Guild Master ตอนที่ 47 ตั้งใจช่วย
ตอนที่ 47
ตั้งใจช่วย
“พวกท่านอยู่ ๆก็ตีกันเอง ข้าต่างหากที่ต้องถามว่าพวกท่านมีอะไรกัน”ชายวัยกลางคนถามออกมาพลางมองไอช่ากับคู่ต่อสู้ที่กำลังลุกขึ้นมายืนด้วยท่าทีงง ๆ
“เรื่องคำขอร้องที่หัวหน้าหมู่บ้านให้มานั่นล่ะครับ พอดีว่าคนที่เราหามาได้มันเกินจำนวนก็เลยต้องหาคนที่เก่งที่สุดครับ”หัวหน้าเรดตอบพลางยิ้มออกมาด้วยท่าทีลำบากใจ ท่าทางพวก NPC เองก็ตกใจกับการประลองของพวกผู้เล่นเหมือนกัน แต่คนรอบ ๆได้แต่มองไม่กล้าเข้ามาถามเท่านั้น
“คนเกินงั้นเหรอ”หัวหน้าหมู่บ้านมองเหล่าผู้เล่นพักหนึ่งเหมือนกำลังนับจำนวน พอนับเสร็จแล้วหัวหน้าหมู่บ้านก็ทำท่าทีเหมือนกำลังคำนวณอะไรบางอย่างอยู่พักใหญ่
“ก็ได้ งั้นข้าเพิ่มจำนวนคนให้ก็แล้วกัน”หัวหน้าหมู่บ้านตอบพลางพยักหน้าช้า ๆเล่นเอาเหล่าสมาชิกเรดต่างมองหน้ากันไปมาด้วยท่าทีอึ้ง ๆ อยู่ ๆเงื่อนไขเควสก็เพิ่มจาก 1 เรด 36 คนเป็น 42 คนเสียอย่างนั้น เล่นเอาแม้แต่กวียังนึกไม่ถึงว่าจะมีเรื่องแบบนี้ด้วย
“หัวหน้าปาร์ตี้ของกลุ่มที่เกินมาทางนี้ข้าจะมอบคำขอให้”หัวหน้าหมู่บ้านพูดพลางมองไปทางกลุ่มของกวีกับอีกกลุ่มที่พึ่งจะประลองกันไป
“ครับ....”กวีตอบพลางเดินเข้าไปรับเควสมาด้วยท่าทีงุนงงไม่ต่างจากคนอื่น ใครจะไปคิดเล่าว่าอยู่ ๆคนให้เควสก็เปลี่ยนเงื่อนไขมันเสียเฉย ๆ
“เท่านี้พวกท่านก็ไม่ต้องตีกันแล้วสินะ อีกไม่กี่วันพวกโจรจะมากันแล้วหวังว่าพวกท่านจะเริ่มวางแผนรับมือกันได้แล้ว”หัวหน้าหมู่บ้านว่าพลางเดินหันหลังกลับเข้าไปในโซนหมู่บ้านเหมือนหมดเรื่องแล้ว ส่วนชาวบ้านคนอื่น ๆพอเห็นสถานการณ์คลี่คลายแล้วก็กลับไปทำเรื่องของตนเองตามปกติ
“แบบนี้....พวกเราก็ไม่ต้องประลองแล้วสินะ”หัวหน้าปาร์ตี้ที่ประลองกับพวกกวีถามพลางมองไปรอบ ๆเหมือนยังไม่หายอึ้ง
“ก็...ใช่ แบบนี้พวกเราก็ทำเควสกันได้ทุกคนแล้ว”หัวหน้าเรดตอบพลางพยักหน้าออกมาช้า ๆ ในเมื่อปัญหาเรื่องจำนวนคนเกินหมดไปแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องตัดสินกันอีก
“แบบนี้พวกเราก็ต้องทำงานร่วมกันแล้ว ฝากตัวด้วยนะครับ”กวีเดินเข้าไปหาหัวหน้าปาร์ตี้อีกฝ่ายก่อนจะยื่นมือไปให้อีกฝ่ายช้า ๆ
“นะ แน่นอนครับ...”แต่ทันทีที่เห็นกวียื่นมือมาหัวหน้าปาร์ตี้ของอีกฝ่ายก็รีบจับมือกวีด้วยท่าทีนอบน้อมทันที ฝีมือของกวีได้เห็นกันชัด ๆแล้ว การร่ายเวทความไวสูงนั่นเหมือนนักเวทอันดับ 1 ของไทยเลย แถมเวทสายฟ้านั่นอีก เป็นเวทมนตร์ที่หายากมากแน่ ๆ ตอนนี้เลเวลพวกเขาสูงกว่าแต่ท่าเลเวลเท่ากันเผลอ ๆพวกเขาจะไม่อยู่ในสายตาของอีกฝ่ายเสียด้วยซ้ำ
“เอาล่ะ งั้นพวกเรามาวางแผนรับมือพวกโจรกันเถอะ”หัวหน้าเรดประกาศก่อนจะเรียกทุกคนมาล้อมวงกันที่ลานกว้างของหมู่บ้าน น่าเสียดายที่หมู่บ้านนี้ไม่มีร้านอาหารหรือที่ให้พวกเขาได้ใช้ประชุมเลย ผลก็เลยออกมาด้วยการนั่งล้อมวงคุยกันที่ลานของหมู่บ้านอย่างกับกำลังเข้าค่ายลูกเสือ
“ก่อนอื่นนี่เป็นข้อมูลคร่าว ๆของพวกโจร ขอให้ทุกคนจำเอาไว้ด้วย”หัวหน้าเรดเปิดหน้าต่างข้อความอันหนึ่งขึ้นมาก่อนจะส่งมันให้ทุกคนในเรดและกวีที่อยู่ปาร์ตี้แยกออกมาปาร์ตี้เดียวเพื่อให้กวีส่งต่อให้คนของตนเอง โดยเนื้อหาของข้อความนั้นระบุวันที่โจรจะมา รวมถึงจำนวนและเลเวลเฉลี่ยของโจร ซึ่งมันค่อนข้างมีประโยชน์มากทีเดียวสำหรับการทำเควสครั้งนี้
“ข้อมูลพวกนี้ได้มาจากไหนเหรอครับ”เจถามออกมาหลังจากอ่านข้อความในหน้าต่างระบบจนหมด เพียงแต่ข่าวพวกนี้จะเป็นข่าวจริงงั้นหรือ
“สอบถามเอาจากคนในหมู่บ้าน พวกเขาเคยโดนโจรปล้นมาแล้วครั้งหนึ่งก็เลยมีข้อมูลอยู่”หัวหน้าเรดตอบก่อนจะเริ่มอธิบายแผนของตนเองต่อ โดยแผนของหัวหน้าเรดก็คือการวางกับดักพวกโจรนั่นเอง ในเกมเอคโค่คนเราสามารถสร้างสิ่งของได้เหมือนในโลกภายนอกเช่นกัน แถมหลังจากสร้างแล้วยังได้สกิลเสริมอย่างสกิลประดิษฐ์มาอีกต่างหาก แต่ของบางชิ้นก็ต้องใช้สกิลบางอย่างเพื่อสร้างขึ้นมาเท่านั้นแต่แค่กับดักง่าย ๆทุกคนสามารถทำได้อยู่แล้ว
“ฟังนะ ทุกคนสามารถไปขอความช่วยเหลือจากคนในหมู่บ้านได้เลย พวกเขายินดีให้ความช่วยเหลืออยู่แล้ว พวกเราจะสร้างกับดักเอาไว้แล้วรอให้พวกโจรเข้ามาติดกับดักแล้วค่อยโจมตี”หัวหน้าเรดอธิบายแผนการทีละขั้นอย่างละเอียด ตั้งแต่ทางเข้าหมู่บ้านที่มีเพียง 3 ทางและการวางกับดักอะไรบ้างในแต่ละทาง แต่ถึงจะวางกับดักเอาไว้แล้วก็ห้ามประมาทเด็ดขาดเพราะโจรพวกนี้เลเวลสูงทีเดียว
หลังจากวางแผนเสร็จแล้ว ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันทำตามหน้าที่ของตัวเองเพื่อให้ทันการมาถึงของพวกโจร โดยเหล่าผู้เล่นสามารถเข้าไปขอความช่วยเหลือจาก NPC ได้อย่างราบรื่น พวกเขายินดีที่จะหาไม้และเครื่องมือมาช่วยทำกับดัก แถมยังเสนอตัวเข้าช่วยต่อสู้อีกต่างหาก ทำให้การเตรียมกับดักและแผนการต่อสู้สำเร็จอย่างรวดเร็วอย่างน่าพึงพอใจ
“.................”เพียงแต่.... ระหว่างเตรียมแผนอยู่นั้น เจกลับรู้สึกแปลก ๆอย่างบอกไม่ถูก ทั้ง ๆที่เควสมันก็ราบรื่นดีทำไมเหมือนมีอะไรบางอย่างมากวนใจไม่เลิก
“มีอะไรงั้นเหรอเจ”กวีที่กำลังทำกับดักทางประตูทางเหนือของหมู่บ้านเห็นเจเอาแต่จ้องเหล่าชาวเมืองจากด้านหลังไม่วางตาก็เลยเดินเข้ามาถามเผื่อจะมีเรื่องอะไรทำให้เจไม่สบายใจ
“มัน.....แปลก ๆนะครับ”เจพูดด้วยท่าทีไม่มั่นใจ เควสนี้มันเหมือนมีอะไรแปลก ๆหลายอย่าง หากไม่ใช่เจคิดมากไปก็คงดีหรอก
“ลองเล่ามาสิ ผมบอกแล้วไงว่าถ้าเจออะไรแปลก ๆก็บอกมาได้เลย”กวีว่าพลางนั่งลงตรงท่อนซุงสำหรับทำกับดักที่อยู่ไม่ห่างจากเจที่ทำหน้าที่เลื่อยไม้นัก
“พวกชาวบ้านเหมือนไม่ได้กลัวพวกโจรเลยครับ พวกเขาดูพร้อมสู้กันมากเลย”เจตอบพลางมองไปทางเหล่าชาวบ้านที่กำลังช่วยทำกับดัก บรรยากาศมันแปลก ๆไม่เหมือนหมู่บ้านที่กำลังจะโดนโจมตีเลยสักนิด
“แล้วมีอะไรอีกไหม”กวีถามพลางยิ้มออกมาช้า ๆ รอยยิ้มเช่นนั้นทำให้เจฉุกใจบางอย่างขึ้นมา จะว่าไปตอนแรกอยู่ ๆกวีก็บอกให้ตนเองคอยหาสิ่งผิดปกติเอาไว้ ไม่งั้นเจคงไม่สังเกตพวกชาวบ้านแล้วเจอเรื่องนี้เข้าหรอก
“เรื่องข้อมูลของพวกโจร มันละเอียดแปลก ๆ แล้วก็ทั้ง ๆที่หมู่บ้านเคยโดนโจมตีมาก่อน บ้านเรือนกลับยังใหม่เอี่ยมเหมือนพึ่งสร้างได้ไม่นานด้วยซ้ำ”เจตอบพลางมองไปรอบ ๆด้วยท่าทีข้องใจ
“สงสัยคนในหมู่บ้านงั้นเหรอ”กวีถามก่อนจะมองไปยังกลุ่มคนในหมู่บ้านเช่นกัน
“ก็...นิดหน่อยครับ”เจตอบพลางทำหน้าลำบากใจออกมา
“จริง ๆแล้วยังมีเรื่องน่าสงสัยหลายอย่างเลย เช่นเงินรางวัลของเควส”กวีเปิดหน้าต่างเควสขึ้นมาก่อนจะชี้ไปที่เงินรางวัลที่ขึ้นอยู่ด้านล่างสุด เงินรางวัลที่มอบให้หลังจบเควสนั้นคือ 100,000 เหรียญ แถมยังมอบให้ทุกคนอีกต่างหาก แถมพอพวกกวีเข้ามาเพิ่มนอกจากจะไม่หักแบ่งเงินรางวัลเพราะจำนวนคนแล้วยังคงเอาไว้เท่าเดิมอีกต่างหาก
“หมู่บ้านเล็ก ๆที่เพิ่งโดนปล้นไปไม่นานจะมีเงินสี่สิบสองล้านเหรียญมาจ้างพวกเราเลยงั้นเหรอ ไหนจะอาวุธในตำนานอะไรนั่นอีก หมู่บ้านน่าจะพึ่งสร้างแท้ ๆแต่กลับมีอาวุธประจำหมู่บ้านเสียด้วย ไม่ว่าจะมองอย่างไรมันก็แปลก”กวีส่ายหน้าช้า ๆด้วยท่าทีเหนื่อยใจ จุดน่าสงสัยของเควสนี้มันเยอะมาก ไม่คิดว่าหัวหน้าเรดจะมองไม่เห็นเลย บางทีอาจจะเป็นเพราะเงินบังตาละมั้ง
“แล้วก็...หมู่บ้านนี้ไม่มีเด็กเลย แถมไม่มีร้านอาหารด้วย”อยู่ ๆไอช่าก็เดินมาจากด้านหลังก่อนจะบอกข้อสงสัยของตนเองออกมา หมู่บ้านแห่งนี้มีแต่คนหนุ่มทั้งนั้น ไม่ใช่แต่เด็กแม้แต่ผู้หญิงยังมีไม่กี่คน แถมชาวบ้านแต่ละคนยังดูแข็งแรงกันอีกต่างหาก และอย่างที่บอกหมู่บ้านนี้ไม่มีร้านอาหาร มีแต่บ้านเพื่ออยู่อาศัยเท่านั้น ซึ่งนั่นมันออกจะแปลกเกินไป ที่นี่ไม่มีไร่น่าสำหรับเพาะปลูก ไม่มีร้านค้า หากไม่ใช่ว่าทุกบ้านล่าสัตว์ป่าหาของบนเขากินกันหมดก็คงอยู่กันยากลำบากกว่านี้แน่ ๆ
“งั้นพวกชาวบ้านก็น่าสงสัยเหรอคะ”มีนถามด้วยท่าทีตกใจ ท่าทางมีนจะไม่ได้สังเกตเท่าไรว่าเควสนี้มันน่าสงสัยขนาดไหน
“ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าโจรเลเวลเท่าไร แล้วทำไมต้องจำกัดเลเวลของพวกเราด้วย สู้ขอความช่วยเหลือจากผู้เล่นเลเวลสูง ๆไม่ดีกว่าเหรอ หรือไม่ก็ควรไปขอความช่วยเหลือจากทหารเมืองทันดร้าหรือไม่ก็เมืองอื่น ๆสิ”เมฆที่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบตอบพลางจ้องมองไปทางเหล่าชาวบ้านเช่นกัน พวกนั้นดูตั้งใจสังเกตกับดักแปลก ๆ แถมยังมีการจดบันทึกเอาไว้อีก
“หรือว่าชาวบ้านจะร่วมมือกับพวกโ.......”เจกำลังพูดข้อสรุปที่ได้รับออกมาก็โดนกวีเอามืออุดปากเอาไว้เสียก่อน
“มีโอกาสเป็นไปได้มาก โดยเฉพาะการปรับเปลี่ยนข้อมูลเควสเอาเองนี่ค่อนข้างน่าสงสัยทีเดียว”กวีตอบพลางนึกถึงตอนที่หัวหน้าหมู่บ้านอยู่ ๆก็เปลี่ยนเงื่อนไขเควสเอาเสียดื้อ ๆ ตอนนั้นหัวหน้าหมู่บ้านมองไล่ผู้เล่นแต่ละคนก่อนจะคำนวณอะไรบางอย่างอยู่ในใจ กลัวว่าจะเป็นการคำนวณว่าพวกโจรจะสามารถรับมือกับคนที่เพิ่มมาได้หรือไม่ แต่เพราะพวกกวียังเลเวล 20 กว่า ๆเท่านั้นหัวหน้าหมู่บ้านอาจจะคิดว่าไม่เป็นไรก็ได้
“แล้วจะทำยังไงล่ะครับ แบบนี้ทำเควสไปก็ไม่ได้รางวัลเลยไม่ใช่เหรอ”เจถามพลางทำหน้าผิดหวังออกมาในเมื่อชาวบ้านเองก็เป็นโจรเหมือนกันก็หมายความว่ารางวัลนั้นเป็นเพียงเรื่องหลอกลวงเท่านั้น แบบนี้ต่อให้ฝืนจนทำสำเร็จก็คงไม่ได้รางวัลอะไรนี่นา
“ก็ไม่เชิงหรอก พวกโจรทำงานกันเป็นทีมแบบนี้ต้องปล้นกันมาเยอะแน่ ๆ บางทีพวกนั้นอาจจะมีสมบัติที่เคยปล้นมาไม่น้อย แถมดูเหมือนในเมืองการ์กันที่อยู่ทางตะวันออกของหมู่บ้านก็มีการให้รางวัลนำจับพวกโจรด้วยเหมือนกัน”กวีตอบด้วยท่าทีจริงจังไม่น้อย แม้รางวัลจะไม่มากเท่ารางวัลเควสที่หัวหน้าหมู่บ้านรับปาก แต่การจับพวกโจรไปขึ้นเงินนำจับก็ได้เงินแน่ ๆ
“แต่....แค่พวกเราคงทำอะไรไม่ได้หรอก”เจว่าพลางมองไปทางเหล่าชาวเมืองที่กำลังช่วยกันติดตั้งกับดัก แบบนี้ข้อมูลกับดักคงไปอยู่กับพวกโจรหมดแล้ว ต่อให้พวกตนเองรู้ทันแต่คนปาร์ตี้เดียวก็คงเคลื่อนไหวอะไรมากไม่ได้
“ไม่ยาก ก็ชักชวนคนพวกนั้นมาช่วยสิ”กวีตอบพลางมองไปทางหัวหน้าเรด ความแปลกประหลาดของเควสมีหลายจุด ต้องมีบางคนที่สงสัยอยู่บ้างแน่ ๆ ขอเพียงอธิบายให้คนอื่น ๆเข้าใจในเวลาที่เหลือก่อนพวกโจรเข้ามาคงทำอะไรได้บ้าง
