ตอนที่ 14 คืนนองเลือด

“ตายซะ ไอพวกสัตว์เดรัจฉาน!”โจวฉิงโกรธแค้น เขายกปืนลูกซองและยิงใส่ราชาหมาป่า บอลเหล็กแตกตัวใส่ราชาหมาป่า แต่ทว่า ราชาหมาป่ากลับยกเท้าหน้าขึ้น มันระเบิดความเร็วที่น่าตกใจ กระโจนไปทางขวา หลบวิถีกระสุนและจากนั้นก็พุ่งใส่โจวฉิง

ทันใดนั้น ร่างของอู่ฉีก็ไล่ตามความเร็วของราชาหมาป่าเหมือนเงา สะบัดดาบใส่เส้นทางที่ราชาหมาป่าต้องผ่านเพื่อเข้าถึงตัวโจวฉิง ขัดขวางการโจมตีของราชาหมาป่า วินาทีที่อู่ฉีก้าวถอยลดแรงปะทะ เขาก็วาดดาบเป็นเส้นโค้ง ปาดจากล่างขึ้นบนใส่คอราชาหมาป่า

วินาทีที่ดาบยาวสัมผัสกับคอของราชาหมาป่า มันกลับไม่แหวกผ่านทันที แต่กลับถูกต้านทานด้วยผิวหนาชั่วขณะหนึ่ง แต่เวลาเสี้ยววินาทีนี้ก็มากพอให้ราชาหมาป่าหลบจุดตาย ไม่ให้มันบาดเจ็บสาหัส

การโจมตีของอู่ฉีล้มเหลว ราชาหมาป่าคว้าโอกาสนี้ยกขาคู่หน้าแสนทรงพลังตะปบใส่อู่ฉี อู่ฉีขวางไว้ด้วยดาบยาว แต่อย่างไม่คาดคิด ราชาหมาป่ากลับโน้มคอลงมา กล้ามเนื้อขามันพองตัวทันที กล้ามเนื้อโตเปรียบเสมือนเนินเขาเล็กๆ มันระเบิดพลังที่รุนแรงกว่าเดิมถึงสามเท่า จับยึดอู่ฉีไว้กับที่ เปิดปากที่เต็มไปด้วยฟันแหลม และกัดใส่หน้าอู่ฉี!

กลิ่นเหม็นสาบปะทะเข้ากับหน้าเขา ดวงตาของอู่ฉีดำมืด กล้ามเนื้อทุกส่วนบนตัวเขากำลังจะระเบิดพลังงานออกมา แต่ทันใดนั้นเอง แขนคู่หนึ่งก็โอบกอดอู่ฉีไว้ โจวฉิงใช้พลังทั้งหมดเพื่อดึงอู่ฉีหลบออกมา

อู่ฉีผู้ล้มลงกับพื้นพูดไม่ออก เขาค่อยๆดึง’อ้อมกอดที่ช่วยชีวิต’เขาไว้ออก ร่างยืดหยุ่นเขาพลิกตัวขึ้นและกลับไปยืนด้วยเท้าตัวเองใหม่

แต่ว่า แม้อู่ฉีจะยกดาบชี้ราชาหมาป่า ด้วยระยะห่างระหว่างกันสองเมตร สภาพการณ์พวกเขาก็ไม่สู้ดีนัก เพราะภายในเวลาไม่กี่วินาที หมาป่าอย่างน้อยสิบตัวจะมาสนับสนุนหัวหน้าพวกมัน มีดวงตาหมาป่ากว่ายี่สิบดวงทอแสงสีเขียวน่าขนลุก มันราวกับพวกเขาอยู่ในป่ามืด ถูกล้อมด้วยฝูงหมาป่า

โจวฉิงล้มกระแทกพื้นอย่างแรง เขากลิ้งตัวขึ้นมาและเห็นฝูงหมาป่าล้อมพวกเขาไว้ เขาเริ่มตื่นตระหนก ร่างเขาอ่อนแรงจากความกลัว และต่อให้กำหมัดแน่นจนเล็บจิกเนื้อ ความกลัวก็ยังกัดกินหัวใจเขา การถูกล้อมด้วยฝูงหมาป่าแบบไร้ซึ่งกำลังหนุนไม่ใช่อะไรที่พวกเขาจะรอดไปได้

“จิ๊”แม้กระทั่งอู่ฉีผู้ไร้อารมณ์ก็ยังเดาะลิ้น เลือดลมเริ่มตีขึ้นอก แต่ก็ถูกระงับด้วยสัญชาตญาณนักล่าที่ต้องสงบอยู่ตลอดเวลา

เขาจ้องมองราชาหมาป่า มันวิวัฒนาการกว่า100%แล้ว ระดับสติปัญญามันสูงขึ้น และมันยังมีพลังกล้ามเนื้อสูงล้ำ

พลังพิเศษทั้งสองของมันและฝูงหมาป่ากว่าสิบมากพอจะทำให้อู่ฉีตื่นตัวเต็มร้อย

เหนือสิ่งอื่นใด ประสบการณ์นักล่าเก้าปีบอกเขาถึงกฏเหล็ก กฏของนักล่าและเหยื่อสามารถเปลี่ยนได้ตลอดเวลา

ในชั่วพริบตา ราชาหมาป่าแหงนหน้าหอนขึ้นฟ้า จากนั้นมันก็ก้าวถอยหลัง ฝูงหมาป่ากว่าสิบในทุกทิศทางก้าวมาข้างหน้าและโจมตีโจวฉิงกับอู่ฉีที่อยู่ตรงกลาง!

ปัจจุบัน มันยากมากที่จะฆ่าราชาหมาป่า ยิ่งไปกว่านั้น อู่ฉีไม่คิดว่าโจวฉิงจะเอาตัวรอดได้หลังเขาบุกทะยานออกไป อู่ฉีจึงยืนตั้งรับอยู่กับที่

แสงจันทร์เย็นส่องบนใบดาบยาว3ฟุต ดวงตาอู่ฉีหรี่ลงประดุจนักล่า และระเบิดจิตสังหารออกมา เขากระโดดหมุนตัว ฟาดดาบลงมา!

ซวบ!

หัวหมาป่าตัวโตถูกผ่าครึ่ง เลือดร้อนกระจายโดนชุดของอู่ฉี สีหน้าเขาไม่เปลี่ยนขณะเฝ้าดูหมาป่าตัวอื่นจากหางตา

“ปัง!ปัง!”

ในเวลาเดียวกัน โจวฉิงที่ยืนด้านหลังเขาก็เปิดฉากยิง หมาป่าดูเหมือนจะรู้ว่าปืนที่แสนร้ายกาจนี้มีข้อเสียคือช่วงเวลาบรรจุกระสุน หลังหมาป่าตัวหนึ่งตายภายใต้การยิงของโจวฉิง อีกสี่ตัวก็โจมตีหลอกๆ และหลังโจวฉิงยิงกระสุนไปห้านัด พวกมันก็ล้อมเขาไว้อย่างสมบูรณ์แล้ว

โจวฉิงรีบบรรจุกระสุน แต่เขาก็รู้ว่าเขาช้าไป ความสามารถรับรู้อันตรายไม่อาจช่วยเขาต่อสู้ได้เหมือนการเสริมพละกำลัง พลังป้องกันและความเร็ว เขาสิ้นหวัง เตรียมพร้อมรับความเจ็บปวดก่อนตาย

วินาทีความเป็นความตาย อู่ฉีพลันหมุนตัวมา กระชากไหล่ซ้ายโจวฉิง ลากเขามาด้านหลัง จากนั้นก็หมุนตัว180องศา เฉือนเปิดปากของหมาป่าทั้งสี่ที่โจมตีโจวฉิง!

ดาบยาวเปียกชุ่มไปด้วยเลือดหมาป่า และศพหมาป่าอีกสี่ตัวก็ล้มลงบนพื้น อู่ฉีมองหมาป่าที่เหลืออย่างเย็นชา ความลึกลับภายในดวงตาสีดำคู่นั้นทำให้หมาป่ารอบๆรู้สึกกลัวจากก้นบึ้งหัวใจ และหยุดโจมตีเขา

ในเวลาเดียวกัน โจวฉิงนั้นตกใจจนหยุดบรรจุกระสุนเมื่อเห็นฉากตรงหน้าเขา หมาป่าทั้งหมดถูกฆ่าในการตวัดครั้งเดียว และรอยตัดก็ใหญ่พอจะเฉือนร่างกายพวกมันเป็นสองส่วน....

อู่ฉีผู้นี้เป็นใครกันแน่?!

สถานการณ์ตอนนี้ดูเหมือนจะหยุดชะงัก พวกหมาป่าไม่ทำการโจมตีต่อ พวกมันแค่แยกเขี้ยวขู่อู่ฉีที่ปกคลุมไปด้วยเลือดหมาป่า ดวงตาไม่แยแสของอู่ฉีเหมือนเข็มเหล็ก ทิ่มแทงหัวใจพวกมัน หากราชาพวกมันไม่อยู่ตรงนั้น พวกมันคงหนีไปนานแล้ว

อีกด้านหนึ่ง ดวงตาของราชาหมาป่าปกคลุมไปด้วยความโกรธ สติปัญญามันร้องบอกมันว่ามนุษย์ที่ถือดาบยาวตรงหน้ามันไม่ใช่อาหารไร้ทางสู้ และก็ไม่ใช่นักล่าที่ใช้ปืนลูกซองฆ่าพวกมัน กลิ่นเขา สายตาเขาเป็นเหมือนสัตว์ร้ายอย่างพวกมันมากกว่า

แต่ไม่มีทางที่พวกมันจะหนี ฝูงพวกมันมีกันถึงสามสิบตัว บางตัวอาจตายไปแล้ว แต่พวกมันก็ยังเหลืออีกมาก!

“โบร๋วววว!”ราชาหมาป่าปล่อยเสียงหอนยาวอีกครั้ง มันกำลังเรียกฝูงหมาป่าทั้งหมดในเมืองให้มาหามัน

แต่ทว่า หลังหมาป่ารอบๆก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว พวกมันก็ต้องสั่นสะท้านกับดวงตาสีดำสนิทที่จ้องพวกมันอย่างเย็นชา

บรรยากาศแปลกไป มันเปลี่ยนจากการต่อสู้เป็นการหยั่งเชิง โจวฉิงบรรจุกระสุนเขา ปลุกความกล้าในตัวและเตรียมพร้อมสู้เคียงข้างอู่ฉี

ทันใดนั้น เสียงปืนคำรามก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ ฝนกระสุนยิงกราดสนั่น!

อู่ฉีและโจวฉิงมองย้อนกลับไปที่ถนนด้วยความตกใจ ฝูงหมาป่าเล็กๆปรากฏตรงมุม จากนั้นพวกมันก็ถูกยิงโดยฝนกระสุนที่ไล่ตามมา ล้มกระแทกพื้น และหมดลมหายใจไป