ตอนที่ 10 ไม่ได้นัดไว้ จะเข้าพบกับท่านประธานเหมาไมได้

“โอกาสหาย 90% เหรอ?”

คำพูดของลู่เหยาทำให้เฉียวเมียนเมียนรู้สึกมีความหวังขึ้นมา เธอรีบถามต่อทันทีด้วยความตื่นเต้น

“อะไรนะคะ? ผอ.รู้จักหมอท่านนั้นเหรอ?”

“ไม่หรอกครับ” ลู่เหยาส่ายหน้าเล็กน้อย “เขาเคยเป็นหมอ แต่ไม่ได้ทำงานในวงการแพทย์มาหลายปีแล้ว ตอนนี้เขาเป็นนักธุรกิจ คงไม่สามารถช่วยได้”

แสงแห่งความหวังที่เพิ่งถูกจุดขึ้นในใจของเฉียวเมียนเมียนดับวูบลงอีกครั้ง

ไม่ได้ทำงานเป็นหมอมาหลายปีแล้ว แล้วเขาจะช่วยผ่าตัดเฉียวเฉินได้จริง ๆ หรือ?

แต่ถึงจะมีความหวังแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ เธอก็ไม่คิดจะยอมแพ้ เฉียวเฉินคือคนที่เธอรักที่สุดที่ยังเหลืออยู่บนโลกใบนี้ ไม่ว่าวิธีไหน เธอพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยน้องชายของเธอ

“ผอ. พอจะให้ข้อมูลติดต่อของเขาแก่ฉันได้ไหมคะ?” เฉียวเมียนเมียนพูดออกมาอย่างประหม่า แววตาเต็มไปด้วยความหวัง

ลู่เหยามองเธอด้วยสายตาที่แสดงความสนใจมากขึ้น แต่เขาทำเป็นลังเลอยู่สักครู่ ก่อนจะพยักหน้าอย่างอิดออด

“ได้ครับ ผมจะให้ข้อมูลการติดต่อกับคุณ แต่ได้โปรดอย่าบอกเขาว่าผมเป็นคนให้ข้อมูลนี้นะครับ”

ใบหน้าของเฉียวเมียนเมียนสว่างไสวด้วยความยินดี “ขอบคุณมากค่ะ!”

...

ณ บริษัทเหมา

เฉียวเมียนเมียนยืนอยู่หน้าตึกสูงใหญ่ที่ตั้งตระหง่านตรงหน้าเธอ หญิงสาวรู้สึกประหม่าขึ้นมาอีกครั้ง แต่เมื่อนึกถึงเฉียวเฉิน น้องชายที่เธอรักที่สุด เธอรวบรวมความกล้าและสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังประตู

เมื่อเธอมาถึงหน้าอาคาร เธอหยุดก้าวเดินเมื่อพบกับพนักงานต้อนรับสองคน สาวสวยในชุดยูนิฟอร์มหรูพร้อมเครื่องประดับแบรนด์เนมยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์

พนักงานต้อนรับสองคนเหลือบมองเฉียวเมียนเมียนด้วยสายตาไม่เป็นมิตรทันทีที่เห็นเธอแต่งตัวธรรมดา หนึ่งในนั้นพูดขึ้นด้วยท่าทีหยิ่งผยอง

“คุณมาพบใครคะ? กรุณาลงทะเบียนด้วยค่ะ”

เฉียวเมียนเมียนลังเลสักครู่ ก่อนตอบอย่างตรงไปตรงมา

“สวัสดีค่ะ ฉันมาพบคุณเหมาเยซือ เขาอยู่ไหมคะ?”

เมื่อได้ยินชื่อ “เหมาเยซือ” พนักงานต้อนรับทั้งสองกลับมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยาม

“คุณเป็นใครกัน? ทำไมถึงเรียกท่านประธานเหมาแบบนั้น? แล้วคุณได้นัดไว้หรือเปล่า? หรือไม่รู้ว่าต้องนัดล่วงหน้าก่อนที่จะสามารถเข้าพบท่านได้?”

ท่านประธานเหมา? เฉียวเมียนเมียนตกตะลึงที่ได้รู้ว่าเหมาเยซือเป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัท ตำแหน่งของเขาคงไม่ธรรมดาเลยทีเดียวจากท่าทีของพนักงานเหล่านี้

เธอตอบอย่างตรงไปตรงมา “ฉันไม่ได้นัดไว้ค่ะ”

พนักงานหญิงทั้งสองหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่สนใจ

“ท่านประธานเหมาไม่พบกับคนที่สุ่มเดินเข้ามาหรอกค่ะ โดยเฉพาะคนที่ไม่มีนัดหมายล่วงหน้า ถ้าคุณคิดจะเข้าหามังกร คุณต้องผ่านด่านนกฟีนิกส์ก่อนนะ คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน ถึงจะเข้าพบกับท่านประธานเหมาได้ง่าย ๆ?”

เฉียวเมียนเมียนขมวดคิ้ว แต่พยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงใจเย็น “คุณอาจจะเข้าใจอะไรผิดไป ฉันไม่ได้มาเพื่อ...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ พนักงานคนหนึ่งก็ขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ

“ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น ท่านประธานเหมาไม่สะดวกพบใครที่ไม่มีนัด คุณควรกลับไปได้แล้วค่ะ”