ตอนที่ 36 มุ่งสู่ทางเหนือ 2

อันยี่มีแรงพอจะพูดแค่ห้าคำเท่านั้นก่อนจะไออย่างแรง หน้าอกเขาพองขึ้นและยุบลงอย่างแรง

เมฆด้านนอกหน้าต่างดูเหมือนจะมืดมนยิ่งกว่าเดิม สายฝนโปรยปรายลงมา จากเล็กไปใหญ่ โดยไม่รู้ตัว เม็ดฝนนับไม่ถ้วนก็เทลงมานอกหน้าต่างแล้ว

“คุณยังไม่ได้บอกผมถึงที่อยู่ของพี่สาวรั่วหรง” อู่ฉีก้าวไปใกล้อันยี่

อันยี่รู้สึกว่าอู่ฉีไร้เดียงสา แต่ก็ยังเด็ดเดี่ยวและน่ารัก เด็กหนุ่มเชื่อจริงๆ ว่าคนเจ็บใกล้ตายอย่างเขารู้เรื่องนั้น?

“พี่สาวของนายไปทางเหนือ นายควรไปกับหวังเซิ่ง ไปฐานทางเหนือ เมื่อนายไปที่นั่น นายจะต้องเจอเบาะแสเกี่ยวกับพี่สาวนายแน่” อันยี่ค่อยๆ เค้นแรงพูด รู้สึกเหมือนแทบขาดใจ แม้สิ่งที่เขาพูดจะเป็นเรื่องแต่งก็ตาม

หลังรับฟัง อู่ฉีก็ก้าวถอยไปและก้มหัวให้อันยี่

“ขอบคุณ”

จากนั้นอู่ฉีก็เดินออกห้องไป

ลมและฝนนอกหน้าต่างยิ่งดังขึ้น กลายเป็นสิ่งเดียวที่อันยี่สามารถรับรู้ได้ อันยี่มองตามเสียงฝน ชะเง้อหัวไปทางหน้าต่าง แต่ดวงตาเขากลับพร่ามัว ราวกับเขาไม่สามารถเห็นฉากตรงหน้าได้

...

รถกระบะสีเหลืองล้อหมุนอีกครั้ง ค่อยๆ ทิ้งเมืองเล็กไว้ด้านหลัง ขับไกลออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมันหายลับไป ด้านหลังประตูเหล็กของเมือง โจวฉิงสวมชุดทหารรับจ้างสีเขียว แบกปืนลูกซองไว้ ยืนตรงกลางกลุ่มทหารรับจ้างในท่าผ่อนคลาย เฝ้าดูรถกระบะหายลับไป

หลังฝนหยุด มีสัตว์เลื้อยคลานกลายพันธุ์จำนวนมากขุดออกจากรอยแตกบนพื้นดินรกร้าง เลื้อยคลานไปรอบหลุมดินชื้น บนเนินดินเล็กๆ ด้านหนึ่งมีไส้เดือนกลายพันธุ์ยาว 20 เซนติเมตรกำลังบิดตัวบนดิน ทันใดนั้น รูขนาดเท่าเล็บมือกว่าสิบรูก็ปรากฏใต้ไส้เดือนกลายพันธุ์ มดกลายพันธุ์นับไม่ถ้วนอยู่เต็มรู พวกมันมีหัวยาว 5-6 เซนติเมตร ทั่วตัวก็เต็มไปด้วยเปลือกดำเงา ปากมันวิวัฒนาการจนมีขากรรไกรใหญ่ พวกมันเดินด้วยขาแมลงเรียวยาว แห่กันไปหาไส้เดือนกลายพันธุ์ด้านบน

มดกลายพันธุ์กรูกันขึ้นมาล้อมไส้เดือนกลายพันธุ์ กัดด้วยปากขากรรไกรใหญ่หรือแทงด้วยขาแมลงแหลม ไส้เดือนกลายพันธุ์มีร่างใหญ่โตและทรงพลังมากตอนกลิ้ง มันต้องใช้มดกลายพันธุ์กว่า 30 ตัวถึงเอามันอยู่ พวกมดกลายพันธุ์นั้นเกาะไส้เดือนดำตั้งแต่หัวจรดหาง หลังรุมกัดแทงสักพัก ไส้เดือนกลายพันธุ์ก็ไม่ขยับเขยื้อนอีก

มดกลายพันธุ์ครึ่งหนึ่งช่วยกันแบกศพไส้เดือนกลายพันธุ์ อีกครึ่งใช้ขาแมลงแหลมเพื่อขุดดิน สร้างถนนดินไปสู่รังมดใต้ดินซึ่งต้องใช้พอให้ศพไส้เดือนผ่านได้ พวกมันเร็วมาก การเคลื่อนไหวพวกมันเป็นระเบียบเหมือนเครื่องจักรและภายในสองวินาที พวกมันก็ยัดศพไส้เดือนกลายพันธุ์ลงใต้ดินไปกว่าครึ่งตัวแล้ว

บูม!

เสียงดังสนั่นดังจากด้านบนของอาณานิคมมดกลายพันธุ์ จากนั้นเงามืดใหญ่ก็เข้าปกคลุม วิ่งผ่านพวกมันไปอย่างรวดเร็ว หายลับไปจากเนินเขาเล็กๆ นี้ที่เพิ่งผ่านการต่อสู้

ฝุ่นกระจัดกระจาย เนินเขาเล็กๆ ถูกทำลายลง มดกลายพันธุ์ 20-30 ตัวกับศพของไส้เดือนกลายพันธุ์ที่พวกมันกำลังแบกถูกบดขยี้จนแหลกเละ

รถกระบะขับต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หวังเซิ่งขับรถกระบะด้วยมือเดียว อีกมือกำลังยุ่งกับการหยิบบุหรี่จากกระเป๋าเสื้อ

เขาส่งมันให้อู่ฉีที่นั่งข้างคนขับ

“เอาไหม?”

อู่ฉีส่ายหัว เขาไม่ชอบกลิ่นควัน กลิ่นนี้เป็นกลิ่นที่ฉุนมากสำหรับเขา และมันก็ยังส่งผลต่อความไวจมูกเขาอีกด้วย

หวังเซิ่งไม่บังคับ นำเข้าปากตัวเอง หยิบไฟแช็กมาจุด จากนั้นก็พ่นควันหนาออกไปนอกรถ ควันสีเทาลอยออกนอกรถ กลมกลืนเข้ากับอากาศชื้นของดินแดนเปล่าเปลี่ยวแห่งนี้

อู่ฉีกอดอกโดยมีดาบยาวอยู่ในอ้อมอกด้วย เขาวางกระเป๋าไว้ที่เบาะหลัง จิ้งจอกน้อยกำลังนอนหลับในกระเป๋าเขา หางฟู่ฟองและตัวมันขดกันเป็นวงกลม

อู่ฉีผงกหัว มองถนนยาวด้านหน้าและพลันกล่าวขึ้น“หัวหน้าหวัง..”

“เรียกฉันว่าพี่หวังเซิ่ง” หวังเซิ่งกล่าว

“พี่ชายหวังเซิ่ง คุณบอกว่าอยากพาผมไปฐาน สถานที่นั้นเป็นสถานที่แบบไหนกัน?” อู่ฉีถาม

หวังเซิ่งพ่นควันเป็นวงแหวนและกล่าว“ฐานคือสถานที่ที่ดี ในยุคสมัยนี้ ถิ่นฐานของมนุษย์จะแบ่งเป็นสามระดับ เขตปลอดภัย ฐาน และเมือง พื้นที่ของเขตปลอดภัยส่วนใหญ่จะเป็นเมืองทรุดโทรม ทรัพยากรขาดแคลน และเขตปลอดภัยก็ไม่สามารถรับรองความปลอดภัยได้ มีกลุ่มคนหิวโหยคล้ายสุนัขป่ามากมาย”

“แต่ทว่า ฐานนั้นแตกต่าง ฐานมีกำแพงแข็งสูง 40 เมตรพร้อมด้วยอาวุธทหารขั้นสูงบนกำแพง ซึ่งสามารถป้องกันการโจมตีของสัตว์กลายพันธุ์และสายพันธุ์แพร่ระบาดได้ ภายในฐาน ยังมีทีมเฝ้าระวังพิเศษที่รับผิดชอบความปลอดภัยสาธารณะคอยบังคับใช้กฎคุมพฤติกรรมของผู้อาศัย ฐานยังมีพื้นดินอุดมสมบูรณ์และแหล่งน้ำสะอาดจำนวนมาก พร้อมด้วยโรงงานที่ผลิตสิ่งจำเป็นเช่น อาวุธปืน ผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม อุปกรณ์กลั่นน้ำสะอาด ซึ่งเพียงพอสำหรับประชากรถาวร 10000-20000 คน ขณะที่ฐานใหญ่สามารถรองรับคนได้ 30000-70000 คน”

“ในแง่ของความบันเทิง บาร์และโรงแรมม่านรูดเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ ตราบเท่าที่มีเงิน นายสามารถเพลิดเพลินกับสาวงามได้ หญิงสาวเหล่านั้นมีผิวขาวเนียนนุ่ม พวกเธอมีลีลาแพรวพราวมากบนเตียง นายจะต้องชอบแน่” เมื่อหวังเซิ่งกล่าวเช่นนี้ เขาก็อดยิ้มไม่ได้ ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความหวัง เขาเหลือบมองอู่ฉีและพบว่าอู่ฉีไม่สนใจสิ่งที่เขาอธิบายเลย

หวังเซิ่งหน้าเสีย แต่เมื่อคิดว่าอู่ฉีเป็นแค่เด็กหนุ่มที่ไม่เคยลิ้มรสหญิงสาวมาก่อน เขาจึงไม่ผิดหวังนัก แต่กลับมีความคิดที่จะพาอู่ฉีไปร่วมสนุก

เขากล่าวต่อ“สิ่งสำคัญสุดคือที่นั่นมีบริษัทขนาดเล็กและกลางเช่นองค์กรทหารรับจ้างและบริษัทสุดยอดทหาร พวกเขาเปิดให้แลกเปลี่ยน ลงทะเบียนทหารรับจ้าง และรับงานอย่างอิสระ ดังนั้นฐานจึงเป็นที่รวมตัวสำหรับทหารรับจ้าง ทหารสามารถรับงาน และรับรางวัลได้ จากนั้นก็ใช้เงินเพื่อซื้ออุปกรณ์กับยาเสริมพันธุกรรมเพื่อทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น สร้างทีมแข็งแกร่ง ไต่เต้าขึ้นไปเรื่อยๆ เหนือสิ่งอื่นใด โลกนี้จะอยู่รอดได้ด้วยพลังเท่านั้น”