ตอนที่ 6 ฉันให้คำขอของคุณเป็นจริง...ถอนหมั้น!
ซูเจ๋อหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง จ้องมองเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าผสมกับความเย้ยหยันของเฉียวเมียนเมียน รอยย่นบนหน้าผากของเขาปรากฏชัดเมื่อคิ้วขมวดแน่น ความรู้สึกผิดฉายออกมาผ่านสายตา แต่กระนั้น เขาก็ยังคงกอดเฉียวอันซินไว้แน่น
“ผมขอโทษนะ เมียนเมียน ผมต้องรับผิดชอบอันซินกับลูกในท้องของเธอ”
“หึ...” เฉียวเมียนเมียนหัวเราะเบา ๆ ราวกับได้ยินเรื่องตลกขบขัน
“คุณต้องรับผิดชอบเธอ? แล้วฉันล่ะ ซูเจ๋อ ฉันเป็นอะไรสำหรับคุณ?”
ซูเจ๋อเม้มริมฝีปากแน่น เขาก้มมองเฉียวอันซินที่ใบหน้าซีดขาวและร่างกายสั่นไหว ก่อนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เฉียวอันซินกอดเขาตอบพร้อมเรียกชื่อเขาเบา ๆ
“พี่อาเจ๋อ...” เสียงของเธอสั่นเครือ
ซูเจ๋อเอื้อมมือไปลูบศีรษะเธอเบา ๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองเฉียวเมียนเมียน ด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า เขาพูดอย่างยากลำบาก
“เมียนเมียน ผมขอโทษ ผมรักอันซิน ผมไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไป และผมก็ไม่อยากหลอกคุณด้วย”
คำพูดของซูเจ๋อทำให้เฉียวเมียนเมียนรู้สึกชาไปทั้งร่าง ความผิดหวังเข้ามาโหมกระหน่ำในหัวใจของเธอ
เธอนึกถึงช่วงเวลาที่เขาเคยบอกว่าจะอยู่เคียงข้างเธอไปตลอดชีวิต ว่าจะไม่มีวันทำให้เธอผิดหวัง เขายังบอกอีกว่าชีวิตนี้เขาจะรักเธอเพียงคนเดียว
แล้วตอนนี้? เขากลับมาบอกว่าเขารักเฉียวอันซิน
เฉียวเมียนเมียนยิ้มเยาะ ก่อนจะหันไปเห็นรอยยิ้มแห่งชัยชนะของเฉียวอันซินที่ส่งผ่านทางแววตา แม้ริมฝีปากของเธอจะไม่ได้พูดอะไร แต่ความหมายชัดเจน “พี่คะ ครั้งนี้ ฉันชนะอีกแล้ว”
เฉียวเมียนเมียนมองดูทั้งคู่กอดกัน ความเศร้าที่เคยครอบงำใจเธอเริ่มจางหายไปทีละน้อย เธอหันกลับมามองซูเจ๋ออย่างเยือกเย็น
“ซูเจ๋อ... ก็ได้”
เธอมองใบหน้าที่คุ้นเคยอย่างไร้อารมณ์และพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น
“เราจะยกเลิกงานหมั้นตามที่คุณต้องการ”
...
“ซูเจ๋อ ตั้งแต่นี้ไปเราแยกทางกัน ถ้าเราบังเอิญเจอกันอีก ก็ให้ถือว่าพวกเราเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน”
เมื่อพูดจบ เฉียวเมียนเมียนหันหลังเดินออกไปโดยไม่มีการลังเล รอยร้าวในหัวใจเธอหายไปพร้อมกับทุกย่างก้าวที่เดินห่างออกจากพวกเขา
ซูเจ๋อยืนนิ่ง มองตามหลังเธอด้วยความตกใจ เขาตื่นตระหนกและรีบผละออกจากอ้อมกอดของเฉียวอันซินเพื่อจะไล่ตามเธอ
“เมียนเมียน...”
“พี่อาเจ๋อ!” เสียงร้องครวญครางจากด้านหลังทำให้เขาชะงัก
“ฉันปวดท้อง!”
ใบหน้าของซูเจ๋อเปลี่ยนสีทันที เขาหันกลับมาคว้าเฉียวอันซินที่กุมท้องไว้ด้วยความเจ็บปวด
“อันซิน เป็นอะไรไป?”
เฉียวอันซินขมวดคิ้ว กุมท้องของตัวเอง “อยู่ ๆ ก็ปวดท้องมาก พี่อาเจ๋อ ฉันกลัวจะเกิดอะไรไม่ดีกับลูกของเรา”
เมื่อเธอเอ่ยถึงลูกในท้อง ซูเจ๋อจึงลืมความตั้งใจที่จะตามเฉียวเมียนเมียนไป เขาหันมาดูแลเฉียวอันซินด้วยความตึงเครียด
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวลไปนะ ลูกของเราจะแข็งแรง ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”
...
เฉียวเมียนเมียนเดินมาถึงประตูใหญ่ของโรงแรมแล้ว เธอไม่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายที่ด้านหลังอีกต่อไป หญิงสาวหยุดพักหายใจครู่หนึ่ง ก่อนจะผลักประตูและก้าวเดินออกไปอย่างสงบนิ่ง
