ตอนที่ 13 เรื่องที่อยากจะขอ

ลิฟต์ตรงขึ้นไปยังชั้น 37

เว่ยเจิ้งเคาะประตูเบา ๆ ด้านนอกห้องทำงานของท่านประธาน เฉียวเมียนเมียนได้ยินเสียงเยือกเย็นและทรงอำนาจจากด้านใน

“เข้ามา”

เพียงแค่เสียงนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกได้ว่าคนที่อยู่ข้างในไม่ใช่คนธรรมดา และไม่ใช่ใครที่ใครจะเข้าพบได้ง่าย ๆ

เธอเดินตามเว่ยเจิ้งเข้าไปในห้องทำงานด้วยความประหม่า

“ประธานเหมาครับ คุณเฉียวมาแล้วครับ”

หลังจากที่เว่ยเจิ้งพูดจบ เหมาเยซือเงยหน้าขึ้นจากเอกสารและหันไปมองผู้ที่เพิ่งเข้ามา

เมื่อประตูห้องถูกปิดลง เฉียวเมียนเมียนรู้สึกว่าบรรยากาศในห้องยิ่งกดดันขึ้น มีเพียงเธอกับชายหนุ่มที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ห้องทำงานถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีดำและเทา โดยมีต้นไม้เล็ก ๆ เพียงไม่กี่ต้นช่วยให้ห้องไม่ดูเย็นชาจนเกินไป

เหมาเยซื่อยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างลอบ ๆ รู้สึกได้ถึงออร่าอันทรงพลังที่เปล่งออกมาจากชายหนุ่ม รูปร่างสูงโปร่งในชุดเชิ้ตสีดำของเขาทำให้ยิ่งดูน่าเกรงขาม

ในขณะที่เธอมองไปรอบ ๆ ห้อง เหมาเยซือก็เงยหน้าขึ้น สายตาเย็นชาของเขาทำให้เธอสะดุ้ง หัวใจเต้นรัว ผู้ชายคนนี้หล่อเหลาอย่างที่เธอไม่เคยพบมาก่อน

ใบหน้าของเขาราวกับถูกแกะสลักอย่างประณีต สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากบาง ดวงตาคมกริบที่มองมาด้วยความเย็นชา ขับให้เขาดูเซ็กซี่อย่างน่าประหลาด แม้ว่าใบหน้าและท่าทางของเขาจะไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แต่ความเย็นชานั้นแผ่ซ่านออกมาอย่างชัดเจน

เฉียวเมียนเมียนเผลอมองเขานิ่งไปครู่หนึ่ง

“คุณเฉียวครับ”

เสียงเย็นเยียบของเขาปลุกเธอออกจากภวังค์ ใบหน้าของเธอเริ่มร้อนผ่าวด้วยความอาย เธอกัดริมฝีปากเบา ๆ ก่อนจะกล่าวทักทาย

“สวัสดีค่ะ คุณเหมา”

เหมาเยซื่อยังคงมองเธอด้วยความสงสัย เขาถามเสียงเรียบ “ผมอยากรู้ว่าคุณมีเรื่องอะไรครับ คุณเฉียว”

เฉียวเมียนเมียนได้สติกลับมา เธอสูดหายใจลึกและรวบรวมความกล้า ก่อนพูดขึ้น “คุณเหมาคะ ฉันอยากขอความช่วยเหลือจากคุณค่ะ”

เหมาเยซื่อเลิกคิ้วเล็กน้อย

เฉียวเมียนเมียนรู้ดีว่าการที่คนแปลกหน้าอย่างเธอมาขอความช่วยเหลือจากเขานั้นอาจดูไม่เหมาะสม แต่เพื่อเฉียวเฉิน น้องชายที่เธอรัก เธอไม่มีทางเลือกอื่น

หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง เธอกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย “น้องชายของฉันเป็นโรคหัวใจ และเขาต้องการการผ่าตัดอย่างเร่งด่วนค่ะ ฉันได้ยินมาว่าคุณเคยมีประสบการณ์ในด้านนี้มาก่อน ฉัน...หวังว่า…”

เหมาเยซื่อจ้องมองเธออย่างไม่แสดงความรู้สึก “หวังว่าผมจะช่วยเรื่องผ่าตัดให้น้องชายของคุณใช่ไหม?”

“ค่ะ” เธอพยักหน้าหายใจออกอย่างหนักด้วยความกังวล ก่อนจะมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน

“ได้โปรดช่วยน้องชายของฉันด้วยเถอะค่ะ เขายังเด็กมาก เพิ่งจะอายุสิบ...”

เสียงของเธอสั่นเมื่อคิดถึงอาการของน้องชาย