ตอนที่ 11 วีรกรรมคุณชายเฉี่ยน
ติดตามตอนอื่น ๆ ได้ที่ : novelrealm
กู้เฉิงเซียวถูกชี้ชวนให้นั่งลงที่เก้าอี้ชุดรับแขก ก่อนที่หลินเฉี่ยนจะกุลีกุจอวางกระดาษแผ่นหนึ่งตรงหน้าเขา บนกระดาษแผ่นนั้นมีข้อความเป็นข้อๆถูกเขียนไว้ทั้งหมดสามข้อ
ข้อที่ 1 : เนื่องจากข้าพเจ้า ‘หลินเฉี่ยน’ ยังเป็นนักศึกษา เพื่อไม่ให้เกิดผลกระทบต่อการเรียน เรื่องการแต่งงานนี้จะถูกเก็บไว้เป็นความลับห้ามไม่ให้ใครล่วงรู้เป็นอันขาด
ข้อที่ 2 : เราที่หมายถึงข้าพเจ้า ‘หลินเฉี่ยน’ และคู่สมรส ‘กู้เฉิงเซียว’ จะไม่กระทำการใดๆที่เป็นการแทรกแซงต่อชีวิตส่วนตัวของกันและกัน และจะให้เกียรติเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่ายทุกเวลา
ข้อที่ 3 : การกระทำที่มีผลใด ๆ ต่อฝ่ายตรงข้ามทุกอย่างทุกประการจะต้องให้ฝ่ายนั้นยินยอมพร้อมใจก่อนถึงจะสามารถทำได้ ห้ามทำอะไรตามอำเภอใจเป็นอันขาด
กู้เฉิงเซียวมองข้อความบนกระดาษที่ดูเหมือนจะเป็นสัญญาตรงหน้า เขาอ่านมันอยู่หลายครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าเขาตกลงให้เป็นไปตามสัญญานี้ —อย่างนั้นการแต่งงานนี้ของพวกเขาทั้งคู่มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับการตกลงทำสัญญาธุรกิจเลยสิ! —แล้วเธอที่อยู่ตรงหน้าก็จะกลายเป็นเหมือนดอกไม้ในแจกันที่เขาได้แต่มองด้วยตาแต่ห้ามสัมผัสงั้นหรือ?
เป็นเพราะเพิ่งจะพบเจอเขาได้ไม่นานจึงทำให้หลินเฉี่ยนไม่ได้เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของอีกฝ่ายเลย เมื่อเห็นเขานิ่งเงียบเธอก็คิดว่าเขากำลังทำความเข้าใจ ดังนั้นในสองสามนาทีถัดมาหลังจากเดาเอาว่าเขาน่าจะเข้าใจดีแล้วเธอก็ถามขึ้น “นายคิดว่ายังไงมั่ง?”
กู้เฉิงเซียวเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวด้วยสายตาที่ไม่สามารถเดาความรู้สึกที่อยู่ในนั้นได้ เขาจ้องมองอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูด “คุณหลิน เธอเป็นสาวแล้วนะ ควรจะรู้ถึงประโยชน์ของ‘ทะเบียนสมรส’ หรือเธอคิดว่าที่ฉันแต่งงานกับเธอเป็นแค่เรื่องเล่น? ถ้างั้นฉันขอบอกเธอไว้ตรงนี้เลยแล้วกันนะว่าการแต่งงานในครั้งนี้ฉันจริงจัง”
‘และคงไม่มีอะไรจริงจังไปมากกว่าเรื่องนี้แล้วล่ะ เรื่องคืนนั้นมันไม่ใช่แค่ครั้งแรกของเธอแต่มันเป็นครั้งแรกของฉันด้วย—ในเมื่อเธอได้พรหมจรรย์ฉันไปแล้วเธอก็ควรจะต้องรับผิดชอบมันด้วยสิ!’
หลินเฉี่ยนได้ยินน้ำเสียงแข็ง ๆ นั้นก็สะดุ้งขึ้นมา เธอเริ่มรู้สึกว่าไหล่ของตัวเองมีอาการสั่นน้อย ๆ แล้ว ‘ให้ตายเถอะพวกทหารนี่น่ากลัวจริงๆเลย’
เมื่อกู้เฉิงเซียวเห็นว่าอีกฝ่ายมองเขาด้วยความหวาดกลัว ความขุ่นเคืองในใจเขาก็เริ่มผ่อนลง ทหารหนุ่มยศสูงปรับอารมณ์ของตัวเองให้สงบก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ “ฉันก็แค่อยากจะบอกเธอว่า ฉันตั้งใจที่จะแต่งงานกับเธอจริง ๆ หลังจากนี้พวกเราเป็นสามีภรรยากันแล้ว และเราก็จะทำเหมือนสามีภรรยาคู่อื่น เธอเชื่อใจฉันได้ เธอพึ่งพาฉันได้ทุกอย่าง และต่อไปนี้ ไม่ว่าเธอจะมีปัญหาอะไรหรือไม่สบายใจเรื่องไหนเธอก็บอกฉันได้ทุกเรื่องเหมือนกัน”
‘อย่างเช่นว่า ทำไมเธอถึงมานอนอยู่บนเตียงฉันคืนนั้น’
‘หรือทำไมเมื่อวานเธอถึงมีสภาพเหมือนถูกใครไล่ฆ่ามาแบบนั้น’
หลินเฉี่ยนได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกว่าขอบตาของเธอร้อนผ่าว น้ำตาใสๆเริ่มคลอหัวตาทั้งสองข้าง เธอต้องพยายามอย่างมากที่จะไม่ให้มันไหลหยด “แต่..ฉันยังไม่พร้อมเลยนะ”
ภาพของคนตรงหน้าทำให้กู้เฉิงเซียวใจอ่อนยวบ ด้วยท่าทางของเธอในตอนนี้ เขาไม่อาจทำใจบังคับหรือใช้ความน่ากลัวของตัวเขาข่มขู่อีกฝ่ายได้เลย ‘เห้อ! เอาล่ะ ช่างมันเถอะ ลูกผู้ชายต้องมีความอดทนให้มากที่สุด มันก็คง..คล้าย ๆ พ่อกำลังปลอบลูกสาวล่ะมั้ง!’ “โอเค ถ้าเธออยากจะให้เป็นแบบไหนก็ตามใจเธอเลย”
หลินเฉี่ยนรีบพยักหน้าก่อนจะใช้มือปาดน้ำตาทิ้งลวกๆ “ถ้างั้นเซ็นต์สัญญานี่เลยแล้วกันนะ”
“…….” ‘นี่คงไม่ใช่ว่าเรากำลังหาเรื่องใส่ตัวอยู่หรอกนะ?’
กู้เฉิงเซียวเดินกลับไปอาบน้ำที่ห้องของเขาในขณะที่หลินเฉี่ยนเดินลงมาด้านล่างอย่างอารมณ์ดีเพื่อจะดูว่าเธอจะหาข้าวกินได้อย่างไร ไม่เพียงแต่ได้ออกมาจากครอบครัวหลินเท่านั้น แต่เธอยังได้อยู่กับคนที่มีเงินกองอยู่เท่าภูเขาอีกด้วย ที่สำคัญเธอก็ไม่ต้องดร็อปเรียนแล้ว นี่แหละชีวิตในแบบที่เฝ้ารอ ‘ในที่สุดก็มาถึงสักทีสินะ’
ด้วยความรู้สึกดีใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่ต้องการ สาวน้อยจึงเดินลงบันไดไปอย่างร่าเริง
ระหว่างที่เธอกำลังเดินลงไปชั้นล่างอยู่นั้น จู่ๆก็มีคนจากด้านล่างโผล่ออกมาต้อนรับเธอด้วยท่าทางนอบน้อม แถมยังมีคนอีกมากมายยืนเรียงอยู่เป็นแถวยาว “อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณผู้หญิง”
“เย้ยยย!” หลินเฉี่ยนสะดุ้งตกใจจนก้าวผิดจังหวะ เธอคว้าราวบันไดไว้ได้ทันก่อนจะหน้าคว่ำ แต่ทว่าเธอก็ยังลื่นล้มก้นกระแทกและไถลตกบันไดลงไปสองถึงขั้นอยู่ดี ‘มันอะไรกันล่ะเนี่ย เกือบจะหัวทิ่มแล้วไหมล่ะ จู่ ๆ ก็มายืนดักรอเยอะแยะไปหมดแบบนี้!’
“คุณผู้หญิงระวัง!” ในจังหวะที่หลินเฉี่ยนสะดุดบันไดก้นกระแทก คนรับใช้ทุกคนที่กำลังยืนมองเธออยู่ก็เห็นภาพนั้นชัดเจน พวกเขาตกใจจนร้องเสียงดัง พ่อบ้านคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ที่สุดรีบปราดเข้ามาช่วยประคองเธอให้ลุกขึ้น “คุณผู้หญิงไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”
คำพูดแสดงความห่วงใยนั้นทำให้หลินเฉี่ยนรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก เธอยืนขึ้นก่อนที่จะถอยไปด้านหลัง “ไม่เป็นไร ๆ ไม่ต้องช่วยหรอก ฉันเดินเองได้”
ชายคนนั้นชะงักไปก่อนที่จะถอยออกไปเช่นกัน “ครับ คุณผู้หญิง”
“…….” และในเวลานี้เองที่สมองของหลินเฉี่ยนเริ่มประมวลผลบางอย่าง
ตอนที่เธออยู่ที่บ้านตระกูลหลินเธอเป็นคนชนชั้นต่ำที่สุดในบ้าน แต่พอมาอยู่ที่นี่เธอกลับกลายเป็นเจ้านาย นี่เป็นการเปลี่ยนแปลงจากหลังเท้าเป็นหน้ามือเลยนะ แถมยังเกิดขึ้นในชั่วข้ามคืนเลยด้วย ‘หรือว่าเรากำลังฝันอยู่?’
เพี๊ยะ ๆ !
หลินเฉี่ยนใช้มือตบแก้มตัวเองแรงๆถึงสองครั้ง “โอ๊ย เจ็บชะมัด” เธอกัดฟันแน่นก่อนที่จะใช้มือถูหน้าตัวเอง ‘โอ๊ย~ ลืมไปเลยแฮะว่าหน้าปูด เฮ่อ..ดูเหมือนแผลเมื่อวานจะยังไม่ดีขึ้นเลยสินะ’
อย่าว่าแต่หลินเฉี่ยนเลยที่ตกใจอย่างหนักกับเรื่องนี้ คนรับใช้ทุกคนที่ยืนมองเธออยู่ก็ตกใจไม่น้อยเลยเช่นกัน แม้ว่าหัวหน้าพ่อบ้านจะบอกเล่าเรื่องของเธอให้ฟังก่อนหน้านี้แล้ว แต่คุณผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าก็เป็นอะไรที่อยู่เหนือจินตนาการของพวกเขาจริงๆ
ผมสั้น เสื้อเชิ้ต กางเกงยีนขาดๆ รองเท้าผ้าใบสกปรก หูที่ถูกเจาะเป็นรูจำนวนมากแทบจะรอบใบหู ไม่ว่าจะดูยังไงก็ไม่ต่างจากทอมบอยเลยสักนิด
...แถมตอนนี้ยังดูเหมือนว่าสมองของเธอจะมีปัญหานิดหน่อยด้วย......
หลินเฉี่ยนลูบก้นของตัวเองก่อนที่จะเดินลงบันไดท่ามกลางสายตาจับจ้องของทุกๆคนจนทำให้เธออดที่จะรู้สึกประหม่าขึ้นมาไม่ได้
“คุณผู้หญิง เชิญรับประทานอาหารทางนี้ครับ” หัวหน้าพ่อบ้านชี้นำเจ้านายคนใหม่
“อ้อ ขอบคุณนะ”
หัวหน้าพ่อบ้านเห็นว่าหลินเฉี่ยนลูบก้นของตัวเองป้อยๆ เขาจึงพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง “คุณผู้หญิงล้มกระแทกแบบนั้นไม่ดีแน่ เดี๋ยวกระผมจะรีบติดต่อหมอมาตรวจเช็กร่างกายให้นะครับ”
“หา? ไม่ต้องๆๆๆ” หลินเฉี่ยนรีบปฏิเสธ ให้ตายเถอะเรื่องเล็กแค่นี้เองนะ “ก็แค่ลื่นตกบันไดนิดหน่อยเอง ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
เธอเดินเข้ามาภายในห้องอาหารก่อนที่จะนั่งลงตรงที่เก้าอี้ตัวหนึ่งของโต๊ะกินข้าวซึ่งดูเหมือนว่าจะถูกจัดเอาไว้ให้แล้ว อาหารวางเรียงรายอยู่ตรงหน้า มีทั้งอาหารเช้าแบบตะวันตกที่เป็นขนมปังปิ้งเสิร์ฟพร้อมกับเนยและแยมเกือบทุกรส ไข่ดาว ไส้กรอกและเบค่อนพร้อมซอส ซึ่งมีเครื่องดื่มเป็นนมและน้ำส้มถูกวางอยู่ทางด้านซ้าย ถัดไปด้านขวาเป็นโจ๊กร้อน ๆ กับปาท่องโก๋และน้ำเต้าหู้ที่เป็นอาหารเช้าแบบจีน นอกจากนี้ยังมีเมนูอื่นๆอีกนับไม่ถ้วนถูกวางอยู่ถัดออกไปด้วย ‘ให้ตายเถอะเยอะแยะไปหมดเลย’
“ประทานโทษครับ พอดีเราไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงชอบทานแบบไหน ทางฝ่ายห้องครัวก็เลยทำออกมามากกว่าปกตินิดหน่อย คุณผู้หญิงชอบแบบไหนเลือกทานได้ตามสบายเลยนะครับ”
‘นี่เรียกว่านิดหน่อยเหรอ? แล้วถ้าทำเยอะมันจะขนาดไหน?’ “งั้น...ทุกคนก็มานั่งกินด้วยกันสิ”
“กฎระเบียบของที่นี่พวกเราไม่สามารถรับประทานอาหารร่วมกับคุณผู้หญิงได้ อาหารเหล่านี้ทำเอาไว้สำหรับคุณผู้หญิงและคุณชายเท่านั้นครับ”
“…….” ‘ทำไว้ให้สองคน? อาหารเยอะขนาดนี้ต่อให้ยี่สิบคนช่วยกันจะกินหมดหรือเปล่าก็ไม่รู้ นี่มันเหมือนมื้ออาหารสำหรับฮ่องเต้เลยนะ’—ได้มาอยู่ที่แบบนี้เป็นสวรรค์ของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอจริง ๆ เลย
“ว่าแต่คุณเป็นหัวหน้าพ่อบ้านของที่นี่เหรอ?”
“ใช่ครับ คุณผู้หญิงมีอะไรให้ผมรับใช้ไหมครับ?” หัวหน้าพ่อบ้านโค้งตัวลงด้วยความนอบน้อม เขานิ่งเพื่อรอฟังคำสั่ง
เมื่อยังเห็นหัวหน้าพ่อบ้านยังคงโค้งตัวอยู่ หลินเฉี่ยนก็รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่นักจึงรีบลุกจากที่นั่งก่อนที่จะดึงตัวเขาให้ยืนตามปกติ “ไม่เห็นต้องโค้งตัวแบบนี้เลย”
คนเป็นพ่อบ้านยิ้มแต่ก็ยังโค้งตัวลงอีกครั้ง
“อ๊ะ….. ฉันไม่หิวแล้วล่ะ นึกขึ้นได้พอดีว่ามีเรื่องต้องไปทำที่มหาลัย งั้นฉันไปก่อนนะ ไม่ต้องส่งล่ะ บาย”
ทุกคนได้แต่ทำหน้าเหลอหลามองตามร่างเล็ก ๆ ของคุณผู้หญิงตัวน้อยของพวกเขาไปในขณะที่เธอวิ่งปรู๊ดไปที่หน้าประตูอย่างว่องไวราวกับหนูตัวจิ๊ด
หัวหน้าพ่อบ้านทำท่าจะวิ่งตามไป แต่เมื่อก้าวไปได้ไม่กี่ก้าวก็นึกขึ้นได้และตะโกนออกมา “จางคาย! รีบขับรถไปส่งคุณผู้หญิงเร็วเข้า”
………..
หลังจากปอร์เช่คาเยนน์คันหรูรุ่นใหม่ล่าสุดจอดลงตรงหน้าประตูมหาวิทยาลัย ร่างเล็ก ๆ ที่ดูมาดแมนของหลินเฉี่ยนก็เดินลงมาจากรถ และก่อนที่เธอจะปิดประตูก็ไม่ลืมที่จะยกมือโบกให้กับคนขับเพื่อเป็นการขอบคุณ
—ทว่าการกระทำที่ดูเหมือนเป็นกิจวัตรอันแสนปกติธรรมดานี้กลับก่อให้เกิดคลื่นแห่งความโกลาหลแผ่กระจายไปทั่วมหาวิทยาลัย—
“นี่เธอรู้รึยังว่าคุณชายเฉี่ยนสาขาการเงินนั่นน่ะมีเสี่ยเลี้ยงด้วยนะ แถมยังนั่งปอร์เช่มาส่งถึงหน้าประตูเลยด้วย”
“ฉันเห็นกับตาเลยย่ะ หลังจากที่ลงจากรถคุณชายเฉี่ยนยังหันไปส่งจุ้บให้คนในรถด้วย แล้วฉันก็เห็นแว๊บ ๆ ด้วยนะว่าคนที่นั่งในรถนั่นน่ะเป็นผู้ชาย ดูมีอายุ น่าจะรุ่นลุงรุ่นปู่นู้นแล้วล่ะ”
“จะว่าไปจนถึงตอนนี้ฉันยังไม่รู้เลยนะว่าคุณชายเฉี่ยนเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่”
“ร่างกายเป็นหญิงนั่นแหละ แต่ใจจะเป็นเพศอะไรฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ให้ตายเถอะ อิตาเสี่ยนั่นรสนิยมแปลกใช้ได้เลยนะเนี่ย”
“ไม่ใช่แค่นี้นะ ฉันได้ยินมาว่าคุณชายเฉี่ยนไปมีเรื่องกับคนของหนานอินจนพวกนั้นต้องเข้าโรงพยาบาลตั้งหลายคนด้วย”
“หา? จริงดิ? แล้วมีเรื่องกันเพราะอะไรอ่ะ?”
“อืมมม เท่าที่ฟังมาดูเหมือนว่าต้นเหตุของเรื่องจะเป็นเพราะฉู่โม่เฟิงนะ”
“โหหหห โหดอ่ะ! วีรกรรมคุณชายเฉี่ยนนี่โคตรเยอะเลย”
.
.
.
ติดตามตอนอื่น ๆ ได้ที่ : novelrealm
