บทที่ 189
ในขณะที่เนี่ยฟงสลายม่านพลัง ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาที่ด้านหลังของเนี่ยฟงต้านรับบางอย่าง เมื่อหันไปมองพบเห็นเป็นเข็มเงินขนวัวขนาดเล็กตกอยู่ที่พื้นจำนวนสามเล่ม
“ท่านลุ่ยกง ท่านทราบหรือไม่ว่าเป็นฝีมือผู้ใด”
“หญิงสาวที่เจ้าพบเมื่อครู่ นางแอบอยู่ทางขวามือใต้ต้นไม้”
เนี่ยฟงแสยะยิ้มก้มลงไปหยิบเข็มเงินขนวัวสามเล่มขึ้นมา หรี่ตามองไปตามทางที่ลุ่ยกงกล่าว เมื่อเห็นว่าฟางจวินซีแอบอยู่ใต้ต้นไม้จริงเก็บเข็มเงินขนวัวไว้สะบัดมือขวาอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็ถีบเท้าพุ่งทะยานออกไปโดยหันไปมองหยางเวย
“หยางเวยฝากที่นี่ด้วย”
“ได้”
ฟางจวินซีแสยะยิ้มเห็นเนี่ยฟงพุ่งทะยานออกไปอีกทาง นางจึงปลีกตัวออกมาจากบริเวณนั้นมุ่งหน้ากลับที่พักของนาง ชั่วน้ำเดือด ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว
“โอ๊ย บัดซบผู้ใดกันลอบกัดข้า”
ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ ฟางจวินซีถูกเข็มเงินขนวัวสามเล่มปักเข้าที่ร่างกาย หัวไหล่ทั้งสองข้างและเท้าขวา เร่งโคจรลมปราณขับเข็มเงินออกจากตัว เสียงตบมือดังแว่วมาจากด้านบน เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองเห็นเป็นเนี่ยฟงยืนกอดอกยกยิ้มอยู่
“เจ้า”
“แปลกใจรึแม่นางฟางจวินซีที่พบเห็นข้า”
“ไม่ ว่าแต่คุณชายเนี่ยฟงมาที่นี่เพราะเหตุใดรึ”
“ข้ามาตามหาเจ้าของเข็มเงินขนวัวที่แอบซัดใส่ข้าเมื่อครู่ และตอนนี้ข้าเจอตัวแล้ว”
ฟาวจวินซีขมวดคิ้วทั้งสองข้างคิดสะบัดมือเรียกอาวุธออกมา แต่ว่าหัวไหล่ทั้งสองข้างได้รับบาดเจ็บจึงคิดหลบหนีแทน เสียงสะบัดมือดังแว่ว กระบี่สองเล่มพุ่งทะยานออกมาหมุนวนรอบตัวฟางจวินซีเอาไว้
“บอกข้ามาเถอะว่าเป็นผู้ใดสั่งการเจ้า และคนพวกนั้นบีบบังคับเจ้าอย่างไร หากเจ้าไม่กล่าวสิ่งใดก็ละทิ้งชีวิตของเจ้าไว้ที่นี่เถอะ”
กระบี่ทั้งสองค่อยๆพุ่งเข้าหาฟางจวินซีอย่างข้าๆ ไม่นานปลายกระบี่ก็มาจ่อที่ลำคอและท้องของนาง เสียงกลืนน้ำลายลงคอดังนางก้มหน้าครุ่นคิดบางอย่าง ทันทีที่นางเงยหน้าขึ้นมาคิดกล่าวบางอย่าง เกราะสายฟ้าสามอันก็ปรากฏออกมาต้านรับบางอย่างที่พุ่งเข้ามาโจมตีฟางจวินซี เนี่ยฟงแสยะยิ้มสะบัดมือขวาออกไป กระบี่สามเล่มก็พุ่งออกมาจากมือ อ้อมไปทางขวา เสียงร้องโหยหวนดังลั่น เนี่ยฟงพุ่งทะยานไปตามเสียงที่ได้ยิน พบชายหนุ่มสามคนสวมชุดสีดำพร้อมผ้าปิดปากสีดำถูกกระบี่จ้วงแทงตกตายไปสองเหลืออีกคนหนึ่งสภาพเป็นตายเท่ากัน ทันทีที่ดึงผ้าปิดปากออกเนี่ยฟงก็ตื่นตกใจเล็กน้อย เพราะชายผู้นั้นคือชิวซุนชางศิษย์สำนักคชสารธรณี เม็ดยารักษาอาการบาดเจ็บถูกป้อนให้อย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงหิ้วชิวซุนซางโยนลงพื้น
เนี่ยฟงสะบัดมือขวาวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏออกมาด้านบนศีรษะของทั้งสอง ไม่นานก็กลายเป็นโดมครอบคนทั้งสองเอาไว้
“แม่นางฟางจวินซีจะบอกข้าได้หรือไม่ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับเจ้ากัน”
“ผู้อาวุโสจูเซียะฟงเป็นคนสั่งการข้า”
“หือ ผู้อาวุโสท่านนี้เป็นใคร”
“เดิมเป็นรองเจ้าสำนักคชสารธรณี ตั้งแต่สำนักพยัคฆ์ขาวก่อตั้งใหม่ท่านก็ย้ายตัวเองมาเป็นที่ปรึกษาอาวุโสของสำนัก รวมไปถึงผู้อาวุโสเหยินสงและผู้อาวุโสกังเปียกแห่งสำนักอินทรีทอง”
“แล้วเหตุใดแม่นางถึงรับทำงานให้กับตาแก่แซ่จูคนนั้น”
“บิดาข้าป่วยหนัก ผู้อาวุโสจูเซียะฟงรับบิดาข้าไปรักษา”
“บัดซบแท้ เช่นนั้นแม่นางพาข้าไปหาบิดาเจ้าเถอะ ข้าเองก็เป็นหมอท่านปู่ข้าเปิดร้านขายเม็ดยาในเมืองหลวง แม่นางไว้ใจข้าได้”
“ขอบคุณคุณชาย”
" ว่าแต่ท่านพอจะทราบหรือไม่ว่าบิดาของแม่นางอยู่ที่ไหน "
" ผู้อาวุโสจูเซียะฟงรับบิดาข้าไปรักษาที่ตึกปรุงยาที่สำนักพยัคฆ์ขาว "
" เช่นนั้นคืนนี้พาข้าไปพบบิดาของแม่นางได้หรือไม่ "
" ได้ "
เนี่ยฟงป้อนเม็ดยาให้แก่ฟางจวินซี สลายโดมหันไปสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าประทับที่จุดตันเถียนของชิวซุนซางปล่อยทิ้งไว้บนพื้นก่อนจากไม่ลืมที่จะปล้นแหวนของทั้งสามกลับมาด้วย
“ท่านไปรักษาตัวที่บ้านพักของข้าเถอะ”
ระหว่างทางฟางจวินซีค่อยๆเดินทางมุ่งหน้าไปที่บ้านพักของเนี่ยฟง ตลอดทางเนี่ยฟงแอบแผ่ลมปราณตรวจสอบผู้ที่สะกดรอยตาม แต่ก็ไม่พบผู้ใด เมื่อฟางจวินซีมาถึง เป็นเสี่ยวจูออกมารับพร้อมกับพาเข้าไปรักษาอาหารบาดเจ็บเพิ่มด้านในบ้าน หยางเวยเดินออกมาหาเนี่ยฟงด้านหน้า
“เกิดสิ่งใดขึ้น”
เนี่ยฟงโหนแหวนสามวงให้แก่หยางเวย
“เห็นทีเราคงต้องลำบากอีกนาน ผู้อยู่เบื้องหลังเป็นถึงระดับที่ปรึกษาผู้อาวุโสสำนักถึงสามคน ช่วงเวลานี้เจ้าระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน ระวังคนของตาแก่จูเซียะฟงให้ดี”
“ข้าหาได้สนใจเรื่องนั้นขอเพียงคนพวกนั้นพกสมบัติติดตัวมาเยอะๆก็เป็นพอ”
“ระหว่างทางข้าพบเห็นมีบ่อนพนันอยู่ เจ้าสนใจหรือไม่”
“ข้ากำลังจะชวนเจ้าไปที่นั่นอยู่พอดี”
“เจ้าไปก่อนเถอะระวังตัวด้วย ข้าจะอยู่วางอักขระศักดิ์สิทธิ์ป้องกันที่นี่ก่อน หากปล่อยให้หญิงสาวสองคนอยู่ที่นี่โดยไม่มีการป้องกัน ข้าไม่อยากให้เกิดปัญหาขึ้นอีก”
หยางเวยพยักหน้าตอบรับ ก้าวเดินออกไปมุ่งหน้าไปยังบ่อนพนัน ส่วนเนี่ยฟงก็จัดการวางอักขระศักดิ์สิทธิ์เอาไว้โดยรอบเขตบ้านพัก ทันทีที่หยางเวยมาถึงบ่อนพนันก็ถูกต้อนรับอย่างดีจากผู้ดูแล เพราะความสามารถที่จัดการองค์ชายสี่และพวกเมื่อไม่นานมานี้กระจายไปทั่วเขตเมืองหลวง ผู้คนเกือบครึ่งไม่ชอบขี้หน้าองค์ชายสี่เท่าไร เพราะการกระทำหลายอย่าง หากไม่เป็นเพราะมีผู้อาวุโสหลายคนหนุนหลังเอาไว้ แต่เพราะการมาของเนี่ยฟงและหยางเวยที่มาถึงก็ทุบตีองค์ชายสี่จนเป็นข่าวโด่งดัง ทำให้ชาวบ้านหลายคนชื่นชมไม่น้อย แน่นอนว่าคนเหล่านั้นรวมไปผูเดูแลบ่อนพนัน
ผ่านไปเกือบสองชั่วยามหยางเวยได้เงินพนันมาไม่น้อยในขณะนั้นเองก็มีเรียกเอ่ยวาจาด้านหลัง
“คุณชายหยางเวย รบกวนติดตามพวกเราออกไปด้วย ผู้อาวุโสจูเซียะฟงต้องการพบ”
แน่นอนว่าหยางเวยได้ยินแต่ทำเป็นไม่สนใจ ไม่ถึงสองลมหายใจก็ได้ยินอีกครั้งแต่ครั้งนี้น้ำเสียงเริ่มที่จะเปลี่ยนเป็นหาได้สุภาพเช่นเคย หยางเวยเกรงว่าจะมีเรื่องเกิดขึ้นที่นี่ หลายคนที่เป็นชาวบ้านอาจได้รับอันตราย จึงลุกขึ้นเดินตามชายหนุ่มสองคนที่ยืนคุมอยู่ด้านหลัง เช่นเดียวกับหยางเวยและเสี่ยวจูเองด้วยเช่นกัน ก็ถูกคนของจูเซียะฟงมาเชิญตัวถึงบ้านพักซึ่งทั้งสองก็ไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด ทั้งสามถูกพาตัวเอามายังห้องโถงใหญ่สำนักพยัคฆ์ขาว เมื่อมาถึงก็พบเห็นชายชราสามคนสวมชุดสำนักสีเทานั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตรงกลาง ด้านขวามือมีผู้อาวุโสยืนอยู่หกคน ส่วนด้านซ้ายมือเป็นศิษย์สำนักจำนวนสิบสองคนยืนอยู่
“คารวะผู้อาวุโสทั้งสาม เหตุที่เรียกพวกข้าทั้งสามมาที่นี่เพราะเหตุใดขอรับ”
“ตอนนี้เจ้าสำนักไม่อยู่ ข้าจะเป็นคนอธิบายเอง ข้ามีนามว่าเหยินสงดูแลในส่วนภารกิจของสำนัก อีกเจ็ดวันข้างหน้าจะมีภารกิจใหญ่สังหารสัตว์อสูรเช่นเดียวกับงานล่าอสูรเมื่อครั้งที่พวกเจ้าอยู่ที่สำนักเดิม พวกเจ้าทั้งสามสนใจเข้าร่วมหรือไม่”
หยางเวยยกยิ้มกล่าววาจาตอบ
“แน่นอนขอรับพวกข้าทั้งสามเข้าร่วมแน่นอน ว่าแต่ภารกิจนี้ มีของรางวัลหรือไม่ขอรับ”
“รางวัลไม่มี มีแต่แก่นพลังปราณที่เจ้าสังหารสัตว์อสูร หรือปล้นชิงสังหารผู้อื่นในงาน”
“ดีเลยขอรับ เช่นนั้นพบกันอีกเจ็ดวันขอรับ”
ทันทีที่หยางเวยกล่าวตอบรับ เนี่ยฟงสังเกตเห็นหลายคนแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ไม่นานทั้งสามก็ขอตัวออกจากห้องโถงกลับมายังบ้านพัก ระหว่างทางเนี่ยฟงไม่ลืมที่จะแผ่ลมปราณตรวจสอบ แต่ก็ไม่พบเจอผู้ใดติดตามมา เมื่อกลับมาถึงบ้านพักก็พบว่าฟางจวินซีได้กลับออกไปแล้วโดยทิ้งจดหมายแจ้งเอาไว้ กลางดึกคืนนั้นเองฟางจวินซีกลับมาอีกครั้ง ได้พาเนี่ยฟงและหยางเวยมุ่งหน้าแอบเข้ามาในสำนักพยัคฆ์ขาวอีกครั้ง โดยครั้งนี้มุ่งหน้าไปที่ตึกปรุงยา พบศิษย์สำนักสามคนกำลังแบกบางอย่างออกมาโดยห่อผ้าสีเทาเอาไว้ ออกมาทางด้านหลังตึกปรุงยา เนี่ยฟงรีบแผ่ลมปราณตรวจสอบ
" หยางเวย หยุดคนทั้งสองเอาไว้ ข้าไม่แน่ใจว่าคนพวกนั้นแบกผู้ใดออกไป ไม่แน่อาจเป็นบิดาของแม่นางฟางจวินซี "
หยางเวยถีบเท้าพุ่งทะยานออกไป ขวางคนทั้งสองเอาไว้ เนี่ยฟงสะบัดมือขวากระบี่สองเล่มพุ่งเสียบแทงขาขวาทั้งสอง หยางเวยรีบพุ่งเข้าไปประคองที่ศิษย์สำนักแบกออกมา ทันทีที่แกะห่อผ้าสีเทาออกฟางจวินซีถึงกับนั่งคุกเข่าตัวสั่นสะท้าน หยางเวยหันไปเอ่ยถามด้วยความสงสัย
" เกิดสิ่งใดขึ้นแม่นางฟางจวินซี หรือว่าเจ้ารู้จักกับชายผู้นี้ "
" ใช่คนผู้นี้คือบิดาข้าเอง "
เนี่ยฟงที่หันไปมองก็รีบพุ่งทะยานเข้ามาตรวจชีพจร ไม่นานก็หันมามองฟางจวินซี
" ใจเย็นๆแม่นางฟางจวินซี บิดาของท่านยังไม่ตกตาย แน่อาการน่าเป็นห่วงไม่น้อย หยางเวยรีบกลับบ้านพักโดยด่วน "
หยางเวยรีบพุ่งทะยานกลับบ้านพักพร้อมกับฟางจวินซี ส่วนเนี่ยฟงสังหารศิษย์สำนักคนหนึ่งส่วนอีกคนใช้สันมือฟาดเข้าที่ท้ายทอยแบกร่างกลับบ้านพักด้วยเช่นกัน
