ตอนที่ 25 - หอมรึป่าว?
*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*
--------------------------------------------------------------------------------------------
จากนั้น เย่เทียนวางเดิมพันเพิ่มกับผู้ช่วยของแครสซัส ครั้งนี้เขาวางเดิมพันด้วยเหรียญทองทั้งหมดที่มีเลย.
ผู้ช่วยเอาการ์ดไม้ออกมาซึ่งมีจำนวนเดิมพัน, อัตราและชื่อของเย่เทียนระบุอยู่.
หลังจากจบการต่อสู้ ผู้ชนะพนันก็แค่เอาการ์ดไม้นี้ไปรับเงินชนะ.
เมื่อผู้ช่วยของแครสซัสเห็นฝั่งที่เย่เทียนเดิมพัน เขาก็ตกใจมากเพราะฝั่งนั้นไม่ใช่คนเด่นคนดังเลย.
“ท่านหญิงออเรเลีย ท่านจะวางข้างใครครับ?”
เย่เทียนถามด้วยความสงสัย เขาอยากเห็นการ์ดไม้ในมือเธอ แต่นางก็ไม่ยอมแล้วพูดเบาๆว่า
“ตอนที่ข้าได้เงิน ท่านก็จะรู้เองแหละ!”
“เพล้ง!”
ในที่สุดการต่อสู้ในกรงเหล็กก็ได้เริ่มขึ้นหลังจากที่พวกเขาวางเดิมพันเสร็จ. ตอนแรกปอมปีย์อยากจะคุยกับออเรเลียให้นานกว่านี้หน่อย แต่เขาก็รีบกลับไปนั่งที่ของตัวเอง.
“ฆ่ามัน!”
“สตอร์มแมน ฉีกมันเลย!”
“ตัดหัวมันซะ!”
…
ผู้ชมนั้นดูตื่นเต้นกันมาก พวกเขาตะโกนออกมาอย่างดัง. ส่วนใหญ่เป็นพวกสนับสนุนสตอร์มแมน, หลายคนวางเดิมพันข้างเขาไว้ โดยเฉพาะพวกชาวเมืองและนายทาสที่อยากได้เงินเยอะๆจากสตอร์มแมน. ส่วนเรื่องสัดส่วนแล้ว แม้อัตราของสตอร์มแมนจะต่ำแต่พวกเขาก็คิดว่าเป็นการลงทุนที่ไม่เสียอะไรเลย.
ถึงยังไงสถิติของสตอร์มแมนก็เคยชนะรวดมา10ครั้ง. เป็นสถิติที่สุดยอดมาก, พวกที่สนับสนุนเขามั่นใจมากจนถึงขั้นงมงายไปเลย.
“สตอร์มแมนจะตายที่นี่แหละ ยุคสมัยแห่งเทพนักสู้จะจบลง!!”
เย่เทียนรู้สึกถึงความบ้าของผู้ชมที่มีต่อสตอร์มแมน, เขาเลยพูดไปเบาๆ. ตาของเขามีความสังเวชอยู่หน่อยๆ แต่ก็ไม่ถึงกับเห็นอกเห็นใจ. เพราะถึงยังไงเส้นทางนี้สตอร์มแมนเป็นคนเลือกเอง. แครสซัสยกเขาขึ้นเป็นเทพนักสู้และตอนนี้เย่เทียนก็กำลังจะฆ่าเทพตนนี้และทำเงินมหาศาล.
“เหตุใดท่านจึงมั่นใจนัก?”
ออเรเลียถามด้วยความสงสัย ซีซาร์เองก็สอดหัวเข้ามาแล้วฟังอย่างตั้งใจ.
“ข้าขอไม่พูดถึงความสามารถในการต่อสู้ของสตอร์มแมนแล้วกัน. ท่านคิดหรอครับว่าคนหัวแหลมแบบแครสซัสจะทำให้ตัวเองเสียเงิน? มีคนวางเดิมพันข้างสตอร์มแมนไว้มาก แถมยังวางเยอะอีกด้วย. ถ้าหากสตอร์มแมนชนะขึ้นมาจริงๆ เขาจะเสียเงินไปเท่าไหร่ล่ะครับ?”
เย่เทียนอธิบายอย่างสุภาพ “ฉะนั้นในศึกครั้งนี้, สตอร์มแมนต้องแพ้! ทันทีที่เขาแพ้ ความเป็นความตายของเขาก็จะถูกตัดสินจากพวกผู้ชม. พวกนักพนันที่โมโหเรื่องแพ้คงไม่ปล่อยให้สตอร์มแมนมีชีวิตอยู่แน่. มีแต่เลือดของเขาเท่านั้นที่จะเยียวยาแผลใจของนักพนันพวกนี้!”
“ข้าเคยคิดนะว่าแครสซัสเป็นพวกหน้าซื่อใจคดและก็เป็นที่ฉลาดหลักแหลม. ก็นะ, ตอนนี้ข้าว่าท่านน่ะน่ากลัวกว่าเขาอีก. แผนของเขาถูกท่านมองทะลุปุโปร่งไปหมดเลย!”
หลังจากได้ยินเย่เทียนวิเคราะห์ ร่างกายของออเรเลียสั่นเล็กน้อย ตาของนางเต็มไปด้วยความยกย่อง. นั่นหรอแผนของแครสซัส, เธอไม่เคยคิดเรื่องนั้นด้วยซ้ำ แต่เย่เทียนก็มองออกได้ในครั้งเดียวเลย”
“ซีซาร์ นี่คือบทเรียนแรกที่ข้าอยากจะสอนท่าน. ศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไม่ใช่ศัตรูที่แข็งแกร่งทางกาย แต่คือหัวใจและปัญญา! ฉะนั้นเมื่อท่านก้าวเข้าไปในสนามรบ, ท่านต้องรู้จักศัตรูของท่านให้ดีก่อน!”
เย่เทียนยิ้มหน่อยๆ แล้วโผล่หน้าผ่านตัวของออเรเลียไปพูดกับซีซาร์อย่างจริงจัง. แก้มของเขาเกือบจะแตะอกของออเรเลียเข้า.
กลิ่นหอมบางๆลอยเข้าจมูกเขาไป. ตอนเขาพูดลมหายใจอุ่นๆจากจมูกของเขาทำให้ออเรเลียรู้สึกอึดอัดมาก. หน้าของเธอเริ่มจะแดงและตัวของเธอก็เริ่มร้อนรุ่มขึ้น แต่ในที่สุดเธอก็ห้ามความรู้สึกที่จะกดแก้มของเย่เทียนใส่อกของเธอไว้ได้.
เย่เทียนหยุดได้ถูกเวลาพอดี. เขาโยกหัวกลับทันทีที่พูดกับซีซาร์เสร็จ.
“ท่านหมายถึง, แครสซัสเป็นพวกผู้บงการงั้นหรอ?”
ตาของออเรเลียหรี่ลงนิดนึงพร้อมกับบึ้งตึงเล็กน้อย.
“ก็ไม่หรอกครับ. เขาแค่เลี้ยงเทพนักสู้คนใหม่ไว้เพราะเทพคนเก่าไม่สามารถทำเงินให้เขาได้แล้ว. เมื่อเทพนักสู้คนใหม่สามารถมาแทนเทพคนเก่าได้ เทพคนเก่าก็จะตกกระป๋องไป. และเมื่อเทพคนเก่าตกต่ำแล้ว เขาก็แค่คว้าโอกาสฆ่าคนไว้แค่นั้นเอง”
เย่เทียนพูดเบาๆ แต่ใจของเขาก็ยังคงระแวงแครสซัสอยู่. ชายคนนี้ไม่เพียงแต่กล้าเท่านั้น แต่ยังวางแผนรัดกุมอีกด้วย. เขาเก่งเรื่องคำนวณ, บงการใจคนและคิดถึงการหน้ามาก เขาเป็นศัตรูที่จัดการได้ยากจริงๆ.
“ตัวข้าหอมรึป่าว?”
พอได้ยินเสร็จออเรเลียก็ไม่ได้ตอบเย่เทียนแต่ค่อยๆถามคำถามที่ทำให้เย่เทียนเหม่อ.
“อย่าให้เกินไปนักสิ ถึงยังไงเจ้าก็กำลังจะกลายเป็นสามีของลูกสาวข้านะ!”
ออเรเลียพูดเบาๆกับเย่เทียน ท่าทีของนางค่อนข้างเปลี่ยนไปในทันที.
“เพล้ง!”
ท่ามกลางเสียงโห่ร้อง กลาดิเอเตอร์สองคนกำลังสู้กันอยู่. ฆ่ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย ฉากนี้ดูโหดร้ายและเต็มไปด้วยเลือด. พวกเขาก็ไม่ต่างกับสัตว์ร้ายที่ถูกขัง. ไม่เป็นก็ตาย.
“ฟุ่บ!”
แม้ว่าสตอร์มแมนจะแก่และเทียบกับนักสู้หนุ่มไม่ไหว แต่ประสบการณ์ของเขาก็ดีเยี่ยม. หลังจากฟันไปแบบส่งๆ เขาก็แก้ไขช่องโหว่นั้นด้วยการฟันไปที่หลังของนักสู้หนุ่มด้วยดาบของเขา, เลือดก็พุ่งกระชูดออกมา.
“สตอร์ม แมน!”
“สตอร์ม แมน!”
“สตอร์ม แมน!”
…
พวกผู้ชมและนักพนันเห็นฝีมือของสตอร์มแมนแล้ว ก็ตื่นเต้นกันยกใหญ่. พวกเขากรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง ดูตื่นเต้นกว่าตัวกลาดิเอเตอร์ซะอีก.
“เหมือนว่าเจ้าจะแพ้นะ!”
ปอมปีย์อดใจไม่ไหว, เอนหัวมาหาและหัวเราะเย้ยใส่เย่เทียน.
“ซีซาร์ ท่านเห็นอะไรหรือไม่?”
เย่เทียนไม่ได้มองที่ปอมปีย์เลย แต่โค้งตัวอีกรอบแล้วถามซีซาร์. หน้าเขาก็ยังใกล้ออเรเลียอีกเหมือนเดิม!
“ไอ้เห้….”
พอเห็นเย่เทียนไปใกล้ตัวออเรเลีย ปอมปีย์ก็เดือดดาลไปด้วยความโกรธ. เขาทั้งอิจฉาริษยาแต่โกรธที่เย่เทียนเมินเขามากกว่า.
“ข้อมือของสตอร์มแมนน่าจะเลือดออก...มือของเขาสั่นๆอยู่หน่อยอะ…”
จากคำพูดของเย่เทียน,ซีซาร์ก็สังเกตุเห็นข้อมือของสตอร์มแมนที่เหมือนจะบาดเจ็บจากการโดนสวน เขาเลยร้องอ๋อออกมา.
“ไอ้บ้านี่!”
ออเรเลียกัดฟันและด่าเย่เทียนในใจ. หน้าอกของเธอแตะกับหน้าของเย่เทียนโดยไม่ตั้งใจเพราะการหายใจของเธอทำให้อกเธอยืดเข้าออก. ช่างร้อนแรงมาก มันทำให้เธอตื่นเต้นจริงๆ.
ช่างกล้ามากนะ!!!
ออเรเลียตะโกนอยู่ในใจ, มันไม่ถูกหรอก, แต่สัญชาตญาณทำให้เธออยากมาก.
เย่เทียนได้ปลุกความอยากจากภายในตัวเธอไปแล้ว.
ยิ่งไปกว่านั้น,ถึงพวกสตรีโรมันจะดูแข็งอยู่ตลอด แต่ความจริงแล้วร่างกายนั้นได้ซ่อนสัญชาตญาณของสัตว์เอาไว้.
