ตอนที่ 11: เด็กฝึกงานสตีฟ (สมบูรณ์)

ตอนที่ 11: เด็กฝึกงานสตีฟ

"ปืนเหรอ? ฉันก็มี"

หลังเสียงของเฉินโม่เงียบลง ปืนพกสองกระบอกก็ปรากฏขึ้นในมือของเขาในทันที ทำให้พวกอันธพาลไม่ทันได้มีเวลาตอบสนอง“ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!” ...

เสียงปืนดังขึ้นต่อเนื่อง และในช่วงเวลาสั้น ๆ ลูกน้องทุกคนของจอห์นนี่ก็คุกเข่าลงด้วยความเจ็บปวด และปืนทั้งหมดก็กระจัดกระจายไปทั่วพื้น

เพียงอึดใจเดียวสถานการณ์ก็พลิกกลับอีกครั้ง

ปืนพกที่มีควันขาวลอยออกจากปากกระบอกถูกวางไว้บนโต๊ะกาแฟ เฉินโม่มองไปที่จอห์นนี่ที่จับแขนของตัวเองด้วยความเจ็บปวด และเหงื่อที่ไหลออกมาจากหน้าผากไม่หยุด

ตอนนี้หลังของจอห์นนี่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เห็นได้ชัดว่า คนพวกนี้มันเก่งแค่ศิลปะการต่อสู้ แล้วจะยิงปืนเก่งขนาดนี้ได้อย่างไร? เขาไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำตอนที่พวกเขาถูกยิง

“งั้นก็กลับออกไปซะ” เฉินโม่โบกมือ

"เจ้านายจะปล่อยพวกมันไปแบบนี้เหรอ"

ตอนที่ถูกชี้ด้วยปืนทั้งสี่คนก็กลัวเช่นกัน แต่พวกเขาก็ไม่ยอมถอยดังนั้นเขาจึง พอใจอย่างมาก

เฉินโม่รู้ว่า หวงเหว่ยคงกลัวว่าพวกนั้นจะกลับมาแก้แค้น

เฉินโม่รับกาแฟจากอัลเบิร์ต และค่อยๆจิบ “มันยังไม่ใช่เวลา”

สตีฟมองดูพวกอันธพาลที่วิ่งเข้าไปในห้องโถงศิลปะการต่อสู้ด้วยความกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของคนที่อยู่ข้างใน แต่เมื่อเขากำลังจะไปเรียกตำรวจ การต่อสู้ภายในก็เงียบลงอย่างรวดเร็ว

และตามมาด้วยเสียงปืนดังหลายนัดต่อกัน เสียงปืนนี้ทำให้สีหน้าของสตีฟเปลี่ยนไปในทันที!

ในไม่ช้าคนกลุ่มหนึ่งก็รีบวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว สตีฟรีบวิ่งไปที่ห้องโถงศิลปะการต่อสู้ด้วยความกลัว

ในใจของสตีฟนึกถึงภาพฉากนองเลือดต่างๆที่เขาจะได้เจอหลังจากเปิดประตูเข้าไป แต่เขาก็ถึงกับต้องตกตะลึงหลังเปิดประตู เพราะว่าไม่มีศพสักศพมีแค่เลือดสาดที่พื้นหน่อยเดียว และคนข้างในก็ยังคงดูปกติดีไม่เป็นอะไรนั่งกันอยู่รอบ ๆ โซฟา กำลังพูดถึงอะไรบางอย่าง และเมื่อคนเหล่านั้นได้ยินเสียงสตีฟเปิดประตูทุกคนก็หันหน้ามามองด้วยสายตาแปลก ๆ

เมื่อสตีฟมองไปที่เลือดบนพื้นให้ดีในที่สุดเขาก็คิดออกว่าเกิดอะไรขึ้นข้างในกันแน่ ที่พวกอันธพาลรีบหนีออกไปไม่ใช่เพราะหนีความผิดจากการฆ่าคน แต่รีบหนีจากคนที่อยู่ตรงหน้าเขา!

เฉินโม่มองไปที่สตีฟที่ยืนอยู่หน้าประตู

"เข้ามาสิ"

“คุณคงเห็นพวกอันธพาลเข้ามา และได้ยินเสียงปืนแล้วกลัวว่าพวกฉันจะเป็นอันตรายเลยมาดูเหรอ?”

“ครับ ...” สตีฟรู้สึกโล่งใจที่ทุกคนไม่เป็นอะไร

"มานั่งสิอัลเบิร์ตช่วยนำกาแฟมาเพิ่มให้เขาด้วย"

หลังเข้ามาสตีฟเพิ่งมีโอกาสได้มองห้องโถงศิลปะการต่อสู้ลึกลับแห่งนี้อย่างละเอียด  ห้องโถงกว้างขวางปูพื้นด้วยไม้เนื้อแข็ง และที่ผนังห้องมีชั้นวางอาวุธหลายชั้นที่เต็มไปด้วยอาวุธต่าง ๆ มากมายที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน และที่มุมห้องก็ยังมีแท่นไม้แปลก ๆ ตั้งอยู่

รูปแบบโดยรวมของห้องโถงศิลปะการต่อสู้แห่งนี้นั้นเรียบง่าย และดูสะอาดอย่างมาก ไม่มีความยิ่งใหญ่โอ่อ่าอย่างที่เขาเคยคิด

สตีฟสงบสติอารมณ์อยู่นานก่อนที่จะเดินมานั่งตรงข้าม เฉินโม่  อัลเบิร์ตรินกาแฟให้สตีฟจากนั้นก็ถอยออกไปที่ด้านหลัง เฉินโม่ ส่วนคนอื่น ๆ ก็ไปทำความสะอาดห้องโถง

"แนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ฉันเฉินโม่มาจากจีนเป็นเจ้าของห้องโถงศิลปะการต่อสู้แห่งนี้" เฉินโม่ยกแก้วขึ้นเพื่อบอกให้สตีฟลิ้มรสกาแฟ

"ฉัน สตีฟ โรเจอร์ส จากบรุกลินคนงานธรรมดาคนหนึ่ง" สตีฟไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่าเพราะเขาเป็นแค่คนงานธรรมดา หลังจากแนะนำตัวแล้วเขาก็จิบกาแฟ

นี่เป็นเหมือนกัปตันอเมริกาในความทรงจำของเขา

“คุณดูไม่เหมือนคนงานธรรมดา” เฉินโม่พูดด้วยรอยยิ้ม

สตีฟนึกถึงร่างกายที่ผอมบางของเขาที่ดูไม่มีอะไรพิเศษ “ฉันไม่รู้ว่าฉันมีอะไรพิเศษ”

เฉินโม่ยกนิ้วชี้ขึ้น"คุณที่มีจิตใจที่กล้าหาญ  พวกอันธพาลที่คุณเห็นก่อนหน้านี้คุณคิดว่าพวกเขาแข็งแกร่งมากไหม"

สตีฟนึกถึงพวกอันธพาล "พวกเขาดูแข็งแกร่งมาก และมีกันตั้งหลายคน"

เฉินโม่อธิบาย “แต่คนพวกนั้นกลับแพ้พวกฉันทั้งๆที่พวกเขามีพลังมากกว่าพวกฉัน  จนวิ่งหนีหางจุกตูดเหมือนหมา ดังนั้นสำหรับฉันคนพวกนั้นเป็นเพียงคนที่อ่อนแอ ส่วนคุณที่มีจิตใจที่กล้าหาญในความคิดของฉันคุณแข็งแกร่งกว่าพวกเขา”

“แต่ร่างกายของฉัน ...” อันที่จริงในใจลึกๆของสตีฟเขาไม่เต็มใจที่จะยอมรับว่าเขาเป็นคนอ่อนแอดังนั้นเขาจึงยืนหยัดต่อสู้กับคนที่มารังแกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

เฉินโม่โบกมือ "ร่างกายเป็นสิ่งภายนอกเพราะมันสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้ด้วยการออกกำลังกาย แต่สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือคุณต้องมีความกล้าหาญที่จะต่อสู้กับศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าตัวเองโดยไม่กลัวความตายเมื่อต้องเผชิญกับความสิ้นหวัง!"

เมื่อได้ยินคำนี้ดวงตาของสตีฟก็เปล่งเป็นประกาย

สตีฟถามเฉินโม่ด้วยความอายเล็กน้อย“งั้นฉันขอเรียนกับคุณได้ไหม”

เฉินโม่พยักหน้า “ได้แน่นอนเพราะคุณมีความสามารถอย่างมาก”

“แต่ฉันไม่มีเงิน” สตีฟพูดด้วยความเสียดาย

“งั้นมาเป็นเด็กฝึกงานนอกจากเรียนศิลปะการต่อสู้แล้ว ยังมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบเรื่องสุขอนามัย และงานบ้านอีกด้วยฉันไม่มีเงินเดือนให้มากนักหรอก 50 ดอลลาร์ต่อเดือนคุณคิดว่าไง?” เฉินโม่ไม่ได้ให้เงินเดือนสตีฟสูงในคราวเดียวเพราะการให้มากเกินไปจะทำให้สตีฟสงสัย

"จริงเหรอ? ขอบคุณฉันจะตั้งใจทำงาน!" สตีฟพูดอย่างตื่นเต้น

เงินเดือนที่นี่มากกว่าที่งานโรงงานที่เขาทำอย่างมาก และอีกอย่างการทำงานที่นี่เขายังสามารถเรียนรู้ที่จะเป็นคนที่แข็งแกร่งมากกว่าเดิมได้ ตอนนี้เขารู้สึกได้ว่าชีวิตของเขาได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ เขารู้สึกขอบคุณ เฉินโม่ อย่างมากดังนั้นเขาจึงสาบานในใจว่าจะทำงานและเรียน อย่างหนัก

หลังจากสตีฟจากไปเฉินโม่ดื่มกาแฟแก้วสุดท้ายเสร็จก็ลุกขึ้นจากโซฟา

“อัลเบิร์ตฉันจะออกไปข้างนอกก่อน”

(สมบูรณ์)