My Iron Suit ตอนที่ 27: เกราะกันกระสุน

My Iron Suit ตอนที่ 27: เกราะกันกระสุน

"แน่นอนฆ่าหลานเหล่านี้และช่วยชีวิตผู้คน!"

ผู้อารมณ์ดีตะโกนด้วยความโกรธ "คนที่กล้ายุ่งหอศิลปะการต่อสู้ของเราฉันคิดว่าพวกเขาเหนื่อยที่จะมีชีวิตอยู่!"

"ท่าเรือใหญ่มากคุณรู้ไหมว่าพวกเขาซ่อนตัวอยู่ที่ไหน"

"ฉัน ... รอไม่ไหวแล้ว! ใครจะไปรู้ว่าพวกเขาจะทำคนยังไงรอจนค่ำก็ดึก!" ลั่วเจินรีบพูด“คุณปล่อยวังคุนไปคนเดียวเหรอ?”

หวังคุนได้ยินว่าหมัดสองข้างแน่นกว่าและเสือตาแดงคู่หนึ่งต้องการเลือกคน “ตอนนี้ฉันไปคนเดียวได้แล้วยังไงฉันก็ต้องช่วยพวกเขา!”

“ไม่!”

อัลเบิร์ตหยุดกลางทาง

"เจ้ากำลังจะตาย! เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้กำลังมาที่หอศิลปะการต่อสู้พวกเขาต้องการทำลายกันและกัน!" อัลเบิร์ตหยุดหวังคุนที่กำลังตื่นเต้นและพูดบนไหล่ของเขาว่า "ท่าเทียบเรือได้รับการตั้งค่าการซุ่มโจมตีแล้วรอให้คุณไปติดเบ็ต!"

"ฉันควรทำอย่างไรดี?" หวังคุนถามทั้งหกอันที่จริงเขาไม่รู้ว่าตัวเองจะดุร้ายหรือเปล่า แต่ครอบครัวของเขาตกอยู่ในเงื้อมมือของอีกฝ่าย นอกจากนี้เขาสามารถทำอะไรก็ได้นอกจากต่อสู้อย่างหนัก

"ถ้าเจ้าของอยู่" ฮันชิงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเฉินโม่ "เขาต้องมีทางออก"

มีคนสองสามคนอดไม่ได้ที่จะเห็นแสงสว่างจากนั้นพวกเขาก็เดินลงไป เจ้าของอยู่ไกลในยุโรป แม้ว่าพวกเขาจะรู้ แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้

บรรยากาศเงียบไปครู่หนึ่ง

ในเวลานี้เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นในหูของทุกคน

"ฉันเหมือนจะได้ยินมีคนพูดอยู่ข้างหลังฉันเหรอ"

มีคนสองสามคนหันไปมองที่ประตูอย่างรวดเร็วเพียง แต่หวังคุนถูกผลักออกไปหน้าประตูที่ไม่มีเวลาปิดร่างสูงและแข็งแรงยืนเงียบ ๆ ใบหน้าเย็นชาดวงตาคมและหนา ร่างกายถูกเปิดเผยการฆาตกรรมอำพรางทำให้ผู้คนได้รับความกดดันอย่างมาก แต่คนที่มีศิลปะการต่อสู้กลับรู้สึกอุ่นใจราวกับว่าเรือที่ล่องไปในสายลมและสายฝนในที่สุดก็มีคนที่ไว้วางใจได้

"เจ้านาย!"

"เจ้านาย!"

"ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว!"

เฉินโม่ตื่นเต้นมากที่ได้เห็นผู้คนฉันอดไม่ได้ที่จะแปลก ๆ แม้ว่าฉันจะจากไปครึ่งปีแล้ว แต่ก็ไม่จำเป็นต้องคิดถึงฉันขนาดนี้เหรอ?

"เกิดอะไรขึ้น?" เฉินโม่ถามขณะที่เขาเดินเข้าไปโดยเผยให้เห็นโฮเวิร์ดอยู่ข้างหลังเขา

โฮเวิร์ดมองไปรอบ ๆ ห้องโถงศิลปะการต่อสู้อย่างสงสัยและเดินตามเฉินโม่ไปที่โซฟาและนั่งลง

เมื่อเห็นหัวจิตใจของใครหลาย ๆ คนก็ตกต่ำกัน อัลเบิร์ต บอก เฉินโม่ เกี่ยวกับสถานการณ์ จากนั้นหลายคนก็มองไปที่ เฉินโม่ รอให้เขาใช้ความคิดของเขา

เมื่อเฉินโม่ฟังอัลเบิร์ตเขาก็อดไม่ได้ที่ตาเยือกเย็นผู้คนไม่กี่คนที่อยู่รอบตัวเขารู้สึกเพียงว่าอากาศดูเหมือนจะเย็นลงในทันใด

แม้ว่าจะอยู่ห่างไกลในยุโรป แต่ เฉินโม่ ก็สามารถควบคุมสถานการณ์ในนิวยอร์กผ่าน ไฮดรา ได้ ช่วงนี้มาเฟียแห่งบรู๊คลินเริ่มรู้สึกกระสับกระส่าย

จากข้อมูลของ ไฮดรา เมื่อช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมาครอบครัวมาเฟียสองตระกูลของบรู๊คลินได้เริ่มดำเนินการแล้ว มีบทเรียนจาก“หมาบ้า” คนสุดท้ายโทนี่และทั้งสองไม่กล้าที่จะแสดงผลีผลาม แต่ในด้านหลังการแอบสร้างแรงบันดาลใจให้กองกำลังอื่น ๆ และการยิงที่หอศิลปะการต่อสู้ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขากลับมาในครั้งนี้ .

การลักพาตัวครั้งนี้คือการทดสอบภาพลวงตาของศิลปะการต่อสู้และอย่างไรก็ตามเราสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อแก้ปัญหาอันทรงพลัง

หัวใจของ เฉินโม่ ค่อนข้างตำหนิตัวเอง เขาชัดเจนมากเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของมาเฟีย แต่เขาคิดเพียงว่าอีกฝ่ายจะเริ่มต้นด้วยศิลปะการต่อสู้ สำหรับเรื่องนี้เขาจัดมาให้แล้ว เขาไม่ได้บอกว่ามีคนไม่กี่คนในห้องโถงศิลปะการต่อสู้ แต่เขาถูกจัดให้อยู่ในหอศิลปะการต่อสู้ ตัวแทนของ ไฮดรา ที่อยู่รอบ ๆ ก็เพียงพอที่จะทำลายศัตรูที่ก่ออาชญากรรมได้ แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้คือแบ็คแฮนด์และจะไม่ถูกเปิดเผยโดยง่ายเว้นแต่จะถูกบังคับให้ทำเช่นนั้น

ด้วยความใจเย็นของอัลเบิร์ตทักษะและอาวุธปืนของนักมวยทั้งสี่คนรวมถึงอาวุธและอุปกรณ์ที่เฉินโม่เหลือไว้จัดการกับสถานการณ์ส่วนใหญ่ได้อย่างง่ายดาย

เฉินโม่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเริ่มต้นกับครอบครัวของหวังคุน นี่คือสิ่งที่ เฉินโม่ เพิกเฉย เขาคิดจากมุมมองของตัวเองมากขึ้นโดยคิดว่าพวกเขาจะรายงานเรื่องศิลปะการต่อสู้โดยตรง แต่พวกเขาไม่ได้พิจารณาชั้นล่าง แก๊งไม่มีบรรทัดล่าง

สิ่งนี้ทำให้เฉินโม่ตื่นขึ้นมา การปกป้องผู้คนรอบตัวเขาจะต้องเหมาะสมและไม่ปล่อยให้ไปที่ใด ๆ ที่อาจถูกโจมตี

ในขณะเดียวกันเฉินโม่ก็แอบดีใจด้วยเช่นกันโชคดีที่เขากลับมาเร็วโดยไม่ก่อให้เกิดผลกระทบที่แก้ไขไม่ได้

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เฉินโม่ก็เงยหน้าขึ้นมองพ่อบ้านชราและถามว่า: "เอ็ดดี้ถ้าฉันไม่กลับมาคุณจะทำอะไร?"

อัลเบิร์ตได้ยินปุ่มบนชุดสูทของเขาและวางมือของเขาไว้ใต้แขนของเขาและดึงปืนพกสองกระบอก

"เมื่อมืดแล้วให้แอบเข้าไปในท่าเรือและช่วยชีวิตผู้คนก่อน" ด้วยปืนทั้งสองในมืออารมณ์ของอัลเบิร์ตก็เปลี่ยนไป "งั้นก็ฆ่าพวกมันให้หมด!"

ใกล้เคียงกับจู้แดงจริงๆ อัลเบิร์ต และ เฉินโม่ รอมานานแล้ว ภายใต้อิทธิพลของเขาทั้งคนเปลี่ยนไปมาก ตั้งแต่เหวินชิงผู้เฒ่าผู้มีส่วนร่วมในงานศิลปะไปจนถึงสุภาพบุรุษผู้สง่างาม ความรุนแรงของ เฉินโม่ อดไม่ได้ที่จะตรวจสอบอัลเบิร์ตอย่างละเอียดนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเขาในด้านที่ยากลำบากเช่นนี้ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเอ็ดดี้จะมีสายเลือดนักสู้

เฉินโม่ลุกขึ้นจากโซฟาด้วยความพอใจ

“รออะไรล่ะพวก!”

มีคนไม่กี่คนได้ยินคำพูดนั้นและรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปเอาปืน พวกเขาไม่ได้รักปืนเหมือนอัลเบิร์ตและพวกเขาก็ไม่ได้พกปืน

เมื่อผู้คนมาถึงภายใต้การนำของ เฉินโม่ กลุ่มคนก็เดินไปที่ประตู

ทันใดนั้นเสียงที่อ่อนแอดังขึ้น

“นั่นคุณพาฉันไปด้วยได้ไหม” ฮาวเวิร์ดซึ่งถูกเพิกเฉยต่อกระบวนการทั้งหมดมองไปข้างหน้าและถามว่า "การยิงของฉันไม่เลวเลย!"

แม้ว่าฉันจะทำงานวิจัย แต่จริงๆแล้ว ฮาวเวิร์ด ก็กระตือรือร้นที่จะต่อสู้เช่นกัน แต่ความเสี่ยงในสนามรบนั้นมากเกินไป เพื่อประโยชน์ของตัวเองเขายอมแพ้ในสนามรบเพื่อตายอย่างมีเหตุผล

แต่เพียงแค่ฟังพ่อบ้านของ เฉินโม่ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะช่วยคนจากแก๊งได้ โอกาสในการรบขนาดเล็กแบบนี้ทำให้ ฮาวเวิร์ด กระตือรือร้นที่จะลอง เขารู้ว่าเฉินโม่ทรงพลังและพาเขาไป ไม่มีปัญหาแน่นอน แค่มีอิสระที่จะต่อสู้กับตัวเอง

เดิมทีฉันต้องการให้โฮเวิร์ดรออยู่ในห้องศิลปะการต่อสู้ แต่ฉันมองดูท่าทางกระตือรือร้นของเขาแล้วพยักหน้า

"อืมเดี๋ยวก่อน"

เฉินโม่กล่าวว่าเขาหันไปที่พื้น ซักพักเขาก็หยิบของขึ้นมาวางลง

“แด๊ง!”

พร้อมกับเสียงของวัตถุหนักที่ตกลงพื้นเฉินโม่โยนของในมือลงกับพื้นและทุกคนรู้สึกว่าพื้นสั่นอย่างแรงสองครั้ง

มีคนไม่กี่คนมารวมตัวกันด้วยความอยากรู้อยากเห็นโฮเวิร์ดหยิบขึ้นมามองอย่างแปลกประหลาดและถามเฉินม่อ

“นี่ไม่ใช่เกราะกันกระสุนของคุณหรือ”