ตอนที่ 4: ศิลปินชาวเยอรมัน (สมบูรณ์)

ตอนที่ 4: ศิลปินชาวเยอรมัน

คืนนั้นสำนักงานใหญ่ของพวกอันธพาลในบรู๊คลินถูกขโมยเงินไป และบางแก๊งค์ถึงกับหายไปพร้อมกับตู้เซฟ การสูญเสียมีตั้งแต่ไม่กี่พันถึงหลายหมื่นดอลลาร์

เมื่อกลุ่มอันธพาลกำลังรีบตามหาหัวขโมย ขโมยคนนั้นก็กำลังเปิดหีบสมบัติในขณะที่ซ่อนตัวอยู่ในที่เก็บสินค้าของเรือบรรทุกสินค้าที่กำลังมุ่งหน้าไปยังยุโรป

ในยุคนี้ประสิทธิภาพของเครื่องบินนั้นยังแย่มาก ไม่มีเครื่องบินใดที่สามารถบินได้ไกล ถึงห้าหรือหกพันกิโลเมตรข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกไปยังยุโรป ดังนั้นเรือที่แล่นช้าจึงกลายเป็นทางเลือกเดียวสำหรับเขาและแน่นอนเพราะว่าเขาไม่มีตัวตนจึงต้องเลือกที่จะแอบติดไปด้วย

เขาพบว่าตั้งแต่เขาแอบเข้าไปในวิลล่าของโจวเทียนห่าวเขาก็ชอบรับบทเป็นนักฆ่าและขโมยมากขึ้นเรื่อย ๆ และทุกครั้งเขาก็ทำเรื่องพวกนี้ได้ดีมาก

เพราะเขาใกล้ถึงขีดจำกัดของมนุษย์แล้ว ทั้งพละกำลังพลังความคล่องตัวและการรับรู้ที่เฉียบแหลม จึงทำให้เขาสามารถแอบเข้าไปได้อย่างง่ายดายโดยที่ไม่มีใครค้นพบแถมพื้นที่พิเศษก็ยังสามารถพกพาเครื่องมือและอาวุธได้ และยังสามารถใช้นำสิ่งของที่ขโมยมาเป็นจำนวนมากออกไปได้อย่างง่ายดายอีกด้วย

หลังจากที่ตู้เซฟสุดท้ายถูกเปิดเขาก็เก็บเครื่องมือ และเริ่มนับการเก็บเกี่ยว เงินดอลลาร์สหรัฐทั้งหมดรวมกันมากกว่า 120,000 ดอลลาร์และยังมีทองคำแท่งกับอัญมณีอีกจำนวนเล็กน้อย และยาไอซ์หลายกิโลกรัม สิ่งที่น่าสนใจมากที่สุดสำหรับเขา ก็คือปืนพก m1911 สองกระบอก

ปืนพกนี้ประจำการอยู่ในกองทัพสหรัฐนานกว่า 70 ปี จึงถือได้ว่าเป็นปืนพกพลังสูงรุ่นคลาสสิกที่มีลำกล้องขนาดใหญ่ 11.43 มม. ซึ่งนำมาซึ่งพลังทำลายล้างที่ไม่มีใครเทียบได้ แม็กกาซีนมีความจุกระสุนเจ็ดนัด มีสามารถยิงเป้าหมายระยะไกลๆได้ และมีอัตราติดขัดค่อนข้างน้อย ข้อเสียคือน้ำหนักและตัวปืนที่ค่อนข้างใหญ่ ความจุกระสุนที่น้อยและแรงหดตัวที่ทรงพลังซึ่งส่งผลต่อความแม่นยำในการยิงนัดต่อๆไป อย่างไรก็ตามสำหรับเขาที่แข็งแกร่ง และมีพื้นที่พิเศษในการเก็บกระสุนทำให้เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาเลย

สิบวันต่อมาหลังจากการเดินทางอันยาวนานในที่สุดเรือบรรทุกสินค้าก็มาถึงท่าเรือลิเวอร์พูลของประเทศอังกฤษ ในเวลากลางคืนที่มืดมิด ด้วยความมืด เฉินโม่หลบหนีจากลูกเรือได้อย่างง่ายดายและลงจากเรืออย่างเงียบ ๆ หยุดแท็กซี่ที่ด้านนอกท่าเรือและมุ่งหน้าตรงไปที่โรงแรม

เขาเช่าห้องสวีทที่ดีที่สุดที่มีห้องนอน 2 ห้องและห้องนั่งเล่นกว้างขวาง ผ่านหน้าต่างเขาสามารถมองเห็นถนนที่สวยงามของลิเวอร์พูล และแนวชายฝั่งอันกว้างใหญ่ได้ในระยะไกล เขาเดินไปที่เตียงนุ่มแล้วทิ้งตัวลง และหลับไปในไม่ช้า

ในตอนเช้าแสงแดดที่สาดส่องผ่านผ้าม่านโปร่งสีขาวลงมาที่ใบหน้าของเฉินโม่ เมื่อรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของแสงแดดมันก็ปลุกเขาขึ้นมาจากการหลับใหล

การได้นอนหลับลึกเป็นความรู้สึกที่ดีที่หาได้ยาก เขาลุกขึ้นและเดินช้าๆไปที่หน้าต่างผลักเปิดหน้าต่าง ลมหนาวผสมกับอากาศยามเช้าที่พัดเข้ามามันทำให้เขารู้สึดสดชื่นอย่างมาก

จากนั้นเขาก็ได้เดินเล่นไปตามท้องถนนในเมืองลิเวอร์พูล

เมื่อสงครามโลกครั้งที่ 2 เกิดขึ้นชาวเยอรมันกลุ่มหนึ่งหนีมายังประเทศอังกฤษเพื่อลี้ภัย พวกเขาส่วนใหญ่เป็นชนชั้นสูงของเยอรมันรวมทั้งชาวยิวที่ถูกข่มเหงจากเชื้อชาติที่ฮิตเลอร์เกลียดชังและมีทั้งศิลปินที่ตกต่ำ ในหมู่พวกเขา มีแพทย์ทนายความนักธุรกิจศิลปิน แต่ในประเทศอังกฤษสถานะของพวกเขาเป็นเพียงกลุ่มผู้ลี้ภัยจากศัตรู

เมื่อพวกเขามาที่ประเทศอังกฤษวันต่างๆของพวกเขาก็ไม่สู้ดีนัก พวกเขาต้องทำหน้าที่เป็นแรงงานชั้นล่างถูกส่งไปสร้างป้อมปราการในถิ่นทุรกันดารดาร์ตมัวร์ที่ไม่มีใครอยู่ พวกเขาต้องสู้ท่ามกลางหมอกหนาทึบและฝนตกหนัก

หลังจากประสบกับปัญหาจำนวนมากรัฐบาลอังกฤษได้สั่งขังผู้ลี้ภัยทั้งหมดนี้บนเกาะเล็ก ๆ หลายแห่งใกล้ลิเวอร์พูล

จนกระทั่งเกิดเหตุการณ์เพิร์ลฮาร์เบอร์เมื่อเร็ว ๆ นี้ชาวเยอรมันเกือบ 30,000 คนบนเกาะได้รับการปล่อยตัว ส่วนใหญ่เข้าร่วมกองทัพอังกฤษ แต่หลายคนยังคงอยู่ในลิเวอร์พูล

เพราะพวกเขามาจากประเทศศัตรูดังนั้นพวกเขาจึงไม่ค่อยได้รับการยอมรับจากชาวอังกฤษมากนัก พวกเขาไม่สามารถหางานเป็นหลักเป็นแหล่งได้ ส่วนใหญ่ใช้ชีวิตตามท้องถนน มันจึงเป็นเรื่องที่ยากมากที่พวกเขาจะมีชีวิตเป็นอยู่ที่ดี เขาได้พบกับศิลปินชาวเยอรมันที่อาศัยอยู่ในจัตุรัสที่วาดรูปเพื่อหาเลี้ยงชีพ

ผมของชายชราคนนี้เป็นสีขาวสวมชุดสูทสีเทาเข้มซึ่งค่อนข้างดูเรียบร้อยมาก ชีวิตที่ทุกข์ทรมานนี้ไม่ได้ทำให้เขาท้อแท้ แต่กลับทำให้เขาสงบมากขึ้น ดูไม่มีความเจ็บปวดหรือความทุกข์บนใบหน้าของเขา

ชายชรานั่งอยู่บนม้านั่ง วางกระดานวาดภาพไว้ที่ตักใช้มือซ้ายจับด้านบนกระดาน อีกมือข้างหนึ่งถือดินสอไว้ในมือ และมีกระเป๋าเดินทางเก่าที่เท้าของเขาซึ่งเป็นข้าวของทั้งหมดของชายชรา

"ท่านครับท่านอยากได้ภาพบุคคลไหม?" ชายชราถามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

"ทำไมจะไม่ล่ะ?" เฉินโม่เดินลงไปที่เก้าอี้ตรงหน้าชายชราและนั่งลง ศิลปินสังเกตร่างของเฉินโม่อย่างระมัดระวังดินสอในมือของเขาวาดลงบนกระดานวาดภาพอย่างรวดเร็วและในไม่ช้าก็ร่างตัวละครที่เหมือนจริง

ต้องบอกว่าฝีมือการวาดภาพของศิลปินยุคเก่านั้นสุดยอดจริงๆ เพียงไม่กี่จังหวะจะทำให้ดวงตาและการแสดงออกออกมาเหมือนจริงมาก

แตกต่างจากในอดีตที่เขามักจะปลดปล่อยปล่อยออร่าที่เย็นชา แต่เพราะเขาได้จัดการกับโจวเทียนห่าวแล้ว เขาจึงได้รับการปลดปล่อยจากพันธนาการทางอารมณ์ ปัจจุบันเขามีดวงตาที่สดใสและลึกล้ำราวกับว่าทุกสิ่งไม่อาจหลบซ่อนจากสายตาของเขาได้

เมื่อมองไปที่ภาพวาดของชายชราเขาก็พบว่าเขามีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่โดยไม่รู้ตัว

หลังจากที่ชายชราวาดภาพเสร็จเรียบร้อย เขาก็จ้างชายชราให้สอนเขาวาดกับสอนภาษาเยอรมัน ศิลปินชราที่กำลังตกอยู่ในความยากลำบากรีบวางกระดานวาดลง เก็บกระเป๋าเดินทางและเดินตาม เฉินโม่เข้าไปในโรงแรมอย่างมีความสุข

ชายชราคนนี้ชื่อ อัลเบิร์ตเป็นจิตรกรและประติมากรที่ไม่มีชื่อเสียงมากนัก เขาหลงใหลในการสร้างสรรค์งานศิลปะเป็นชีวิตจิตใจ เขาไม่ได้แต่งงานและไม่มีลูก ตอนนี้เขาอายุ 60

ชีวิตของเขาผ่านลมและฝนมามากมาย จึงทำให้เขามีแรงบันดาลใจที่สร้างสรรค์อยู่เสมอ แต่ปัจจุบันร่างกายของเขาก็เริ่มไม่ไหวแล้ว ดังนั้นเขาจึงพร้อมที่จะตายได้ทุกเมื่อ แต่การปรากฏตัวของเฉินโม่ ทำให้อัลเบิร์ตเห็นความหวังอันริบหรี่ เขาจึงเลือกที่จะคว้ามันไว้

เขาสามารถเห็นได้ว่า เฉินโม่ไม่ใช่คนธรรมดา เฉินโม่ปลดปล่อยอารมณ์ที่พิเศษมาก แม้ว่าเขาจะพบเจอผู้คนมานับไม่ถ้วน แต่เขาก็ไม่เคยเห็นอารมณ์ที่พิเศษนี้ในคนอื่นๆ

กลับมาที่โรงแรม และจัดให้อัลเบิร์ตอยู่ในห้องนอนอีกห้องหนึ่ง แล้วเฉินโม่ก็พาชายชราไปรับประทานอาหารมื้อใหญ่ที่ร้านอาหารที่ดีที่สุดในบริเวณใกล้เคียง การรับประทานอาหารของชายชรานั้นสง่างามมากเห็นแล้วนึกว่าไม่ใช่ผู้ลี้ภัยที่โดดเดี่ยว แต่เหมือนขุนนางที่สง่างาม

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นมาเฉินโม่เริ่มเรียนรู้ภาพร่างภาพวาดสีน้ำมัน และประติมากรรมกับอัลเบิร์ต สมองที่พัฒนาแล้วและการควบคุมร่างกายที่แม่นยำทำให้ เฉินโม่มีพรสวรรค์ทางศิลปะที่ยอดเยี่ยม ภายใต้การสอนอย่างจริงจังและเข้มงวดของอัลเบิร์ต ก็ใช้เวลาไม่นานนักที่ความสามารถในการวาดภาพและการแกะสลักของ เฉินโม่จะมาถึงระดับที่สูงมาก

เรื่องนี้ทำให้อัลเบิร์ตทึ่งมาก แต่เรื่องที่เขาทึ่งมากยิ่งกว่าก็คือพรสวรรค์ด้านภาษาของเฉินโม่ แตกต่างจากภาษาอังกฤษที่สามารถศึกษาได้อย่างง่ายดาย ภาษาเยอรมันเป็นเรื่องที่ยากมาก แต่กลับไม่ได้ยากสำหรับเฉินโม่ผู้นี้เขาใช้เวลาเพียงหนึ่งเดือน ก็สามารถพูดภาษาเยอรมันได้อย่างคล่องแคล่วแล้ว

หากเรื่องเหล่านี้ทำให้เขาประหลาดใจแล้วแต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปยิ่งทำให้เขารู้สึกประหลาดใจยิ่งขึ้นไปอีก!

(สมบูรณ์)