บทที่ 305-306 : เครือญาติที่เหมือนฝัน
จริงๆแล้ว หลินว่านว่านก็เคยเห็นคนไร้ยางอายมาก่อน แต่เธอก็ไม่เคยเห็นคนหน้าด้านแบบนี้มาก่อน เธอหยิบกระเป๋าและเปลี่ยนเป็นรองเท้าส้นเตี้ย “ฉันทำข้าวผัดทะเลให้เธอจานหนึ่งนะ หม้อฉนวนยังอุ่นๆอยู่ อย่างลืมกินมันล่ะ” “โอเค บายยย” หลินว่านว่านออกไปและมุ่งหน้าไปที่เมืองอัญมณี เธอเดินเข้าไปใกล้เคาน์เตอร์ที่ขาย...