ตอนที่ 127 ด้านหลัง 2

ครั้งนี้อู่ฉีไม่ถูกล่อลวงโดยความสามารถของแมคโดนัลด์อีก แต่ทว่า ดวงตาของเขากับดวงตาลี้ลับของแมคโดนัลด์กลับสบเข้าด้วยกัน และมักมีภาพลวงตาบางอย่างในตาของแมคโดนัลด์

จากนั้นอู่ฉีก็สะบัดไล่ความคิดอื่นจากหัว จ้องแมคโดนัลด์อยู่สักพัก

นี่คือเป้าหมายภารกิจของกลุ่มทหารรับจ้างสิงโตนรก และจุดอ่อนของชาร์ล็อตต์เลอรอย ตอนนี้ แมคโดนัลด์อยู่ในฝ่ามือเขาแล้ว

ในโลกนี้ ชนะหรือแพ้ไม่เคยถูกกำหนดด้วยพลังต่อสู้อย่างเดียว

เกาหลานยังเห็นอู่ฉียกถังเพาะเลี้ยงแมคโดนัลด์ออกมา และใบหน้าที่ซีดอยู่แล้วจากการขาดเลือดก็ยิ่งซีดเข้าไปอีก

เกาหลานฝืนทนความเจ็บปวด ใช้มือซ้ายกดแผลบนไหล่ขวา พิงประตูรถ เหยียดร่างกายให้ลุกขึ้นตรง แผลเลือดออกบนหลังยังปาดเลือดเป็นทางยาวบนประตูรถ

แต่ก่อนเกาหลานจะได้พูดอะไร เสียงลมแหลมก็ดังขึ้น เกาหลานหลับตา รู้สึกถึงลมแหลมที่พัดใส่หน้าเธอ ยกผมยาวสลวยที่ปิดหน้าขึ้น จากนั้นก็หยุดลง

เกาหลานค่อยๆ ลืมตา พบว่าปลายดาบยาวอยู่ห่างจากจมูกเธอไปแค่สองเซนติเมตร ถ้าอู่ฉีสะบัดมืออีกเล็กน้อย ใบหน้าเธอคงถูกตัดเป็นสองส่วนไปแล้ว

“อย่าขยับ” ดวงตาสีดำของอู่ฉีดูเหมือนทะเลสาบ แต่ทะเลสาบนี้กลับถูกแช่แข็ง ปล่อยความหนาวเย็นแบบไม่เป็นธรรมชาติออกมา

“นายจะทำอะไร?” เกาหลานถามเสียงสั่น

“เอาแมคโดนัลด์ไป” น้ำเสียงไม่แยแสของอู่ฉีเต็มไปด้วยพลังไร้ผู้ต้าน

เกาหลานรู้สึกถึงไฟที่แผดเผาบนแก้มและหู นี่คือไฟแห่งความอัปยศ และไฟแห่งความกลัว

ถ้าแมคโดนัลด์ถูกอู่ฉีเอาไป หรือเกิดอะไรขึ้น กลุ่มทหารรับจ้างสิงโตนรกคงจบสิ้น รวมถึงเธอ

ความกล้าที่จะต่อต้านก่อตัวในหน้าอกของเกาหลาน เธอยกคอประดุจห่านขาวขึ้น และยังมีรอยแดงบนคอเธออยู่

เธออุทาน“นายจะทำแบบนี้ไม่ได้ นายไม่รู้ว่าในถังเพาะเลี้ยงนี้คืออะไร!”

อู่ฉีหันมา ไม่สนใจคำพูดของเกาหลานนัก พูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแส“โอ้? งั้นก็บอกฉันสิว่ามันคืออะไร?”

เกาหลานมองอู่ฉี ดวงตาเธอฉายแววมุ่งมั่น ดาบของอู่ฉีอยู่ตรงหน้าเธอ พูดตรงๆ เธอกลัวมาก เธอกลัวว่าอู่ฉีจะผิดคำพูดและฆ่าเธอ ไม่มีใครรู้สึกปลอดภัยหรอกเมื่อดาบอยู่ตรงหน้า

แต่เพื่อชาร์ล็อตต์ เพื่อกลุ่มทหารรับจ้างสิงโตนรก และเพื่อตัวเธอ เธอจึงตัดสินใจลองเสี่ยง

เกาหลานยกริมฝีปากสีกุหลาบขึ้น โดยไม่สนบาดแผลและเลือดที่เสียไป เธอรีบบอกอู่ฉีเกี่ยวกับแมคโดนัลด์ บังเกอร์ 32 และห้องวิจัยใต้ดิน เธอเห็นความหวังรางๆ หวังว่าอู่ฉีจะเห็นถึงความสำคัญของแมคโดนัลด์ เล็งเห็นถึงอนาคตของมนุษยชาติ

สองนาทีต่อมา อู่ฉีก็ฟังเรื่องเล่าของเกาหลานจบ ตอนนี้ ริมฝีปากของเกาหลานขาวจนไม่เหลือสีเลือดให้เห็น ดวงตาสีน้ำตาลเธอยังหม่นลง ปิดลงไปหลายครั้ง ในสองนาทีนี้ อู่ฉีไม่ได้พันแผลให้เธอเลย นับประสาอะไรกับการรักษาแผล ปล่อยให้เรี่ยวแรงเธอหมดลงอย่างน่าตกใจ เขาแค่ยืนฟังเกาหลานเงียบๆ เหมือนคนไม่สนโลก

“ถ้าเพื่อนร่วมทีมฉันยังรอดชีวิตตอนฉันไปถึง ฉันก็รับปากว่าจะไม่ทำร้ายแมคโดนัลด์”

อู่ฉีพูดแค่นั้น

เขาไม่สนใจอะไรมาก และแมคโดนัลด์ก็ไม่ได้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตพิเศษอะไรในหัวใจเขาที่ต้องได้รับการปกป้อง อู่ฉีไม่เชื่อสิ่งที่ศัตรูพูดเต็มร้อย ต่อให้ศัตรูจะพูดจากใจจริงก็ตาม ศัตรูก็คือศัตรู และแม้แต่สัตว์ป่าก็ยังหลอกกัน นับประสาอะไรกับมนุษย์

หลังจากนั้น อู่ฉีก็เดินอ้อมเกาหลาน เปิดประตูที่นั่งคนขับ ปีนขึ้นรถไป

กุญแจยังเสียบคาอยู่ อู่ฉีบิดกุญแจ และเครื่องยนต์ของรถหุ้มเกราะก็เริ่มคำราม การทำงานของเครื่องยนต์ไม่ซับซ้อน พวกมันไม่ต่างจากรถในยุคอารยธรรม และก็ทำงานเหมือนกับรถหุ้มเกราะของกลุ่มทหารรับจ้างปืนดำ

อู่ฉีขับรถไม่เก่ง หวังเซิ่งแค่สอนวิธีขับพื้นๆ ให้ก่อนเริ่มภารกิจ แต่ครั้งนี้เขาอยากใช้รถ ร่างกายสมบูรณ์พร้อมยังไม่สามารถวิ่งได้เร็วเท่ารถหุ้มเกราะ นับประสาอะไรกับสภาพร่างกายเช่นนี้

เขาต้องรีบไปสนามรบที่พวกชาร์ล็อตต์อยู่ ขู่ชาร์ล็อตต์ด้วยความปลอดภัยของแมคโดนัลด์ บังคับให้ชาร์ล็อตต์หยุดไล่ล่าพวกหวังเซิ่ง

ก่อนอู่ฉีจะได้เหยียบคันเร่ง เกาหลานก็ขึ้นรถมาก่อนรถจะออกตัว เธอกุมแผลที่ได้รับการรักษาลวกๆ ด้วยสเปรย์ห้ามเลือด เธอทิ้งตัวลงกับเบาะรถทันทีหลังเปิดประตูขึ้นหลังรถ

บาดแผลนี้กว้าง 1 เซนติเมตรและยาว 14 เซนติเมตร ถ้าเย็บมันโดยใช้เข็มที่ไม่ทำการฆ่าเชื้อ ก็มีความเสี่ยงที่จะติดเชื้อเพิ่มเติม

เดิม ร่างกายของเกาหลานก็อ่อนแออยู่แล้วด้วยแผลใหญ่ตรงท้อง หลังการถ่ายเลือด เธอสำแดงความสามารถสูงสุดได้ไม่เกิน 25% และตอนนี้ แม้แต่ 10%ก็ยังใช้ไม่ได้ เรี่ยวแรงของเธอยังไม่มากพอจะยกปืนพก 9mmด้วยซ้ำ และเธอยังพร้อมหลับลึกได้ทุกเมื่อ

มันยังเป็นการกระทำของเกาหลานที่ทำให้อู่ฉีไม่โยนเธอลงจากรถอย่างโหดร้าย และปล่อยให้เธอหลับบนรถ แบบนี้ เกาหลานยังถือเป็นตัวประกันของเขาด้วย

“ทำไมเธอถึงตามมาด้วย?” อู่ฉีถาม แม้จะไม่ได้ต้องการคำตอบจริงๆ

อู่ฉีเหยียบคันเร่ง และเครื่องยนต์ก็แผดเสียงคำรามลั่น ยางหนักเริ่มหมุน อู่ฉีหมุนพวงมาลัย หักรถไปทางเหนือ จากนั้นก็เร่งความเร็วออกไป

เกาหลานพูดอย่างอ่อนแรง“ฉันสามารถช่วยนายโน้มน้าวชาร์ล็อตต์ได้ เราควรถอยกันคนละก้าว ไม่มีใครควรจะสูญเสียไปมากกว่านี้”

“เธอเป็นผู้บุกเบิก เธอเต็มใจที่จะยอมแพ้จริงๆ งั้นเหรอ?” อู่ฉีถาม เขาไม่หันไปมอง มีเพียงเกาหลานถึงมองอู่ฉีได้

เกาหลานไม่คิดว่าอู่ฉีจะถามคำถามประเภทนี้ และคำตอบของคำถามนี้ก็เท่ากับการดูถูกตัวเธอ เพียงอู่ฉีถึงรู้ว่าในหัวใจเขา เขาไม่ได้คิดดูถูกเกาหลานเลย

เกาหลานยิ้มขมขื่น เธอเป็นคนที่ยึดมั่นใจกฎของป่า ดังนั้น ตอนนี้เธอจึงเข้าใจว่าร่างกายที่บอบบางนี้ได้สูญเสียพลังในการป้องกันทุกสิ่งไปแล้ว

“ฉันยอมแพ้ นาย หวังเซิ่งและพรรคพวกของนายเป็นมนุษย์เลือดบริสุทธิ์ที่แข็งแกร่งมาก แต่ฉันก็ยังคิดว่ามนุษย์เลือดบริสุทธิ์นั้นอ่อนแอกว่าอยู่ดี”

“จริงเหรอ? งั้นฉันจะบอกความคิดจริงๆ ของฉันให้เธอฟัง ฉันไม่เคยคิดว่าผู้บุกเบิกนั้นไร้เทียมทาน” อู่ฉีพูด