บทที่ 19 คำเชิญ(อ่านฟรี 17-11-2020)
ไม่ไกลจากมุมตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองบันตามีถนนสายเล็ก ๆ ที่ทอดเข้าไปในป่าเขียวชอุ่ม ประมาณสองกิโลเมตรในเส้นทางนั้นมีคฤหาสน์แห่งหนึ่งครอบครองที่ดินผืนใหญ่
คฤหาสน์แห่งนี้ก็เขียวขจีไปด้วยต้นไม้และดอกไม้ ภายในคฤหาสน์มีห้องเพียงสิบห้อง แต่ก็ดูไม่รกเลย พวกมันได้รับการออกแบบอย่างประณีตทั้งหมด
มีเสียงนกร้องเป็นระยะ ๆ ทำให้คฤหาสน์หลังนี้ดูสงบและร่มรื่นมากยิ่งขึ้น
มีภูเขาเล็ก ๆ อยู่ทางตะวันตกของคฤหาสน์โดยมีน้ำพุใสจากภูเขาไหลออกจากภูเขา มีหมอกเย็น ๆ เต็มคฤหาสน์ขณะเดียวกันก็มีสระว่ายน้ำอยู่ที่เชิงเขา
น้ำใสขณะที่ไหลลงมาตามธรรมชาติทำให้เกิดหมอกเย็นมากขึ้นตามธรรมชาติ
มีกระท่อมไม้เล็ก ๆ ข้างสระและในตอนนี้วิสเคานท์เลสลี่กำลังมองไปที่ศาลาท่ามกลางฤดูใบไม้ผลิ เขาถอดรองเท้าและจุ่มลงในสระ รู้สึกถึงความรู้สึกเย็นที่มาจากน้ำพุเขาปล่อยเสียงครวญครางอย่างสบาย ๆ เป็นครั้งคราว
นอกจากนี้ยังมีพัดลมเวทมนตร์ที่คอยหมุนอยู่ข้างๆเขา
ด้วยลมเย็นของพัดลมเวทมนตร์ทำให้เส้นผมของเขาปลิวใสว
หลังจากหลับต่เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศซักพักวิสเคานท์เลสลี่ก็ส่ายหัว “สิ่งนี้เทียบกับรูปแบบเวทย์น้ำแข็งไม่ได้เลย”
พ่อบ้านบรูไนที่ยืนอยู่ด้านข้างตลอดเวลาโค้งคำนับและตอบว่า“ใช่ท่านวิสเคานท์ ไม่มีตระกูลขุนนางสักคนเดียวที่ซื้อพัดลมเวทมนตร์ในเมืองบันต้าทุกคนรู้สึกว่านี่เป็นของสำหรับสามัญชน ฉันขอแนะนำให้ท่านอย่าใช้มันต่อไปมิฉะนั้นข่าวลือจะแพร่กระจาย”
“โอ้? เจ้างี่เง่าพวกนั้นคิดแบบนั้นเหรอ”วิสเคานท์เลสลี่มองไปที่พ่อบ้านบรูไนด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้าของเขา
เมื่อเห็นรอยยิ้มเฉื่อยชาของวิสเคานท์เลสลพ่อบ้านบรูไนถอนหายใจลึก ๆ
ท่านลอร์ดวิสเคานท์เพิ่งมีอายุแค่สามสิบปีซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของชีวิต ด้วยเสน่ห์และมารยาทที่ดีทำให้มีสตรีสูงศักดิ์หลายคนในเมืองบันต้าเข้าหาเขา แต่จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่แต่งงาน เรื่องนี้มันทำให้ผู้อาวุโสที่อันวิลมาร์รู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก
“หมายความว่าอย่างไรกันท่านวิสเคานท์” แน่นอนว่าพ่อบ้านบรูไนจะไม่เปิดเผยในสิ่งที่เขากำลังคิดและแทนที่จะตอบสนองตรงเวลา
"อะไร? นายไม่เข้าใจเหรอ?“ วิสเคานท์เลสลี่ชี้ไปที่พัดลมเวทมนตร์” แม้ว่าผลลัพของสิ่งนี้จะเปรียบเทียบกับรูปแบบเวทย์น้ำแข็งไม่ได้ แต่นายก็ต้องไม่ลืมว่าค่าใช้จ่ายของสิ่งนี้นั้นต่ำกว่ารูปแบบเวทย์น้ำแข็งมาก ครอบครัวปกติในเมืองบันตาไม่สามารถติดตั้งรูปแบบเวทน้ำแข็งได้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะซื้อพัดลมเวทมนตร์นี้ไม่ได้ พวกเขาสามารถรับลมเย็น ๆ ได้ด้วยเงินเพียงสองเหรียญทอง สิ่งนี้มันไม่ได้เกินกำลังพวกเขานัก”
พ่อบ้านบรูไนพยักหน้าเล็กน้อย“นั่นเป็นเรื่องจริง ในช่วงเวลานี้ในเมืองบันต้าพัดลมเวทมนตร์ขายดีมาก มีคนจำนวนมากในหมู่บ้านนอกเมืองที่ซื้อมัน”
“บรูไนนายคิดว่าต้นทุนที่ใช้สร้างมันมีค่าเท่าใหร” จู่ๆวิสเคานท์เลสลี่ก็ถามขึ้น
บรูไนไม่ลังเลเลยและตอบทันทีว่า“จากการประมาณโดยทั่วไปแล้วพัดลมเวทมนตร์ตัวเดียวไม่ควรมีราคามากกว่าหนึ่งเหรียญทองในการสร้าง”
“เขาใช้เงินน้อยกว่าหนึ่งเหรียญทองในการสร้างมันหนึ่งตัวแล้วขายออกมาในราคาสองเหรียญทอง นั่นหมายความว่าทุกครั้งที่เขาขายได้ ซูยี่คนนี้ก็จะได้มาหนึ่งเหรียญทอง แล้วนายรู้มั้ยว่าจนถึงตอนนี้เขาขายไปแล้วเท่าใหร?”
“นี่… ... ฉันไม่แน่ใจ แต่ฉันคาดว่าน่าจะเกินสองพัน?” พ่อบ้านบรูไนกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ
“ถ้าอย่างนั้นลองพิจารณาว่ามันคือสองพันซึ่งเป็นสองพันเหรียญทอง เพื่อนคนนี้ใช้เวลาเพียงเดือนเดียวก็ได้รับเงินมาสองพันเหรียญทองเขาค่อนข้างมีทักษะจริงๆ” วิสเคานท์เลสลี่มีร่องรอยของการสรรเสริญในน้ำเสียงของเขา
พ่อบ้านบรูไนรู้สึกสงสัยเล็กน้อยขณะที่เขาถามพร้อมกับย่นคิ้วของตัวเอง“ท่านวิสเคานท์แม้ว่าฉันจะยอมรับว่าเขามีทักษะอยู่บ้าง แต่นี่เป็นเพียงข้อยกเว้นเท่านั้นพัดลมเวทมนตร์สามารถขายได้เฉพาะในช่วงฤดูร้อนเท่านั้นเขาสามารถขายได้มากที่สุดเป็นเวลาสามเดือนในแต่ละปี จากนั้นอีกครั้งแต่ละครอบครัวคงไม่ต้องการมากขนาดนั้น เมื่อเขาขายให้กับทุกครอบครัวที่ต้องการเขาจะไม่สามารถทำเหรียญทองได้อีกต่อไป”
“บรูไนนายแก่แล้วจริงๆ”วิสเคานท์เลสลี่ส่ายหัวพร้อมกับถอนหายใจ“นายไม่เข้าใจแม้ว่าในเมืองบันตาจะไม่มีใครซื้อสิ่งนี้ แต่เขาก็สามารถขายสิ่งนี้ให้กับเมืองอื่นหรือแม้แต่ประเทศอื่น ๆ ได้ทวีปไซน์แห่งนี้มีขนาดใหญ่ มีผู้คนมากมายที่ต้องการซื้อ พัดลมเวทมนต์นี้ ตราบใดที่เขาสามารถขนส่งสิ่งนี้ไปยังที่อื่นได้เขาจะสามารถขายมันได้อย่างแน่นอน ฉันสามารถพูดได้อย่างมั่นใจว่าเพื่อนคนนี้มีความคิดนี้ตั้งแต่แรกไม่เช่นนั้นเขาจะเช่าที่ดินจากฉันไปทำมัย? ถ้าเขาต้องการรักษายอดการขายแบบในปัจจุบัน เขาก็สามารถหาพื้นที่เล็กๆในเมืองบันต้าก็ได้”
พ่อบ้านบรูไนพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ“เขามีความทะเยอทะยานสูงขนาดนี้จริงหรือ”
“เขามีความทะเยอทะยานเป็นสิ่งที่ดี ไม่งั้นนายคิดเหรอว่าฉันจะคุยเรื่องพ่อค้ารายย่อยกับนายน่ะ” วิสเคานท์เลสลี่กล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ว่า“ที่จริงแล้วสิ่งที่ทำให้ฉันสนใจก็คือเมื่อไม่กี่วันก่อนมีคนกลุ่มหนึ่งมาล้อมร้านของเขา”
“โอ้ฉันยังประหลาดใจกับเรื่องนี้ ฉันคิดว่ามันจะเป็นปัญหาใหญ่ แต่ฉันไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะจัดการมันได้ง่ายขนาดนั้น ในท้ายที่สุดคนเหล่านั้นก็มีความสุขมากเมื่อพวกเขากลับมา” น้ำเสียงของพ่อบ้านบรูไนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยด้วยความชื่นชม“ฉันเคยเจอไฮนซ์มาก่อนเขาไม่ใช่คนที่ยอดเยี่ยมขนาดนั้น ดังนั้นทุกอย่างที่เกิดขึ้นควรเป็นเพราะซูยี่”
“แค่นี้ก็ไม่ได้ถือว่ามาก แต่สิ่งที่ฉัน้นใจคือสิ่งที่เขาพูดถึง… .. ถูกต้องแบรนด์! บรูไนนายเข้าใจความหมายหรือไม่”
พ่อบ้านบรูไนส่ายหัวด้วยความงุนงงง
“ จริงๆแล้วฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ฉันรู้สึกว่าสิ่งนี้สำคัญมาก พ่อค้าคนอื่น ๆ ในเมืองบันตายังไม่เข้าใจว่าสิ่งนี้หมายถึงอะไร แต่ฉันเชื่อว่าพวกเขาจะเข้าใจในอนาคตอย่างแน่นอน” น้ำเสียงของวิสเคานท์เลสลี่นั้นค่อนข้างแปลกดูเหมือนว่าเขาจะเชื่อในข้อสรุปของเขามาก
พ่อบ้านบรูไนขมวดคิ้วขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้และเขาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า“ท่านวิสเคานท์ท่านกำลังคิดอะไรอยู่ถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา? ไม่ว่าซูยี่ต้องการจะทำอะไรก็ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับท่านใช่ไหม? แม้ว่าเขาจะให้ส่วนแบ่ง 10% แก่ท่าน แต่ตามประมาณการของฉันมันสามารถนำมาได้เพียงหลายร้อยเหรียญทองในแต่ละปี ท่านไม่จำเป็นต้องดูแลมากขนาดนั้นใช่มั้ย?”
วิสเคานท์เลสลี่หัวเราะ“บรูไนของฉันแก่แล้วจริงๆ นายยังไม่เข้าใจอีกเหรอ นายช่วยส่งคำเชิญไปให้ซูยี่ที บอกเขาว่าฉันเชิญเขามาที่นี่ในฐานะแขก”
พพ่อบ้านบรูไนตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
เขาได้ยินผิดหรือเปล่า? วิสเคานท์ที่ไม่เคยชอบให้แขกมารบกวนเขากำลังเชิญใครสักคนมาเป็นแขกเหรอ?
###
ซูยี่ไม่ได้รู้สึกเป็นเกียรติเลยในตอนนี้ หลังจากทดสอบเครื่องขันระบบบิดและเครื่องรีดเกลียวมากกว่าร้อยครั้งที่โรงตีเหล็กของปรมจารย์ลานัส เขาให้คำแนะนำการปรับแต่งมากมายแก่ปรมจารย์ลานัส
ปรมจารย์ลานัสบ่นกรอกหูเขาเป็นเวลานาน แต่เขาก็ได้รับข่าวดีว่าจะเสร็จในสามวัน
กระบวนการนี้ทำให้จิตใจและร่างกายของซูยี่หมดแรง เมื่อเขาลากตัวเองกลับไปที่ห้องเล็กๆของเขาเขาก็ทรุดตัวลงบนเตียงและหลับไป
เขาไม่รู้ว่าเขาหลับไปนานแค่ไหน แต่เมื่อซูยี่ตื่นขึ้นมาก็มีกลิ่นหอมของการปรุงอาหารที่เข้ามากระทบจมูกของเขา
หูของเขาแหลมเขาได้ยินเสียงที่มาจากห้องครัว
แท้จริงแล้วมันคือเสียงของเด็กผู้หญิง!
ซูยี่ตกใจ เป็นไปได้ไหมว่าตอนนอนมีคนแอบเข้ามา?
ซูยี่ยืนขึ้นมองไปที่ห้องครัว เขาเห็นร่างเล็กและร่างสูงกำลังหันหลังให้เขาขณะที่กำลังยุ่งอยู่หน้าเตา
ไม่ว่าจะเป็นร่างู่งหรือร่างเล็กทั้งคู่ก็คุ้นเคยเป็นอย่างมาก
“สเตลล่าทำไมเธอถึงมาที่นี่” ซูยี่ถามด้วยความงุนงง
คนที่กำลังใช้ทัพพีกวนของในหม้อ เธอหันกลับมาด้วยความประหลาดใจก่อนที่จะยิ้มให้ซูยี่“นายตื่นแล้วเหรอ ไปล้างหน้าก่อนแล้วเตรียมตัวกินข้าวกัน”
ซูยี่มองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ ก่อนที่จะมองไปที่ทาสตัวน้อยข้างๆสเตลล่าและเขาก็ไม่สามารถช่วยได้
“นี่ แผลยังไม่หายดีนายจะออกมาทำไม”
ทาสตัวน้อยอยู่ที่ห้องของซูยี่หลายวันแล้ว แต่เขาก็ยังทำตัวขี้อายมาก คอของเขาหดกลับและลดศีรษะเพื่อออกจากห้องครัวมุ่งหน้าไปยังห้องที่ซูยี่เตรียมไว้
“ ซูยี่นายจะดุเธอทำไม? ฉันเรียกเธอให้มาช่วย” เมื่อเห็นซูยี่ไล่ผู้ช่วยตัวน้อยของเธอ เธอก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“เธอไม่เห็นบาดแผลของเขาหรือเธอกำลังให้เขาช่วยอยู่จริงๆ มันจะลำบากถ้าบาดแผลของเขาเปิดขึ้นอีกครั้ง”
“ผ่อนคลายเถอะน่า ฉันดูร่างกายของเธอมันหายดีแล้ว มันจะไม่ขัดขวางเธอเลย” สเตลล่าทำอาหารจานนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอใช้ปากของเธอเพื่อส่งสัญญาณให้ซูยี่นำซุปและจานไปวางไว้ข้างๆ
หลังจากวางเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารแล้วซูยี่สเตลล่าถามด้วยเสียงแผ่วเบาว่า "เฮ้ซูยี่เป็นอะไรกับสาวน้อยคนนี้"
"สาวน้อย? ใคร?"ซูยี่ถามกลับด้วยเสียงที่งุนงง
“แน่นอนฉันหมายถึงเธอ” สเตลล่าชี้ไปที่ห้องเล็ก ๆ ที่ทาสตัวน้อยอยู่
“โอ้ฉันซื้อเธอมาน่ะ เรื่องนี้อธิบายยากมากเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง… ... เดี๋ยวก่อนเธอว่าสาวน้อย?” ดวงตาของซูยี่เบิกกว้าง
"ใช่? ทำไมเหรอ?" เมื่อเห็นซูยี่มีสีหน้าประหลาดใจ แต่ก็ยังตกตะลึง
“เขาไม่ใช่เด็กผู้ชายเหรอ” ซูยี่ถามด้วยน้ำเสียงตกใจ
“เด็กผู้ชายอะไร? เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นสาวน้อย! ตานายมีปัญหาหรือป่าว” สเตลล่าตำหนิเขาอย่างไร้มารยาท
ซูยี่ตะลึง
ครั้งแรกที่เขาเห็นทาสตัวน้อยเธอถูกชายร่างใหญ่สามคนตีด้วยแส้หนังทำให้ซูยี่คิดว่าเธอเป็นเด็กผู้ชายโดยไม่รู้ตัว นี่เป็นเพราะเขาไม่เชื่อว่าจะมีคนที่โหดเหี้ยมกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ในโลกนี้
หลังจากที่เขาซื้อเธอจากพ่อบ้านบรูไนเพราะเธอได้รับบาดเจ็บเธอจึงถูกพันด้วยผ้าก๊อซตลอดเวลา ยิ่งไปกว่านั้น ซูยี่ไม่ได้พูกคุยกับเธอมากนักดังนั้นเขาจึงไม่สนใจเรื่องนี้โดยธรรมชาติ
เขาไม่เคยคิดเลยว่าเด็กน้อยที่เขาคิดว่าเธอเป็นเด็กผู้ชายจะกลายเป็นเด็กผู้หญิงไปได้