บทที่ 186

กลางดึกคืนนั้นเองยามโฉ่ว ช่วงเวลาที่ทุกคนหลับนอนท่ามกลางสายลมหนาวพัดผ่านและหิมะโปรยปราย แสงไฟจากตะเกียงไฟสาดส่อง เสียงย้ำเท้าอันแผ่วเบาหลายคู่บนหลังคาบ้าน มุ่งหน้ามายังบ้านพักของเนี่ยฟง ชั่วน้ำเดือดมีชายผู้หนึ่งสวมชุดสีดำพร้อมผ้าปิดหน้าพุ่งทะยานลงมาที่ประตูหน้าบ้านพัก เสียงสะบัดมือดังแว่วกำชับดาบเล่มโตในมือสะท้อนแสงจากตะเกียงไฟ ไม่ถีงสองลมหายใจก็มีชายฉกรรจ์อีกสี่คนสวมชุดสีดำมีผ้าปิดหน้าเช่นกัน ทั้งสี่กำชับดาบในมือแน่น โครม ชายหนุ่มด้านหน้าถีบประตูบ้านพักเสียงดัง ประตูไม้กระเด็นไปด้านหลัง ไม่ถึงครึ่งลมหายใจคนทั้งหมดดวงตาลุกวาวคิดถีบเท้าถอยหลังหลบหนี แต่ทว่าไม่ทันถูกเถาวัลย์สีเขียวมีหนามแหลมคมรัดรอบกาย

ชายฉกรรจ์ทั้งห้ากัดฟันทนหาได้ร้องสิ่งใดออกมาถึงแม้จะเจ็บปวดก็ตาม วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏขึ้นที่ด้านบนหลังคาบ้านพัก ไม่นานก็กลายเป็นโดมขนาดใหญ่สีฟ้าครอบพื้นที่ทั้งหมดรวมไปถึงชายฉกรรจ์ทั้งห้า เลือดสีแดงสาดกระเซ็นไปตามพื้นหิมะจนเป็นสีแดง เสียงย้ำเท้าดังมาจากบ้านพักมุ่งตรงมาทางด้านหน้าพร้อมกับเสียงถอนหายใจดังออกมา

“เหอะ มาถึงยังไม่ทันพ้นหนึ่งคืนก็ถูกต้อนรับเสียแล้ว จะทำอย่างไรกับคนเหล่านี้ดีเนี่ยฟง”

“คงเป็นใครบางคนส่งคนพวกนี้มา สอบสวนก่อนแล้วค่อยสังหารพวกมัน”

ชายฉกรรจ์ทั้งห้ากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก คิดระเบิดพลังปราณหวังหลบหนี แต่เพราะถูกดูดพลังปราณอีกทั้งยังเสียเลือดไปไม่น้อยเช่นกัน หยางเวยเดินออกมาหิ้วคอเสื้อชายผู้หนึ่ง

“แม่นางเสี่ยวจูรบกวนปล่อยชายผู้นี้หน่อยขอรับ”

สิ้นเสียงกล่าวเถาวัลย์สีเขียวที่รัดตัวก็สลายหายไป หยางเวยป้อนยาให้ชายด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่นานการสอบสวนก็เริ่มต้นขึ้นจนได้ทราบว่า คนทั้งห้าเป็นคนขององค์ชายสี่ที่ส่งมาแก้นแค้น เนี่ยฟงแสยะยิ้มหาได้กล่าวสิ่งใด สะบัดมือขวาวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าห้าวงปรากฏที่พื้นใต้เท้าคนทั้งห้าไม่นานก็กลายเป็นแสงหายเข้าไปในตันเถียน คนทั้งห้าระดับพลังลดไปถึงหนึ่งขั้นใหญ่

“เอาเถอะข้าจะไม่สังหารพวกเจ้า แต่พวกเจ้าจงไปแจ้งข่าวต่อหัวหน้าของเจ้าว่าอย่ามายุ่งกับข้าอีก หากมีครั้งแต่ไปข้าจะเป็นคนสังหารมันเอง”

เสียงสะบัดมือดังแว่วอีกครั้งโดมขนาดใหญ่สีฟ้าสลายหายไปพร้อมกับเถาวัลย์สีเขียว หยางเวยเอ่ยวาจาเสียงดัง

“ข้าให้เวลาพวกเจ้าสามลมหายใจ หากยังไม่ไปจากที่นี่อย่าหาว่าข้าไม่เตือนถึงแม้เพื่อข้าจะไม่สังหารพวกเจ้า แต่สำหรับข้ามันต่างกัน”

หยางเวยเอ่ยวาจาสิ้นเสียงสะบัดมือขวากำชับมีดอันแปลกประหลาดในมือแน่น ชายฉกรรจ์ทั้งห้ากัดฟันทนพุ่งทะยานหลบหนี ผ่านไปสามลมหายใจเนี่ยฟงและหยางเวยก็พุ่งทะยานติดตามชายฉกรรจ์ทั้งห้าไปโดยทิ้งระยะห่างพอสมควร เกือบหนึ่งเค่อทั้งห้าก็พุ่งทะยานข้ามกำแพงหินดำบ้านหลังหนึ่ง เสียงเอะอะโวยวายดังลั่นออกมาจากในบ้านหลังนั้นทันทีที่คนทั้งห้าพุ่งทะยานเข้าไป ทั้งสองพุ่งทะยานแอบอยู่บนหลังคาจนแน่ใจว่าคนทั้งห้าถูกพาตัวเข้าไปในบ้านแล้ว เนี่ยฟงแสยะยิ้มสะบัดมือวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าขนาดเล็กห้าวงปรากฏที่พื้นไม่นานก็พุ่งหายเข้าไปในบ้าน ไม่ถึงสิบลมหายใจก็ได้ยินเสียงระเบิดดังออกมาจากในบ้าน ตูม ตูม ตูม ตูม ตูม

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นทั้งสองก็พุ่งทะยานกลับมายังบ้านพัก ทันทีที่กลับมาถึงทั้งสองก็พบจดหมายหนึ่งฉบับวางที่ด้านหน้าประตู หยางเวยรีบคว้าขึ้นมาอ่านถึงกับกำหมัดในมือแน่นยื่นจดหมายให้เนี่ยฟง

“บัดซบ พวกมันวางแผนล่อเสือออกจากถ้ำ เจ้าจะไปตามที่จดหมายฉบับนั้นหรือไม่”

“แน่นอนข้าอยากรู้นักว่าใครเป็นคนวางแผนทั้งหมด องค์ชายสี่บัดซบนั้นคงไม่ฉลาดเท่านี้แน่”

“เจ้าจะให้ข้าไปตามศิษย์พี่จงเหรินป้าหรือไม่”

“ไม่ต้อง ตอนนี้ข้าไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น เรารีบไปตามที่จดหมายแจ้งเถอะ ข้าไม่น่าปล่อยให้แม่นางเสี่ยวจูอยู่ที่นี่คนเดียวเลย”

“หากไปถึงที่นั่น”

“ในจดหมายเพียงแค่ต้องการพบข้า เจ้าหาจังหวะช่วยเหลือแม่นางเสี่ยวจูเถอะ ส่วนที่เหลือข้าจัดการเอง”

“ได้”

ทั้งสองพุ่งทะยานออกไปทางด้านนอกเมือง เมื่อมาถึงกำแพงเมืองขนาดใหญ่ ทั้งสองหาจังหวะที่คนเฝ้ายามเผลอหาจังหวะหลบออกไป เมื่อออกมาถึงก็มุ่งหน้าขึ้นเขาขนาดใหญ่ด้านข้าง เนี่ยฟงยกมือขวาชี้ไปทางด้านข้าง หยางเวยพยักหน้าแยกตัวออกไปทันที เนี่ยฟงพุ่งทะยานขึ้นเขามาได้ไม่นานก็พบศาลาแปดเหลี่ยมหลังหนึ่งมองเห็นหญิงสาวนางหนึ่งนั่งอยู่ด้านใน ด้านบนหลังคาศาลามีชายฉกรรจ์สองคนสวมชุดสีดำพร้อมกับผ้าปิดปาก เนี่ยฟงก้าวเท้าเดินเข้ามาไม่ถึงสามก้าวก็ต้องขมวดคิ้วขึ้น เพราะชายผู้หนึ่งสะบัดมือขวานำธงสามเหลี่ยมออกมา แน่นอนว่าเนี่ยฟงรับรู้แล้วว่าอักขระศักดิ์สิทธิ์ไม่สามารถใช้ได้ แต่ก็หาได้ทำอันใดยกยิ้มเดิมเข้าหาเช่นเดิม

“กล้าดีนี้ที่มาที่นี่คนเดียว”

“เหอะ เพียงแค่ยอดฝีมือระดับสีดำขั้นต้นสองคนข้าหาได้เกรงกลัวไม่ พวกเจ้าคิดดีแล้วเช่นนั้นรึที่มากันเพียงแค่สองคน”

“อวดดีนักไอ้ลูกหมา”

เนี่ยฟงหาได้กล่าวสิ่งใดตอบยกมือซ้ายขึ้นมากวักเรียกชายหนุ่มด้านหน้าทั้งสอง ไม่ถึงสองลมหายใจชายทั้งสองก็พุ่งทะยานลงมาจากหลังคาศาลาแปดเหลี่ยม พร้อมกับกำชับดาบในมือ เช่นเดียวกับเนี่ยฟงที่กำชับดาบสีดำในมือพุ่งเข้าปะทะเช่นกัน เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง ผู้หนึ่งเข้าปะทะด้านหน้า ส่วนอีกผู้หนึ่งวนอ้อมมาโจมตีด้านหลัง เนี่ยฟงใช้ดาบในมือต้านรับอย่างมีสติ เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เนี่ยฟงค่อยๆถอยออกมาจากศาลาแปดเหลี่ยมเพื่อให้หยางเวยเข้าไปช่วยเหลือเสี่ยวจู

ทักษะอาภรณ์สายลมถูกเรียกใช้พร้อมกับทักษะท่าเท้าเหยียบนภา ชายฉกรรจ์ทั้งสองจากเป็นฝ่ายรุกกลายเป็นฝ่ายรับ ดาบสีดำตวัดกวัดแกว่งฟาดฟันทั้งด้านหน้าและด้านหลังเสียงดังลั่น เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เนี่ยฟงหรี่ตามองที่ศาลาแปดเหลี่ยมมองเห็นหยางเวยพาเสี่ยวจูออกไปแล้ว ก็แสยะยิ้มเร่งโคจรลมปราณไปที่ดาบสีดำ ประกายสายฟ้าพุ่งออกมาโจมตีชายฉกรรจ์ทั้งสอง ไม่ถึงสิบลมหายใจทั้งสองก็ถีบเท้าถอยออกมา เนี่ยฟงพุ่งทะยานติดตามชายฉกรรจ์ด้านหน้า ฟาดฟันดาบออกไปด้วยทักษะตัดสายฟ้า ปราณดาบสีฟ้าพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว

เปรี้ยง ปราณดาบสีฟ้าปะทะกับปราณดาบสีแดงเสียงดังสนั่น ฝุ่นควันฟุ้งกระจายจากการปะทะ เนี่ยฟงพุ่งทะยานผ่านฝุ่นควันออกไป ทันทีที่เข้าประชิดตัวเนี่ยฟงถีบเท้าซ้ายเบี่ยงตัวหลบดาบที่ชายฉกรรจ์ด้านหน้าจ้วงแทงเข้ามา ปลายดาบจ้วงแทงผ่านเสื้อจนเป็นรอยขาด ดาบสีดำถูกตวัดขึ้น คมดาบวาดผ่านชายโครงด้านซ้ายขึ้นไปที่หน้าอกด้านขวาเลือดสีแดงพุ่งกระฉูด เสียงร้องโหยหวนดังออกมา เนี่ยฟงถีบเท้าพุ่งทะยานออกไปทางขวา ปราณดาบสีแดงพุ่งเข้าปะทะจากด้านหลัง เปรี้ยง ปะทะกับพื้นดินเป็นรอยดาบลึก เสียงสบถด่าดังลั่นออก

“บัดซบไอ้ลูกหมา”

ทันทีที่เหยียบเท้าลงพื้นเนี่ยฟงหันหลังพุ่งเข้าปะทะชายฉกรรจ์อีกคน เสียงดาบปะทะกันดังลั่น เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เนี่ยฟงเบี่ยงตัวไปด้านข้างเพื่อล่อให้ชายฉกรรจ์ด้านหน้าหันหลังให้กับชายฉกรรจ์ที่ได้รับบาดเจ็บ เมื่อได้ตำแหน่งเนี่ยฟงใช้มือซ้ายจับดาบ สะบัดมือขวาออกไป กระบี่สองเล่มถูกซัดออกไป เคร้ง เคร้ง กระบี่ทั้งสองถูกดาบตวัดเข้าป้องกัน เนี่ยฟงแสยะยิ้มสะบัดมืออีกครั้ง กระบี่สามเล่มถูกซัดออกไป เคร้ง เคร้ง เคร้ง แต่ทว่าครั้งนี้ต่างออกไปมีเสียงร้องโหยหวนดังออกมาจากด้านหลัง

เนี่ยฟงแสยะยิ้ม ชายฉกรรจ์ด้านหน้าหันไปมองด้านหลัง ทันทีที่หันกลับมาทุกอย่างก็ดับมืดลง คมดาบสีดำวาดผ่านลำคอเลือดสีแดงพุ่งกระฉูดออกมาประดุจน้ำพุ ศีรษะกระเด็นหลุดร่วงลงพื้น เลือดสีแดงสาดกระจายไปทั่วพื้นหิมะ มีดสั้นสีดำที่เนี่ยฟงแอบซัดออกมาปักไปที่หน้าอกชายฉกรรจ์อีกคนตกตายอยู่บนพื้น เนี่ยฟงรีบปลดแหวนออกจากมือชายฉกรรจ์ทั้งสอง ไม่ลืมที่จะหยิบเอาธงสามเหลี่ยมติดมือมาด้วยพร้อมกับพุ่งทะยานติดตามหยางเวยไป พุ่งติดตามมาได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงปะทะดังมาจากด้านหน้า ทันทีที่พ้นชายป่าออกมาพบเห็นหยางเวยอุ้มเสี่ยวจูหลบหนีเถาวัลย์สีแดงเนี่ยฟงรีบซัดธงสามเหลี่ยมในมือออกไป เถาวัลย์สีแดงสลายหายไป