ตอนที่ 12 เธอเป็นใครกันแน่?

หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้

ณ ห้องทำงานของท่านประธาน

“ประธานเหมาครับ นี่คือข้อมูลเกี่ยวกับผู้หญิงที่อยู่ในห้องของท่านเมื่อคืนนี้ครับ”

เว่ยเจิ้ง เลขาของเหมาเยซือ วางเอกสารลงบนโต๊ะทำงานก่อนถอยหลังออกมาอย่างสุภาพ

เหมาเยซือสวมเสื้อเชิ้ตสีดำ กระดุมสองเม็ดบนถูกปลดออก เผยให้เห็นแผงอกแข็งแรงและเต็มไปด้วยเสน่ห์ เขาก้มลงเพ่งมองเอกสารในมืออย่างตั้งใจ

เว่ยเจิ้งแอบมองเจ้านายของตน แม้จะเป็นผู้ชาย แต่เขาอดไม่ได้ที่จะชื่นชมความหล่อเหลาสมบูรณ์แบบของเหมาเยซือ ทั้งดั้งจมูกที่โด่งเป็นสัน ริมฝีปากโค้งได้รูป และขนตายาวโค้งที่ผู้หญิงหลายคนต้องการ ทุกอย่างบนใบหน้าของเขาดูสมบูรณ์แบบอย่างไม่น่าเชื่อ

เว่ยเจิ้งกลืนน้ำลายเบา ๆ เมื่อมองเจ้านาย แม้ตัวเขาเองก็ยังรู้สึกทึ่งกับความหล่อเหลาของเหมาเยซือ

...

หลังจากที่อ่านเอกสารจนจบ เหมาเยซือเงยหน้าขึ้นมองประตูห้องด้วยสีหน้าเยือกเย็น

ในขณะเดียวกัน ประตูห้องทำงานก็เปิดออก ชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามาพร้อมกับเอ่ยทัก

“พี่รอง พี่เรียกหาฉันเหรอ?”

ชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่สวมเสื้อเชิ้ตสีชมพูสดใส ผมทรงเดรดล็อคและต่างหูเงินที่สะท้อนแสง เขามีสีหน้าตึงเครียด เหมือนกำลังมีเรื่องให้กังวล เขาหยุดยืนห่างจากเหมาเยซือประมาณห้าเมตร ราวกับนักเรียนที่รอครูลงโทษ

“พี่รอง เมื่อคืนมีเรื่องผิดพลาดนิดหน่อย พี่จะดุด่าหรือตีฉันยังไงก็ได้ แต่ได้โปรดอย่าส่งฉันกลับไปหาตาแก่คนนั้นเลยนะ”

เหมาเยซือหัวเราะเยาะ “นายกล้าดียังไงมาขอร้องฉัน? นายคิดว่าฉันจะใจดีแค่ดุนายหรือแค่ตีนายเท่านั้นเหรอ? ฆ่านายสักร้อยครั้งยังน้อยไป!”

“พี่รอง! ฉันผิดไปแล้ว!” หยางเชาชิงหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว รีบคุกเข่าแล้วโผกอดขาเหมาเยซือไว้แน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม

“พี่รอง ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ยกโทษให้ฉันเถอะครับ ปล่อยฉันไปเถอะ ยิ่งไปกว่านั้น พี่ยังไม่ได้เสียอะไรเลยนี่…”

เหมาเยซือมองหยางเชาชิงด้วยสายตาเหยียดหยามก่อนถีบเขาออกห่าง “บอกฉันมาว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น ไม่อย่างนั้นอย่าหวังจะออกไปจากที่นี่ในสภาพครบ 32”

หยางเชาชิงสะดุ้ง ตกใจจนตัวสั่น ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างออกมา

เมื่อหยางเชาชิงพูดจบ เหมาเยซือมีสีหน้าสลดลง

“พี่รอง ระหว่างทางที่จะมาที่นี่ ผู้หญิงคนนั้นเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอกำลังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ผมสาบานเลยว่าจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีก!”

สายตาของเหมาเยซือวูบไหวไปด้วยความคิด

“นายว่าไงนะ? ผู้หญิงคนนั้นเกิดอุบัติเหตุรถยนต์เหรอ?”

“ใช่ ใช่น่ะสิ” หยางเชาชิงตอบด้วยเสียงสั่น “ตอนนี้เธอยังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่เลย”

เหมาเยซือนิ่งคิด หลายความคิดวิ่งผ่านเข้ามาในหัว

เขาคงไม่กล้าโกหก...

แล้วถ้าผู้หญิงที่พวกเขานัดพบเกิดอุบัติเหตุจริง ๆ แล้วผู้หญิงที่ค้างกับฉันเมื่อคืนคือใครกัน?

ความสงสัยพุ่งขึ้นจนคิ้วของเหมาเยซือขมวดเข้าหากัน

หยางเชาชิงมองเหมาเยซือที่ทำหน้าตึงเครียดและเริ่มร้องโหวกเหวกด้วยความหวาดกลัว

“พี่รอง! ฉันเล่าทุกอย่างแล้วนะ ฉันพูดจริง ๆ ไม่มีคำโกหกเลย!”

เหมาเยซือจ้องเขานิ่ง ก่อนจะเตะเขาอีกครั้ง “ออกไปได้แล้ว”

หยางเชาชิงดูเหมือนคนที่เพิ่งรอดตายมาได้ รีบลุกขึ้นยืน

“ได้ ได้! จะไปเดี๋ยวนี้ ไปล่ะ!”

เขารีบวิ่งออกจากห้องทันที.