ตอนที่ 58 ศัตรูที่ใกล้เข้ามา 3
กั๋วไป่ไป่เข้าใจ เธอถามอีกครั้ง“งั้นตอนนี้เราก็กำลังมุ่งหน้าไปสวนเพาะปลูกกันสินะ?”
“อย่างน้อยก็อีกชั่วโมง หากไม่มีข้อมูลล้ำค่าอะไรในเมือง เราก็ต้องไปที่ไร่นั่น” หวังเซิ่งพูดขึ้น ตอนนี้เขาเข้าใจดีว่าข้อมูลล้ำค่าไม่ได้หาได้ง่ายๆ ฐานขนาดหนึ่งพันตารางกิโลเมตรนี้ผ่านการสำรวจมานับร้อยรอบ ทุกสถานที่ที่พวกเขาไปได้คงผ่านการสำรวจมาแล้ว
สวนเพาะปลูกเต็มไปด้วยอันตราย ทหารรับจ้างมากประสบการณ์รู้เต็มอกว่ามีน้อยคนที่เต็มใจจะเข้าไปสำรวจในนั้น มันคงโชคดีหากพวกเขาเข้าไปพบสัตว์กลายพันธุ์ล้ำค่าและนำตัวอย่างกลับไปได้
รถหุ้มเกราะขับไปบนถนนขรุขระต่อ อาคารทั้งสองฝั่งถนนเริ่มเบาบาง ทุ่งสีเขียวเพิ่มเข้ามาในวิสัยทัศน์พวกเขา พื้นที่นี้เริ่มขาดการเชื่อมต่อกับย่านการค้าแสนคึกคักของตัวเมืองและเข้าสู่เขตอุตสาหกรรมที่เต็มไปด้วยโรงงาน
ในอดีต อาคารกลางที่สูงกว่า 20 ชั้นเคยเปรียบเสมือนเสาหลักโดดเด่น สามารถมองเห็นได้ทั้งฐานG032 แต่ตอนนี้มันกลับถูกทำลายจนเหลือแค่ 6 ชั้น กำแพงด้านนอกยังเต็มไปด้วยรอยด่างดำ และไม่หลงเหลือหน้าต่างสักบาน
แต่ถึงกระนั้น ตอนนี้อาคารกลางที่ถูกทำลายก็ยังคงเป็นอาคารที่สูงสุดในเมือง
ท้องฟ้าใสเหมือนทะเลพลิกคว่ำ มีเมฆขาวกระจัดกระจายอยู่เพียงเล็กน้อย ไม่หนาหรือบาง ดูไม่เป็นชั้นเมื่อแหงนมองจากพื้น แสงแดดส่องลงมาจากด้านบน ปกคลุมทุกส่วนของฐาน ตอนนี้เป็นยามบ่าย ดวงอาทิตย์ขึ้นสู่จุดสูงสุดของท้องฟ้า และแม้กระทั่งถนนสายเล็กในส่วนบ้านพักอาศัยก็ยังไม่ร่มเย็น
บนอาคารกลางสูงหกชั้น กำแพงส่วนใหญ่ทางฝั่งเหนือแตก มีคอนกรีตเสริมเหล็กขนาดเท่ากำปั้นกระจัดกระจายทุกส่วนบนพื้นกระเบื้องขาว ลมร้อนโอบล้อมอาคารสูง ซึ่งเป็นผลจากโครงสร้างภายในพิเศษของมัน
เกาหลานกำลังนอนราบบนพื้นชั้นบนของอาคารกลาง หน้าอกกับก้นงอนถูกขับเน้นด้วยชุดหนังรัดรูป ขาเรียวยาวเหยียดตรงอยู่บนพื้นกระเบื้องขาว เธอจับปืน Barrett M82A1 ดุดันด้วยมือสองข้าง กางขายึดสองขากับร่องที่ต่ำสุดของกำแพงร้าวทางฝั่งเหนือ ปากกระบอกปืนเรียวยาวโผล่พ้นจากรอยแตกเล็กๆ
เกาหลานหลับตาขวา ตาซ้ายแนบติดกับกล้องซูม 10 เท่า สีตาซ้ายเธอเป็นสีน้ำตาลทรงเสน่ห์เหมือนกับเกาหยวน ระลอกพลันปรากฏตรงกลางตาซ้ายเธอ เหมือนสระลึกที่กระเพื่อมเป็นจังหวะ ความสามารถสุดยอดวิสัยทัศน์ระดับหนึ่งถูกกระตุ้นโดยเธอ บวกกับกล้องซูม 10 เท่า เธอจึงเห็นรถหุ้มเกราะสีทะเลทรายกำลังวิ่งบนถนนย่านอุตสาหกรรมที่อยู่ห่างออกไปสองพันเมตรได้ง่ายๆ
รถหุ้มเกราะสีทะเลทรายนี้กำลังวิ่งด้วยความเร็ว 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมง
“2020 เมตร 2030 เมตร 2040 เมตร...” ริมฝีปากสีกุหลาบของเกาหลานขยับเล็กน้อย 2000เมตรอยู่นอกเหนือระยะ’ สายลมบันดาล’ แต่มันไม่ได้หลุดพ้นระยะของปืน Barrett ในยุคอารยธรรม มีพลซุ่มยิงที่ใช้ปืนนี้เปล่าๆ ฆ่าศัตรูซึ่งอยู่ห่างออกไป 2800 เมตร พลซุ่มยิงคนนั้นเป็นมนุษย์ธรรมดา พึ่งพาแค่เทคโนโลยีกับโชคเล็กน้อย
เธอขยับกล้องไปจากรถหุ้มเกราะ ยกปากกระบอกปืนขึ้นทีละเล็กน้อย ฝ่ามือขาวเธอซ่อนอยู่ใต้ถุงมือหนังสีดำ
นิ้วชี้เรียวยาวค่อยๆ เพิ่มแรงกด
และวินาทีต่อมา เธอก็ลั่นไกโดยไม่ลังเล
ปัง!
ท่อเก็บเสียงปกปิดประกายไฟที่ควรจะระเบิดในปากกระบอกปืน กระสุนปืน 12.7 mmแหวกผ่านอากาศด้วยความเร็ว 853 เมตรต่อวินาที เร็วยิ่งกว่าความเร็วเสียง ก่อนเสียงแหลมของกระสุนจะส่งถึงหูของพวกอู่ฉี กระสุนคงเจาะเข้ากับเกราะหนา 20 มิลลิเมตรของรถหุ้มเกราะไปแล้ว แหวกเข้าไปในรถเพื่อฆ่าและดื่มเลือด!
เกาหลานรู้ว่าเกาหยวนมีโอกาสสูงที่จะนั่งข้างหน้าต่างและเขาก็ไม่เคยขับรถ ดังนั้นเธอจึงไม่ลังเลที่จะยิงตำแหน่งคนขับ
ประมาณ 3 วินาทีต่อมา รอยแตกเป็นเกลียวก็ปรากฏบนหลังคารถ ปะทุประกายไฟกลุ่มใหญ่ขึ้นมา
เปลวไฟโหมออกมารุนแรงขึ้น และเกราะเหล็กหนา 20 มิลลิเมตรก็ถูกบีบ บิด และเจาะด้วยกระสุนปืน!
คนของกลุ่มทหารรับจ้างปืนดำต่างตกใจ ก่อนพวกเขาจะได้ตอบสนอง แสงสีทองร้อนแรงก็ได้แหวกเข้ามาในวิสัยทัศน์พวกเขาแล้ว กระทบกับพวงมาลัย พลังรุนแรงทำให้พวงมาลัยระเบิด เศษชิ้นส่วนมันกระจายออกไปเหมือนมีด!
เกาหยวนและจางไป่ที่นั่งอยู่แถวหน้าตอบสนองเร็วสุด พวกเขาปิดหน้าและคอด้วยแขน ขดตัวขึ้นเหมือนกุ้ง คนที่อยู่แถวหลังเองก็พากันหลบ แม้กั๋วไป่ไป่จะสัมผัสได้เร็วสุด แต่เธอกลับเป็นคนที่ตอบสนองช้าสุด เธอนั่งอยู่ตรงกลางของแถวหลังโดยไม่มีสิ่งใดปกปิด
การพูดคงช้าเกินไป ดังนั้นอู่ฉีจึงใช้ร่างส่วนบนเขากดทับร่างนุ่มนิ่มของกั๋วไป่ไป่ ขยับเอวเขาเล็กน้อยเพื่อให้ปิดตัวกั๋ว ไป่ไป่จนมิด เศษพวงมาลัยที่ระเบิดนั้นเหมือนฝูงนกแตกรัง มันกวาดไปทั่วรถทันที!
กลุ่มควันโชยขึ้นจากหลังคารถหุ้มเกราะ ยางหนักสี่เส้นไถลกับถนน ทำให้เกิดเสียงเสียดสีแหลม รถทั้งคันสะบัดหมุนอย่างแรง และฉากนี้ก็สะท้อนอยู่ในดวงตาของเกาหลาน
เธอรีบหดปากกระบอกปืนออกจากรอยแยกกำแพง ผ่านการยิงนี้ เธอเชื่อว่าเกาหยวนต้องรู้ว่านี่เป็นฝีมือเธอ และครั้งนี้ก็เหมือนกับครั้งก่อนๆหน้า เธออยากฆ่าเพื่อนร่วมกลุ่มเขาให้หมด ปล่อยให้เขาต้องโดดเดี่ยวอีกครั้ง!
เธอคิดจะทำให้จิตใจเขาแหลกสลายและยอมแพ้
บนถนนย่านอุตสาหกรรม รถหุ้มเกราะหมุนไปมาอย่างนั้นอยู่สิบเมตรก่อนหยุด ประตูรถทั้งสองฝั่งถูกกระแทกเปิด คนหกคนกระโจนออกมา ตามด้วยเงาสีแดงเพลิง
ร่างหนักของจางไป่กระแทกกับพื้นขรุขระอย่างแรง เกราะบนหน้าอกเขาฝังด้วยเศษพวงมาลัยกว่า 20 ชิ้น แขนหนาเต็มไปด้วยเลือดจากเศษกระจกที่ฝังอยู่ จากนั้นเขาก็คว้าจับเศษกระจก หลับตาแน่น ออกแรงดึงมันจนเส้นเลือดปูดบนขมับ ดูเหมือนกำลังสะกดกลั้นความเจ็บปวดมหาศาลโดยไม่ส่งเสียงร้อง
