ตอนที่ 193-194
ตอนที่ 193 : รังแกหมาป่าเกินไป!
สภาพจ่าฝูงหมาป่าสีเทาย่ำแย่ ลมหายใจขาดช่วง เส้นขนยุ่งเหยิง ทั้งยังมีบาดแผลหลายแห่งปรากฏ
กระนั้นมันก็ยังกัดฟันรับศึกจากกลุ่มคนอย่างดุร้าย
หากจะมีคำกล่าวของสภาพเช่นนี้ ก็คงเป็นดื้อรั้นจนตัวตาย
เห็นได้ชัดว่ามันแตกต่างจากหมาป่าสีเทาทั่วไป
ศักยภาพทางการต่อสู้ของมันทัดเทียมผู้ฝึกตนขอบเขตหลอมกายระดับที่สามหรือสี่
แต่ก็เท่านั้น
เผชิญหน้าผู้ฝึกตนนับสิบที่พื้นฐานแท้จริงอยู่ขอบเขตโชคชะตา แม้ไม่มีระดับพลังอันใด แต่ด้วยความร่วมมือกัน ต่อให้มีพลังอันสูงส่งกว่านี้ก็ไม่อาจต้านรับการถูกรุมทำร้าย!
แม้ระดับการฝึกฝนไม่มี แต่ความสามารถทางการต่อสู้ไม่ได้เลือนหาย
ด้วยเหตุนี้ผลลัพธ์ของศึกครั้งนี้คือหายนะของอดีตผู้ล่า!
“ทุกคน ให้ใครสังหารเจ้าตัวนี้ดี?”
มู่หรงไห่เถิงหันมองกลุ่มคนพร้อมเอ่ยถาม
ทุกคนย่อมได้เห็นว่าหมาป่าสีเทาตัวนี้ยอดเยี่ยมเพียงใด
หากสังหารมันได้ อย่างนั้นไม่ใช่ค่าประสบการณ์เพียงห้าแต้มอย่างแน่นอน
ทุกคนต่างปรารถนา
ไม่มีใครคิดอยากปล่อยโอกาสดีเช่นนี้หลุดมือ
“คิดว่าให้ทุกคนลงมือพร้อมกัน ใครได้ก็คนนั้น” เหล่าไป่เสนอความเห็น
“นั่นก็ดี” เว่ยฉิงจู่เห็นด้วย
“ตามนั้น” ปู้ฉืออีเห็นพ้อง
.
ทุกคนต่างยอมรับการตัดสินเช่นนี้
ถัดจากนั้นสายตาจึงจับจ้องจ่าฝูงหมาป่าสีเทาพร้อมเผยยิ้มเปื้อนใบหน้า
จ่าฝูงหมาป่าสีเทาเผยความสิ้นหวังในดวงตา
คนเดียวก็ปลิดชีพมันได้แล้ว กระนั้นตอนนี้กลับจะร่วมมือกันปลิดชีพมัน
นี่มันถือเป็นการกลั่นแกล้ง!
ถัดจากนี้จะกลายเป็นศึกสู้รบแต่ฝ่ายเดียวแล้ว!
ไม่เกินเลยหากจะกล่าวว่าก่อเหตุเกินควร!
ผ่านไปสิบชั่วลมหายใจ จ่าฝูงหมาป่าสีเทาจึงหอนร้องออกด้วยความไม่ยินดี
สิ้นเสียงหมายถึงความตายของมัน!
“สังหารสัตว์ทั่วไป หมาป่าสีเทา ได้รับค่าประสบการณ์หนึ่งร้อยแต้ม”
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น
มู่หรงไห่เถิงแทบไม่คิดเชื่อ
สีหน้าประหลาดใจของนางเผยชัด “เป็นข้าสังหารมันได้!”
“ค่าประสบการณ์ปัจจุบันเต็ม เลื่อนสู่ระดับที่หนึ่งสำเร็จ!”
……
“ค่าประสบการณ์ปัจจุบันเต็ม เลื่อนสู่ระดับที่สี่สำเร็จ!”
เสียงนี้ดังขึ้นหลายครั้ง
มู่หรงไห่เถิงรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไหลเวียนภายในร่าง บาดแผลและอาการบาดเจ็บทั้งหลายเลือนหายในพริบตา ออร่าของนางแข็งแกร่งยิ่งขึ้น
ทุกคนต่างได้ตระหนักถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับมู่หรงไห่เถิง ขณะนี้ต่างรับชมด้วยความริษยา
“พี่ไห่เถิงรู้สึกอย่างไรบ้าง?” ปู้ฉืออีเข้ามากล่าวถามด้วยความสงสัย
หลังขยับมือไปมา มู่หรงไห่เถิงจึงเผยยิ้มบาง “ได้รับค่าประสบการณ์หนึ่งร้อยแต้ม พุ่งตรงสู่ระดับที่สี่แล้ว!”
“ระดับที่สี่? เร็วเกินไปแล้ว!”
“โชคดีนัก!”
“ขอแสดงความยินดีแก่อาจารย์...”
กลุ่มคนต่างเผยอาการร่วมยินดี
มู่หรงไห่เถิงจึงยิ้มรับด้วยความเต็มใจ
“ขณะนี้รู้สึกได้ ว่ากำลังของระดับที่สี่นี้สมควรเทียบเท่าขอบเขตหลอมกายระดับที่สี่”
มู่หรงไห่เถิงรับรู้ถึงพลังงานภายในร่างจึงกล่าวออก
“เช่นนี้หมายความถึงเข้าสู่ขอบเขตผู้ฝึกตนแล้ว” จี้อู๋ฮุยคาดเดาพลางใช้นิ้วจรดคาง
“หากเป็นความเร็วระดับนี้ มันรวดเร็วกว่าโลกจริงแล้ว!” ปู้หลี่เกื๋อกล่าวคำขึ้น “ตราบเท่าที่สังหารสัตว์อสูรได้มากพอ อย่างนั้นก้าวหน้าจะต่างอะไรกับดื่มน้ำเล่น?”
ทุกคนที่ได้ยินต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิด
ปู้หลี่เกื๋อกล่าวได้ดี!
“ไม่คิดเลยว่าจะมีอะไรเช่นนี้อยู่ด้วย” เว่ยฉิงจู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย
ด้วยฐานะลูกค้ากลุ่มแรกของร้านต้นตำรับ นางทราบดีว่าลั่วฉวนมีแนวทางการหากินอย่างไร
เจียงเฉิงจวินขณะนี้คิดอ่านในมุมมองตนเอง “เกรงว่ายิ่งระดับเพิ่มมากขึ้น ค่าประสบการณ์ที่ต้องใช้ก็มากขึ้นตาม สุดท้ายแล้วมันอาจไม่ใช่รวดเร็วดังที่คิด!”
ตอนที่ 194 : ตำนานทองคำ!
ได้ยินถ้อยคำของเจียงเฉิงจวิน แต่ละคนต่างพยักหน้าเห็นพ้อง
มันค่อนข้างสมเหตุสมผล
ถ้อยคำก่อนหน้าของปู้หลี่เกื๋อไม่มีใครแล พวกเราล้วนเมินเฉย...
“หือ? ดูนั่นสิ ใต้ร่างหมาป่าสีเทาเหมือนจะมีอะไรอยู่ด้วย!”
แสงสะท้อนเผยให้เห็น ดวงตาปู้ฉืออีนั้นหรี่ลงเล็กเพื่อจับจ้อง
พบเห็นตำแหน่งของแสง นางอุทานร้องออก
ทุกคนต่างหันมองไปยังทิศทางที่นางชี้
ที่ได้เห็นคือแสงสีทองสาดส่องเป็นประกาย
ทว่าส่วนใหญ่นั้นถูกร่างหมาป่าสีเทาบดบังเอาไว้ ทำให้มีมุมเดียวเท่านั้นซึ่งมองเห็น
มันคล้ายจะเป็นม้วนอะไรสักอย่าง
โจวหู่ออกนำคว้าร่างหมาป่าสีเทานั้นโยนออก
และที่ได้พบเห็น มันเป็นม้วนคัมภีร์
เป็นม้วนคำภีร์ที่ส่องแสงสีทองอร่าม!
ดูอย่างไรก็ต้องทราบว่าเป็นของดี!
โจวหู่โน้มกายลงไปเก็บม้วนคัมภีร์ แต่แล้วกลับต้องเผยน้ำเสียงงงงันออกมา
เพราะฝ่ามือของเขามันเคลื่อนผ่านม้วนคัมภีร์นั้นไปเฉย!
ม้วนคัมภีร์ราวกับเป็นภาพมายาที่ไม่อาจแตะต้อง!
“นี่มันอะไรกัน? ผีหลอกหรือยังไง?” โจวหู่เผยสีหน้าสับสน
เพราะม้วนคัมภีร์นี้มันดูเหมือนของจริงไม่ผิดเพี้ยน!
“ให้ข้าลอง!” ปู้หลี่เกื๋อเผยความสนใจ
เขายื่นมือคิดไปคว้าม้วนคัมภีร์
แต่แล้วมันก็ต้องผ่านเลยไปอย่างไม่อาจจับต้อง
หลายคนคิดลอง ทว่าก็ไม่อาจจับคว้ามาได้
“หรือว่าต้องเป็นผู้ลงมือสังหารหมาป่าสีเทาจึงหยิบขึ้นมาได้?” เหล่าไป่ครุ่นคิดก่อนจะเสนอความเห็นออกมา
ด้วยคล้ายเบื่อเล็กน้อย ลั่วฉวนหันมองไปทางเครื่องเล่นเสมือนจริง
อย่างไรแล้วก็ยังเหลือที่นั่งให้เล่นอีกมาก
ถัดจากนั้นจึงเลือกสักที่ก่อนจะสวมหมวกพร้อมเข้าสู่โหมดทั่วไปของหอคอยแห่งการทดสอบ
เขาคิดอยากได้เห็นว่ากลุ่มคนขณะนี้กำลังทำอะไรอยู่
แต่แล้วเมื่อเข้ามา ที่ได้พบเห็นคือความวุ่นวาย
แต่ละคนกำลังพูดคุยกันท่ามกลางเศษซากศพฝูงหมาป่า
ลั่วฉวนรู้สึกว่าประหลาด
ภาพฉากเช่นนี้ หากเป็นก่อนที่เขาจะตายและมาที่นี่คงไม่คาดฝันว่าจะได้เห็น!
ลั่วฉวนพลันอดไม่ได้ที่จะนึกพาดหัวข่าวภาพฉากนี้ขึ้นมา
“ตื่นตะลึง! ฝูงหมาป่าสีเทานับสิบตายในป่าอย่างเป็นปริศนา! หรือเบื้องลึกเบื้องหลังจะมีเรื่องลึกลับ?!”
ทว่าที่นี่คือทวีปเทียนหลัน พบเห็นอะไรเช่นนี้สมควรเป็นเรื่องปกติ
โดยเฉพาะตั้งแต่ที่ได้เล่นหอคอยแห่งการทดสอบ เขาต้องตายมาแล้วนับพันครั้ง
ภาพฉากเช่นนี้ถือว่าไม่น่าแปลกใจอะไร
“หือ? เถ้าแก่!” ปู้ฉืออีพบเห็นลั่วฉวนแต่ไกล ขณะนี้ร้องเรียกพร้อมเผยสีหน้าประหลาดใจ
“เถ้าแก่มาหรือ? ไหน?”
“เถ้าแก่เล่นเกมนี้ด้วย? อยากได้เห็นเถ้าแก่ลงมือนัก...”
แต่ละคนพบเห็นลั่วฉวน ท่าทีพวกเขามีแต่ความประหลาดใจฉายผ่านสีหน้า
“เถ้าแก่ คัมภีร์นี้คืออะไรกัน?” เหล่าไป่กล่าวถามโพล่งขึ้นมา
“สังหารสัตว์อสูรหรือศัตรูได้ ก็มีโอกาสได้รับวัตถุพิเศษ” ลั่วฉวนอธิบาย “ม้วนคัมภีร์นี้เป็นวัตถุรางวัล มีแต่ผู้เล่นที่สังหารมันได้จึงสามารถหยิบขึ้นมา”
ทุกคนนิ่งงัน
กลายเป็นว่าที่เหล่าไป่คาดเดานั้นถูกต้องแล้ว
มู่หรงไห่เถิงจึงก้าวเดินเข้าไป และก็เป็นดังคำพูด นางสามารถคว้าม้วนคัมภีร์ขึ้นมาได้
“เถ้าแก่ คัมภีร์นี้ใช้ทำอะไรกัน?” มู่หรงไห่เถิงเอ่ยถามด้วยความสงสัย
ม้วนคัมภีร์ยังให้ความรู้สึกอุ่นและชุ่มชื้นยามสัมผัส ซึ่งไม่เหมือนกับหนังสัตว์ทั่วไป
“เปิดมันออก รับชมที่ด้านในอาจเป็นวิชายุทธ์หรืออื่น ๆ ตามแต่สมควรได้รับ” ลั่วฉวนกล่าวตอบ “ขึ้นอยู่กับโชคด้วย!”
“พี่ไห่เถิง เปิดมันออกรับชมข้างในแล้ว!” เว่ยฉิงจู่อดไม่ได้ที่จะกล่าวเร่ง
ทุกคนต่างเผยความสงสัยใคร่รู้
มู่หรงไห่เถิงจึงพยักหน้ารับ
นางรับชมที่ม้วนคัมภีร์ในมือ ลมหายใจสูดเข้าลึก จากนั้นจึงกางมันออก
“ตำนานทองคำ!”
เสียงดังสะท้อนขึ้นในหูของมู่หรงไห่เถิง
นางที่ได้ยินถึงกับต้องเผยสีหน้างงงัน
