...

“เถ้าแก่ หอคอยแห่งการทดสอบวันนี้ผิดปกติหรือไม่? ไฉนข้าไม่อาจหาภารกิจใดได้เลย...”

ด้วยถอดหมวกออก เหว่ยอี้เผยสีหน้าไม่พอใจ

ถัดจากนั้นสายตาจึงหันมองทางลั่วฉวนและเหยาซือหยาน ก่อนที่ร่องรอยความโกรธนั้นจะเลือนหายกลับกลายเป็นกล้ำกลืน

เหว่ยอี้ได้ตระหนักตอนนี้ ว่าที่นี่คือร้านต้นตำรับ ตนมีโทสะไปแล้วระบายออกได้งั้นหรือ?

“ข้าเองก็โชคไม่ดี เรื่องนี้กล่าวโทษได้หรือ?” เสียงหัวเราะดังจากข้างกาย หลิวลู่อวี่เผยยิ้ม “วันนี้พบเจอภารกิจก็ใช่ แต่น่าเสียดายที่รางวัลเพียงเพิ่มกำลังเล็กน้อย ไม่ใช่สร้างประโยชน์ได้สักเท่าใดนัก”

เหว่ยอี้จึงแค่นเสียงรับคำอย่างไม่ยินดี

“โหมดทั่วไป ในแต่ละพื้นที่มีจำนวนภารกิจกำหนด”

เสียงราบเรียบดังขึ้น ลั่วฉวนกลับเข้ามาในร้านเพื่อชี้แจง

“มีกฎเช่นนี้ด้วย?”

“ถึงว่าวันนี้ไม่พบอะไร! ที่แท้เป็นเช่นนี้!”

“เฮ้อ เสียไปสามชั่วโมงโดยเปล่าแล้ว...”

ขณะนี้เองที่ลูกค้าหลายคนจึงมาเยือนร้าน

เหล่านี้ต่างคุ้นเคยกันดี เป็นเว่ยฉิงจู่และคณะ รวมถึงกลุ่มศิษย์ครึ่งส่วนของสถาบันวิญญาณเมฆา

กลุ่มคนมาทันได้ยินคำอธิบายของลั่วฉวน หลายคนต่างบ่นอุบ

ลั่วฉวนก็เพียงยืนยันคำกล่าว

กลุ่มคนเมื่อสงบใจลงกันได้ ลั่วฉวนจึงกล่าวต่อ “ระยะเวลานับจำนวนใหม่ทุกเจ็ดวัน หากคิดว่านานไป เช่นนั้นออกสำรวจพื้นที่อื่นซึ่งไม่คุ้นเคย แผนที่ของโหมดทั่วไปกว้างใหญ่ไพศาล”

“เถ้าแก่ พื้นที่ซึ่งไม่คุ้นเคยที่ว่านั้นมีสัตว์อสูรหรือไม่?” เว่ยฉิงจู่กล่าวถาม

ลั่วฉวนพยักหน้ารับ “มีแน่นอน จากทะเลสาบเป็นศูนย์กลาง กำลังของสัตว์อสูรจะยิ่งแข็งแกร่งตามระยะทาง”

“กลายเป็นเช่นนี้” เว่ยฉิงจู่พยักหน้ารับ

“เหมือนว่าทุกวันจะใช้เวลาแต่ในโหมดทั่วไปไม่ได้” กู่หยุนซีขมวดคิ้วพลางครุ่นคิด

“เป็นดังที่ว่า พวกเราก้าวหน้าก็ใช่ แต่จะทุ่มสามชั่วโมงกับโหมดทั่วไปออกจะผิดไปบ้าง” เจียงเหวิ่นฉางพยักหน้าเห็นพ้อง

ทุกคนต่างคิดเห็นเช่นเดียวกัน

หลังได้รับคำอธิบายจากลั่วฉวน โหมดทั่วไปของหอคอยแห่งการทดสอบจึงค่อยลดทอนความนิยมลงไป

ตี้อู๋อู่หยิงขณะนี้เข้าไปนั่งพร้อมสวมใส่หมวกอย่างเงียบงัน ตัวเขาเลือกเข้าโหมดอารีน่า

ก่อนหน้านี้เขายังไปเล่นโหมดทั่วไปอยู่หลายสิบนาทีเช่นกัน

แต่เป็นเรื่องน่าเสียดาย ที่การสำรวจแผนที่ไม่ได้เป็นดังที่คิด ดังนั้นเขาจึงยอมปล่อยวางและกลับไปเล่นโหมดอารีน่าแทน

ขณะนี้รับฟังคำของเถ้าแก่ ตี้อู๋อู่หยิงจึงได้ตระหนักว่าตนตัดสินใจได้ถูกต้องแล้ว...