ภาค4บทที่38 นั่นอาจารย์ไม่ใช่เหรอน่ะ?
ภาค4บทที่38 นั่นอาจารย์ไม่ใช่เหรอน่ะ?
อันที่จริงแล้ว ผมอยากจะให้ลูกๆฝึกกับนักดาบหลายๆคนในเมืองแห่งดาบ แต่ว่าเหมือนว่าจะต้องใช้เวลาซักพักกว่าจะฟื้นฟูเมืองได้ เพราะงั้นผมเลยตัดสินใจมุ่งหน้าไปยังจุดหมายต่อไป
“เห็นตรงนั้นมั้ย นั่นแหละเมืองแห่งเวทมนตร์ล่ะ”
“สุดยอดดด!!! อยู่กลางทะเลสาบเลยด้วย! สุดยอดไปเลยใช่มั้ย อาร์ค!”
“อืม ใช่”
เรือบกวิ่งมาถึงเมืองแห่งเวทมนตร์ที่ผมเคยมาอยู่เมื่อตอนอายุประมาณสิบแปดสิบเก้า
“ที่นี่มีสถาบันสอนเวทมนตร์อยู่หกที่”
“หกเหรอคะ?”
“ใช่แล้วล่ะ พ่อเคยเรียนเวทแดง เวทฟ้า เวทเหลือง เวทเขียว เวทดำ แล้วก็เวทขาวที่นี่ล่ะนะ”
“เอ๋? ทำไมถึงไม่รวมกันไปเลยล่ะคะ? ถ้าแบบนั้นจะได้เรียนพร้อมๆกันได้หมดเลยไง!”
“...เรย์ล่า ถึงแม่จะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเวทมนตร์มาก แต่ว่าอย่าไปพูดแบบนี้กับคนที่เมืองนี้จะดีกว่านะ”
“ทำไมเหรอคะหม่าม๊า?”
ในขณะที่พวกเรากำลังคุยกันอยู่ พวกเราก็ผ่านประตูเมืองไปพอดี
“เรือนั่นมันอะไรน่ะ?”
“วิ่งบนบกได้ด้วย? อุปกรณ์เวทมนตร์เหรอ?”
คนที่นี่ต่างเห็นว่ามันเป็นของแปลก แต่ว่าก็ไม่ได้ประหลาดใจอะไรมากนักเนื่องจากที่นี่เป็นเมืองแห่งเวทมนตร์
อุปกรณ์เวทมนตร์แบบนี้ก็มีขายอยู่ทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นการใช้งานแบบไหนก็ตาม
“กำลังกังวลอยู่เลยเพราะว่าที่เมืองแห่งดาบมอนสเตอร์มันบุกเข้ามายึดไปแล้ว แต่เหมือนว่าเมืองแห่งเวทมนตร์จะยังโอเคดีอยู่”
จากที่ได้ยินมาระหว่างทาง กองทัพจอมมารเข้ามาโจมตีที่นี่ ผมเลยคิดว่ามันอาจจะกลายเป็นเหมือนเมืองแห่งดาบไป
ผมไม่รู้ว่ามันเป็นแค่ข่าวลวงหรือว่าพวกเขาจัดการไล่มันไปได้ แต่มันทำให้ผมกังวลไปอย่างไร้ประโยชน์จริงๆ
“ก็นะ ดีที่พวกเขาจัดการกับปีศาจได้ล่ะนะ”
“....อย่าพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายสิ”
ในขณะที่เรย์นะหรี่ตามองผม พวกเราก็มาถึงสถาบันเวทแดงเป็นที่แรก
“พวกเราเข้าโรงเรียนได้ตามใจด้วยเหรอ?”
“ไม่รู้สิ”
“ที่ไม่รู้นี่คือ....”
“ก็ยังเรียนไม่จบเลยนะอันที่จริง แต่ก็นะ~คงจะได้แหละ”
“คงจะได้จากนายนี่มันไม่น่าไว้วางใจซะจริง”
“ถ้างั้นไปหาผอ.เพื่อขออนุญาติกันเถอะ”
ผมรู้จักกับผอ.ของที่นี่ ยกเว้นแต่ว่าจะเปลี่ยนคน
เพราะงั้น ถ้าหากว่าได้คุยซักนิดคงจะไม่มีปัญหาอะไร
“ถ้าหากว่าจำไม่ผิด อาคารนั่นเป็นอาคารที่ห้องผอ.อยู่ล่ะนะ”
และผมก็เข้าไปที่สำนักงานของผู้อำนวยการ แต่ว่าผมก็ถูกยามหยุดไว้
“ผมอยากจะคุยกับผอ.น่ะ”
“ได้ทำเรื่องขอเอาไว้รึเปล่าครับ?”
“ไม่ ไม่มี”
“ผอ.ค่อนข้างจะยุ่ง โปรดทำเรื่องขอเข้าพบด้วยครับ”
“แล้วจะไปขอยังไง?”
“ไปที่สำนักงานทางนั้นครับ”
ผมจึงไปที่สำนักงาน
“คุณเป็นสมาชิกของโรงเรียนรึเปล่าคะ?”
“ตอนนี้ไม่แล้ว”
“งั้นก็จบไปแล้ว?”
“ไม่ ผมยังไม่จบ ผมอยู่ที่นี่แค่พักนึงน่ะ”
“หรือก็คือ คุณออกจากสถาบันไปสินะ...ถ้าอย่างนั้น ฉันว่าคงจะยากหน่อยน่ะค่ะ ผอ.ค่อนข้างจะยุ่งอยู่ตลอดอยู่แล้ว ถ้าจะให้มาพบกับคนแปลกหน้าเฉยๆเลยก็ ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเขาอยากจะรึเปล่าน่ะค่ะ”
“ถึงผมจะรู้จักกับเขาน่ะนะ”
“ไม่ใช่ว่ารู้จักอยู่แค่ฝ่ายเดียวเหรอคะ?”
“ไม่หรอก ผมคุยกับเขาอยู่หลายครั้ง เขาคงจะจำได้แหละ”
“...ขอเสียมารยาทหน่อยนะคะ แต่ว่าคุณอาชีพอะไรเหรอคะ?”
“ไร้อาชีพน่ะ”
“โปรดออกไปเดี๋ยวนี้ด้วยค่ะ ไม่ใช่ว่าห้ามคนภายนอกเข้ามานอกจากจะมีธุระจำเป็นจริงๆงั้นเหรอคะ?”
“เพื่อที่จะขออนุญาตินี่ไง”
“ฉันตอบไปแล้วนี่คะ ว่าไม่ได้”
เมื่อได้ยินดังนั้น ผมก็ไม่มีคำพูดใดๆ
“...อย่างที่ฉันคิดไว้เลย”
“หม่าม๊า เรย์ล่าหิวแล้วอ่ะ!”
“อดทนไว้หน่อยนะ”
และแล้ว ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งออกมา
“เกิดอะไรขึ้น? มีปัญหาอะไรกันเหรอ?”
“อ่า อาจารย์ไคท์ คือว่า เขาอยากจะพบกับท่านผู้อำนวยการน่ะค่ะ แต่ว่าเขาดูน่าสงสั---”
“เอ๋? อาจารย์!? อาจารย์ไม่ใช่เหรอน่ะ!”
จู่ๆชายหนุ่มคนนั้นก็มองมาทางผมและร้องออกมา
“...ใครน่ะ? ฉันจำไม่ได้นะว่ารับลูกศิษย์ด้วย”
“เดี๋ยวสิ! นี่ผมไง! ไคท์น่ะ! ลืมไปแล้วเหรอ?”
ชายหนุ่มชี้ไปที่หน้าของตัวเองและพูดย้ำ แต่ว่าผมจำเขาไม่ได้เลยซักนิด
ไม่สิ เดี๋ยวก่อนนะ...?
ไคท์...ไคท์... รู้สึกเหมือนจะจำได้ลางๆ....
“อ๊ะ! หนึ่งในเด็กสามคนนั้นรึเปล่า”
ในกลุ่มเด็กสามคนที่ผมเจอระหว่างมาที่เมืองแห่งเวทมนตร์และมาสอบด้วยกันเมื่อก่อน มีเด็กผู้ชายที่ดูซนๆอยู่คนนึง
แต่ว่า ในตอนนี้เขาให้ความรู้สึกต่างจากตอนนั้นมากๆ และกลายมาเป็นชายหนุ่มที่มีความสุขุมแทน
ผมเลยจำไม่ได้เลย
และพนักงานคนนั้นถามไคท์แบบหวั่นๆ
“เอ่อ อาจารย์ไคท์คะ...หรือว่าอาจารย์จะรู้จักกับคนๆนี้เหรอคะ...?”
“เอ๋~ ใช่แล้ว คนนี้คือคุณอาเรล อาจารย์ของผมล่ะนะ”
“จำไม่เห็นได้เลยว่าไปเป็นอาจารย์ให้นายตั้งแต่ตอนไหน....”
“สำหรับผม คุณเป็นอาจารย์จากก้นบึ้งของจิตใจเลยล่ะ!”
ไม่รู้ทำไม เขาถึงโตมาแล้วนับถือผมขนาดนี้กัน
“ผมใช้เวลาเป็นสิบปีเพื่อที่จะเรียนรู้เวทมนตร์อย่างเอาเป็นเอาตาย ผมจะได้เข้าใจในความสุดยอดของอาจารย์ให้มากกว่านี้ยังไงล่ะครับ”
“เหรอ? แล้วเมื่อกี้ นายถูกเรียกว่าอาจารย์อย่างนั้นเหรอ?”
“ฮะๆ น่าอายนิดหน่อยแฮะ แต่ว่าผมก็ขึ้นมาเป็นศาสตราจารย์ที่สถาบันนี้ แน่นอนว่า ยังเทียบไม่เท่าเสี้ยวนึงของอาจารย์หรอกครับ...”
ไคท์เกาหัวถ่อมตน
“อาจารย์ไคท์คนนั้น ที่เป็นศาสตราจารย์ตั้งแต่อายุ20 ยังเทียบไม่เท่าเขาเลยเหรอน่ะ....”
พนักงานคนนั้นมองมาทางผมราวกับไม่อยากจะเชื่อ
ก็นะ มันก็จริง
ถึงจะถามไคท์ยังไง มันก็เหมือนเดิม
“เอ๋~? เด็กๆพวกนั้นอยากจะมาชมโรงเรียนนี้ด้วยเหรอ? โอ๋ หรือว่าเด็กพวกนั้นจะเป็น.. ลูกของอาจารย์เหรอ! แล้วนี่ก็ภรรยาของอาจารย์? เป็นคนสวยมากเลยนะครับ! โอ๊ะ แน่นอน ไม่มีปัญหาหรอกครับผม! อาจารย์นะจะเมื่อไหร่ก็มาได้อยู่แล้ว! แล้วก็โปรดอย่าลืมไปพบกับผอ.ด้วยนะครับ!”
