ภาค4บทที่40 อย่างน้อยคุณภรรยาก็ยังมีคอมมอนเซ้นส์อยู่ล่ะนะ (ฟรี)
ภาค4บทที่40 อย่างน้อยคุณภรรยาก็ยังมีคอมมอนเซ้นส์อยู่ล่ะนะ
อาร์คกับเรย์ล่ากำลังใช้เวทต่อสู้กันในเขตเมือง
“เอานี่ไปกิน! หอกเพลิง!”
“โล่น้ำแข็ง”
“แล้วนี่ล่ะ! พายุทราย!”
“เอ็กซ์โพลชั่น”
อย่างไรก็ตาม สนามน่าจะถูกสร้างขึ้นมาจากวัสดุพิเศษ ดังนั้นมันจึงไม่เสียหายอะไรมากมายนักแม้ว่าทั้งคู่จะระเบิดเวทกันไปมากเท่าไหร่ก็ตาม มันก็ยังแค่เป็นรอยนิดๆ
“อะ อาจารย์....”
“อ่า ขอโทษด้วยนะ พวกเด็กๆเขาค่อนข้างจะซนกันน่ะ”
“ไม่หรอกครับ ไม่เป็นไร แต่ว่า....ถึงจะมองยังไง ทั้งคู่ก็ยังไม่สิบขวบใช่มั้ย?”
“อายุแปดขวบน่ะ”
“แล้วทำไมถึงใช้เวทกันได้ล่ะ?”
“แล้วมันก็ไม่ใช่เวทระดับธรรมดาด้วยนะยะ!”
แล้วก็มีไอเดียปิ๊งขึ้นมาในหัวผม
“โอ้ จริงด้วย ดีเลย ถ้าให้นักเรียนของพวกนายมาประลองกับทั้งคู่จะเป็นยังไงล่ะ?”
นักเรียนของไคท์เดินเข้ามาพอดี
พวกเด็กๆยังไม่เคยมีประสบการณ์ในการต่อสู้กับนักเวทหลายๆคนเลย
“เอ๋? อะไรนะ เด็กพวกนั้นเหรอ....?”
“จะดูยังไงก็ยังเป็นเด็กอยู่นี่นา....? ทำไมถึงใช้เวทแรงๆแบบนั้นกันได้ล่ะ?”
“ประลองกับเด็กพวกนั้นน่ะนะ? ไม่ๆๆๆๆๆไม่มีทาง”
“ฉันตายแน่ๆ100%....”
แต่ว่าโชคไม่ดีที่เหล่านักเรียนต่างส่ายหัวไปมาด้วยความหวาดกลัว
“อาจารย์...ผมขอโทษด้วย แต่ว่าจะประลองมันก็ค่อนข้างจะ....”
“ไม่ต้องกังวลว่าเป็นเด็กหรอก ฉันฝึกมาดีพวกเขาไม่ตายง่ายๆหรอก”
“พวกเรานี่แหละที่จะเป็นคนตายน่ะ!!”
ไม่รู้ทำไม เหล่านักเรียนถึงตะโกนออกมา
ผมหัวเราะออกมาอย่างไม่ตั้งใจ
“ฮ่าๆๆๆ ไม่มีทางๆ ทั้งสองคนนั้นเป็นแค่เด็กเองนะรู้มั้ย?”
“จะดูยังไงมันก็ไม่ใช่ระดับของเด็กแล้ว!”
และเรย์นะก็เคาะหัวผม
“นี่ อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิ นายรบกวนพวกเขาอยู่นะ แล้วอีกอย่าง นายควรจะกลับไปเรียนคอมมอนเซนส์มาใหม่ซะนะยะ”
อืม เหมือนว่ามันจะไม่ค่อยจะดี ถ้าหากว่าเธอพูดถึงขนาดนั้นล่ะก็ ช่วยไม่ได้ล่ะนะ
“ผมรู้สึกโล่งใจจริงๆที่อย่างน้อยภรรยาของอาจารย์ก็ยังมีคอมมอนเซ้นส์อยู่....”
“ใช่เลย....”
คูฟาและไคท์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
พวกเราเดินทัวร์รอบสถาบัน และในที่สุดพระอาทิตย์ก็ตกดิน
และในตอนที่พวกเรากำลังคิดจะหาโรงแรม
“ถ้าอย่างนั้น มาพักที่บ้านผมดีกว่านะครับ”
ไคท์แนะนำ ผมเลยตัดสินใจที่จะรับคำชวน
บ้านของไคท์อยู่ในพื้นที่อยู่อาศัยที่ห่างออกไปประมาณ10นาทีจากสถาบันเวทแดง
“เห~ บ้านสวยดีนี่”
เนื่องจากว่าเมืองนี้อยู่บนเกาะ และพื้นที่มีจำกัด ทำให้บ้านในเมืองแห่งเวทมนตร์ไม่ค่อยจะใหญ่มากนัก
และนั่นทำให้มีบ้านแบบอพาร์ตเมนท์อยู่หลายที่ แต่ว่าบ้านของไคท์นั้นเป็นบ้านที่มีสวนด้วย
ก็นะ อาจารย์สถาบันเวทเงินเดือนดีอยู่แล้ว คงจะรวยแหละ
“ตอนนี้ผมอาศัยอยู่กับภรรยาน่ะ”
“งั้นนายแต่งงานแล้วเหรอ?”
“ใช่แล้วครับ เมื่อปีก่อนนี่เอง”
หรือก็คือ ยังเป็นข้าวใหม่ปลามันอยู่นั่นแหละ
“จะไม่เป็นการรบกวนเหรอ?”
“เอ๋~ ไม่หรอกๆ ผมบอกภรรยาแล้วด้วย”
พวกเราอยู่ด้วยกันตั้งแต่เจอกันเลยนะ เขาไปบอกเธอตอนไหนล่ะนั่น?
“กลับมาแล้ว”
“ยินดีต้อนรับกลับจ้ะ”
และที่โผล่ออกมาคือคูฟา ที่แยกกับเราที่สถาบันเมื่อก่อนหน้านี้
ไคท์บอกกับผมแบบเขินๆ
“เอ่อ~ นี่ภรรยาผมเอง คูฟา”
“เอ๋?”
“พวกเราแต่งงานกันแล้วน่ะ เพราะว่าไคท์น่ะเอาแต่ตื้อ ช่วยไม่ได้ล่ะนะ”
อืม ผมเคยเห็นว่าทั้งคู่เอาแต่ทะเลาะกันเมื่อก่อน แต่ก็ไม่คิดเลยว่าทั้งคู่จะแต่งงานกันแล้ว
“ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะน้าคูฟาจัง แต่จริงๆแล้วเธอมีใจให้ไคท์คุงตลอดตั้งแต่พวกเราอยู่ในหมู่บ้านแล้วไม่ใช่รึไงจ๊ะ!”
“เดี๋ยวสิ คอลเลต! บอกแล้วไงมันไม่ใช่น่ะ!!”
“จ้าๆ”
และนี่คืออีกคนในกลุ่มทั้งสามคนที่ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนักตั้งแต่ตอนนั้น
“คุณอาเรล! ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ!”
เหมือนว่าพอเธอได้ยินจากคูฟาว่าผมกำลังจะมา เธอก็รีบมาที่นี่ทันที
ในตอนนี้ เธอกำลังเป็นผู้ช่วยอาจารย์อยู่ที่สถาบันเวทเหลือง
“เธอทำหน้าที่ผู้ช่วยได้จริงดิ?”
“หยะ หยาบคายค่ะ! ถึงฉันจะถูกด่าตลอดก็เถอะนะ เพราะว่าฉันเอาแต่ทำอุปกรณ์พังตลอด แต่ว่า......”
เหมือนว่าจะเปลี่ยนหัวข้อคุยกัน
เพราะเป็นการพบกันอีกครั้งในรอบสิบปี เลยมีแต่บทสนทนาในโต๊ะอาหาร
ก็นะ ผมก็แค่คุยว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ออกจากเมืองนี้ไป
“ลูกสมุนเป็นมอนสเตอร์ระดับปกรณัม....”
“ยังไงไม่เข้าใจจริงๆ....”
“สมกับเป็นอาจารย์เลยครับ!”
ในตอนนั้นเอง ในขณะที่กำลังคุยกันอยู่ ผมก็เห็นอะไรบางอย่าง
“ไอ้รอยกันที่อยู่บนคอพวกนายทั้งสามคนมันคืออะไรน่ะ?”
“เอ๋? อ๊ะ เป็นอะไรรึเปล่า?”
“ชั้นก็มีเหมือนกัน”
“ฉันด้วย”
มีรอยกัดอยู่แถวๆต้นคอที่ดูเหมือนถูกหมากัดยังไงยังงั้น
และทั้งสามคนมีมัน
“ปกติแล้วมันน่าจะถูกพรเทพพิทักษ์รักษาเองสิ”
“จริงด้วย”
“แต่ว่า นายเห็นอะไรแบบนี้ด้วย”
“ฉันไม่รู้สึกตัวซักนิดเลยจนคุณบอกนี่แหละค่ะ”
เป็นเหตุการณ์ที่แปลกประหลาดซะจริง แต่ก็ ถึงจะคิดยังไง ผมก็ไม่รู้เลยซักนิดเดียว
คงเพราะว่าเธออิ่มแล้ว เรย์ล่าจึงกำลังจะหลับ
อาร์คหาวและยิ้มแบบง่วงๆ
“ฮ่ะๆ เหมือนว่าเด็กๆจะเหนื่อยกันนะครับ ถ้าอย่างนั้น ผมจะพาไปที่ห้องนะครับ”
“งั้นฉันกลับบ้านล่ะนะ”
“อ้าว คอลเลต เธอจะไปแล้วเหรอ?”
“พรุ่งนี้ฉันมีงานที่ไอ้เจ้าศาสตราจารย์นั่นมันใช้ให้ทำตอนเช้าน่ะนะ....หมอนั่นมันโคตรจะเคี่ยวเลย จะฆ่าหมอนั่นยังไงดีนะ ......ฟุๆๆๆ.....”
“จ..จ้ะ”
ผมขอคืนคำ คอลเลตเหมือนจะเปลี่ยนไปจากเดิมแล้วล่ะ
เพราะงั้นวันนี้พวกเราจึงมาพักอยู่ที่บ้านของไคท์และคูฟา
และในตอนเที่ยงคืนนั่นเอง ก็เกิดเหตุการณ์ขึ้น