ตอนที่ 25 แก่นโลหิตสืบทอด
ติดตามตอนอื่น ๆ ได้ที่ : novelrealm
หลังจากเวลาผ่านไปพักใหญ่ หลิงซีก็ดูอ่อนแรงลงทันที นางทรุดตัวนั่งลงบนคัมภีร์ลับผนึกมังกร ดวงตากลมโตของนางมองไปรอบ ๆ ราวกับกำลังคิดทางคลายผนึกให้ได้
“เสี่ยวซี เป็นอย่างไรบ้าง?”
หลงเฉินถามด้วยความคาดหวังอันแรงกล้า
ตั้งแต่ที่หลิงซีเริ่มสำรวจผนึกนั้น เวลาก็ล่วงเลยไปถึงครึ่งชั่วยาม หลงเฉินรอคอยด้วยใจกระวนกระวาย เพราะความลับทุกอย่างของผนึกมังกรเกี่ยวข้องกับคำสั่งเสียของหลงฉิงหลาน และยังเป็นกุญแจสำคัญในการก้าวเข้าสู่การเป็นนักรบมังกรของเขาด้วย
“เจ้าคนบ้า กวนใจข้านัก!”
หลิงซีจ้องเขม็งมาที่เขา อย่างไรก็ตาม นางไม่ได้โกรธจริงจังเสียทีเดียว
“ไม่เป็นไรหรอก เจ้าพักสักหน่อยเถอะ เห็นเจ้าอ่อนล้าเช่นนี้ทำให้ข้ารู้สึกปวดใจ จริงสิ... บอกข้าได้หรือไม่ ว่าผนึกนี่มันคืออะไรกันแน่? เจ้าเคยพูดถึงมันก่อนหน้านี้ แต่ก็ไม่เคยบอกอะไรข้าเลย”
เมื่อเห็นสีหน้ากระหายใคร่รู้ของหลงเฉิน หลิงซีจึงคิดว่านี่เป็นเวลาที่เหมาะสมในการแสดงภูมิปัญญาของตนเองให้เขาเห็น นางพูดอย่างภาคภูมิใจ
“ผนึกนี้เป็นวิธีหนึ่งในการใช้พลังปราณอย่างชาญฉลาด เพื่อสร้างม่านพลังป้องกันขึ้นมา ผู้ฝึกยุทธ์อย่างเจ้าที่รู้จักแต่การต่อสู้ ย่อมไม่เข้าใจกระบวนการที่พิถีพิถันเช่นนี้หรอก การสร้างผนึกป้องกันเช่นนี้ขึ้นมาก็เหมือนกับการถักทอ และการคลายผนึกก็เหมือนกับการมองหาปมเส้นด้ายของผลงานที่เสร็จสมบูรณ์แล้ว และต้องคลายมันออกทีละจุด ๆ แต่การคลายผนึกนั้นยากเย็นกว่าการคลายปมเส้นด้ายมาก เพราะการจะหาจุดที่ว่าให้เจอไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย และหากเกิดข้อผิดพลาดขึ้น ข้าก็ต้องเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่แรก”
หลงเฉินเข้าใจในที่สุด แต่ผู้หญิงงี่เง่าอย่างหลิงซีกลับรู้เรื่องพวกนี้ด้วย ทำให้เขาต้องมองนางใหม่ด้วยความเคารพมากขึ้น
เมื่อเห็นสีหน้าตกตะลึงของหลงเฉิน หลิงซีรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ นางจึงโวยวายอย่างไม่สบอารมณ์
“อย่าดูถูกข้านะ อย่างที่ข้าบอก แม้ว่าข้าจะไม่ได้ฝึกฝนอย่างหนัก แต่ข้าก็เป็นยอดฝีมือในเรื่องของผนึกพวกนี้ ความสำเร็จและชื่อเสียงของข้าสูงส่งกว่าท่านพ่อของข้าเสียอีก รวมถึงทุกคนรอบตัวข้าด้วย”
หลงเฉินเชื่อสุดหัวใจ แต่แสร้งทำสีหน้าเรียบเฉย และเอ่ยขึ้น
“จริงรึ? แล้วทำไมเจ้ายังคลายผนึกไม่ได้สักทีล่ะ?”
หลิงซีกระวนกระวายขึ้นมาทันที
“เจ้าคิดว่ามันง่ายเหมือนกินข้าวรึอย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น ผนึกป้องกันนี่ก็เก่าแก่มาก ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน ข้าจึงไม่มีประสบการณ์ในการคลายมันออก เพราะเหตุนี้ข้าถึงได้ต้องใช้เวลาอย่างไรล่ะ ช่วยรออีกสักครึ่งชั่วยามเถอะ ข้าสัญญาว่าข้าจะคลายมันออกให้ได้!”
เมื่อถูกหลงเฉินดูถูก หลิงซีจึงกระวนกระวายและกลับไปพยายามต่อ หลงเฉินแอบหัวเราะในใจ ‘...ช่างเป็นผู้หญิงที่โดนปั่นหัวง่ายเสียจริง ในภายภาคหน้าข้าจะไม่ปล่อยนางหลุดมือไปอย่างแน่นอน ตราบใดที่มีนางอยู่ด้วย หากข้าเจอเข้ากับสมบัติที่มีผนึกป้องกันเอาไว้ นางคงจะช่วยคลายผนึกให้อย่างง่ายดายมิใช่หรือ?’
ด้วยความพยายามของหลิงซี นางก็ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยามเมื่อหลงเฉินสัมผัสได้ว่ามีแสงลึกลับค่อย ๆ ลอยออกมาจากผนึกมังกร
ขณะที่หลิงซีกำลังง่วนอยู่กับมวลแสงนั้น สิ่งที่ทำหลงเฉินแปลกใจคือคลื่นพลังโบราณที่แผ่ออกมาจากแสง แม้กระทั่งกลิ่นคาวเลือดที่โชยออกมา
คลื่นพลังที่ผสมผสานปนเปพลันแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ หลงเฉินรู้สึกว่าหัวใจเขาเต้นเร็วขึ้นมา ความรู้สึกอันเก่าแก่และเดียวดายนั้นทำให้เขารู้สึกอยากคุกเข่าลง กลิ่นคาวเลือดยังเป็นเหตุให้ดวงตาของเขาแดงก่ำ
แม้จะไม่มีคู่ต่อสู้อยู่ที่นั่น แต่จิตสังหารกลับค่อย ๆ รุนแรงขึ้นอย่างช้า ๆ
หลงเฉินรู้สึกตกใจถึงขีดสุด มันเป็นเพียงคลื่นพลังที่เบาบาง แต่ความลับของผนึกมังกรกลับส่งผลต่อจิตใจของเขาถึงเพียงนี้ นี่เองคือสิ่งที่หลงฉิงหลานให้ความสำคัญอย่างมาก ด้วยตัวตนที่ลึกลับของหลงฉิงหลาน สิ่งที่เขาให้ความสำคัญจะเป็นสิ่งของธรรมดาไปได้อย่างไรกัน?
“หลงเฉิน เจ้าต้องระวังตัวเอาไว้นะ เกือบจะเสร็จแล้วล่ะ...”
เสียงของหลิงซีดังขึ้น เมื่อได้ยินเสียงของนาง หลงเฉินจึงได้สติกลับมา แต่คลื่นพลังจากลำแสงนั้นยังคงรุนแรงขึ้น และกลิ่นคาวเลือดก็คละคลุ้งไปทั้งถ้ำ
ดวงตาของหลงเฉินค่อย ๆ แดงก่ำขึ้นเช่นกัน ภาพมายามากมายปรากฏขึ้นในสายตาของเขา เขากำหมัดแน่น เส้นเลือดที่หมัดปูดโปนขึ้นมาขณะที่ทั่วทั้งร่างเริ่มสั่นเทิ้ม เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามจะควบคุมตนเองให้ได้
เมื่อหลิงซีมาถึงขั้นตอนที่สำคัญที่สุด นางก็จดจ่ออยู่กับขั้นตอนสุดท้ายอย่างเต็มที่ ซึ่งแน่นอนว่านางไม่เห็นความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับหลงเฉิน
‘...ความลับของผนึกมังกรคืออะไรกันแน่... เหตุใดข้าถึงมีความรู้สึกเช่นนี้ และยังไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีก ... แต่ท่านพ่อคงไม่คิดร้ายกับข้า ... หลงเฉิน เจ้าต้องอดทนไว้ อย่าให้จิตใจของเจ้าถูกควบคุม…’
เมื่อเขานึกถึงบิดาของตนเอง หลงเฉินก็รู้สึกมีความศรัทธามากขึ้น คลื่นพลังโบราณอันคละคลุ้งด้วยโลหิตของลำแสงนั้นยังคงถาโถมเข้าใส่เขาอย่างต่อเนื่อง แต่หลงเฉินกัดริมฝีปากไว้จนเลือดไหล ในที่สุด ความเจ็บปวดก็ทำให้เขาได้สติมากขึ้น
“เตรียมตัวนะ ข้ากำลังจะคลายผนึกแล้ว ข้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ...”
เสียงของหลิงซีดังขึ้นอีกครั้งอย่างแผ่วเบา ในตอนนี้ บรรยากาศภายในถ้ำค่อย ๆ ถูกย้อมจนกลายเป็นสีแดงด้วยคลื่นพลังโบราณอันคละคลุ้งด้วยโลหิตนั้น
ทันใดนั้นเอง บังเกิดเสียงบางอย่างดังขึ้น และลำแสงนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นฝุ่นผงไปต่อหน้าต่อตา หลิงซีซึ่งดูอ่อนล้าก็หวนคืนสู่กระบี่หลิงซีในทันที ภายในถ้ำ มีเพียงหลงเฉินและผนึกมังกรลึกลับที่กำลังแปรเปลี่ยนไป
ภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของหลงเฉิน ผนึกมังกรลึกลับที่เดิมทีทำจากกระดาษหนังก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงดุจเลือด จนในที่สุดมันก็กลายเป็นสีแดงอย่างสมบูรณ์
ในตอนนี้ คลื่นพลังโบราณอันคละคลุ้งด้วยโลหิตค่อย ๆ รุนแรงขึ้นจนถึงขีดสุด ภายใต้คลื่นพลังนั้น สีหน้าของหลงเฉินซีดเผือดราวคนตาย และทั่วทั้งร่างก็สั่นเทิ้มอย่างรุนแรง
คลื่นพลังแปลกประหลาดควบแน่นอยู่ภายในถ้ำ ในขณะที่ภูเขาเดียวดายยังคงสงบเงียบเหมือนเช่นที่ผ่านมา
“หลง... หลงเฉิน นี่มันอะไรกัน ข้า... ข้ากลัวเหลือเกิน ดูราวกับว่าข้าจะถูกกลืนกินได้ทุกเมื่อ ...”
เสียงที่สั่นเครือของหลิงซีดังขึ้นข้างหูของเขา
ในตอนนั้น หลงเฉินเองก็ตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก สิ่งเดียวที่เขาเชื่อมั่นคือบิดาของเขาจะต้องไม่ตั้งใจทำร้ายเขาอย่างแน่นอน
“อย่ากลัวไปเลย!”
เมื่อนึกถึงบิดาของตนเอง แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ แต่หลงเฉินก็ยังก็ยังคงมีความปราถนาแน่วแน่ที่จะต่อสู้
“เข้ามาเลย! ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าจะเป็นใคร!”
ราวกับว่ามันได้ยินคำพูดของหลงเฉิน ร่างเลือนรางก็ปรากฏขึ้นบนคัมภีร์ลับ ‘ผนึกมังกร’
หลงเฉินมองเห็นสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็น มังกรศักดิ์สิทธิ์ในตำนานโบราณ!
** อ้างอิงตามตำราอรรถาธิบาย ‘เอ่อร์หยา’ มังกรเป็นสัตว์ที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาสัตว์เลื้อยคลานทั้งหมด ในตำราได้กล่าวถึงลักษณะของมังกรไว้ว่ามีลักษณะ ‘เก้าเหมือน’ อันได้แก่ มีศีรษะดั่งวัว เขาดั่งกวาง ตาดั่งกุ้ง หูดั่งช้าง ลำคอและช่วงท้องดั่งงู เกล็ดดั่งปลา กรงเล็บดั่งหงส์ อุ้งเท้าดั่งเสือ บนหลังมี 81 เกล็ด เรียก ‘เก้าเหมือน เก้าไม่เหมือน’ เสียงคำรามก้องกังวานดั่งเคาะตีภาชนะทองแดง ข้างปากมีหนวดเครา ใต้คางมีไข่มุก มีเกล็ดย้อนกลับ บนหัวมีเขามังกร (หากไม่มีจะไม่สามารถเหินขึ้นฟ้าได้) พ่นลมออกมาเป็นเมฆ ซึ่งสามารถเปลี่ยนเป็นน้ำหรือไฟได้
สิ่งที่หลงเฉินมองเห็นจะต้องเป็นมังกรศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน!
อย่างไรก็ตาม ภาพมังกรศักดิ์สิทธิ์ได้จางหายไป และเลือดสีแดงบนม้วนกระดาษ ‘ผนึกมังกร’ ก็เริ่มเลือนหายไปเช่นกัน ในที่สุดมันก็หดตัวกลายเป็นหยดเลือดสีแดงหยดหนึ่ง และลอยคว้างอยู่เบื้องหน้าหลงเฉิน!
เลือดหยดนี้เต็มไปด้วยคลื่นพลังที่ทำให้หลงเฉินสั่นเทิ้มไปทั้งร่างอย่างต่อเนื่อง คลื่นพลังโบราณอันคละคลุ้งด้วยโลหิตที่เขาสัมผัสได้ก่อนหน้านี้รุนแรงขึ้นอีกหลายพันเท่า และหลงเฉินรู้สึกว่าหัวของตนเองกำลังจะระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ เขาร้องตะโกนออกมาพร้อมดวงตาที่เบิกโพลง
และเมื่อเห็นภาพเช่นนั้น หลิงซีก็กรีดร้องออกมาด้วยความกลัว
หลงเฉินสามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ภายในหยดเลือดอย่างชัดเจน ราวกับว่ามีโลกอันกว้างใหญ่ไพศาลอยู่ในนั้น โลกใบนั้นปกคลุมไปด้วยสีเลือดทอดยาวสุดลูกหูลูกตา รวมทั้งท้องฟ้าสีเลือด และมหาสมุทรสีเลือด
หลงเฉินรู้สึกราวกับว่าต่อให้เขาสังหารเผ่าพันธุ์มนุษย์ให้สิ้นซาก เขาก็ไม่สามารถรวบรวมเลือดปริมาณมากถึงเพียงนั้นได้
และหลงเฉินในตอนนี้ ดูราวกับว่าเขากำลังยืนอยู่ท่ามกลางทะเลสีเลือดก็ไม่ปาน!
เขามองไปยังทะเลเลือดไร้ที่สิ้นสุดด้วยความพรั่นพรึง ทะเลเลือดปั่นป่วนราวกับมีสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ซ่อนเร้นอยู่ข้างใต้ ซึ่งมันใหญ่โตพอที่จะเติมเต็มทะเลเลือดได้อย่างสมบูรณ์
หลงเฉินลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าสีเลือดที่ไร้ขอบเขตและมองไปยังทะเลเลือดเบื้องล่างด้วยร่างกายที่สั่นเทิ้ม ภายในท้องทะเลสีเลือดนั้นมีร่างขนาดมหึมาที่ยากจะจินตนาการได้ ร่างนั้นขดตัวอยู่ และดูราวกับ ... มังกร?
ในตอนนั้นเอง ที่ทั่วทั้งท้องทะเลสีเลือดกระเพื่อมไปมา และร่างมหึมาที่อยู่ในทะเลเลือดเริ่มเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้า ๆ เสียงมังกรคำรามที่ทำลายม่านมิติและห้วงเวลา เสียงนั้นดุดันและทิ่มแทงเข้ามาในหูของหลงเฉิน
ทันใดนั้น หลงเฉินก็ลืมตาขึ้น เขาตกใจมากที่พบว่าตนเองยังอยู่ภายในถ้ำ และหยดเลือดก็เพียงลอยอยู่เบื้องหน้า
ภายในหยดเลือดนั้นมีมังกรที่กำลังร้องคำรามและพลิกตัวอยู่จริง ๆ มันก่อให้เกิดคลื่นพลังที่ถาโถมเข้าสู่จิตใจของหลงเฉิน
‘ท่านพ่อ นี่มันอะไรกัน? ข้าเคยได้ยินเรื่องราวในตำนานของมังกรเขียวและมังกรแดง และแม้แต่มังกรชั้นสูงอย่างมังกรทองห้ากรงเล็บ แต่ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องของมังกรสีเลือดเช่นตัวนี้เลย?!’
“หรือนี่คือ มังกรปีศาจเงาโลหิต ในตำนานอย่างนั้นหรือ? ไม่... ต้องไม่ใช่แน่ ๆ”
เสียงของหลิงซีดังขึ้นข้างหูของหลงเฉิน
ขณะที่หลงเฉินกำลังอยู่ในภาวะตกใจ เลือดหยดนั้นก็พุ่งเข้าใส่บริเวณกลางหน้าผากของหลงเฉินด้วยความเร็วดุจสายฟ้า และซึมหายเข้าไปในหน้าผากของเขาทันที!
หลงเฉินสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังที่เย็นเยียบและหม่นหมองแพร่กระจายไปทั่วร่าง
หลงเฉินไม่สามารถทานทนกับคลื่นพลังที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ได้เลยแม้แต่น้อย ด้วยหยดเลือดนี้ พลังของเขาก็อ่อนแอเกินไป หากหยดเลือดนั้นหมายจะสังหารเขาจริง หลงเฉินก็คงต้องตายอย่างน่าสมเพชไปนานแล้ว!
หยดเลือดนั้นเป็นเหมือนกับยาพิษที่แพร่กระจายไปทั่วร่างอย่างรวดเร็ว ในชั่วพริบตา หลงเฉินรู้สึกราวกับว่าเขาสามารถสัมผัสความรู้สึกของความตายได้อย่างชัดเจน
ตัวเขาเองรู้ดีว่าหยดเลือดนั้นทรงพลังเกินไปสำหรับเขา ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีเจตนาฆ่าเขาก็ตาม แต่หลงเฉินคงต้องตายเพราะมันอย่างแน่นอน
เมื่อหยดเลือดเข้าสู่ร่างกายของเขา หลงเฉินก็พลันนึกถึงบางสิ่งบางอย่าง หลงฉิงหลานสั่งเสียให้เขาครอบครองผนึกมังกร แต่มิได้บอกให้หลงเฉินเป็นนักรบมังกร หากมิใช่เพราะหลิงซี หลงเฉินคงไม่มีความสามารถพอที่จะคลายผนึกได้ หลงฉิงหลานคงคิดว่ากว่าจะถึงเวลาที่หลงเฉินสามารถหาคนที่คลายผนึกนี้ได้ เขาก็คงมีความสามารถมากพอที่จะทนกับหยดเลือดนี้ได้แล้ว แต่ทว่า หลิงซีที่มีฝีมือเก่งกาจกลับปรากฏตัวขึ้นเสียก่อน
ดังนั้น สถานการณ์ของหลงเฉินในตอนนี้จึงอันตรายอย่างมาก!
เป็นเพราะผลกระทบที่ได้รับ หลงเฉินรู้สึกราวกับว่าชีวิตของตนเองค่อย ๆ อันตรธานหายไป และเริ่มหมดสติทีละน้อย
ก่อนที่เขาจะตาย เขาครุ่นคิดถึงสิ่งต่าง ๆ
‘หรือว่า... นี่คือแก่นโลหิตสืบทอด…’
‘มังกรในตำนานช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน …’
‘หากไม่มีข้า หลิงซีคงไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของข้าเอง…’
ความคิดเลือนรางเหล่านั้นค่อย ๆ ผุดขึ้นในจิตใจของหลงเฉิน ในหัวใจของเขา เขาแข็งขืนอย่างยิ่งกับการจากโลกนี้ไป เขายังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่จะต้องทำให้สำเร็จ และไม่ยินยอมที่จะตายลงเช่นนี้!
ในตอนนั้นเอง หยกมังกรลึกลับในห้วงจิตก็เกิดสั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง ลวดลายของมังกรสีดำค่อย ๆ ปลดปล่อยแสงสีดำจาง ๆ ออกมา พร้อมกับพลังสูบกลืนที่ปรากฏขึ้นในอากาศที่ว่างเปล่า หยดเลือดที่ซึมเข้าไปในร่างของหลงเฉินเปล่งเสียงร้องคำรามอย่างเกรี้ยวกราด!
มันคือเสียงมังกรคำราม ครั้งนี้หลงเฉินได้ยินอย่างชัดเจน!
เพราะความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับหยกมังกรลึกลับ หลงเฉินซึ่งเดิมทีกำลังเข้าใกล้ความตาย พลันกลับมามีสติอีกครั้ง ในเวลานี้ เขาสัมผัสได้ว่าหยดเลือดมังกรที่แพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเขาถูกรวบรวมอย่างรวดเร็ว และมุ่งไปยังทิศทางที่แน่นอนราวกับถูกสูบเข้าไป
เมื่อเลือดมังกรรวมตัวกันเป็นหยดเลือด มันหายเข้าไปในร่างกายของหลงเฉิน และในครู่ต่อมา มันก็ปรากฏตัวอยู่ในห้วงจิต อยู่ทางด้านล่างของหยกมังกรลึกลับพอดิบพอดี!
แก่นโลหิตสืบทอด แน่นิ่งอยู่ตรงนั้น ราวกับว่ามันกำลังถูกสะกดอยู่!
และภายในหยดเลือดนั้น มังกรศักดิ์สิทธิ์ก็ยังคงคำรามก้องอย่างต่อเนื่อง
‘หยกมังกรลึกลับนี่คืออะไรกันแน่นะ!? แก่นโลหิตสืบทอดที่น่าสะพรึงกลัวถึงเพียงนั้นถึงได้ถูกมันสยบอย่างสมบูรณ์!’
หลงเฉินได้สติกลับคืนมาในที่สุด เขาซึ่งเพิ่งรอดพ้นความตาย ถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ทว่าในตอนนี้ เขารู้สึกราวกับหยดเลือดยังไม่ถูกหยกมังกรดูดกลืนไปเสียทั้งหมด ยังมีเศษเสี้ยวเล็ก ๆ ที่หลงเหลืออยู่ในร่างกายของเขา
หลังจากแก่นโลหิตสืบทอดเศษเสี้ยวเล็ก ๆ ดูดกลืนเลือดของหลงเฉินเข้าไป มันก็แพร่กระจายทันทีและถาโถมเข้าสู่ร่างกายของเขาทั่วทั้งร่าง
ในตอนนี้ หยกมังกรไม่ได้ขยับเขยื้อนใด ๆ อีก และคลื่นพลังแห่งความเจ็บปวดก็เริ่มปรากฏบนผิวหนังของหลงเฉินอย่าต่อเนื่อง
**************************
ติดตามตอนอื่น ๆ ได้ที่ : novelrealm
