บทที่ 191

สายลมถูกพัดพาสัมผัสกาย ความหนาวเย็นเสียบแทงเข้ากระดูก ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วทั้งบริเวณหาได้มีผู้ใดเอ่ยวาจาแม้แต่ครึ่งคำ แม้กระทั่งผู้อาวุโสหลายคนก้มหน้าครุ่นคิดอยู่นานหลายเค่อ หยางเวยยกยิ้มก้าวเดินเข้าหาชายหนุ่มสองคน ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นมาแต่ไกล หลายคนหันไปมองตามเสียงพบชายชราผู้หนึ่งสวมชุดสีเทาพุ่งทะยานเข้ามาอย่างรวดเร็ว หลายคนเสียงเอ่ยวาจาออกมา ทำให้หยางเวยและเสี่ยวจูระวังตัวมากกว่าเดิม ทันทีที่ชายชรามาถึงก็แผ่แรงกดดันระดับสีดำขั้นกลางออกมา วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีเขียวปรากฏออกมาที่พื้นเพื่อสลายแรงกดดัน หยางเวยยืนกอดอกเผชิญหน้ากับชายชราที่ทุกคนเรียกขานว่า ผู้อาวุโสจูเซียะฟง

ทางด้านเนี่ยฟงพุ่งทะยานออกจากเมืองขึ้นเขาอย่างรวดเร็ว ไม่ลืมที่จะแผ่ลมปราณตรวจสอบว่าคนติดตามได้ติดตามมาอยู่หรือไม่ เนี่ยฟงชะลอฝีเท้าเป็นระยะ ๆ เมื่อผู้ติดตามเร่งฝีเท้ามาใกล้เสียงสะบัดมือขวาดังแว่ว กระบี่หนึ่งเล่มถูกซัดออกไป เคร้ง พัดเหล็กในมือของผู้ติดตามถูกใช้ป้องกันกระบี่ที่ถูกซัดออกมา เนี่ยฟงแสยะยิ้มพุ่งทะยานออกไปต่อ เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอยู่สามครั้งในที่สุดผู้ติดตามก็คำรามออกมาเสียงดังลั่น เมื่อเข้ามาใกล้ก็รับซัดพัดเหล็กในมือ ดาบสีดำถูกกำชับไว้ในมือแน่น ปราณสีแดงพุ่งออกมาจากคมของพัดเหล็กเฉือนต้นไม้โดยรอบหักโค่น เคร้ง ดาบสีดำถูกฟาดฟันต้านรับ พัดเหล็กกระเด็นร่วงลงพื้น เนี่ยฟงรีบฟาดฟันดาบสีดำในมือ

ปราณดาบสีฟ้าพุ่งเข้าทำลายพัดเหล็กที่ตกพื้น เปรี้ยง ผู้ติดตามร้องคำรามอีกครั้ง สะบัดมือขวาถือดาบในมือพุ่งเข้าปะทะ เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง พลังปราณจากการเข้าปะทะพัดพาหิมะที่ร่วงลงพื้นฟุ้งกระจาย ยิ่งปะทะยิ่งรุนแรง ปราณดาบสีฟ้าและแดงปลิวว่อน เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ไม่ถึงหนึ่งเค่อเสียงเหนื่อยหอบดังแว่วออกมา เนี่ยฟงแสยะยิ้มเพิ่มพลังลมปราณอีกสองส่วน ตวัดดาบจากล่างขึ้นบน เคร้ง ใบดาบหักกระเด็น เสียงสบถดังลั่น

“บัดซบไอ้ลูกหมา”

เนี่ยฟงหาได้ติดตามเก็บดาบสีดำในมือสะบัดมือขวาออกไป กระบี่สองเล่มพุ่งเข้าหา เคร้ง เคร้ง ผู้ติดตามทำได้เพียงใช้ดาบหักในมือเข้าต้านรับ เนี่ยฟงยังคงสะบัดมือขวาไปมาบังคับกระบี่สองเล่มเข้าโจมตี ผ่านไปสิบลมหายใจก็ซัดกระบี่ออกไปอีกหนึ่งเล่ม ค่อยๆเพิ่มจำนวนไปเรื่อย ๆ เสื้อผ้าสวมใส่ถูกคมกระบี่กรีดฉีกขาด เห็นเลือดสีแดงไหลซึมออกมาจากบาดแผล ผู้ติดตามถีบเท้าคิดหนีระเบิดพลังปราณระดับสีดำขั้นต้นพร้อมกับฟาดฟันดาบหักในมือ เนี่ยฟงสะบัดมือขวาบังคับกระบี่ทั้งหมดแยกออกเป็นสองทางหลบปราณดาบสีแดง เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาต้านรับ เปรี้ยง เกราะสายฟ้าอีกอันปรากฏขึ้นที่ด้านหลัง เถาวัลย์สีฟ้าพุ่งออกมารัดตัว

กระบี่หลายสิบเล่มถูกเรียกเก็บไว้ในแหวน มือขวาถือขวดยาสีขาวไว้ในมือ เนี่ยฟงเดินก้าวเข้าหาอย่างช้าๆ

“หากเดาไม่ผิดท่านคงมีนามว่า เหรินซงหยางใช่หรือไม่”

“เหอะ ใช่แล้วอย่างไร ไม่ใช่แล้วอย่างไร ปล่อยข้าซะไอ้ลูกหมา”

“หากจะปล่อยท่านไปนั้นไม่อยากขอเพียงท่านตอบคำถามข้ามาก่อน”

“กล่าววาจาไร้สาระอันใด เจ้าคิดว่าข้าจะกล่าวสิ่งใดให้เจ้ารับรู้รึ”

“จะกล่าวสิ่งใดหรือไม่ อีกไม่นานท่านก็จะรับรู้เอง”

เนี่ยฟงยกยิ้มเทเม็ดยาออกมาหนึ่งเม็ดถือเอาไว้ที่มือซ้าย สะบัดมือขวาเก็บขวดยา ต่อบหมัดขวาเข้าที่หน้าท้อง เปรี้ยง ทันทีที่เหรินซงหยางอ้าปากเนี่ยฟงก็รีบยัดเม็ดยาในมือซ้ายทันที เสียงไอดังออกมาไม่นาน เนี่ยฟงก็เอ่ยวาจาสอบสอนเหรินซงหยาง ไม่ถึงหนึ่งเค่อการสอบถามก็เสร็จสิ้น เนี่ยฟงรับรู้สิ่งใดไม่ได้มากเพียงแค่ เหรินซงหยางรับงานสังหารผู้ที่จะสร้างปัญหาให้แก่อำนาจของจูเซียะฟงเท่านั้นเอง ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาสังหารมาแล้วเกือบสิบคน แต่ละคนล้วนแล้วแต่มีอำนาจในเมืองหลวงไม่น้อย วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏออกมาพุ่งเข้าประทับจุดตันเถียน เนี่ยฟงต่อยหมัดขวาเข้าที่ปลายคาง เปรี้ยง พร้อมกับแบกร่างของเหรินซงหยางกลับเข้าเมือง

เนี่ยฟงพุ่งทะยานออกมาไม่ถึงยี่สิบลมหายใจก็ต้องโยนร่างเหรินซงหยางไปทางขวาถีบเท้าซ้ายเบี่ยงตัวหลบหนี เถาวัลย์สีแดงพุ่งเข้าติดตาม เนี่ยฟงหลี่ตามองขึ้นไปบนกิ่งไม้พบเห็นชายชราผู้หนึ่งผมสีดอกเลาสะบัดมือไปมาบังคับเถาวัลย์สีแดงเข้าโจมตี ถีบเท้าพุ่งทะยานเข้าหาอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เถาวัลย์สีแดงพุ่งเข้ามาจะถึงตัว เกราะสายฟ้าสองอันออกมาต้านรับหนึ่ง เปรี้ยง ส่วนอีกหนึ่งเนี่ยฟงใช้เป็นฐานเหยียบเข้าไป ดาบสีดำปรากฏขึ้นที่มือขวา พร้อมกับฟาดฟันออกไป ปราณดาบสีฟ้าพุ่งเข้าปะทะเกราะสีแดงเสียงดังสนั่น เปรี้ยง

“เหอะ มีฝีมือเหมือนกันไอ้เด็กเวร”

เนี่ยฟงหาได้กล่าวสิ่งใดตอบซัดดาบสีดำในมือออกไป ชายชราด้านหน้าหาได้ตื่นตกใจสะบัดมือขวาสร้างเกราะสีแดงออกมาต้านรับ เนี่ยฟงแสยะยิ้มสะบัดมือขวาบังคับดาบสีดำพุ่งหลบเกราะสีแดงเข้าหา ชายชราขมวดคิ้วถีบเท้าพุ่งลงมาจากกิ่งไม้

“เหอะ ตาแก่เช่นท่านว่องไวไม่น้อย”

ชายชราคิดจะกล่าววาจาตอบเนี่ยฟงแต่ก็ต้องเลิกคิดเสียงก่อน เพราะเถาวัลย์สีฟ้าพุ่งออกมาจากเกราะสายฟ้าที่ใช้เป็นฐานเหยียบ พุ่งเข้ารัดตัวอย่างรวดเร็ว ในจังหวะที่ดาบสีดำพุ่งกลับมาเนี่ยฟงใช้มือขวาเอื้อมคว้าจับ ฟาดฟันดาบในมือ คมดาบวาดผ่านแขนซ้ายจนขาดกระเด็นร่วงลงพื้น เลือดสีแดงพุ่งกระฉูดออกมาพร้อมกับเสียงร้องโหยหวน ยังไม่พอเนี่ยฟงซัดฝ่ามือซ้ายเข้าไปที่หน้าอกอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง เสียงกระดูกแตกหักดังลั่นติดตาม เลือดสีแดงถูกกระอักออกมา ชายชราจ้องมองเนี่ยฟงด้วยความเคียดแค้น

“จ้องมองข้าแบบนั้นก็หาทำอะไรข้าได้”

สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงแสยะยิ้มตวัดดาบในมือกรีดผ่านดวงตาทั้งสองของชายชรา เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นออกมา

“ต่อไปท่านจะได้ไม่ต้องจ้องมองผู้ใดอีก”

เสียงสะบัดมือวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏพุ่งเข้าประทับไปที่จุดตันเถียนของชายชรา หลังจากจัดการเสร็จสิ้น เนี่ยฟงก็แบกคนทั้งสองกลับมายังบ้านพัก เมื่อพ้นกำแพงเมืองเข้ามา เสียงระเบิดดังสนั่นมาจากทางบ้านพัก เนี่ยฟงรีบวางคนทั้งสองลงสะบัดมือขวายัดเม็ดยาคนละเม็ด ใช้ผ้าสีดำคลุมศีรษะเอาไว้เร่งฝีเท้ากลับอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงพบหยางเวยและเสี่ยวจูต้านรับชายชราผู้หนึ่ง เนี่ยฟงโยนร่างคนทั้งสองลงไปกลางจุดปะทะ

“หยุดมือ”

ทันทีที่ทั้งสองฝ่ายหยุดมือ เนี่ยฟงหาได้สนใจว่าชายชราที่หยางเวยและเสี่ยวจูปะทะคือผู้ใด หันมามองรอบด้านยังคงพบเห็นเหล่าผู้อาวุโสและชาวยุทธ์มากมายยืนอยู่

“คนทั้งสองแอบติดตามและคิดสังหารข้า แน่นอนว่าตัวข้ามาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานจึงไม่ทราบว่าเป็นผู้ใด เชิญพวกท่านเอ่ยวาจาสอบปากคำ”

ทันทีที่เนี่ยฟงดึงผ้าคลุมศีรษะออก หลายคนต่างตะโกนชื่อของทั้งสองออกมาทำให้เนี่ยฟงรับรู้ว่าชายชราอีกคนคือผู้อาวุโสกังเปียก หยางเวยและเสี่ยวจูเดินเข้ามาสมทบเนี่ยฟงด้านหลัง

“เนี่ยฟงระวังให้ดี ตาแก่ที่พวกข้าเข้าปะทะเมื่อครู่คือจูเซียะฟง”

ในระหว่างนั้นเองเนี่ยฟงก็สอบสวนคนทั้งสองแน่นอนว่าทุกคำพูดของทั้งสองล้วนชี้เป้าหมายมาที่จูเซียะฟงเป็นคนวางแผนและสั่งการอยู่เบื้องหลัง เสียงพูดคุยจากรอบด้านค่อยๆดังขึ้นมาหลายคนจ้องมองมาที่จูเซียะฟงแรงกดดันระดับสีดำขั้นกลางถูกแผ่ออกมาจากจูเซียะฟงเข้ากดดันทั้งสาม เนี่ยฟงหาได้สนใจกระทืบเท้าเสียงดังลั่นพร้อมกับเอ่ยวาจาออกมาอีกครั้ง

“ข้ามีนามว่าเนี่ยฟงทำอะไรเปิดเผย วันนี้พวกท่านหลายคนพบเห็นว่าเกิดสิ่งใดขึ้นที่นี่ คนทั้งสองแอบติดตามคิดสังหารข้า การสอบสวนคงมีหลายคนไม่เชื่อถือ เช่นนั้นข้าจะทำในสิ่งที่ข้าควรกระทำตั้งแต่แรก”

เนี่ยฟงสะบัดมือขวากำชับดาบสีดำในมือแน่น ก้าวเดินทั้งสอง คมดาบถูกตวัดวาดผ่านลำคอของเหรินซงหยาง ศีรษะหลุดกระเด็น ผู้คนรอบด้านต่างเงียบเสียงลงจ้องมองเนี่ยฟงที่กำลังก้าวเดินเข้าหากังเปียก เนี่ยฟงเองใช้สายตาจับจ้องมองจูเซียะฟงอยู่ตลอดเวลา ดาบสีดำถูกยกขึ้นมาฟาดไปที่ลำคอ เสียงตะโกนดังลั่นออกมาจากจูเซียะฟง

“หยุดมือ”

เนี่ยฟงแสยะยิ้มหาได้สนใจตวัดดาบสีดำในมือ ศีรษะของกังเปียงหลุดกระเด็นร่วงลงพื้น เสียงคำรามร้องดังมาจากจูเซียะฟงพร้อมกับพุ่งทะยานเข้าหาเนี่ยฟงอย่างรวดเร็ว

“ไอ้ลูกหมาเจ้าทำสิ่งใด”

“สังหารคนที่คิดสังหารข้า ข้าทำสิ่งใดผิดไปรึผู้อาวุโสจูเซียะฟง”

เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาต้านรับปราณฝ่ามือสีแดงเสียงดังสนั่น เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เนี่ยฟงแสยะยิ้มตะโกนออกมา

“พวกท่านคงเห็นแล้วว่าเรื่องทั้งหมดเกิดสิ่งใดขึ้น คำกล่าวของทั้งสองเป็นจริงหรือไม่พวกท่านคงเห็นการกระทำของตาแก่แซ่จูแล้ว”