ตอนที่ 175 ต้องการชีวิตชูหยี (ฟรี)
เมื่อ ลู่เฟิง พุ่งเข้าใส่ เมิ่งเถียน ก็ได้ส่งทหารราบชั้นยอดของเขาติดตามไป
ตอนนี้ ชูหยี ได้สั่งการให้กองทัพของเขาพยายามปิดล้อมกองทัพทหารม้าของลู่เฟิงแต่มันก็ต้องหยุดลงเมื่อเห็นกองทัพของ เมิ่งเถียนเข้ามา
"บ้าเอ้ย!"
ชูหยี รู้สึกเสียใจอย่างมาก
เขารู้สึกเสียใจที่ไม่เชื่อใจแม่ทัพที่บอกให้เขาจัดการลู่เฟิงด้วยเกาทันฑ์ก่อนหน้านี้
หากเขาโจมตีลู่เฟิงและทหารม้าด้วยเกาทันฑ์ก่อนหน้าคงจะพอทำให้กองทัพของอีกฝ่ายสูญเสียหนักได้!
แต่ตอนนี้!
เขาไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้ว
กองทัพของเขาที่ไม่มีรูปแบบทางทหารจะเอาอะไรไปหยุดกองทัพของลู่เฟิง?
สำหรับการสู้ส่วนตัว?
เขาเป็นนักรบที่ทรงพลังที่สุดในอาณาจักรซีหยาง เขาเคยคิดที่จะสู้ตัวต่อตัวกับลู่เฟิงมาก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะสมบัติป้องกันของเขา ศีรษะของเขาคงถูกตัดไปแล้ว
"ฝ่าบาท พวกเราควรถอยทัพกันก่อน! แม้ว่าจะสูญเสียกำลังพลไปมาก แต่กองทหารทางด้านขวาของเรายังคงอยู่กองทหารทางด้านซ้ายเองก็ยังรวมรวมกำลังพลกลับมาได้อย่างน้อย 200,000 นาย ถ้าเราถอยทัพตอนนี้เราจะยังเหลือทหารมากกว่า 600,000 นาย ในมือเรา หลังจากเราถอยเข้าเมืองโฮวฉิว แม้ว่าพวกมันอยากจะตีพวกเราก็เป็นไปได้ยากแล้ว!"
เมื่อได้ยินคนของเขาพูดสีหน้าของ ชูหยี ก็มืดมน ครั้งนี้เขามั่นใจคิดว่าเมิ่งเถียนใช้ทหารของตระกูลขุนนางเหล่านั้นและเขาจะสามารถเอาชนะได้ง่าย แต่ไม่คิดเลยว่า ลู่เฟิง จะใช้ทหารม้า ทำลายแผนการของเขาทั้งหมด
สิ่งที่ประหลาดที่สุดก็คือการต้านทานลูกศรพลังปราณของอีกฝ่ายได้ หากอีกฝ่ายไม่มีวิธีการเช่นนั้นเขาคงได้รับชัยชนะในศึกนี้ไปแล้ว
ตอนนี้ถ้าเขายังลากการต่อสู้ต่อไปมันจะทำให้เขาสูญเสียหนักมากขึ้นดังนั้นความคิดถอนทัพจึงอยู่ในใจของเขา เมิ่งเถียน เองก็สั่งให้กองทัพรุกหน้าขึ้นไป
ในใจของ ชูหยี เขาไม่ลังเลที่จะสั่งถอนทัพหากเขาเลือกถอนทัพตอนนี้เขาจะต้องสูญเสียทหารอย่างน้อย 100,000 นาย เพื่อต้านทาน
แต่เขาไม่มีทางเลือก
"ถอยทัพ ถอยทัพ!"
ชูหยี ได้ตะโกนออกมาอย่างไม่เต็มใจ
เมื่อได้ยินเช่นนั้น แม่ทัพที่อยู่ข้าง ๆ ก็รู้สึกโล่งใจและรีบแจ้งสัญญาณถอนทัพทันที
ขณะเดียวกันรถม้าของชูหยี ก็เริ่มอพยพ
ทันทีที่ รถม้าเคลื่อนไหว ลู่เฟิง ก็ค้นพบมันและเข้าใจแผนของชูหยีทันที!
แต่เขาจะปล่อย ชูหยี หนีไปได้อย่างไร?
ในการต่อสู้ครั้งนี้ กุญแจสำคัญสำหรับชัยชนะก็คือ การสังหารชูหยี ดังนั้นเขาจะปล่อยชูหยีให้หนีไปได้งั้นหรือไม่?
"จางฮั่น!"
"ขอรับ!"
จางฮั่น รีบควบม้าไปที่ด้านข้างของลู่เฟิง
ลู่เฟิงออกคำสั่งทันที"ข้าจะนำทหารม้าชั้นยอดห้าร้อยนายออกไป เจ้าควบคุมทหารม้าและมุ่งหน้าสังหารศัตรูต่อทำให้ศัตรูเสียหายให้ได้มากที่สุดและอย่าปล่อยโอกาสให้กองทัพของอาณาจักรซีหยางกลับมารวมตัวกัน!"
อาณาจักรซีหยางที่ไม่มีกองทัพก็เปรียบเสมือนเสือที่ไม่มีเขี้ยวเล็บดังนั้นจึงไม่มีภัยคุกคามใด ๆ ตอนนี้ อาณาจักรหนานหยาน มีผู้เชี่ยวชาญขั้นปรมาจารย์มากมาย สามารถจัดการอีกฝ่ายได้อย่างแน่นอน
"ฝ่าบาท คิดจะไล่ตาม ชูหยี ไปใช่หรือไม่?"จางฮั่น กล่าวถาม
"อืม,ไม่ว่าอย่างไร ชูหยี จะต้องตาย!"
"ฝ่าบาท ได้โปรดระวังตัวด้วย หากพระองค์เป็นอะไรไป ข้าน้อยยินดีตัดศีรษะเพื่อชดใช้ความผิด!"จางฮั่น ได้กล่าวพูดขึ้นทันที
"ฮ่าฮ่า,เช่นนั้นเจ้าคงต้องเปลี่ยนความคิดแล้ว ข้าจะไม่ยอมให้คนของข้าต้องตัดศีรษะเพราะรู้สึกผิด!"
ลู่เฟิง หัวเราะออกมา และไล่ตามทิศทางการหลบหนีของชูหยีด้วยทหารม้าชั้นยอด 500 นาย
จางฮั่น ได้เฝ้าดูและนำทหารม้าเข้าชาร์จต่อทันที ตำแหน่งที่เขาเลือกคือกองทัพทางด้านขวา เนื่องเพราะกองทัพทางด้านขวาของกองทัพอาณาจักรซีหยางไม่ได้รับความเสียหายมากนัก และ ตอนนี้ กองทัพนั่นแทบจะเรียกได้ว่าสมบูรณ์เขาจะต้องบั่นทอนกำลังที่จะตามไปสมทบชูหยีให้ได้มากที่สุด
ลู่เฟิงนำทหารม้าห้าร้อยนายติดตามไปยังรวดเร็ว แต่ม้าที่ชูหยีใช้นั้นเป็นม้าที่ดี ดังนั้นมันจึงรวดเร็วอย่างมากแม้ว่าจะแบกรถม้าไปด้วยแต่ก็ยังเร็วกว่าม้าธรรมดา
ชูหยี ได้หนีเอาชีวิตรอดโดยไม่สนใจสิ่งใด ตราบใดที่เขายังไม่ตายเขาก็ยังกลับมาแก้แค้นได้
"เอาธนูมาให้ข้า!"
ด้านหลังของลู่เฟิงได้มีคนส่งคันธนูให้กับเขา
ลู่เฟิงไม่สามารถยิงธนูได้ แต่เขาสามารถใช้พลังปราณแท้จริงในการเหนี่ยวนำเพื่อล็อคม้าศึกที่ลากรถม้าของชูหยีได้
เขาได้วาดคันธนูและตั้งลูกศรเล็งไปที่ม้าศึกด้วยเจตนาสังหารที่รุนแรง
เขาได้ปล่อยมือหลวม ๆ พร้อมกับง้างคันธนูยิงออกไป
ฟุ่บ!
ไม่มีใครคิดว่าลูกศรนี้จะแทงทะลุม้าโดยตรง
ม้าศึกได้ร้องลั่นและล้มลงกับพื้น ม้าศึกอีกตัวได้ถูกตรึงเอาไว้และล้มลงไปกับพื้นจนรถม้าทับตาย
ชูหยี ได้ตอบสนองอย่างรวดเร็ว และ กระโดดหลบหนีออกไปก่อนหน้านี้ เขารีบกระโดดไปยังม้าศึกของแม่ทัพคนนึงและโยนแม่ทัพคนนั้นออกไป
"ชูหยี ยอมรับชะตากรรมของตนเองซะ!"
ลู่เฟิง ได้คำรามออกมา
"บ้าเอ้ย!"
ชูหยี ที่ได้ยินเสียงของลู่เฟิง เขาไม่ลังเลที่จะควบม้าหลบหนีไปโดยไม่สนใจจสิ่งใด
เมื่อเขาจะพุ่งไปยังกองทัพทางด้านขวาก็เห็นว่ากองทัพทางด้านขวากำลังถูกทำลาย
ตอนนี้เขาไม่มีเวลาคิดและเป้าหมายเดียวของเขาก็คือควบม้ามุ่งหน้ากลับไปที่เมืองโฮวฉิว
ลู่เฟิง เองก็ไม่ลังเลที่จะไล่ตามไป
ไม่นานทั้งสองฝ่ายก็ออกจากสนามรบ
ชูหยี ได้นำทหารมากกว่าหนึ่งพันติดตามเขาไปเพื่อหลบหนีทหารม้าของลู่เฟิง
"ยิงมัน,สอยลู่เฟิงให้ข้า!"
ชูหยี ได้สั่งให้ทหารของเขานำธนูออกมายิงใส่ ลู่เฟิง
ทันใดนั้นคนกว่า 500 คนที่อยู่ด้านหลังของเขาก็หันกลับมาพร้อมกับง้างคันธนูเพื่อที่จะเล็งยิงลู่เฟิง
อันที่จริง ชูหยี รู้ว่า ลูกศรของพวกเขาไม่สามารถทำอันตรายอะไรลู่เฟิงได้ แต่เขาต้องการให้คนเหล่านี้ถ่วงเวลาลู่เฟิง ให้เขาเพียงเท่านั้น
ตัวเขาเป็นถึง จักรพรรดิแห่งอาณาจักรซีหยาง เขาจะมาตายตรงนี้ไม่ได้
ลูกศรมากกว่า 500 ดอก ได้พุ่งเข้าใส่ ลู่เฟิงอย่างรวดเร็ว ปลายดาบของลู่เฟิงได้วาดออกและทำลายลูกศร 500 ดอกโดยตรง
ทหารห้าร้อยนายที่เหลือรีบพยายามหลบหนีตามไปยังทิศทางของชูหยี
แต่พวกเขาก็ถูก ลู่เฟิง และทหารม้าไล่ฆ่าอย่างเหี้ยมโหด
ในเวลานี้ ลู่เฟิง ไม่สนใจสิ่งใด สิ่งสำคัญก็คือเขาต้องการฆ่า ชูหยี หากเขาฆ่าชูหยี ได้สำเร็จ การต่อสู้ครั้งนี้จึงจะเรียกว่าชัยชนะที่สมบูรณ์
ในไม่ช้า ชูหยี ก็มาถึง เมืองโฮวฉิว เขาได้ตะโกนขึ้น"เปิดประตู รีบเปิดประตูสิวะ!"
ทหารยามของเมืองโฮวฉิว ที่เห็น จักรพรรดิของตนเองเสด็จกลับมาพวกเขารีบเปิดประตู
แต่ประตูนี้มีน้ำหนักมากมันยังคงต้องใช้เวลาในการเปิด
ครั้งนี้เพียงพอสำหรับทำให้ ลู่เฟิง ตามทัน
ลู่เฟิง มองไปที่ ชูหยี ที่กำลังจะเข้าเมืองเขาตะโกนด้วยความโกรธ"ชูหยี มอบชีวิตมาให้ข้าซะ!"
ชูหยี รู้สึกตกใจมาก เขาสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าที่รุนแรงด้านหลังของเขา เขาทำได้เพียงสวดภาวนาขอให้ประตูเมืองเปืดออกโดยเร็วที่สุด
ดูเหมือนว่าคำอธิษฐานของเขาจะได้ผลในที่สุดประตูเมืองก็เปิดออก
ชูหยี ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกและรีบพุ่งเข้าเมืองทันที
ทหารม้าของเขา ก็ต้องการจะพุ่งเข้าไป แต่ชูหยี ได้สั่งให้พวกเขาไปต่อต้าน ลู่เฟิง เพื่อถ่วงเวลาไม่ให้ ลู่เฟิง ตามเขาได้ทัน
ทหารแต่ละคนยิ้มอย่างขมขื่น แต่พวกเขาทำได้เพียงแค่ปฏิบัติตามคำสั่งและพุ่งเข้าไปด้านหน้าเพื่อต่อต้านลู่เฟิง
ชูหยี ได้สั่งให้ปิดประตูเมืองทันทีขณะเดียวกันเขาก็มองไปที่ ลู่เฟิง ด้วยสายตาเย้ยหยัน"คิดจะฆ่าข้างั้นเหรอ ไว้รอชาติหน้าแล้วกัน!"