บทที่ 194
จงเหรินป้าและพรรคพวกกลับมายังที่เดิม มีหลายคนได้รับบาดเจ็บ เสี่ยวจูและฟางจวินซีเร่งรีบเข้าไปรักษา หยางเวยเข้าไปปลดแหวนออกมานิ้วมือชายฉกรรจ์ทั้งแปดพร้อมตรวจสอบ พบว่าทั้งแปดเป็นคนของสำนักพยัคฆ์ขาวมีจดหมายสั่งการให้สังหารพวกของเนี่ยฟงในภารกิจครั้งนี้ เนื้อความในจดหมายให้สังหารทุกคนที่รวมกลุ่มกับเนี่ยฟงทั้งหมดโดยใช้ชื่อผู้อาวุโสเหยินสงเป็นผู้สั่งการ ผู้ใดนำศีรษะของเนี่ยฟงกลับไปได้จะได้รับรางวัลอย่างงาม แน่นอนว่ามีคนในกลุ่มของจงเหรินป้าและฟางจวินซีเริ่มที่จะหวาดกลัวคิดถอนตัวออกจากกลุ่มเพื่อรักษาชีวิต ซึ่งเนี่ยฟงเองก็เข้าใจดีในเรื่องนั้น จึงแจ้งต่อจงเหรินป้าและฟางจวินซีแยกกลุ่มออกมาโดยทิ้งให้ทั้งสองรวมกลุ่มกันเอง
โดยก่อนที่เนี่ยฟงแยกตัวออกมาได้มอบแผ่นป้ายหินให้แก่จงเหรินป้าและฟางจวินซีคนละป้าย โดยแจ้งต่อทั้งสองว่าหากมีเรื่องอันตรายร้ายแรงเกิดขึ้นให้รีบโคจรลมปราณไปที่แผ่นป้ายหากอยู่บริเวณใกล้เคียงจะรีบเข้ามาช่วยเหลือ เนี่ยฟงได้ให้เสี่ยวจูรวมกลุ่มกับฟางจวินซีเพื่อป้องกันอันตรายหากเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น แน่นอนว่าทั้งสองก็ตอบรับเป็นอย่างดี หลังจากแยกทางเนี่ยฟงและหยางเวยก็มุ่งหน้าขึ้นทิศเหนือของป่าตามคำแนะนำของลุ่ยกง ระหว่างทางแวะเก็บสมุนไพรและสังหารสัตว์อสูรตลอดทาง ทั้งสองใช้เวลาสองวันวนเวียนอยู่บริเวณแถวนั้นเพื่อทดสอบบางอย่าง ในที่สุดทั้งสองก็เห็นผล
จากการตรวจสอบของลุ่ยกงทำให้ทั้งสองพบว่าศิษย์ที่ได้รับคำสั่งสังหารมุ่งหน้ามาทางที่ทั้งสองอยู่ประดุจตาเห็น แน่นอนว่าเนี่ยฟงเตรียมสิ่งของต้อนรับคนพวกนั้นอย่างดี หยางเวยขุดหลุมขนาดใหญ่หลายสิบหลุมด้วยกันด้านล่างเนี่ยฟงใช้วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ประทับเอา ส่วนหยางเวยใช้ไม้แหลมติดตั้งเอาไว้อีกทีด้านบนใช้เศษใบไม้ปกคลุมเอาไว้ ไม่นานสิ่งที่ทั้งสองรอคอยก็มาถึง หยางเวยสอดแนมอยู่รอบนอกพบเห็นกลุ่มคนนับสิบพุ่งทะยานมุ่งหน้าเข้ามา ทันทีที่คนพวกนั้นเห็นหยางเวยก็สะบัดมือกำชับอาวุธฟาดฟันโจมตีทันทีโดยไม่ต้องบอกกล่าว
หยางเวยเองก็หาได้สนใจแสยะยิ้มยกมือขวาขึ้นมากวักเรียกพร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง
“ข้ารอพวกเจ้าอยู่นานแล้ว ไอ้พวกสุนัขรับใช้ แน่จริงก็ติดตามสังหารข้าให้ได้สิ ไอ้พวกเวร”
สิ้นเสียงกล่าวหยางเวยก็ถีบเท้าถอยหลังพุ่งทะยานหลบหนี กลุ่มคนนับสิบร้องตะโกนด่าทอพุ่งติดตาม ไม่นานหยางเวยก็หยุดอยู่บริเวณลานกว้างขนาดเล็กบนพื้นเต็มไปด้วยเศษกิ่งไม้และใบไม้ เมื่อกลุ่มคนทั้งหมดพุ่งทะยานพบเห็นหยางเวยไม่รีรอที่จะพุ่งเข้ามาสังหาร หยางเวยแสยะยิ้มยกมือขวากวักเรียกอีกครั้ง ทันทีที่คนทั้งสิบพุ่งเข้ามาใกล้บริเวณที่หยางเวยยืนอยู่ก็มีเถาวัลย์สีฟ้านับสิบเส้นพุ่งขึ้นมาจากพื้นดินรัดตัวคนทั้งสิบเอาไว้พร้อมกับดึงลงมาที่พื้น ไม้แหลมที่หยางเวยติดตั้งเอาไว้รองรับคนทั้งสิบได้เป็นอย่างดี เสียบแทงคนทั้งสิบตกตายอยู่ในหลุม
หยางเวยไม่ลืมที่จะปลดแหวนในนิ้วมือคนทั้งสิบออกมาตรวจสอบ พบว่าทั้งหมดในกลุ่มมีเพียงสองคนที่มีจดหมายคำสั่ง หลังจากจัดการที่นี่เสร็จสิ้นรอบที่สองเป็นทีของเนี่ยฟงที่ออกไปเป็นตัวล่อ เนี่ยฟงพุ่งทะยานออกไปพร้อมกับแผ่ลมปราณตรวจสอบ เกือบชั่วยามก็พบกับกลุ่มคนอีกหนึ่งกลุ่มมีอยู่ด้วยกันเก้าคน เนี่ยฟงหยุดยืนมองแอบฟังคนทั้งเก้าพูดคุยกันจนแน่ใจว่าคนพวกนั้นมาที่นี่เพื่อสังหารตนแน่ จึงสะบัดมือขวานำมีดสั้นสีดำออกมาถือ กรีดไปตามเสื้อผ้าที่สวมใส่หลังจากนั้นก็นำเลือดของสัตว์อสูรมาละเลงไปตามเสื้อผ้าที่ขาด เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นเนี่ยฟงก็พุ่งทะยานออกไปยังกลุ่มคนทั้งเก้า
ทันทีที่เนี่ยฟงพุ่งออกมาจากชายป่า คนทั้งเก้าเมื่อเห็นเนี่ยฟงบาดเจ็บออกมาก็ยกยิ้มมีชายผู้หนึ่งเอ่ยวาจาออกมา
“เนี่ยฟง เกิดสิ่งใดขึ้นกับเจ้ากันเหตุใดถึงได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ แล้วพวกที่เหลือไปไหนเสียหมดเล่า”
“พวกข้าถูกสัตว์เข้าทำร้าย หลายคนหลบหนีออกไปคนละทิศละทางส่วนข้าล่อสัตว์อสูรพุ่งหนีมาทางนี้”
“แล้วสัตว์อสูรที่ติดตามเจ้าหายไปไหนแล้ว”
“มันกลับไปยังที่ของมันแล้ว”
“เช่นนั้นก็ดีแล้ว มาเถอะข้าจะให้คนของข้ารักษาเจ้าเอง”
“ขอบใจพวกเจ้ามาก”
เนี่ยฟงทำทีเดินเข้าไปหากลุ่มคนด้านหน้าเพื่อที่จะรักษาอาการบาดเจ็บ เกือบครึ่งชั่วยามที่เนี่ยฟงนั่งโคจรลมปราณเพื่อรักษาตัวก็แอบสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าเอาไว้อย่างลับๆ ในระหว่างนั้นเองก็มีคนอีกกลุ่มหนึ่งเดินทางเข้ามาพบกับเนี่ยฟงที่กำลังรักษาตัวพอดี ชายผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มเก้าคนจึงเข้าไปพูดคุยกับกลุ่มคนมาใหม่ ชั่วน้ำเดือดเนี่ยฟงก็พบว่าคนทั้งหมดได้เดินล้อมเนี่ยฟงเอาไว้ เสียงสะบัดมือดังแว่วเข้ามาในหู เนี่ยฟงยกยิ้มเอ่ยวาจาออกมาโดยที่ยังไม่ได้ลืมตา
“ไม่คิดว่าพวกเจ้าจะแสดงธาตุแท้ออกมาเร็วยิ่งนัก คำสั่งของตาแก่แซ่เหยินคงสำคัญต่อพวกเจ้าไม่น้อย”
สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงก็ลืมตาขึ้นมาพบเห็นหลายคนด้านหน้าตื่นตกใจไม่น้อย
“เจ้ารู้เรื่องนั้นแล้ว”
“ข้าสังหารคนมาเกือบยี่สิบคนจะไม่ทราบได้อย่างไรว่าตาแก่บัดซบนั้นต้องการสังหารข้า”
“ในเมื่อเจ้ารับรู้แล้วเช่นนั้นก็มอบศีรษะของเจ้ามาให้พวกข้าเสียเถอะ”
“หากพวกเจ้าทำได้ก็เข้ามาเถอะ ข้ารอพวกเจ้าลงมือมานานแล้ว”
“ปากดีนักไอ้ลูกหมา”
เนี่ยฟงไม่กล่าวสิ่งใดตอบซัดฝ่ามือลงพื้น วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏออกมารอบตัวเนี่ยฟงพร้อมกับแสงสว่างวาบเนี่ยฟงพุ่งทะยานหลบหนีพร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง
“แน่จริงพวกเจ้าติดตามมาเถอะ หากติดตามข้าได้พวกเจ้าคงได้ศีรษะของข้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
เนี่ยฟงเองตะโกนเสียงดังเพื่อบอกทิศทางคนทั้งหมดพร้อมกับแผ่ลมปราณตรวจสอบ ทันทีที่รับรู้ว่าคนพวกนั้นติดตามก็เร่งฝีเท้าแล้วตะโกนเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง เนี่ยฟงวิ่งวนไปมาเกือบสองเค่อก็หยุดยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งในสภาพเหนื่อยหอบ ชั่วน้ำเดือดคนทั้งหมดก็ติดตามมาทัน ด้วยความโกรธแค้นที่ถูกหลอกล่อให้ติดตามเป็นเวลานาน หาได้มีสิ่งใดกล่าวตอบคนทั้งหมดพุ่งทะยานเข้าหาหวังสังหาร ทันทีที่เข้ามาในระยะเนี่ยฟงแสยะยิ้มกระทืบเท้าลงพื้น เปรี้ยง เถาวัลย์สีฟ้านับสิบพุ่งขึ้นมาจากพื้นดินรัดคนทั้งหมดเอาไว้ พร้อมกับลากลงพื้นดิน
เสียงร้องโหยหวนดังลั่นออกมา หลายคนตกตายลงทันทีเพราะถูกไม้แหลมจ้วงแทง และยังมีอีกหลายคนที่ยังรอดแต่อาการน่าเป็นห่วง เนี่ยฟงที่ยืนอยู่บนเกราะสายฟ้าแสยะยิ้มสะบัดมือขวาซัดกระบี่สามเล่มออกมาจ้วงแทงสังหารคนที่ยังเหลือรอดอยู่ ไม่นานก็เอ่ยวาจาออกมา
“เชิญคุณชายหยางเวย ยึดสมบัติคนทั้งหมดด้วยขอรับ”
หยางเวยที่แอบอยู่บนกิ่งไม้ยกยิ้มรีบพุ่งลงมาเก็บกวาดแหวนในมือคนที่ตกตายจนหมด พร้อมกับตรวจสอบสิ่งของด้านใน หยางเวยตรวจสอบอยู่นานในมือถือแผ่นหนังเอาไว้
“เนี่ยฟงข้ารู้แล้วว่าคนพวกนั้นติดตามเรามาได้อย่างไร”
พร้อมกับโยนแผ่นหนังให้กับเนี่ยฟง
“พวกมันใช้วิธีเดียวกันเมื่อครั้งงานล่าอสูรใช้อักขระศักดิ์สิทธิ์เชื่อมแผ่นป้ายกับแผนที่ ทำให้พวกมันรับรู้ว่าแต่ละคนอยู่ที่ไหน เจ้าพอจะแก้ไขมันได้หรือไม่”
“ข้าขอตรวจสอบก่อนว่าจะสามารถแก้ไขได้หรือไม่”
“ได้ เช่นนั้นฝากเจ้าด้วยก็แล้วกัน”
ในระหว่างที่เนี่ยฟงตรวจสอบและแก้ไขแผ่นหนังอยู่หยางเวยก็หาได้ออกไปเป็นเหยื่อล่อคอยป้องกันเนี่ยฟงจากรอบนอก เกือบสองเค่อหยางเวยก็ตะโกนออกมาเสียงดังลั่น
“เนี่ยฟงระวัง”
เปรี้ยง ปราณดาบสีม่วงพุ่งทะยานลงมาจากฟากฟ้าเข้าปะทะปราณมีดสีม่วงของหยางเวยเสียงดังสนั่น เมื่อทั้งสองเงยหน้าขึ้นมอง พบชายหนุ่มสี่คนอยู่บนหลังนกยักษ์ มีชายผู้หนึ่งในมือถือดาบจ้องมองหยางเวยอย่างไม่วางตา
“เจ้าคงเป็นตัวบัดซบหยางเวยมนุษย์พิษที่เขาร่ำลือกันคู่หูตัวบัดซบเนี่ยฟงสินะ ดี ข้าอยากรู้เช่นกันว่าพิษของเจ้าและของข้าใครมันจะแน่กว่ากัน”
“คำก็บัดซบ สองคำก็บัดซบ บิดามารดาพวกเจ้าคงบัดซบพอกันถึงสมสู่ตัวบัดซบเช่นเจ้าออกมา ดี เช่นนั้นตัวบัดซบเช่นพวกเจ้าก็ลงมาด้านล่างเสียเถอะ”
สิ้นเสียงกล่าวของหยางเวย เนี่ยฟงก็รีบเก็บแผ่นหนังเอาไว้กระทืบเท้าอีกครั้ง เปรี้ยง เถาวัลย์สีฟ้าพุ่งเข้ารัดตัวนกยักษ์อย่างรวดเร็ว คนทั้งสี่รีบพุ่งทะยานลงมาด้านล่าง แน่นอนหยางเวยมีผู้ที่จะต้องจัดการอยู่แล้ว ส่วนเนี่ยฟงการปะทะสามรุมหนึ่งคงไม่ใช่ปัญหาแม้แต่น้อย เสียงสะบัดมือดังแว่วแต่ละคนกำชับอาวุธคู่ใจในมือแน่น ไม่ถึงสองลมหายใจทั้งหกก็พุ่งเข้าปะทะกัน เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง
