ตอนที่ 177-178
ตอนที่ 177 : วิทยาการสู่ต่างโลก
หยิงอู๋จี้ขมวดคิ้วพลางคิดตาม
เขาทราบดีว่าเถ้าแก่กล่าวออกเช่นนั้นย่อมต้องมีเหตุผลรองรับ
“ใต้ตัวปลา?”
เซี่ยหยวนที่ได้ยินคำของลั่วฉวนนั้นสับสนเช่นกัน เขาไม่อาจทราบว่าไฉนจึงต้องโจมตีไปยังตำแหน่งดังกล่าว
ทว่าด้วยทัศนวิสัยของเถ้าแก่ ลองดูก็ไม่เสียหาย
เขาเลือกที่จะเชื่อ!
เซี่ยหยวนสูดลมหายใจก่อนจะเริ่มจับจ้องภายในน้ำ
ราวกับบังเอิญ ปลาแหวกว่ายผ่านตรงหน้าพอดี
โอกาสดี!
ดวงตาเซี่ยหยวนเป็นประกาย กล้ามเนื้อแขนขยับ หอกในมือทะลวงผ่านอากาศ!
ตำแหน่งที่ลงมือโจมตีครั้งนี้คือด้านล่างตัวปลา!
สวบ!
ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ การลงมือครั้งนี้แทงทะลุตัวปลาได้!
เซี่ยหยวนดึงหอกกลับขึ้นมารับชมปลาที่ยังคงดิ้นด้วยความประหลาดใจ
“โดนจริงด้วย...”
เซี่ยหยวนกลับขึ้นฝั่งพร้อมปักหอกไว้กับพื้น
สายตานั้นหันมองทางลั่วฉวนพร้อมเอ่ยถาม “เถ้าแก่ ไฉนจึงต้องเล็งโจมตีปลาที่ตำแหน่งต่ำกว่า? เห็นได้ชัดว่าเล็งที่ตัวปลาไฉนไม่อาจโจมตีโดนได้?”
คำถามนี้ผู้อื่นที่นี่ต่างก็สงสัย
มันมีเหตุผลอะไรกัน?
รับชมสายตาเปี่ยมด้วยความสงสัยมองมา ลั่วฉวนจึงรู้สึกว่าสมควรต้องแบ่งปันความรู้แก่คนเหล่านี้เสียบ้าง!
หลักวิทยาศาสตร์จากต่างโลกคือข้อมูลอ้างอิง!
“ทราบหรือไม่ว่าทำไมพวกเราจึงมองเห็นได้?”
ลั่วฉวนคิดไปครู่ก่อนจะตั้งคำถาม
“เพราะมีดวงตา!” กู่หยุนซีตอบกลับ “สัตว์อสูรบางตัวไม่มีดวงตา พวกมันจึงรับรู้สภาพแวดล้อมผ่านทางพลังจิต!”
ศิษย์ที่เหลือต่างต้องกัดฟันแน่น
นี่คือคำถามอะไร!
คำถามเรียบง่ายเช่นนี้ถึงกับถามออกมาได้!
ลั่วฉวนส่ายศีรษะตอบรับตรงกันข้ามกับที่กู่หยุนซีคาดหวัง
เห็นได้ชัดว่าคำตอบของนางผิด!
“เถ้าแก่ ข้ากล่าวอะไรผิดหรือ?” กู่หยุนซีโกรธเคือง
“เป็นเพราะแสง”
เซี่ยหยวนใช้นิ้วจรดปลายคางก่อนจะเอ่ยคำตอบนี้ออกมา
ลั่วฉวนพยักหน้ารับ “ถูกต้องแล้ว”
รอยยิ้มจึงปรากฏที่มุมปากเซี่ยหยวน
นี่คือรอยยิ้มแห่งผู้มีชัย
กู่หยุนซีเผยความงงงัน “ทำไมกัน?”
ลั่วฉวนจึงอธิบาย “ในสภาพแวดล้อมไร้ซึ่งแสงสาดส่อง ต่อให้มีดวงตา อย่างนั้นมองเห็นอะไรได้หรือไม่?”
ครานี้กู่หยุนซีจึงสีหน้าแปรเปลี่ยน
เหมือนว่า... จะเป็นเช่นนั้นจริง...
“แต่ว่า...”
กู่หยุนซีคิดอยากปฏิเสธ กระนั้นก็โดนเจียงเหวิ่นฉางรั้งเอาไว้
เจียงเหวิ่นฉางกล่าวเกลี้ยกล่อมเสียงเบา “หยุนซี ไม่เป็นไร เจ้าไม่ทราบว่าเถ้าแก่กำลังเลิศล้ำเพียงใด ดังนั้นสมควรเชื่อสิ่งที่เขากล่าว”
กู่หยุนซีจึงรับคำก่อนจะไม่โต้เถียงใดอีก
นางไม่ใช่สตรีไร้ซึ่งเหตุผล
ขณะนี้เสียงของลั่วฉวนจึงดังขึ้นอีกครั้ง
ทั้งสองจึงเร่งรีบรับฟังอย่างตั้งใจ
ถ้อยคำของลั่วฉวน มันราวกับเป็นนวนิยายสำหรับพวกเขา
มันเป็นภูมิความรู้ใหม่ที่แตกต่างไปจากการฝึกฝนตนเอง!
“เพราะแสงจึงทำให้พวกเราสามารถมองเห็นสิ่งในโลกหล้า ก็เหมือนดังกระจกและทะเลสาบ แสงสาดส่องลงไป มันสะท้อนกลับออกมา ดวงตาพบเห็น ดังนั้นจึงเกิดภาพขึ้น”
กลุ่มคนพยักหน้ารับ
ถ้อยคำของลั่วฉวนเข้าใจง่าย และยังมีการอ้างถึงตัวอย่างให้เข้าใจ
ลั่วฉวนกล่าวต่อ “เหมือนกัน เมื่อใดที่แสงผ่านอะไรบางอย่างมาได้ เส้นทางของแสงจะแปรเปลี่ยน ปรากฏการณ์นั้นเรียกว่าการหักเหของแสง”
กล่าวถึงตรงนี้ก็มีคนไม่เข้าใจแล้ว
ลั่วฉวนทราบว่าเรื่องนี้ต้องมีการพิสูจน์ความจริง
เขาจึงหยิบท่อนแม้ตรงพร้อมเดินไปยังทะเลสาบ
ทุกคนต่างเดินตาม
“รับชม” ลั่วฉวนจุ่มกิ่งไม้ลงภายในน้ำ “กิ่งไม้นี้ตรงหรือว่าบิดเบี้ยว?”
ตอนที่ 178 : ปลูกเพาะเมล็ดพันธุ์แห่งการกระจ่างรู้
รับชมกิ่งไม้ที่ครึ่งหนึ่งจมใต้น้ำ ทุกคนต่างอดไม่ได้ที่จะจับจ้อง
ภาพที่เห็นตรงหน้า มันเป็นดังที่ลั่วฉวนกล่าว
มองไปภายในน้ำ กิ่งไม้คล้ายบิดเบี้ยวอย่างเห็นได้ชัด!
“นี่มัน... เพราะอะไรกัน?” กู่หยุนซีพึมพำ
นั่นคือคำถามที่ทุกคนที่นี้สงสัย
ไฉนจึงเกิดเรื่องราวแบบนี้ขึ้นได้?
“โดยสรุปแล้ว สภาพนี้เกิดขึ้นเพราะความเร็วแสงเดินทางผ่านอากาศนั้นแตกต่างจากการเดินทางผ่านน้ำ”
ลั่วฉวนรู้สึกว่าขณะนี้ประหนึ่งตนเองเป็นอาจารย์
ทุกคนต่างชะงักไป
เถ้าแก่พูดกล่าวว่าอะไร?
เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจ กระนั้นกลับรู้สึกว่าน่าทึ่ง
ลั่วฉวนทราบว่าการเรียนรู้สิ่งใหม่เช่นนี้ถือเป็นเรื่องยากสำหรับผู้ฝึกตนของโลกนี้
ดังนั้นเขาจึงไม่ได้หวังให้อีกฝ่ายเข้าใจได้โดยทันที
น้ำเสียงลั่วฉวนกล่าวคำต่อ “ที่กล่าวนี้เป็นเรื่องธรรมดา ทว่าความจริงนี้เกี่ยวข้องกับฟ้าดินด้วย”
“เหตุใดดวงตะวันจึงขึ้นทางตะวันออกและตกทางตะวันตก ทำไมใบไม้จึงร่วงหล่นในฤดูใบไม้ร่วง ทำไมทะเลจึงดูโค้งนูน...”
“พวกเจ้าทราบคำตอบของคำถามเหล่านี้หรือไม่?”
ทุกคนต่างขมวดคิ้วยามครุ่นคิดตาม
เรื่องที่เถ้าแก่กล่าวออก เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องที่ทราบกันดี
แต่พอให้คิดให้ดี จะพบว่ามันก็มีเรื่องให้ชวนต้องสงสัย
นั่นสิ ทำไมจึงต้องเป็นอย่างนั้น?
“คำตอบของคำถาม พวกเจ้าต้องไปสำรวจหาด้วยตนเอง”
ลั่วฉวนกล่าวคำจบจึงออกจากเกม
ปลูกเพาะเมล็ดพันธุ์แห่งวิทยาศาสตร์ จากนั้นจึงปล่อยให้พวกมันเติบโตด้วยตนเอง
ลั่วฉวนกลับออกไปแล้ว กลุ่มคนยังคงคิดถึงถ้อยคำของลั่วฉวน
แต่ก็เห็นได้ชัด ว่าต่อให้ครุ่นคิดหนักเพียงใดก็ไม่มีทางได้รับคำตอบในระยะเวลาอันสั้น
“เถ้าแก่ทิ้งคำถามไว้มากมาย แต่กลับไม่บอกคำตอบเอาไว้!”
กู่หยุนซีต้องกัดฟันแน่นก่อนจะบ่นออกมา
ผู้อื่นต่างพยักหน้าเห็นพ้อง
“รู้สึกว่าหากพวกเราตอบคำถามของเถ้าแก่ได้ พวกเราจะยิ่งควบคุมพลังได้ดียิ่งขึ้น บางทีอาจได้สัมผัสถึงอำนาจแห่งผู้ครอง...”
ด้วยมือจรดคางครุ่นคิด เซี่ยหยวนเผยสีหน้าจริงจัง
ด้วยขอบเขตทดสอบเต๋า ตัวเขาทราบความลึกล้ำในถ้อยคำของลั่วฉวนดีกว่าผู้ใด
มันอาจเป็นการเปิดเส้นทางใหม่เพื่อใช้ฝึกฝน!
หยิงอู๋จี้พยักหน้าเล็กน้อย “กล่าวเช่นนั้นก็ว่าได้”
ทุกคนเมื่อครุ่นคิดกันไปครู่หนึ่งจึงเริ่มไปจับปลา
เพราะใช้สมองมากจึงเริ่มหิวกันแล้ว
ด้วยใช้วิธีการที่ลั่วฉวนบอกกล่าวเอาไว้ จับปลาจึงเป็นเรื่องง่ายดาย
แต่ไม่ช้าก็ต้องพบปัญหาใหม่
จุดไฟอย่างไร...
“ไม่มีไฟแล้วทำอย่างไร? กินดิบหรือ?”
รับชมปลาที่อยู่ตรงหน้า กู่หยุนซีต้องเผยสีหน้ารังเกียจ
ด้วยเป็นถึงศิษย์ของสถาบันวิญญาณเมฆา เป็นถึงองค์หญิงน้อยแห่งจักรวรรดิ นางย่อมได้สวมใส่เสื้อผ้าหรูหราพร้อมรับประทานอาหารเลิศล้ำมาโดยตลอด
แม้เป็นโลกเสมือนจริงนางก็ไม่คิดอยากกินอาหารดิบ!
ผู้อื่นต่างก็คิดเห็นเช่นเดียวกัน
กระนั้นพวกเขาก็ไม่มีทางแก้ปัญหานี้
ด้วยมีระดับการฝึกฝน ใช้วิชายุทธ์ย่อมจัดการแก้ไขปัญหานี้ได้โดยง่าย
กระนั้นที่นี่ตอนนี้ ทุกคนล้วนแต่เป็นคนธรรมดา!
ด้วยไม่มีระดับการฝึกฝน อย่างนั้นจะใช้วิชายุทธ์ได้อย่างไร?
“ยอมแล้ว!”
เซี่ยหยวนสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะกล่าว
สาเหตุที่เข้ามายังโหมดปกตินี้ก็เพราะความสงสัยต่อสิ่งใหม่
แต่เหมือนว่าปัญหาที่เผชิญขณะนี้จะไม่มีทางแก้ได้ในระยะเวลาอันสั้น
ดังนั้นจึงคิดออกไปเล่นอย่างอื่นแทน
หนึ่งวันเล่นได้สามชั่วโมง เซี่ยหยวนไม่คิดอยากเสียเวลาที่นี่จนหมดสิ้น
ดังนั้นเซี่ยหยวนจึงกลับออกจากโหมดทั่วไป
