บทที่ 199
เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง หยางเวยทุบตีกลุ่มคนจากสำนักอินทรีทองและกลุ่มคนจากสำนักผาสวรรค์จนนอนกุมหว่างขาของตนอยู่ที่พื้นพร้อมกับเลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากฝ่ามือ เนี่ยฟงก่อไฟให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายหลังจากที่หญิงสาวทั้งหมดเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ทำการแจกจ่ายยารักษาบาดแผล หญิงสาวหลายคนที่อาการบาดเจ็บเริ่มหายดีสิ่งแรกที่กระทำคือกล่าวขอบคุณเนี่ยฟงและหยางเวย หลังจากนั้นก็สะบัดมือขวาถือกระบี่ในมือแน่นก้าวเดินเข้าหาคนที่ทำร้ายตัวเองเมื่อครู่ ปลายกระบี่ค่อยๆทิ่มแทงเข้าไปที่ลำคออย่างช้าๆ ชายผู้ถูกกระทำทำได้เพียงจ้องมองด้วยความแค้นก่อนที่จะสิ้นใจ
“ข้าต้องขอบคุณคุณชายทั้งสองอีกครั้ง”
“อย่ากล่าววาจาเช่นนั้นเลยขอรับ เป็นข้าทั้งสองมากกว่าที่ไม่ออกมาช่วยพวกท่านตั้งแต่แรก นั้นเพราะว่าตัวข้าอยากรู้ว่าพวกท่านหากเจออันตรายเช่นเมื่อครู่จะจัดการอย่างไร แต่สิ่งที่ข้าเห็นก็คือพวกท่านมีระดับพลังปราณน้อยเกินไป เช่นนั้นพวกท่านทั้งหลายอยู่ที่นี่เพื่อเพิ่มพลังปราณเสียจนกว่าจะถึงเวลาออกไป หากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีกพวกท่านจะได้มีกำลังต้านรับ ส่วนเรื่องสัตว์อสูรและกลุ่มคนที่เหลือพวกข้าจัดการเอง”
“ข้าฟางจวินซีขอเป็นตัวแทนกล่าวขอบคุณแทนกลุ่มของข้าอีกครั้ง”
เนี่ยฟงหาได้กล่าวสิ่งใดตอบเพียงยกยิ้มตอบรับหันไปมองหยางเวยที่กำลังปลดแหวนในมือของซากศพ
“หยางเวยฝากเจ้าจัดการซากศพพวกนั้นด้วย”
หยางเวยพยักหน้าตอบรับ ไม่ถึงสองลมหายใจอสรพิษตัวใหญ่สีดำก็ปรากฏออกมากลืนกินซากศพทั้งหมดลงท้องไม่นานก็กลายเป็นแสงพุ่งหายเข้าไปที่ตัวหยางเวย เนี่ยฟงและหยางเวยมอบแก่นพลังปราณหลายร้อยก้อนที่ยึดมามอบให้เสี่ยวจูและฟางจวินซีสำหรับเพิ่มระดับพลังปราณภายในกลุ่ม ก่อนออกเดินทางต่อเนี่ยฟงได้วางวงอักขระศักดิ์สิทธิ์เป็นม่านพลังซ่อนปากถ้ำเอาไว้เพื่อป้องกันคนกลุ่มอื่นเข้ามาด้านใน
“เนี่ยฟงเราจะทำอย่างไรต่อ อีกไม่กี่วันก็จะออกไปจากที่นี่แล้ว เราติดตามไล่ล่าสังหารคนพวกนั้นอีกหรือไม่”
“คงไม่จำเป็นแล้ว หากสังหารมากจนเกินไปเป็นข้าและเจ้าต้องลำบากมากแน่ หากต้องออกไปด้านนอก เวลาที่เหลือสังหารสัตว์อสูรระดับสูงที่อยู่ที่นี่ก็พอ เรายังต้องใช้แก่นพลังปราณอีกเยอะพอสมควร”
“เช่นนั้นเจ้านำทางเถอะ”
ทั้งสองพุ่งทะยานออกไปตามกิ่งไม้เพราะสายฝนที่สาดกระหน่ำหลายชั่วยามทำให้พื้นดินด้านล่างเปียกชุ่มและมีสภาพเป็นโคลน
“ไอ้หนู ข้าสัมผัสบางอย่างทางซ้ายมือ เจ้าสนใจไปตรวจสอบหรือไม่”
“ขอรับ”
สิ้นเสียวกล่าวตอบรับเนี่ยฟงก็เปลี่ยนทิศทางมุ่งหน้าไปทางซ้ายมือตามที่ลุ่ยกงแจ้ง ระหว่างทางไม่พบเจอสัตว์อสูรแม้แต่ตัวเดียวทั้งสองแปลกใจอยู่ไม่น้อย เกือบชั่วยามทั้งสองก็พบเจอซากสถานที่โบราณขนาดใหญ่ มองดูคล้ายเมืองเก่าแก่ที่ถูกทำลายลง ทั้งสองเดินสำรวจอยู่เกือบครึ่งชั่วยามแต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าเสียก่อน เพราะระหว่างนั้นเองเนี่ยฟงได้ยินเสียงเหยียบกิ่งไม้ทางขวามือ ทั้งสองรีบพุ่งทะยานขึ้นไปหลบบนกิ่งไม้ วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏออกมาเป็นม่านพลังป้องกันบดบังเนี่ยฟงและหยางเวยเอาไว้ ชายหนุ่มผู้หนึ่งสวมชุดสีเทามีผ้าสีดำปกปิดใบหน้า ก้าวเดินออกมาจากชายป่า สายตาสอดส่องไปมาทั่วบริเวณ เมื่อไม่พบเจอผู้ใดก็ยืนรอบางอย่างอยู่บริเวณนั้น
ชั่วน้ำเดือดได้มีคนสองคนเดินเข้ามาในบริเวณ ทั้งสองตื่นตกใจเล็กน้อยเพราะคนที่ก้าวเดินเข้ามาเป็นจงเหรินป้าและหยางเฟย ไม่นานบทสนทนาระหว่างคนเหล่านั้นก็ดังขึ้น
“จงเหรินป้า เจ้าบัดซบเนี่ยฟงนั้นเป็นอย่างไรบ้างตอนนี้มันไว้ใจเจ้าหรือยัง”
“เป็นไปตามสิ่งที่ท่านต้องการขอรับ”
“ดีอย่าให้มันรู้ตัวว่าเจ้าแอบทำงานให้ข้า เหอะบัดซบนักทำข้าอับอายที่เมืองหน้าด่าน คอยดูเถอะข้าจะจัดการกับเจ้าอย่างไร”
“ว่าแต่ท่านจะให้ข้าทั้งสองทำสิ่งใดต่อไป”
“อย่าใจร้อนไม่ต้องกลัว ข้าจะส่งข่าวแจ้งมาอีกที ตอนนี้เจ้าทำทีเป็นเข้าร่วมกับเจ้าบัดซบนั้น ไม่ต้องห่วงเรื่องที่เจ้าต้องการให้บิดาของเจ้ากลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง ข้าจะผลักดันให้อย่างเต็มกำลังทั้งตระกูลจงและตระกูลหยาง”
หยางเวยเองเมื่อได้ยินสิ่งที่ทั้งสามคนพูดคุยก็กันไปมองเนี่ยฟง
“เนี่ยฟงเจ้าคิดว่าเป็นผู้ใดที่สวมผ้าปิดปากเอ่ยวาจากับพวกศิษย์พี่จงเหรินป้า”
“หากข้าเดาไม่ผิดคนผู้นั้นต้องเป็นเนี่ยเหวินเป็นแน่”
“เจ้าจะทำอย่างไรต่อไป”
“ทันทีที่ทั้งสามแยกย้ายข้าจะสังหารเนี่ยเหวิน”
“ส่วนศิษย์พี่จงเหรินป้าและหยางเฟยเจ้าจะทำอย่างไรต่อไป”
“เรื่องนั้นปล่อยทั้งสองคนไว้เถอะ อย่างน้อยตอนนี้ทั้งสองก็หาได้ทำสิ่งใดได้ เราเพียงแค่คอยระวังเอาไว้ก็พอ หากจัดการคนสั่งการได้ทั้งสองก็ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัว”
ในระหว่างนั้นเอง ก็มีเสียงร้องคำรามของสัตว์อสูรดังสนั่นไปทั่วบริเวณ สัตว์อสูรคล้ายลิงตัวใหญ่ขนสีขาว ด้านหลังมีเขาคล้ายเขากวางโผล่ออกมา แขนทั้งสองมีกรงเล็บขนาดใหญ่เปียกชุ่มไปด้วยเลือด มือขวาจับสัตว์อสูรอีกตัวกัดกินอย่างอร่อยก้าวเดินออกมาด้านหลังของซากปรักหักพัง ดวงตาทั้งสองจ้องมองคนทั้งสามอย่างไม่วางตา ชายชุดสีเทาเพียงแค่ยกมือขวาสัตว์อสูรตัวนั้นก็หันหลังเดินจากไปโดยไม่ทำสิ่งใด สร้างความแปลกประหลาดใจไม่น้อย รวมไปถึงเนี่ยฟงและหยางเวยเองเช่นกัน
“ข้ารู้ว่าพวกเจ้าทั้งสองสงสัยในสิ่งที่ข้าทำ เอาไว้พวกเจ้าได้รับพลังมาจากท่านผู้นั้นแล้วละก่อเรื่องเพียงแค่นี้ล้วนแล้วแต่กระทำได้โดยง่าย”
“หรือว่าท่านได้รับพลังจากปีศาจ”
“ใช่ แต่ตัวข้าต่างออกไป เพราะข้าได้รับพลังมาจากท่านผู้นั้นโดยตรง เอาไว้งานสำเร็จข้าจะพาพวกเจ้าไปพบกับท่านผู้นั้นแต่ถึงกระนั้นพวกเจ้าทั้งสองก็เคยพบเห็นท่านผู้นั้นมาแล้ว”
“ใครกันขอรับ เอาไว้งานสำเร็จก่อนเถอะ เอาละถึงเวลาที่ต้องแยกจากกันแล้วก่อนที่คนในกลุ่มของพวกเจ้าจะสงสัย”
จงเหรินป้าและหยางเฟยก้มคารวะชายชุดสีเทาหลังจากนั้นก็พุ่งทะยานออกไป ชายชุดสีเทาเองเช่นกันพุ่งทะยานออกไปอีกทาง เนี่ยฟงเองรีบหันมาเอ่ยวาจากับหยางเวย
“หยางเวยเจ้าติดตามจงเหรินป้าและหยางเฟยไป ส่วนข้าจะติดตามเนี่ยเหวินไป คนผู้นี้รับพลังจากปีศาจมา ข้าอยากรู้นักว่าท่านที่มันเอ่ยวาจาออกมาเป็นผู้ใด หากจัดการเสร็จสิ้นข้าจะติดตามเจ้าไปเอง”
“ได้ เช่นนั้นเจ้ารักษาตัวด้วยก็แล้วกัน”
เนี่ยฟงถีบเท้าพุ่งทะยานติดตามเนี่ยเหวินไปอย่างรวดเร็ว เมื่อพบเห็นเนี่ยเหวินอยู่ด้านหน้าเนี่ยฟงสะบัดมือขวา ซัดกระบี่ออกไปสามเล่ม เนี่ยเหวินเองก็รับรู้ได้ทันทีจึงเบี่ยงตัวหลบกระบี่สามเล่มที่พุ่งเข้ามา ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว กระบี่พุ่งปักพื้นดิน เนี่ยเหวินเองเมื่อหันกลับมามองพบเห็นเนี่ยฟงก็ตื่นตกใจไม่น้อย
“ข้าเคยกล่าววาจาไปแล้ว เจ้าก็ยังยุ่งเรื่องของข้าไม่จบไม่สิ้น เจ้าคงแค้นข้าไม่น้อยสินะถึงได้หลงผิดยุ่งเกี่ยวกับพวกปีศาจ”
“เจ้ากล่าววาจาอันใดกัน”
“ข้าจะบอกอะไรให้เนี่ยเหวิน ข้าได้ยินสิ่งที่พวกเจ้าพูดคุยกันหมดแล้ว และที่ข้ามาที่นี่ก็เพราะจะมาสังหารเจ้าอย่างไรละ เรื่องของเราจะได้จบลงเสียที และข้ายังมีความลับบางอย่างจะกล่าวต่อเจ้า ซูหนิงหญิงสาวที่เจ้าแอบหลงรัก เป็นข้าเองที่สังหารนาง”
สิ้นเสียงกล่าวของเนี่ยฟง เนี่ยเหวินถึงกับกระชากผ้าสีดำที่ปกปิดใบหน้าออกมาจ้องมองเนี่ยฟงด้วยความเคียดแค้น
“เป็นเจ้าเองรึ ดี ข้าสังหารเจ้าแก้แค้นให้แก่นาง”
“พวกเจ้าทั้งสองไม่ต่างกัน เพียงเพราะหวังพลังและอำนาจที่ได้มาโดยง่าย ถึงต้องยอมขายความเป็นมนุษย์เพื่อสิ่งเหล่านั้น คนบัดซบเช่นพวกเจ้าสมควรตายอย่างยิ่ง”
“เหอะ หากไม่เป็นเพราะเจ้าข้าคงไม่ต้องยอมให้ตัวเองเป็นเช่นนี้ เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะเจ้าไอ้ขยะเนี่ยฟง”
“เรื่องนี้เองต้องขอบใจเจ้า หากเจ้าไม่มอบแผนที่นั่นให้แก่ข้า ข้าคงเป็นเพียงขยะในสายตาพวกเจ้า เรื่องนี้โทษข้าไม่ได้ต้องโทษตัวเจ้าเองที่หวังล่อลวงข้าให้เข้าไปตกตายในป่ามรณะ เจ้าคงแค้นใจมากสินะเนี่ยเหวินที่ข้าไม่ตกตายด้านใน อีกทั้งยังมีระดับพลังปราณและความสามารถมากกว่าเจ้า”
“บัดซบนัก ข้าจะสังหารเจ้าไอ้ขยะเนี่ยฟง”
เนี่ยเหวินร้องคำรามระเบิดพลังปราณระดับสีดำขั้นกลางออกมา ตูม เนี่ยฟงเองก็ระเบิดพลังปราณระดับสีดำขั้นต้นออกมาต้านรับเช่นกัน ตูม ปราณสีฟ้าและปราณสีดำเข้าปะทะกันตรงกลางระหว่างสองคนเสียงดังลั่น เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ต้นไม้โดยรอบถูกทำลายลงเพราะแรงปะทะของปราณ เสียงสะบัดมือดังแว่วดาบสองเล่มต่างกำชับในมือขวาของทั้งสอง ไม่ถึงสองลมหายใจทั้งสองก็พุ่งปะทะกันตรงกลาง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง
