ตอนที่ 17 - การสะสมเงินคือสิ่งที่ต้องทำก่อน!

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

-----------------------------------------------------------------------------------------------

เธอซึ้งใจง่ายๆแค่นี้เลยหรอ?

 

เย่เทียนตกใจที่ค่าความภักดีของนางเพิ่มไปถึง100ทันทีเพียงเพราะแค่เขาให้เธอทำหน้าที่เสมียน.

 

สำหรับไดอาน่าแล้ว มันไม่ใช่แค่เรื่องเสมียน แต่มันเป็นเรื่องที่เย่เทียนไว้ใจเธอและมอบหมายงานให้เธอ ซึ่งนั่นเปรียบเสมือนกับว่าเธอได้อิสระประมาณหนึ่งเลยทีเดียว.

 

ยิ่งไปกว่านั้นคือเธอเพิ่งมาอยู่มาอยู่ที่นี่แท้ๆ เย่เทียนก็ยังไว้ใจเธอลงได้และให้สิทธิที่มีค่าราวกับได้อิสระภาพอีกด้วย. ด้วยเหตุนี้ มันทำให้อนาคตที่มืดมนของเธอเต็มไปด้วยความหวังที่สดใสอีกครั้ง.

 

“ลุกขึ้น. มันค่ำแล้ว. ไปเตรียมอาหารเย็นซะ. เจ้าอยากกินอะไรก็เลือกตามใจเถอะ แต่ต้องมีเนื้อด้วย. สำหรับพวกทาสคนอื่นๆ นอกจากให้กินอิ่มท้องแล้ว ก็เอาเนื้อให้ซักหน่อยก็แล้วกัน..”

 

เย่เทียนพูดอย่างนุ่มนวล ขณะที่แฮปปี้กับเธออยู่.

 

“ค่ะ, เจ้านาย!”

 

ไดอาน่าตอบด้วยความเคารพ. หัวใจของเธอเต้นแรงมากตอนที่ได้ยินว่าทาสคนอื่นๆก็ได้กินอิ่มท้องด้วย แถมยังได้เนื้ออีกหรอ?

 

บางที เจ้านายของเธออาจจะเป็นนายทาสที่ใจดีที่สุดในโลกก็ได้!

 

ไม่นานนักแองเจล่าก็มีเรี่ยวแรงกลับมาอีกครั้งแล้วรีบลุกขึ้นพร้อมขอโทษเย่เทียนอย่างจริงใจ.

นางกับไดอาน่าจึงขอตัวไปเตรียมอาหารเย็น.

 

พอได้ค่าแสตทมา5แต้มแล้ว เย่เทียนทนรอใช้มันไม่ได้เลย.

 

โฮสต์: เย่ เทียน

 

สถานะ: นายทาสหน้าใหม่

 

Strength (ความแข็งแกร่ง): 92

 

Constitution(สภาพร่างกาย): 92

 

Dexterity(ความคล่องแคล่ว): 92

 

Charisma (ค่าสเน่ห์): 77

 

จำนวนทาส: 38

 

ทาสคุณภาพสูง: 4

 

ทาสนักรบ: 10

 

ค่าแสตทได้เพิ่มขึ้นอีกครั้งมันทำให้ร่างกายของเย่เทียนมีความรู้สึกอบอุ่นเอ้อล้นออกมา. เขาได้แข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมอีกคร้ง.

 

เขายังอัพ2แต้มไปที่ค่า Charm อีกด้วย. เพราะพรุ่งนี้ซีซาร์จะเชิญเขาไปรับชมการต่อสู้ของกลาดิเอเตอร์ที่โคลอสเซียมของแครสซัส. มันต้องมีผู้มีอิทธิพลอยู่เยอะแน่.

 

ดูจากนิสัยของแครสซัสแล้ว เป็นไปได้สูงว่าเขาจะเชิญพวกชนชั้นสูงและคนใหญ่คนโตมาและอาจจะมีงานเดิมพันอีกด้วย.

 

เย่เทียนไม่อยากให้สเน่ห์(charm)อันน้อยนิดของเขา ไปสร้างความรังเกียจให้แก่คนอื่น.

 

Charm: 77 ถึงจะไม่มากแต่ก็อยู่เหนือระดับทั่วไปอยู่.

 

“แครสซัส!”

เย่เทียนบ่นชื่อของแครสซัสเบาๆ เขาไม่เพียงแต่จะเป็นอัจฉริยะเท่านั้นแต่เขายังเป็นนักธุรกิจหน้าใหม่โคตรเก่งอีกด้วย.

นอกจากจะหัวใสแล้ว ยังเจ้าเล่ห์อีกต่างหาก.

 

เพื่อที่จะหาทางร่ำรวยแล้วแครสซัสทำได้ทุกอย่าง ทุกสถานการณ์โดยไม่ปล่อยโอกาสไปแม้แต่น้อย.

 

ในประวัติศาสตร์นั้น แครสซัสเห็นว่าพวกบ้านในโรมนั้นเรียงชิดกันมากๆ แออัดสุดๆ และยังไฟลามง่ายอีกด้วย เขาจึงก่อตั้งกองทหารดับเพลิงขึ้นมาซึ่งมันเป็นเรื่องที่แปลกมากในเวลานั้น. เมื่อบ้านหลังหนึ่งไฟไหม้ ก่อนที่จะเริ่มดับไฟ เขาก็จะคว้าโอกาสที่เจ้าของบ้านที่กำลังกลัวไฟอยู่นั้น ซื้อบ้านหลังอื่นๆที่อยู่ใกล้บ้านที่กำลังไหม้นั้นด้วยราคาถูกๆ. ด้วยเหตุนี้ แครสซัสเลยได้บ้านเรือนมานับพันๆหลัง แล้วปล่อยให้คนอื่นเช่าในราคาสูงๆไป.

 

เรื่องไร้ยางอายที่สุดนั้นคือ เพื่อที่จะยึดบ้านของสตรีพรหมจรรย์ที่วิหารเวสตอลแล้ว เขาคอยตามส่องตามดูนางมากซะจนเขาถูกสงสัยว่าทำเรื่องบัดสีกับสตรีพรหมจรรย์ของเวสตอล.

แครสซัสยังมีเหมืองแร่เงินนับไม่ถ้วน อีกทั้งยังมีจำนวนทาสมากมายและการแบ่งแยกแรงงานทาสที่ชัดเจน.

 

เขายังกล้าลดทิฐิชนชั้นสูงของตัวเอง และสอนหนังสือให้พวกทาสด้วยตัวเองอีกด้วย.

 

วันพรุ่งนี้ บางทีเย่เทียนอาจจะได้เห็นอนาคตผู้นำแห่ง ‘สามยักษ์ใหญ่’ ก็เป็นได้.

 

เขามีความรู้สึกว่าแครสซัสอาจจะกลายเป็นศัตรูคู่อริเรื่องใฝ่หาความมั่งคั่งในโรมก็ได้.

 

ยิ่งไปกว่านั้น หมอนี่มีอายุแค่25ปีเท่านั้นแต่ความคิดเขาเป็นผู้ใหญ่มาก. เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะมีชื่อเสียงหน่อยๆในหมู่ชนชั้นสูงของโรมันแล้วก็ได้ และแน่นอนว่าบางทีอาจจะเป็นชื่อเสียงด้านแย่ๆล่ะนะ.

 

(ท่อนนี้เป็นการเล่นคำในภาษาจีนครับ อาจจะแปลแปลกๆหน่อย)

 

กลางคืนก็ได้มาถึง, ไดอาน่ากับลูกมือทำมื้อเย็นเสร็จแล้ว. สาวๆ4คนเข้ามาป้อนเย่เทียนพร้อมกันตามคำสั่ง.

อาหารของโรมในโบราณนั้นก้าวหน้ามาก อาหารค่ำของเย่เทียนนั้นดูแพง. มีพวกเครื่องเทศและไวน์อยู่หลากหลายไปหมด.

 

แต่ถึงอย่างงั้น ต่อให้อาหารในยุคนี้จะก้าวหน้าแค่ไหน มันก็ยังเทียบไม่ได้กับอาหารในอนาคตในหลายพันปีจากนี้.

 

หนักกว่านั้นคือ พวกเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารในยุคโรมโบราณนี้ทั้งหมดทำจากตะกั่ว. เมื่อเย่เทียนมาที่ยุคนี้ เขารีบเปลี่ยนพวกมันด้วยตัวเองทันที. ต่อให้ร่างกายของเขาแข็งแรงแค่ไหน เขาก็ไม่อยากใช้ชีวิตที่เต็มไปด้วยพิษจากมัน.

 

“บางทีเปิดร้านอาหารน่าจะเป็นทางหาเงินที่ดี!”

 

หลังจากอิ่มท้องพร้อมโอบสาวๆไว้ซ้ายขวาแล้ว เย่เทียนกำลังคิดบางอย่างอยู่ลับๆ.

 

เขาเบื่อที่จะกินพวกอาหารโรมันแล้ว ไม่มีอะไรเลยนอกจาก ต้ม, อบแล้วก็ตุ๋น ไม่มีอะไรน่าสนใจเลย.

 

บางทีหลังจากเขาเปิดร้านอาหารแบบพิเศษในโรมแล้ว เขาอาจจะดึงดูดชนชั้นสูงจำนวนมากและมีชื่อเสียงขึ้นมาก็ได้.

 

แต่ตอนนี้ยังไม่เหมาะเพราะเขามีแค่ไอเดียเท่านั้น เขาไม่มีคนหนุนหลังให้.

 

ด้วยเหตุนี้เย่เทียนจึงอยู่ในสถานะที่กระอั่กกระอ่วม. เขารู้ทางหาเงินได้เยอะแยะ แต่ก็ทำให้เป็นจริงไม่ได้ซักอย่าง.

 

การหาเงินมันเป็นเรื่องสำคัญแน่ๆ. หากไม่มีกำลังทรัพย์เพียงพอ เขาจะฝึกทหารทาสเก่งๆได้ยังไง? หากไม่มีกำลังทรัพย์ดีๆ เขาจะกล้าสู้พวกสภาแล้วยึดครองพวกชนชั้นสูงยังไงเล่า?

 

รับจัดโต๊ะอาหาร, เสื้อผ้า, ชุดชั้นใน, ผ้าอนามัย, น้ำหอม, เครื่องแก้ว, เซรามิค, ทำไวน์ อื่นๆ

เย่เทียนคิดทางหาเงินได้ไม่รู้จบเลย.

 

โชคไม่ดีที่ตอนนี้เขาได้แต่คิดอย่างเดียว.

 

แต่ไม่นานก็คงเป็นจริง!

ทุกๆอย่างกำลังไปได้สวยแต่ตอนนี้เขาต้องจับชายผ้าของออเรเลียไว้ให้มั่นซะก่อน.