Lv1 Skeleton บทที่ 32
หลังจากเช่าห้องของเราในโรงแรมใหม่ ทุกคนก็เข้านอนอย่างรวดเร็ว
“สลับอวตาร!”
ข้างกายผม อัลเปี้ยนนั่งรอการกลับมาของผม
[การวิจัยเวทมนตร์เสร็จสมบูรณ์แล้ว]
[คุณได้เรียนรู้ร่ายไร้เสียง ระดับ1]
[คุณได้เรียนรู้ มัลติเดทสแตร ระดับ1]
ผลของการวิจัยเวทมนตร์ของผมปรากฏต่อหน้าผม
“อัลเปี้ยน เจ้ารอข้าอีกครั้ง”
“ใช่ ข้ารู้ว่าท่านมักจะกลับมาในเวลานี้”
“ขอบคุณสำหรับความพยายาม แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องออกแรงมากเกินไป”
“ไม่ ข้ามีความสุขที่ได้รอคอยนายท่าน”
เนื่องจากระบบลำดับชั้นของมดโดยธรรมชาติ อัลเปี้ยนจะติดตามผมอย่างไม่มีเงื่อนไข แน่นอนว่ามันน่าเป็นห่วงเล็กน้อยเพราะผมตั้งคำถามว่าเธอจะยังคงภักดีต่อผมต่อไปหรือไม่ ผมจะสูญเสียความเป็นเจ้าของหลุมนี้
“ดูเหมือนว่าพวกเอลฟ์จะทรยศต่อความไว้วางใจของข้า”
“สิ่งที่ท่านกังวลเกิดขึ้นแล้ว เราควรจัดการกับตัวประกันอย่างไร”
“ขอแค่จับนางไว้พวกเขาอาจจะมาช่วยนาง เพื่อที่นางจะได้เป็นเหยื่อล่อที่ดี”
“รับทราบ ข้าจะยังคงตื่นตัว”
ผมมีรู้สึกหนักใจ ผมทำผิดพลาดมากเกินไปในฐานะราชา ผมไร้เดียงสาเกินไปเชื่อในโลกยูโทเปียที่ผมสามารถสร้างพันธมิตรกับทุกคนได้ จุดอ่อนของผมนี้นำไปสู่การทรยศของทั้งสมาคมและเอลฟ์
“ผ้าขอโทษ อัลเปี้ยน”
“ท่านหมายถึงอะไร? ทุกสิ่งจะเป็นไปตามความต้องการของนายท่าน”
“…”
ผมไม่สามารถแสดงความเสียใจกับอัลเปี้ยนได้ว่าผมเสียใจแค่ไหนเกี่ยวกับ การไร้ความสามารถของผมและไม่ต้องการปกปิดมันด้วยคำกล่าวที่ไพเราะ ดังนั้นผมจึงเล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับการผจญภัยครั้งล่าสุดของผมในอาณาจักรมนุษย์
“ส่งเจนน่ามาให้ข้า”
“ท่านกังวลว่าเอลฟ์จะโจมตีเร็ว ๆ นี้หรือไม่”
“บางที”
“เอาล่ะข้าจะเริ่มการป้องกันของเราทันที”
“เอียนกับกวินสบายดีไหม”
“ ตามคำสั่ง ข้ากำลังออกกำลังกายให้เอียนและมอลเล่ โดยให้พวกเขาวิ่งรอบหลุมสามรอบต่อวัน
"อะไร? สามรอบเต็ม?”
เส้นผ่านศูนย์กลางของหลุมอยู่ที่ประมาณ 6 ~ 700 เมตรซึ่งหมายถึงเส้นรอบวงประมาณ 2 กิโลเมตรและพวกเขาต้องวิ่งสามรอบ
“ใช่ ข้าได้กำหนดจำนวนกิจกรรมขั้นต่ำให้พวกเขาเป็นการออกกำลังกาย”
“อืม… แต่ไม่นานเกินไปสำหรับพวกเขา 6 กม. พวกเขารับมืออย่างไร”
ผมถามอย่างเป็นห่วง
“มอลเล่ดิ้นรนมากมักจะนอนคว่ำ แต่เอียนก็ทำได้ดี”
'โอ้ เอียนมีรูปร่างที่ดีอย่างน่าประหลาดใจ'
นับตั้งแต่ที่เอียนกลายเป็นแม่มดและต่อมาด้วยการบริโภคน้ำหวานอย่างต่อเนื่อง ทำให้รูปร่างของเธอดีขึ้น แน่นอนว่าเธอไม่เคยสังเกตเห็นสิ่งนี้จนกว่าเธอจะลองออกกำลังกาย
“อธิบายให้เจนน่าฟังว่าข้ามอบหมายให้นางติดตามเอลฟ์ นางไม่ได้มีส่วนร่วมและเพียงแค่จับตาดูการเคลื่อนไหวของพวกเขา”
“นางดื้อไปหน่อย แต่ข้าคิดว่านางสามารถจัดการได้”
ผมยังคงกล่าวคุยกับอัลเปี้ยน เกี่ยวกับการเสริมสร้างดินแดนของเราจนกระทั่งดวงอาทิตย์ขึ้น
“แล้วพบกันใหม่ครั้งหน้า อัลเปี้ยน”
“ท่านสามารถปล่อยให้ข้าจัดการได้ นายท่าน”
“สลับอวตาร!”
กลับไปที่ร่างมนุษย์ของผม ผมตื่นขึ้นมาเมื่อถูกล้อมรอบไปด้วยผู้หญิงสวยสามคน
'ผมเดาว่าผมคงชินกับเรื่องนี้แล้ว'
มันเป็นเวลา 15 วันแล้วที่ตื่นขึ้นมาเจอกับสถานการณ์เดิม ๆ บางครั้ง ถ้ามีใครหายไปเพราะเธอไปห้องน้ำ ผมจะรู้สึกว่างเปล่าอยู่ในใจ
“เอ่อฮะ…ท่านกาสพาร์ด …ไม่ใช่อย่างนั้น…”
'อาชี กำลังฝันถึงอะไรที่รวมผมไว้ด้วย?'
“มันไม่ยุติธรรมเลยถ้าเจ้าให้เขาอยู่กับตัวเอง”
คิชานเดกำลังกล่าวกับอาชีด้วยน้ำเสียงง่วงงุน ในขณะเดียวกันมิแรนด้าก็กอดแขนผมหลับสนิท
'อืม ... อย่างน้อยชีวิตก็ไม่เลวร้ายเกินไป'
เมื่อมองย้อนกลับไปสองสามวันที่ผ่านมา ผมคิดถึงความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ทั้งหมดที่ผมสามารถเพลิดเพลินได้ อาชีเป็นเด็กขี้อายแต่ขี้เกรงใจมาก มิแรนด้ามักจะหัวเราะคิกคักเสมอเมื่อเราสบตากัน ในขณะที่คิชานเดเป็นผู้ใหญ่ที่สุดในกลุ่ม โดยเป็นพี่สาวคนโตของพวกเขา เธอจะเป็นคนจัดการรวบรวมข้อมูลสำหรับภารกิจและเป็นคนที่ผมไปหา ถ้าผมต้องการเคล็ดลับเกี่ยวกับสังคมนี้
เราอยู่ด้วยกันมาตลอดในช่วง 15 วันที่ผ่านมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเราออกไปล่าสัตว์ แน่นอนว่าผมสามารถจัดการภารกิจเหล่านั้นได้ด้วยตัวเอง อย่างน้อยความเสี่ยงก็ลดลงอย่างมีนัยสำคัญ เพราะพวกเขาทำการลาดตระเวนอย่างเหมาะสม ก่อนทุกภารกิจทำให้ผมได้เรียนรู้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์มากมาย อย่างไรก็ตามข้อได้เปรียบที่ใหญ่ที่สุดของการมีพวกเขาในปาร์ตี้ของผมคือการเอาชนะช่วงเวลาที่ชะงัก
ผมลูบผมของคิชานเดเบา ๆ ขณะที่เธอพาดบนไหล่ซ้ายของผม พวกเขารู้สึกขอบคุณผมมากที่ช่วยพวกเขาจากประสบการณ์ที่เจ็บปวดในถ้ำออร์ค แต่มันไม่ได้เป็นความตั้งใจของผม ในความเป็นจริงถ้าพวกเขามาขวางผมกับวัตถุประสงค์ของผม ผมก็น่าจะยุติมันได้ แม้ว่าผมจะไม่ได้กล่าวถึงหัวข้อนี้ แต่ได้ฟังเรื่องราวของคิชานเด เกี่ยวกับการช่วยเหลือของผม ผมก็รู้ว่าเธอแสดงให้ผมเห็นถึงความกล้าหาญได้อย่างไร มันเป็นเรื่องราวที่ห่างไกลจากความจริงมากเกินไป ซึ่งผมได้ช่วยพวกเขาจากชะตากรรมที่น่าเศร้า ผมไม่มีความกล้าที่จะฉีกภาพลักษณ์ผู้กล้าของพวกเขาที่มีต่อผมและจะหัวเราะออกมาเมื่อพวกเขาเล่าเรื่องนี้ใหม่ ฝังความรู้สึกผิดและความอับอายของการกระทำไว้ในใจ
'พวกเขาจะเกลียดผมไหม ถ้าพวกเขารู้ความจริง?'
ผมเริ่มต้นวันใหม่ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เนื่องจากความคิดด้านมืดเหล่านั้น
“แล้วเราไปเดินเล่นรอบ ๆ เมืองกันไหม”
“ใช่ มีหลายอย่างที่เราต้องซื้อและเราต้องผ่านกิลด์ของเราด้วย”
คิชานเดและมิแรนด้าต้องเรียนรู้ทักษะเวทย์และนายพรานที่กิลด์ของตน ในฐานะนักบวชอาชีจะต้องไปที่วิหารเพื่อเรียนรู้ทักษะใหม่ ๆ ในฐานะนักรบผมควรไปที่กิลด์นักรบของผมเพื่อรับทักษะใหม่ ๆ แต่ผมคิดว่ามันไม่จำเป็นในตอนนี้
“ที่นี่รับสิ่งนี้”
ผมยื่นซองเล็ก ๆ สามใบให้คิชานเด
“นี่คืออะไร กาสพาร์ด”
“เราได้ทำงานร่วมกันในสองสามภารกิจที่ผ่านมา ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะแบ่งค่าตอบแทน โปรดแบ่งให้พวกเจ้าอย่างยุติธรรม”
“นี่…เรารับไม่ได้ เราได้รับของขวัญทั้งหมดจากมอนสเตอร์ มันคงไม่ยุติธรรมเกินไปที่จะได้รับสิ่งนี้ ไม่ต้องกล่าวถึงว่าการล่าสัตว์ส่วนใหญ่ เจ้าเป็นคนทำ….”
ผมยกมือขึ้นเพื่อตัดใจจากเธอ
“ข้าไม่ได้ใช้ไอเทมพวกนั้น เพราะมันไม่มีประโยชน์ มันไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่ารางวัลภารกิจควรจะยังคงได้รับการแบ่งปันอย่างยุติธรรม นอกจากนี้หากเจ้าซื้ออุปกรณ์บางอย่างด้วยเงิน มันจะเป็นประโยชน์ต่อความแข็งแกร่งของทั้งปาร์ตี้ นับประสาอะไรกับการเรียนรู้ทักษะใหม่ ๆ จากกิลด์ของเจ้าต้องใช้ทองจำนวนมาก”
“ข้าไม่ชอบ เจ้าจ่ายค่าโรงแรมไปแล้วและเจ้าก็ดูแลเราเป็นอย่างดี…”
ผมลูบหน้าเธอเบา ๆ
“ถือเป็นการลงทุนเพื่อความเข้มแข็งในอนาคตของปาร์ตี้ของเรา ข้าจะลงไปก่อนแล้วพบกันที่ชั้นหนึ่งเมื่อเจ้าพร้อม”
ผมลงบันไดทิ้ง คิชานเดที่หน้ามุ่ย
'นั่นหมายความว่า ตอนนี้ผมรู้สึกผิดน้อยลงแล้วใช่ไหม'
แม้ว่าผมจะบอกว่ามันเป็นกระเป๋าใบเล็ก แต่จริงๆแล้วมันมีอยู่ 30 เหรียญทอง มันเป็นจำนวนที่เกือบ 10 ปีของเงินเดือนโดยปกติ มันเป็นจำนวนมากที่จะนำไปสู่สถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจ แต่เนื่องจากผมได้ช่วยชีวิตพวกเขาไว้แล้วและถือว่าเป็นผู้มีพระคุณของพวกเขา พวกเขาจึงเห็นว่ามันเป็นอีกหนึ่งอย่างในการตอบแทน
หลังจากรอเป็นเวลาพอสมควร ผู้หญิงทั้งสามคนก็ลงมาชั้นล่างเพื่อพบผม ดูเหมือนว่าพวกเขายังคงให้ความสนใจในการแต่งกาย แม้จะเป็นนักผจญภัยพวกเขาก็ยังมีชุดที่สะอาดไว้สำหรับโอกาสพิเศษ
“เจ้าสามคนดูเหมือนผู้หญิงชนชั้นสูง เจ้าจะออกไปไหน ถึงแต่งตัวดีขนาดนี้”
“เจ้ากล้าแกล้งพวกเราได้ยังไง กาสพาร์ด !”
“ฮิฮิ แต่ข้าชอบคำชม”
“เราดูดีไหม”
แต่ละคนสวมใส่เสื้อผ้าสวยงามที่เน้นความเป็นผู้หญิง เดินไปรอบ ๆ เมืองด้วยรอยยิ้มเราเริ่มต้นที่ร้านเสื้อผ้าชื่อดัง เมื่อถึงเวลาเย็นเราได้ซื้ออุปกรณ์เสริมและสิ่งของมากมายและผมก็ติดอยู่กับการถือกระเป๋าหนักหลายใบ
“ทำไมเราไม่ไปฝากกระเป๋าล่ะ”
“ใช่มันดูค่อนข้างหนัก”
หลังจากฝากกระเป๋าไว้ที่โรงแรมผมก็หันไปถามคิชานเด
“เจ้าจะไปกิลด์ของเจ้าไหม”
“ใช่แล้วกาสพาร์ด ล่ะ”
“ข้าจะมุ่งหน้าไปที่กิลด์นักรบเจอกันที่จัตุรัสกลางเมืองตอน 7 โมง”
"เพื่ออะไร?"
คิชานเดถามด้วยสีหน้ากังวล ผมไม่เคยคิดริเริ่มที่จะเสนอการออกนอกบ้านมาก่อน
“ข้าอยากทานอาหารเย็นกับเจ้าสามคน”
"ดี!"
ใบหน้าของพวกเขาสดใสขึ้นด้วยความสุข แม้ว่าผมจะรู้สึกอิ่มเอมใจมาตั้งแต่อารมณ์ของผมกลับคืนมา แต่ในขณะนี้ผมตระหนักว่าผมมีทุกสิ่งที่ต้องการในโลก
'ไม่มีเหตุผลใดที่จะปฏิเสธอารมณ์แห่งความสุข'
ผมส่งพวกเขาออกไปก่อนแล้วจึงขอเส้นทางไปยังวิหาร ระหว่างทางผมแวะพักอย่างรวดเร็วเพื่อจองอาหารค่ำที่ร้านอาหารสุดหรู
“เข้ามาเถิดพระเจ้ากำลังรอคำสารภาพของเจ้า”
บาทหลวงที่ได้รับมอบหมายให้นำทางผู้คนที่ประตูหน้าบ้านกล่าวกับผม
“ที่จริงข้าหวังว่าจะได้พบกับลอร์ดโรฮาน…”
“ข้าขอโทษ แต่เจ้าจะพบบาทหลวงชั้นสูงได้ก็ต่อเมื่อเจ้ามีนัด”
ผมแอบหยิบเหรียญเงินในมือของบาทหลวง
“แต่เป็นอีกครั้ง พระเจ้าทรงโปรดปรานคนขยัน”
'ฟังดูเหมือนพระเจ้าที่ห่วงใยเงินอย่างแท้จริง'
ผมบ่นอยู่ข้างใน แต่ก็ยังคงรูปลักษณ์ที่สง่างาม บาทหลวงปล่อยผมผ่านห้องโถงวิหารและเข้าไปในห้องเล็ก ๆ ที่กำหนดไว้สำหรับแขก หลังจากนั้นไม่นานชายชราที่เหี่ยวย่นก็เดินผ่านประตูเข้ามาและกล่าวกับบาทหลวง
“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เจ้าไปได้”
บาทหลวงชั้นสูงไล่เขาก่อนจะหันมาหาผมด้วยรอยยิ้ม
“ทำไมเจ้าถึงแสวงหาผู้ฟังที่กระดูกเก่า ๆ อย่างข้า?”
“ท่านคือลอร์ดโรฮานบาทหลวงชั้นสูงของวิหารนี้หรือไม่”
“อืม .. ใช่ ข้าชื่อโรฮานไม่ใช่ตำแหน่งพิเศษหรืออะไร แต่ข้าเป็นบาทหลวงชั้นสูง ข้าขอโทษถ้าท่านคาดหวังให้ข้าเป็นอะไรไปมากกว่านี้”
นักบวชชรามีเสน่ห์ชวนให้ผมเปิดใจและกล่าวตรงไปตรงมา มันไม่ได้เป็นกลิ่นอายเดียวกับนักบวชผู้โลภคนก่อน ๆ
“ข้าชื่อกาสพาร์ด และข้ากลายเป็นนักรบเพราะสถานการณ์บางอย่างที่แปลกประหลาด ข้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากการเป็นนักรบที่ถูกเลือก ท่านช่วยแนะนำข้าได้ไหม”
ผมได้เรียนรู้จากเอียนว่าในการเริ่มต้นเส้นทางที่นำไปสู่การเป็นผู้ได้รับเลือกนักรบจะต้องได้รับพรจากบาทหลวงก่อน นี่เป็นเหตุผลของผมที่มาที่นี่ในวันนี้หลังจากได้ฟังการสนทนาในโรงแรม โดยกล่าวถึงบาทหลวงชั้นสูงที่ได้รับความเคารพอย่างสูงที่วิหารแห่งนี้
“อืม…สถานการณ์แปลก ๆ อืม…ข้าไม่เคยอยากรู้อยากเห็นมาก่อน มาดูกัน”
โรฮานตรวจสอบใบหน้าของผมอย่างถี่ถ้วน ก่อนที่จะหลับตาลงและตั้งสมาธิ
“พระเจ้าตรัสกับข้าแล้ว และพระองค์ทรงมีแผนการมากมายสำหรับท่าน จะมีเส้นทางให้ท่านได้เป็นนักรบที่ถูกเลือกอย่างแน่นอน”
ผมไม่ค่อยเข้าใจความหมายของเขา แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นผลบวก
“แล้ว…”
“ถูกต้อง เจ้าต้องการพรของชายชราคนนี้หรือไม่? โปรดเหยียดมือออกมา”
ขณะที่ผมยื่นแขนออกไป โรฮานก็เริ่มวาดรูปแบบการสะกดที่ซับซ้อนบนฝ่ามือของผม แสงจ้าส่องสว่างชั่วครู่ก่อนจะหายไปเมื่อเขาทำงานเสร็จ
“ตอนนี้ท่านได้รับพรจากข้าแล้ว ส่วนที่เหลืออยู่ในพระหัตถ์ของพระเจ้า ท่านจะมาร่วมอธิษฐานกับข้าบ้างได้ไหม?”
“แน่นอนขอบคุณมาก ท่านอวยพรข้าโดยไม่อยากรู้เห็นในสถานการณ์ของข้า ข้ารู้สึกขอบคุณท่านมาก”
“ข้ามักจะไม่สนใจที่จะสอบถามเกี่ยวกับคนที่ซ่อนสถานะของพวกเขา แต่ท่านมีแผนอย่างไรถ้าข้าจะสอบถาม”
ผมส่ายหัวอย่างเป็นธรรมชาติ ถ้าเป็นอย่างนั้นผมวางแผนที่จะเดินออกไป ผมขออำลาบาทหลวงชั้นสูงด้วยความเคารพก่อนที่จะออกจากวิหาร
ผมได้รับพรที่ต้องการและก้าวแรกบนถนนเพื่อเป็นนักรบที่ได้รับเลือกที่รู้จักกันในชื่อภารกิจในตำนาน แม้ว่าคำอธิบายของเอียนจะคลุมเครือ แต่ผมก็คิดว่ามันน่าจะเกี่ยวข้องกับโครงเรื่องที่ยอดเยี่ยมหรือบางทีมันอาจเป็นเพียงความรักภายในของผมอีกแบบหนึ่ง
หลังจากกลับไปที่หมู่บ้านเพื่อซื้อของที่จำเป็นมากขึ้นเพื่อส่งกลับไปที่หลุมผมก็เดินออกจากหมู่บ้าน ก่อนที่จะส่งข้อความถึงเจนน่าทางโทรจิต
'ตรวจสอบให้แน่ใจว่าสิ่งนี้ไปถึงหลุมและอยู่ในมือของเอียน'
'ข้าจะให้เมียร์มารับมันนะนายท่าน'
ผมกลับไปที่จัตุรัสเพื่อรอเวลานัดหมายมีความสุขกับเวลาว่าง ขณะมองดูผู้คนเดินผ่านไปมา ในบางจุดผมสังเกตเห็นกลุ่มคนที่น่าสงสัย ซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลจากคนอื่น ๆ
'พวกเขาไม่ใช่เอลฟ์เหรอ?'
เดิมทีผมก่อเหตุที่กิลด์เพื่อไล่เอลฟ์ผู้ทรยศเหล่านั้นออกไป แต่ผมไม่ได้คาดหวังว่าแผนของผมจะเกิดผลเร็วขนาดนี้
'เจนน่า เจ้าอยู่ที่นั่นไหม'