ตอนที่ 183-184
ตอนที่ 183 : ก็แค่การแสดง
ด้วยฐานะหัวหน้าราชองครักษ์แห่งเทียนชิง เซี่ยเทียนอวี่จึงมีความมั่นใจอยู่บ้าง!
ฉู่หยางผิงต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย
ขณะเขาคิดกล่าวอันใดออก เสียงค่อนข้างดังพลันปรากฏจากด้านในพระราชวังหลวง
“เป็นจ้าวตำหนักจันทราสีเงินมาเยือนนครจิ่วเหยานี่เอง ทางนี้ขาดการต้อนรับไปบ้างแล้ว!”
“เซี่ยเทียนอวี่!”
“ผู้น้อยอยู่นี่ขอรับ!”
“นำแขกของตำหนักจันทราสีเงินไปรับรอง!”
“ขอรับ!” เซี่ยเทียนอวี่ตอบสนอง
ฉู่หยางผิงต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้สึกว่าเรื่องราวคล้ายผิดคาด
เห็นได้ชัดว่าเขามาที่นี่เพื่อหาเรื่อง ไฉนจี้อู๋ฮุยเผยท่าทีดีด้วยได้?
นอกจากนี้จี้อู๋ฮุยยังไม่ใช่คนที่ชื่นชอบการเสวนา!
“จ้าวตำหนัก พวกเราทำอย่างไรต่อดี?”
“ขอจ้าวตำหนักระวังด้วย...”
ผู้อาวุโสทั้งสี่กล่าวกระซิบ
ฉู่หยางผิงจึงแค่นเสียง “ก็ถือว่าดี! หากไม่เข้าพระราชวังหลวงจะกลายเป็นขาดกลัวไม่ใช่หรือ? พวกเจ้าตามข้าเข้ามา!”
ด้วยเหตุนี้เขาจึงก้าวเดินเข้าพระราชวังหลวง
พบเห็นเช่นนี้สี่ผู้อาวุโสจึงได้แต่ต้องเดินตาม
ภายในห้องโถง จี้อู๋ฮุยนั่งอยู่บนราชบัลลังก์
คณะฉู่หยางผิงทั้งห้าจับจ้อง
บรรยากาศขณะนี้กล่าวได้ว่าค่อนข้างตึงเครียด
“จี้อู๋ฮุย ข้ามาวันนี้มีธุระเพียงหนึ่งเดียว” ฉู่หยางผิงกล่าวอย่างตรงไปตรงมา “ไม่นานมานี้บุตรชายข้าถูกสังหารในนครจิ่วเหยา เจ้าที่เป็นถึงจักรพรรดิเทียนชิงทราบเรื่องหรือไม่?”
ฉู่หยางผิงกล่าวคำจบพร้อมเผยออร่าเย็นเยือก
จี้อู๋ฮุยจึงพยักหน้ารับ “ข้าทราบ และยังคิดอยากช่วย ทว่าโชคร้ายที่ลงมือไม่ทันเวลา ต้องขออภัยพี่ฉู่ในเรื่องนี้ด้วยแล้ว”
ท่าทีตอบสนองนี้ถือว่าดี
สีหน้าเศร้าสร้อยของอีกฝ่ายดูอย่างไรก็ไม่ใช่จอมปลอม
ฉู่หยางผิงต้องสบถต่อจิ้งจอกเฒ่าตรงหน้าอยู่ภายใน
ด้วยสีหน้าเฉยชาแสดงออก ฉู่หยางผิงกล่าวคำต่อ “ข้าคิดพูดกล่าวตามตรง กล่าวออกมาว่าผู้ใดสังหารบุตรชายข้า!”
“ที่นี่คือนครหลวงแห่งจักรวรรดิเทียนชิง อย่าได้บอกกล่าวว่าเจ้าไม่ทราบ!”
ฉู่หยางผิงหรี่ดวงตาลงเล็ก ร่างนั้นเผยจิตสังหารรุนแรงออก
หากจี้อู๋ฮุยปฏิเสธ อย่างนั้นเขาจะไม่มีทางปล่อยอีกฝ่ายไปโดยง่าย!
แต่แล้วเรื่องราวกลับเกินฉู่หยางผิงคาดคิด จี้อู๋ฮุยพยักหน้าตอบรับ “ข้าคิดบอกอยู่แล้ว”
ฉู่หยางผิงถึงกับชะงักงัน
เรื่องราวมันราบลื่นเกินคาดคิดจนเกินไป!
จี้อู๋ฮุยกลายเป็นคนพูดด้วยง่ายเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใด?
คณะผู้อาวุโสทั้งสี่ต่างเผยสีหน้างงงัน
พวกเขาคิดทุ่มสุดตัว แต่แล้วจักรพรรดิเทียนชิงกลับไม่เปิดโอกาสนั้น!
จี้อู๋ฮุยเผยยิ้มบาง จากนั้นจึงบอกเรื่องราวของร้านต้นตำรับ
แน่นอนว่าเพียงบอกกล่าวถึงเพียงที่ตั้งร้าน
ส่วนเรื่องตัวตนของลั่วฉวนและเหยาซือหยาน จี้อู๋ฮุยไม่คิดกล่าวถึง!
ตัวเขาไม่ใช่คนโง่!
ส่งฉู่หยางผิงไปตายอย่างไรก็ถือเป็นเรื่องดี!
ได้ทราบความ ฉู่หยางผิงและคณะจึงเร่งรีบออกจากพระราชวังหลวง
“จ้าวตำหนัก ข่าวคราวของจี้อู๋ฮุยนี้เชื่อถือได้หรือ?” ผู้อาวุโสคนหนึ่งกล่าวถาม
“ถ้อยคำนั้นไม่ใช่โกหก นอกจากนี้แล้วในฐานะผู้ฝึกตน จี้อู๋ฮุยไม่ใช่ผู้คิดตั้งตัวเป็นศัตรูกับตำหนักจันทราสีเงินเพียงเพราะอีกฝ่ายเป็นแน่” ฉู่หยางผิงรับคำ
จากนั้นสายตาจึงหันมองไปยังทิศทางของร้านต้นตำรับ ออร่าอันเย็นเยือกปรากฏแผ่พุ่งจากร่าง
เวลาแห่งการล้างแค้นมาถึงแล้ว!
……
ที่ในโลกเสมือนจริง เวลามักผ่านไปรวดเร็วเสมอ
เมื่อข้อความผุดขึ้นให้เห็น เซี่ยหยวนจึงทราบว่าวันนี้หมดเวลาเล่นเกมแล้ว
ดังนั้นจึงถอดหมวกออกพลางถอนหายใจ
เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ
ที่ทำได้ก็มีเพียงรีบกลับมาเล่นต่อในวันพรุ่งนี้
แม้เล่นได้เพียงสามชั่วโมง แต่กำลังกลับเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล!
เซี่ยหยวนรับรู้ได้ ว่าการฝึกฝนของตนขยับเข้าใกล้ขอบเขตราชันอีกก้าวหนึ่งแล้ว ภายในเวลานี้อดไม่ได้ที่จะเผยยิ้ม
ไม่ช้าหยิงอู๋จี้และคณะศิษย์จากสถาบันวิญญาณเมฆาต่างก็ออกจากเกมตามมา
ตอนที่ 184 : เถ้าแก่ให้พวกเราลงมือแทนหรือไม่?
“โหมดทั่วไปนี่แทบไม่ต่างอะไรกับโลกจริง! ลำพังแค่จุดไฟยังทำพวกเราเสียเวลาตั้งนาน!”
“ใช่แล้ว! โชคดีที่ปลานั่นสุกทันเวลา! รสชาติที่ผ่านการพยายามมันหอมหวาน!”
“ตัดสินใจแล้ว! มื้อเที่ยงวันนี้ต้องได้กินปลา...”
ทุกคนต่างพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
เพื่อรอดชีวิตในป่าโดยไร้สิ่งอำนวยความสะดวก ทั้งยังเป็นคนธรรมดาไม่มีการฝึกฝน เหล่านี้คือความท้าทาย!
สิ่งสำคัญที่สุดคือไม่ต้องกังวลเรื่องอันตรายใดทั้งสิ้น!
ในโลกเสมือนจริง ตายไปก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่!
เพราะไม่ช้าก็ฟื้นคืนชีพได้อยู่แล้ว!
“แต่ก็ต้องกล่าวถึงเรื่องนี้ พอมาคิดเรื่องที่เถ้าแก่กล่าวเอาไว้ มันทำให้รู้สึกว่าทุกถ้อยคำมีความหมาย!” กู่หยุนซีหันมองทางลั่วฉวน
เจียงเหวิ่นฉางพยักหน้ารับกล่าวเสริม “ถูกต้องแล้ว! ตอนนี้คล้ายเข้าใจคำถามที่เถ้าแก่เอ่ยไว้ไม่ใช่น้อย คิดว่าการเดินทางถัดจากนี้ของพวกเราน่าจะราบลื่นได้!”
ทุกคนต่างส่งสายตามองทางลั่วฉวนด้วยความประทับใจ
แน่นอนว่าท่าทีของลั่วฉวนก็หาได้แปรเปลี่ยนใดไม่
อย่างไรแล้วลั่วฉวนก็ตอบสนองเช่นนี้เสมอมา ดังนั้นจึงไม่มีใครคิดแปลกใจแต่อย่างใด
“ว่าไปแล้ว เถ้าแก่ พวกเราขอตัวกลับก่อน” เซี่ยหยวนกล่าวลา
ลั่วฉวนจึงพยักหน้ารับ
แต่แล้วขณะเซี่ยหยวนและคณะคิดเดินไปยังประตูร้านกลับต้องชะงักฝีเท้า
ที่ภายในตรอกได้ปรากฏห้าคนเดินเข้ามา
ท่ามกลางคนเหล่านี้ยังเผยจิตสังหารอันรุนแรง!
ผู้มาเยือนประสงค์ร้าย!
นี่เป็นความคิดแรกที่แต่ละคนนึกขึ้นได้!
พร้อมกันนี้ออร่าขอบเขตทดสอบเต๋าของคนทั้งห้ายังเปิดเผยรุนแรงอย่างไม่คิดปิดบัง!
ภายใต้แรงปะทะของออร่า กู่หยุนซีและคณะต่างต้องเผยสีหน้าซีดเผือดกลับเข้าในร้านต้นตำรับ
หยิงอู๋จี้เผยสีหน้าเย็นเยือก
เขารับชมคนทั้งห้าที่เดินเข้ามาเชื่องช้าด้วยดวงตาหรี่เล็ก พร้อมกันนี้ได้เผยออร่าอันตรายออกจากร่าง
“เมื่อใดกันที่คนของตำหนักจันทราสีเงินกล้าอหังการถึงเพียงนี้?” น้ำเสียงเย็นเยือกของหยิงอู๋จี้เอ่ยถาม
ขณะเดียวกันออร่าขอบเขตทดสอบเต๋าได้ทะยานเข้าหาคนทั้งห้า!
ภายในตรอกขณะนี้กลายเป็นอัดแน่นด้วยพายุออร่ารุนแรงแล้ว!
หยิงอู๋จี้พบเห็นตราสัญลักษณ์จันทราสีเงินบนชุดอีกฝ่าย ดังนั้นจึงทราบว่าเป็นฉู่หยางผิงและคณะ
“ขอบเขตทดสอบเต๋า?!” ฉู่หยางผิงเผยเสียงอุทาน
ถัดจากนั้นเขาจึงได้เห็นทั้งหยิงอู๋จี้และเซี่ยหยวนที่เผยใบหน้าอันเย็นเยือก
ฉู่หยางผิงต้องขมวดคิ้ว
เขาย่อมตระหนักได้ถึงตราสัญลักษณ์บนเสื้อคนทั้งสอง
สถาบันวิญญาณเมฆา และสถาบันจันทราลึกล้ำ
ขอบเขตทดสอบเต๋าระดับที่เก้า ตัวตนเช่นนี้สมควรเป็นอาจารย์
ฉู่หยางผิงรู้สึกว่าเรื่องราวไม่ค่อยดีเท่าใดนัก
ตามข่าวคราวที่จี้อู๋ฮุยให้ไว้ก่อนหน้า ผู้ที่สังหารบุตรชายของเขาคือเจ้าของร้าน
แต่แล้วขณะนี้สองคนปรากฏออกจากในร้าน หรือผู้ลงมือสังหารจะมีสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับคนของสองสถาบัน?
เรื่องนี้ยุ่งยากแล้ว!
แม้กระนั้นฉู่หยางผิงก็ไม่คิดถอย
เพราะเขามาเยือนนครจิ่วเหยาวันนี้เพราะตัดสินใจแล้วว่าจะสังหารอีกฝ่ายให้ได้ไม่ว่าจะด้วยอะไร!
“สหายทั้งสอง พวกเราไม่ใช่ศัตรู ขอหลีกให้พ้นทางโดยเร็ว!” ฉู่หยางผิงกล่าวด้วยน้ำเสียงลุ่มลึก
เขาไม่อาจลากคนของสองสถาบันมาข้องเกี่ยวกับการล้างแค้นของตำหนักจันทราสีเงิน
และหยิงอู๋จี้กับเซี่ยหยวนคล้ายจะคาดเดาถึงสาเหตุได้ในขณะนี้
ทั้งสองจดจำได้ถึงศึกอันยิ่งใหญ่คับนครจิ่วเหยาที่เพิ่งเกิดเมื่อไม่นาน
แน่นอนว่านั่นคือภาพฉายจิตวิญญาณของฉู่หยางผิง!
อีกฝ่ายที่ต่อกรก็คือเถ้าแก่!
หยิงอู๋จี้และเซี่ยหยวนเริ่มไตร่ตรอง
และนี่ก็คล้ายเป็นโอกาสอันดีที่จะซื้อใจเถ้าแก่ได้!
“เถ้าแก่ให้พวกเราลงมือหรือไม่?” เซี่ยหยวนหันมองกลับไปยังร้านพร้อมกล่าวถามด้วยน้ำเสียงนอบน้อม
