บทที่ 195
เนี่ยฟงใช้ทักษะอาภรณ์สายลมพร้อมกับท่าเท้าเหยียบนภาเข้ากดดันชายหนุ่มด้านหน้าทั้งสามแทน ส่วนหยางเวยเข้าปะทะกับชายหนุ่มอีกคนในกลุ่มควันพิษสีม่วง เสียงดาบปะทะกันดังสนั่นไปทั่วบริเวณ นานนับสองเค่อที่ทั้งหกเข้าปะทะกัน แน่นอนว่าเสียงการปะทะส่งผลให้สัตว์อสูรบริเวณใกล้เคียงมุ่งหน้ามาที่นี่อย่างรวดเร็ว รวมไปถึงกลิ่นคาวเลือดจากซากซบในหลุมด้วยเช่นกัน เสียงกู่ร้องคำรามดังเข้ามาเป็นระยะๆ ชั่วน้ำเดือดคนทั้งหกก็ต้องหยุดมือลง เพราะแรงกดดันระดับสีดำขั้นกลางจากสัตว์อสูรตัวหนึ่งแผ่ออกมา หยางเวยถีบเท้าถอยออกมายืนข้างเนี่ยฟง ชายหนุ่มทั้งสี่ก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าของเนี่ยฟงปรากฏออกมาเพื่อต้านทานพลังปราณจากสัตว์อสูร ส่วนคนทั้งสี่หาได้มีสิ่งใดต้านทานพลังลงไปคุกเข่ากับพื้น
ไม่ถึงสิบลมหายใจคนทั้งสี่ก็ถูกต้นไม้ขนาดใหญ่ฟาดหวดลงมา เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เนี่ยฟงและหยางเวยกำชับอาวุธในมือแน่นเพราะสิ่งที่ทั้งสองพบเห็นคือ สัตว์อสูรขนาดใหญ่ตัวสีเขียวรูปร่างคล้ายมนุษย์มีเขี้ยวขนาดใหญ่งอกออกมาจากปากล่าง ถือต้นไม้ขนาดใหญ่ฟาดหวดที่พื้นอย่างเมามัน เศษชิ้นส่วนกระเด็นเลือดสีแดงสาดกระจายเต็มพื้น ไม่ถึงสิบลมหายใจมันก็หันมาจ้องมองเนี่ยฟงและหยางเวยด้วยดวงตาสีแดงก่ำพร้อมกับแยกเขี้ยวขู่คำราม
“หยางเวยครั้งนี้ข้าจะเข้าไปปะทะเอง เจ้าคอยจัดการคนกลุ่มอื่นที่มุ่งหน้ามาที่นี่ก็พอ เมื่อเสร็จทางนี้แล้วข้าจะรีบไปช่วยเหลือ”
“ได้ ข้าจะล่อคนพวกนั้นไปสังหารที่หลุมก็แล้วกัน ว่าแต่คนพวกนั้นมากันกี่คน”
“ประมาณสิบกว่าคน แล้วเจ้าจะทำอย่างไรเมื่อเจ้าไม่มีเกราะสายฟ้าเพื่อยืนล่อคนพวกนั้น”
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ข้าพอมีวิธี เช่นนั้นข้าไปก่อนฝากที่นี่ด้วยก็แล้วกัน”
สิ้นเสียงกล่าวหยางเวยถีบเท้าถอยไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว สัตว์อสูรด้านหน้าร้องคำรามขว้างต้นไม้ใหญ่ในมือหวังทำร้ายหยางเวย เนี่ยฟงสะบัดมือขวาใช้เกราะสายฟ้าถึงสามอันเข้าต้านรับ เปรี้ยง หยางเวยรีบหันหลังหลบหนีทันที เนี่ยฟงแสยะยิ้มกำชับดาบสีดำในมือพุ่งทะยานเข้าปะทะ คมดาบเข้าปะทะกับหมัดขวาขนาดใหญ่ที่พุ่งเข้ามา เปรี้ยง เป็นเนี่ยฟงกระเด็นออกมาจากแรงปะทะ แขนขวาปวดชา
“ท่านลุ่ยกงของรับ สัตว์อสูรตัวนี้คือ”
“จากรูปร่างคงเป็นสัตว์อสูรประเภทลิง คงได้รับพลังปราณสีดำจากพวกปีศาจ จนกลายสภาพเป็นเช่นที่เจ้าเห็น ระวังหน่อยก็ดีถ้าจากท่าทางสัตว์อสูรตัวนี้คงฉลาดไม่น้อย”
ทักษะอาภรณ์สายลมพร้อมกับท่าเท้าเหยียบนภาถูกใช้ออกอย่างเต็มกำลังเนี่ยฟงประดุจสวมชุดเกราะนักรบสีฟ้า ใช้ความเร็วพุ่งทะยานไปมาโจมตีด้วยการฟาดฟันดาบออกมาเป็นระยะๆ ปราณดาบสีฟ้าพุ่งเข้าปะทะร่างกายของสัตว์อสูรเสียงดังสนั่น เป็นไปตามคาดทันทีที่ร่างกายมีบาดแผลปราณสีดำจะออกรักษาอาการบาดเจ็บ เนี่ยฟงจึงใช้ความเร็วหลอกล่อสัตว์อสูรไปทางหลุมที่หยางเวยขุดทิ้งไว้ แต่ยังไปไม่ถึงไหนเนี่ยฟงก็ต้องขมวดคิ้วตื่นตกใจ เพราะสัตว์อสูรด้านหน้ามันต่อยออกมาพร้อมกับปราณหมัดสีเขียวขนาดใหญ่พุ่งเข้าปะทะเกราะสายฟ้าเสียงดังสนั่น
“ไอ้หนูเห็นทีเจ้าจะเจอของแข็งเข้าให้แล้ว ให้หลิงฉีออกไปช่วยเหลือเจ้าหรือไม่”
“ไม่ต้องขอรับ ข้าพอมีวิธีจัดการแล้วขอรับ”
เนี่ยฟงยืนโคจรลมปราณอยู่บนเกราะสายฟ้าลอยอยู่บนพื้นไม่ถึงสิบลมหายใจก็ฟาดฟันดาบออกไปด้วยทักษะฝ่าธรณี ปราณดาบสีฟ้าพุ่งทะยานออกไปปะทะกับปราณหมัดสีเขียวที่พุ่งเข้ามาด้วยเช่นกัน เปรี้ยง เสียงการปะทะดังสนั่น แรงลมจากการปะทะโค่นล้มต้นไม้รอบด้าน พื้นดินเป็นหลุมลึกฝุ่นฟุ้งกระจาย สัตว์อสูรร้องคำรามหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหามนุษย์ตัวเล็ก เนี่ยฟงใช้จังหวะที่เข้าปะทะพุ่งเข้าประชิดใต้เท้าของสัตว์อสูรใช้ทักษะฝ่าธรณีในระยะประชิด เถาวัลย์สีฟ้าพุ่งออกจากปราณดาบรัดขาขวา ฉับ ปราณดาบพุ่งผ่านขาขวาไปอย่างรวดเร็ว เลือดพุ่งกระฉูดขาขวาขาดกระเด็น เสียงล้มดังสนั่น โครม ติดตามมาพร้อมกับเสียงร้องโหยหวนของสัตว์อสูร
“สัตว์อสูรตัวนี้ได้รับพลังจากปราณสีดำมากจนเกินไปทำให้กลายร่างเป็นปีศาจไปแล้ว ไอ้หนูคาดว่าสัตว์อสูรที่นี่คงกลายเป็นปีศาจเกือบทั้งหมดแล้ว”
“ขอรับ”
ดาบสีดำถูกเสียบแทงลงพื้นดิน เนี่ยฟงสะบัดมือขวาสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ที่พื้นดิน ไม่นานเถาวัลย์สีฟ้าพุ่งเข้ารัดตัวของสัตว์อสูร ประกายสายฟ้าเผาทำลายปราณสีดำจนหมดสิ้น ดาบสีดำถูกดึงออกจากพื้นดินอย่างช้าๆ เนี่ยฟงพุ่งทะยานเหยียบเกราะสายฟ้าขึ้นไปบนท้องฟ้า ฟาดฟันดาบสีดำในมือ ปราณดาบสีฟ้าพุ่งเข้าปะทะที่ลำคอของสัตว์อสูร เปรี้ยง เลือดสีเขียวพุ่งออกมาจากลำคอ เสียงถีบเท้าดังแว่วดาบสีดำจ้วงแทงเข้าไปที่หน้าอกบริเวณหัวใจ ไม่ถึงสิบลมหายใจสัตว์อสูรแน่นิ่งนอนอยู่บนพื้น เนี่ยฟงรีบใช้ดาบจ้วงแทงไปที่ศีรษะดึงเอาแก่นพลังปราณออกมา พุ่งทะยานติดตามไปทางหยางเวยหลบหนี
เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ปราณดาบสีแดงและสีเขียวพุ่งเข้าปะทะอสรพิษดำของหยางเวยเสียงดังสนั่น หยางเวยเองก็ใช้มีดอันแปลกประหลาดในมือเข้าต้านรับคมดาบจากชายหนุ่มทั้งห้าคนด้านหน้า เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เสียงหอบเหนื่อยดังมาจากหยางเวยได้ยินอย่างชัดเจน การปะทะกับผู้คนนับสิบของหยางเวยเป็นเรื่องที่เกินกำลังไม่น้อย หยางเวยพยายามถอยหนีมาทางหลุมที่ขุดเอาไว้ ชายหนุ่มห้าคนด้านหน้าเตรียมแผนรับมือมาอย่างดีสำหรับพิษร้ายของหยางเวย ทั้งห้าผลัดกันเข้าปะทะและถอยออก
เกือบสองเค่อในที่สุดหยางเวยก็มาถึงบริเวณที่ตั้งเป้าไว้ แต่ทว่าร่างกายต้องแลกมาด้วยบาดแผลหลายแห่งด้วยกัน เลือดสีแดงฉานไหลรินออกมาจากแขนซ้ายหยุดเป็นทาง ใช้มีดจ้วงแทงไปที่พื้นเพื่อไม่ให้ล้มเสียงหัวเราะดังสนั่นมาจากชายหนุ่มทั้งห้าที่ติดตามมา
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไอ้ลูกหมาคิดว่าจะหนีรอดไปได้รึ บอกมาเถอะว่าเพื่อนของเจ้าอยู่ที่ใด หลังจากข้าสังหารเจ้าข้าจะเร่งสังหารเพื่อนของเจ้าติดตามไป”
หยางเวยเร่งโคจรลมปราณรักษาบาดแผลหาได้กล่าวสอบสิ่งใดต่อชายหนุ่มที่เอ่ยวาจาด้านหน้า
“ดี ปากแข็งนักไอ้ลูกหมา พวกเราสังหารมันซะ”
หยางเวยแสยะยิ้มทันทีที่ชายหนุ่มทั้งห้าพุ่งทะยานเข้ามาระเบิดพลังปราณพิษเสียงดังสนั่น ตูม ควันพิษสีม่วงฟุ้งกระจาย หยางเวยถีบเท้าซ้ายพุ่งหลบออกมาทางด้านขวา ทันทีที่คนทั้งห้าพุ่งหายเข้าไปในควันพิษไม่ถึงสองลมหายใจก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังออกมา เถาวัลย์สีฟ้าของเนี่ยฟงพุ่งออกมาจากพื้นดินรัดตัวคนทั้งห้าลงไปในหลุม ถูกไม้แหลมเสียบแทงจนตาย หยางเวยสะบัดมือนำขวดยาออกมารีบกลืนลงท้องพร้อมกับพุ่งทะยานกลับไปที่อสรพิษดำ ทันทีที่พุ่งทะยานกลับมาอสรพิษดำก็กลายเป็นแสงพุ่งกลับมาที่หยางเวยอย่างรวดเร็ว
“ไอ้ลูกหมาหยางเวย ศิษย์พี่ทั้งห้าของข้าอยู่ที่ใด”
“หากข้ากล่าวว่าข้าสังหารไปแล้วพวกเจ้าจะเชื่อหรือไม่”
“บัดซบ”
“ไอ้สารเลว”
เสียงสบถด่าทอหยางเวยดังลั่น คนทั้งเจ็ดพุ่งทะยานเข้าหาหยางเวยพร้อมกับฟาดฟันดาบในมือ เสียงตะโกนดังลั่นมาจากด้านหลัง
“หยางเวยหมอบลงกับพื้น”
หยางเวยรีบหมอบลงกับพื้นทันทีที่สิ้นเสียงกล่าว ปราณดาบสีฟ้าพุ่งผ่านศีรษะของหยางเวย ประกายสายฟ้าพุ่งออกมารัดตัวคนทั้งเจ็ดเอาไว้ ปราณดาบสีฟ้าพุ่งเข้าปะทะเสียงดังสนั่น เปรี้ยง ร่างกายขาดกระเด็นเป็นสองท่อน เลือดสีแดงสาดกระจายร่วงลงพื้น
“ดีที่เจ้ามาทัน ไม่งั้นข้าคงไม่รอด”
“เกิดสิ่งใดขึ้นกับเจ้ากัน”
“คนพวกนี้เตรียมตัวมาอย่างดี มีวิธีป้องกันรับมือปราณพิษของข้า หากพบเจอคนพวกนี้มากๆเห็นทีเราทั้งสองจะเสียท่าพวกมันแน่”
“อืม สัตว์อสูรที่อยู่ที่นี่ส่วนใหญ่กลายเป็นปีศาจเกือบหมดแล้ว หวังว่าพวกจงเหรินป้าและพวกแม่นางเสี่ยวจูจะปลอดภัย”
“บัดซบพวกมันคงตั้งใจนำข้าและเจ้ามาสังหารที่นี่เป็นแน่ ข้าอยากรู้นักว่าใดกันเป็นคนวางแผน”
“ใจเย็นๆหยางเวย หากออกไปจากที่นี่ได้เมื่อไร ข้ามีวิธีจัดการล่อคนที่อยู่เบื้องหลังออกมา ตอนนี้เราออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ”
“ได้ รอข้าเก็บสมบัติของข้าก่อน”
เนี่ยฟงหาได้กล่าวสิ่งใดส่ายศีรษะไปมามองหยางเวยปลดแหวนที่อยู่ในมือของซากศพ
