ตอนที่ 45 โหยวเซี่ยง 3

แสงสีชมพูปกคลุมห้องโรงแรม กลิ่นปลุกอารมณ์อบอวลอยู่ในอากาศ ทำให้ผู้คนรู้สึกราวกับพวกเขาตกอยู่ในภาพมายา เมื่ออู่ฉีเห็นเด็กสาวนอนอยู่ในกล่อง อัตราเต้นหัวใจเขาที่ไม่เคยถูกเร่งด้วยเพศตรงข้ามกลับค่อยๆเพิ่มความถี่ และผิวเขา ซึ่งสามารถควบคุมอุณหภูมิร่างกายในสภาพแวดล้อมอุณหภูมิต่ำหรือสูงอย่างโหดร้ายกลับร้อนขึ้น

เพราะร่างของเด็กสาวถูกมัดด้วยริบบิ้นสีแดง เธอจึงไม่สามารถยืดตัวได้ดี ทุกการเคลื่อนไหวถูกจำกัดจนดูน่าสงสารมาก ผิวขาวเนียนด้านนอกริบบิ้นสามารถเปลี่ยนชายให้เป็นอสูรร้ายได้

“หวังเซิ่ง นี่มันหมายความว่ายังไง?”อู่ฉีรู้สึกว่าร่างกายเขาแปลกไป เขาก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

แต่ของขวัญชิ้นนี้กลับไม่ปล่อยเขาไป ด้วยเสียงขยับในกล่อง ฝ่ามือเรียวขาวสองข้างยื่นออกจากกล่องงยาวในสภาพถูกมัด เอนพิงกับขอบกล่อง ยืนขึ้นในสภาพเปลือยกาย อู่ฉีเห็นใบหน้าสีชมพูงดงามของเด็กสาวริบบิ้นอีกครั้ง ในสายตาอู่ฉี ดวงตาโตน่ารักกลับดูอันตรายยิ่งกว่าดวงตาสีลาวาของยักษ์จอมทำลาย

อู่ฉีตื่นตัว พบว่าเขาถอยไปจนชนขอบเตียงรูปหัวแล้ว เขาทิ้งตัวบนเตียงโดยไม่มีที่ให้หนีอีก เด็กสาวริบบิ้นคลานออกจากกล่องยาวและไม่สามารถยืนขึ้นได้ เธอขยับมือและเขย่า กระดึ๊บมาหาอู่ฉีเหมือนหนอน

ขณะคลาน ก้นงอนก็ส่ายไปมาเหมือนลูกตุ้ม มันช่างเย้ายวนจนทำให้เหล่าชายฉกรรจ์เลือดไหลหมดตัวได้!

อู่ฉีเองก็เป็นผู้ชาย เขานั่งเงียบๆ จ้องเด็กสาวน่ารักคลานมาที่เท้าเขา ตั้งเข่าขึ้นให้สูงระดับเดียวกับเขา

หน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันจนจมูกแทบชน ดวงตาดำคู่งามของอู่ฉีสบกับดวงตาเขินอายของเด็กสาว เกิดกระแสไฟฟ้าชนกันอย่างรุนแรง ทำให้หัวใจทั้งคู่เต้นแรง

สำหรับเด็กสาวริบบิ้น ชายแรกที่เธอรับใช้ดูดีมาก ซึ่งเธอไม่เคยคิดฝัน

เมื่อมาถึงจุดนี้ อู่ฉีไม่ถอยอีก เด็กสาวริบบิ้นยื่นมือมาตรงหน้าอกอู่ฉี ผลักร่างเขานอนลงกับเตียง จากนั้นก็ยกเอวบอบบางขึ้น นั่งลงบนส่วนล่างเขา ผิวนุ่มละเอียดอ่อนสัมผัสกับผิวเขา ถูกับหน้าท้องแข็งแกร่งของอู่ฉี ทำให้ร่างกายเขาร้อนรุ่มไปหมด!

เด็กสาวปาดนิ้วไปรอบคอของอู่ฉี และเริ่มช่วยอู่ฉีถอดเสื้อผ้า ริมฝีปากคล้ายเชอรี่เผยอเล็กน้อย คอประดุจหงษ์ก้มลงมา เหมือนกำลังจะส่งลูกเชอรี่เข้าปากอู่ฉี

เพียงเมื่ออู่ฉีกำลังดื่มด่ำ กระแสไฟฟ้าก็พลังระเบิดจากหัวใจที่เต้นกระหน่ำเขา และจากนั้นก็ไหลไปทั่วตัวเขาเหมือนงู ขนของเขาเหมือนคนหมดแรง ห่อเหี่ยวลง และกล้ามเนื้อที่ผ่อนคลายก็รัดแน่น อู่ฉีพลันรู้สึกถึงอันตรายจากนิ้วทั้งสิบของเด็กสาวที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยน เขาโยกหัวไปทางขวาโดยไม่รู้ตัว!

และความจริงก็เป็นไปตามที่สัญชาตญาณของอู่ฉีร้องบอก นิ้วที่อ่อนโยนของเด็กสาวพลันเปลี่ยนเป็นหมัดแข็ง เธอโจมตีใส่คางของอู่ฉีด้วยระยะห่างแค่สามเซนติเมตร!

ระยะห่างนี้ไม่ใช่อะไรที่หลบเลี่ยงได้ แม้กระทั่งมนุษย์ผู้มีการตอบสนองสูง อู่ฉีเอียงหลบไม่ปล่อยให้หมัดของเด็กสาวโดนคางเขา แต่ให้โดนขากรรไกรแทน

ครั้งสุดท้ายที่เขาโดนโจมตีขากรรไกรคือตอนไหน?อู่ฉีจำได้ชัดว่ามันเป็นตอนเขาอายุ10ขวบ เขาถูกหมัดขวาของลิงชกใส่อย่างแรงตอนกำลังล่าในป่า แม้มันจะเจ็บจนหายใจไม่ออกไปชั่วขณะและขากรรไกรก็เกือบเคลื่อนหลุด แต่ก็ยังดีกว่าการถูกชกใต้คางจนหมดสติโดยตรง

หมัดของเด็กสาวเบามาก แต่เธอก็ชกมันสุดแรงเกิด ความกลัวและการโต้ตอบเกิดขึ้นทันทีในระบบความคิดของอู่ฉี กล้ามเนื้อท้องของอู่ฉีเหมือนภูเขาที่พลันบวมขึ้นในช่วงแผ่นดินไหว ส่งแรงผลักร่างของเด็กสาวให้ลอยสูงขึ้นครึ่งเมตร

แรงหมัดเขามีมากถึง985จิน เทียบได้กับเครื่องจักรสังหาร ตอนนี้ เขาเหยียดมือขวาออกไปคว้ามือขวาของเด็กสาว พลิกไปทางซ้าย จับเธอกระแทกลงกับเตียง

อู่ฉีกลิ้งตัวขึ้นคร่อม กดหน้าเธอลงกับเตียง ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้เด็กสาวส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด

เหนือสิ่งอื่นใด แขนแข็งแรงของอู่ฉีเปรียบเสมือนพันธนาการที่ไม่อาจทำลายได้ ซึ่งล็อคคอเด็กสาวไว้ ในท่าเช่นนี้ ต่อให้มันเป็นหวังเซิ่ง เขาก็ยังไม่สามารถหลุดพ้นจากการจับกุมของอู่ได้ นับประสาอะไรกับเด็กสาวแสนบอบบาง เมื่อเด็กสาวคิดโจมตีเขาจนหมดสติ อู่ฉีก็มองเธอเป็นศัตรูไปแล้ว เขาจะปฏิบัติต่อศัตรูทุกคนอย่างเท่าเทียม ไม่ว่าจะเป็นผู้ชาย ผู้หญิง เด็กหรือคนแก่ หรือแม้แต่สัตว์ตัวน้อยแสนน่ารัก

“อย่าฆ่าฉัน!”เด็กสาวตะโกนเสียงแหบ เสียงตะโกนนี้ผสมกับเสียงร้องไห้ เมื่ออู่ฉีมองจากด้านข้าง เขาเห็นดวงตาคล้ายดอกท้อของเธอมีน้ำตาไหลเป็นประกาย

“บอกเหตุผลมาว่าทำไมฉันควรปล่อยเธอไป”อู่ฉีกล่าวอย่างไม่แยแส อารมณ์กระสับกระส่ายในตัวเขาถูกยับยั้งจนหมด สำหรับศัตรู เขาไม่มีความเห็นอกเห็นใจให้

“ฉัน ฉันไม่ได้คิดจะทำร้ายคุณ ฉันแค่อยากทำให้คุณหมดสติและหนีไป”เด็กสาวตัวสั่น มือแข็งแกร่งของอู่ฉีสามารถหักคอเปราะบางของเธอได้ตลอดเวลา มันทำให้เธอกลัวมา

แค่ออกแรงสักนิด อู่ฉีสามารถทำให้เด็กสาวเงียบไปตลอดกาลได้ แต่อู่ฉีไม่อยากเป็นฆาตกร เขายกแขนออก พลิกตัวและกระโดดขึ้นจากเตียงใหญ่

มือเขาไม่ชอบฆ่า นับประสาอะไรกับเลือดของสิ่งมีชีวิตไร้ภัยคุกคาม

“ในเมื่อการขายร่างกายไม่ใช่ความตั้งใจของเธอ งั้นก็ไปซะเถอะ”อู่ฉีกล่าวอย่างเรียบง่าย เดินไปนั่งบนโซฟาสีชมพูตรงข้ามเตียงรูปหัวใจ เอนหลังพิงเบาะโซฟา

คืนนี้ เขาถูกหลอกโดยหวังเซิ่ง