ตอนที่ 123-124

ตอนที่ 123 : หนึ่งวันของร้านต้นตำรับ

“ด้วยกำลังของอาจารย์ หนึ่งวันไม่พอผ่านชั้นที่หนึ่งหรือ?” หลายคนประหลาดใจไม่น้อย

ทราบกันดีกว่ามู่หรงไห่เถิงคือยอดฝีมือขอบเขตทดสอบเต๋าระดับสูงสุด

“หอคอยแห่งการทดสอบไม่ง่ายเช่นนั้น” มู่หรงไห่เถิงยิ้มรับ

“เอาละ ไปกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกันก่อน จากนั้นค่อยเข้าเกม!” กู่หยุนซีกล่าวแนะนำ

“ได้!”

“ไปกิน!”

เช่นนี้กลุ่มคนจึงไปเรียงรายต่อแถวกันกดน้ำร้อนเพื่อต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

หลังจากได้เห็นว่าน้ำร้อนจากเครื่องคือน้ำพุแห่งชีวิต มู่อวี่โหรวและคณะต่างต้องทึ่ง

แน่นอนว่าเมื่อเข้าสู่หอคอยแห่งการทดสอบ กลุ่มคนจะยิ่งตื่นตะลึงกว่านี้

เมื่อสวมหมวกและเข้าสู่โลกของหอคอยแห่งการทดสอบ กลุ่มคนต่างคิดเห็นเช่นเดียวกันว่ามันคือโลกจริงอีกใบหนึ่ง

อย่างไรแล้วคนหนุ่มสาวก็เปิดรับสิ่งใหม่ปรับตัวได้รวดเร็ว ไม่ช้ากลุ่มคนจึงรับสภาพพร้อมต่อสู้

เป็นที่ทราบกันว่าสถาบันวิญญาณเมฆาไม่ใช่จะมีโอกาสเผชิญหน้าศึกเป็นตายบ่อยนัก

ยิ่งกับสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งด้วยอย่าได้กล่าวถึง

จากนั้นไม่นาน สองพี่น้องปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีจึงมาถึงร้านต้นตำรับ

“วันนี้คล้ายคนเพิ่มขึ้น?” ปู้ฉืออีประหลาดใจเล็กน้อย

สถาบันวิญญาณเมฆามีรวมเจ็ดคน ที่นั่งในร้านต้นตำรับมีเพียงสิบ

ดังนั้นกว่าครึ่งจึงถูกจับจองไปแล้ว

เหยาซือหยานไม่เข้าหอคอยแห่งการทดสอบ เพื่อที่จะได้ไม่เบียดเบียนลูกค้าที่มาเยือนร้าน

“เหล่านี้มาจากสถาบันวิญญาณเมฆา” เหยาซือหยานกล่าวออก

คนทั้งสองจึงพยักหน้ารับ

ด้วยคล้ายคิดอะไรได้ ปู้หลี่เกื๋อจึงถอนหายใจ “เฮ้อ ยิ่งผ่านไปลูกค้าร้านเถ้าแก่ยิ่งมากขึ้น หากภายหน้ามาสาย เช่นนั้นก็ไม่เหลือที่ว่างให้เล่นแล้ว”

“จริงด้วย” ปู้ฉืออีพยักหน้าเห็นพ้อง นางยิ้มตอบ “รู้สึกว่ากฎของทางร้านที่ให้เล่นได้คนละสามชั่วโมงค่อยทำให้ดูดีขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยก็ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป...”

ลั่วฉวนได้ยินคำของคนทั้งสองจึงกล่าวออกอย่างถูกจังหวะ “อย่าได้กังวลไป อีกไม่ช้าจะมีเครื่องเล่นเพิ่มขึ้น”

“จริงหรือเถ้าแก่?”

“เยี่ยมไปเลย!”

ทั้งปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีต่างเผยยิ้มตอบรับ

คนทั้งสองเมื่อทานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเรียบร้อยจึงเข้าหอคอยแห่งการทดสอบ จากนั้นจึงเริ่มโหมดท้าทายเหมือนดังทุกวัน

การต่อสู้ในหอคอยแห่งการทดสอบ มันค่อนข้างรีดเร้นประสิทธิภาพผู้คนได้

เพราะไม่ต้องกังวลเรื่องความเป็นความตาย ทั้งนี้ยังเสมือนจริงอย่างถึงขีดสุด

ไม่ว่าผู้ฝึกตนใด ต่างก็ไม่คิดอยากเสี่ยงชีวิตตนเองเพียงเพราะหาประสบการณ์เพื่อให้ก้าวหน้า

แล้วหากทำได้ล่ะ?

ประสบการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอย่างไรก็ดีกว่า!

“อรุณสวัสดิ์เถ้าแก่! อรุณสวัสดิ์พี่ซือหยาน!”

ไม่ช้า เจียงเฉิงจวินจึงมาเยือนร้าน

“หือ? ลูกค้าเพิ่มขึ้นอีกแล้ว?” เจียงเฉิงจวินประหลาดใจไม่น้อย

เหยาซือหยานจึงกล่าวบอกออกไป

เจียงเฉิงจวินพยักหน้ารับ รอยยิ้มปรากฏที่ใบหน้า “เหมือนว่าโชควันนี้ไม่เลว ยังเหลือให้เล่นอีกที่หนึ่งพอดี”

ถัดจากนั้นเจียงเฉิงจวินจึงไปนั่งยังเครื่องเล่นที่เหลือ

วันนี้ตัวเขามีเป้าหมาย คือต้องผ่านโหมดปกติชั้นแรกไปให้ได้

นี่เป็นการแข่งขันระหว่างเขาและปู้หลี่เกื๋อ!

ลูกค้าทั้งร้านต่างเข้าเล่นหอคอยแห่งการทดสอบ เช่นนี้ภายในร้านจึงกลับคืนความสงบอีกครั้ง

ลั่วฉวนไปนอนที่หน้าร้านอาบไล้แสงตะวันเหมือนเช่นเคย

ภายในร้าน เหยาซือหยานนั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะพลางเท้าคาง ด้วยสายตาไม่รู้มองไปที่ใด ราวกับนางปล่อยความคิดไหลผ่านไปเรื่อย

ลั่วฉวนขณะนี้หลับไปแล้วเรียบร้อย

หนึ่งวันก็ผ่านพ้นไปเช่นนี้...

ตอนที่ 124 : เรียนทำอาหาร

เวลาผ่านพ้นสามชั่วโมง มู่หรงไห่เถิงจึงกล่าวลาพร้อมนำคณะศิษย์เดินทางกลับโรงเตี๊ยม

“เป็นยังไงบ้าง? ร้านวิเศษเหมือนอย่างที่อาจารย์ไห่เถิงบอกหรือไม่?” ศิษย์ที่ไม่ได้ไปด้วยเผยยิ้มกล่าวถาม

คณะคนทั้งสี่จึงพยักหน้ารับ “แหงอยู่แล้ว อาจารย์ไห่เถิงจะหลอกพวกเราได้ยังไง!”

ถัดจากนั้น คนทั้งสี่จึงเริ่มพูดคุยถึงเรื่องร้านต้นตำรับ

แม้ว่าศิษย์เหล่านี้มีสถานะอันสูงส่ง รับฟังยังต้องนึกทึ่ง

โคล่า แท่งเครื่องเทศ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ไวน์หยก เหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อน

และผลลัพธ์ของพวกมัน ก็แทบไม่ต่างอะไรกับเม็ดยาระดับสูง!

ที่น่าทึ่งกว่า คือเรื่องราวการเล่นเกมที่สามารถช่วยเพิ่มพูนการฝึกฝน!

ขณะนี้หลายคนจึงเกิดนึกเสียดาย

ไฉนจึงไม่ติดตามมู่หรงไห่เถิงไปที่ร้านแต่เช้าวันนี้กัน?

พูดกล่าวต่อกันอีกสักพักหนึ่ง คนทั้งสี่ค่อยกลับห้องตนเอง

พวกเขายังต้องย่อยประสบการณ์ที่ได้รับจากหอคอยแห่งการทดสอบ

กู่หยุนซีและเจียงเหวิ่นฉางต่างอารมณ์ไม่ค่อยดี เพราะความลับที่พวกนางเก็บไว้ได้ถูกตีแผ่ออกมาแล้ว

เมื่อคนทั้งสองกลับมาจึงตรงเข้าห้องโดยทันที

“วันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ต้องตามอาจารย์ไห่เถิงไปยังร้านต้นตำรับ!”

ศิษย์หลายคนต่างเผยการตัดสินใจที่เห็นพ้องต่อกัน

ส่วนว่าทำไมไม่ไปยังร้านต้นตำรับบ่ายวันนี้นั้น...

สาเหตุง่ายดาย เพราะกลุ่มคนไม่ทราบที่ตั้งร้าน...

ช่วงบ่ายจึงเป็นสองหน่วยทหารรับจ้างของเว่ยฉิงจู่และโจวหู่มาเยือนร้าน

เรื่องราวของร้านต้นตำรับ กลุ่มคนปิดปากเงียบสนิทเป็นอย่างดี

อย่างไรแล้วเรื่องนี้เคยบอกกล่าวออกไปแล้ว กระนั้นไม่มีผู้ใดเลือกมาเอง

ขณะนี้จึงเป็นช่วงเวลาสำหรับตักตวง

กิจการของร้านหนึ่งวันก็ผ่านพ้นไปเช่นนี้

หลังจัดการมื้อค่ำที่ภัตตาคารเซียนหงส์อมตะและกลับถึงร้านด้วยเส้นทางมิติ ลั่วฉวนจึงรั้งเหยาซือหยานที่กำลังจะเข้าไปเล่นเกมเอาไว้

“เถ้าแก่มีอะไรหรือ?” เหยาซือหยานเผยความสงสัย

เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นท่าทีจริงจังของลั่วฉวน

บอกกล่าวตามตรง ขณะนี้เหยาซือหยานเกิดความตึงเครียดขึ้นภายในใจ

ลั่วฉวนจับจ้องในดวงตาสีม่วงของเหยาซือหยาน น้ำเสียงจริงจังเผยออก “ซือหยาน เจ้าต้องไปเรียนการทำอาหาร!”

“หือ?” เหยาซือหยานเผยสีหน้างงงัน

ลั่วฉวนจึงกล่าวต่อ “ออกไปทานข้างนอกทุกวันรู้สึกว่าไม่ค่อยสะดวกไปบ้าง ในร้านเองก็มีครัว ดังนั้นปล่อยไว้ไม่ใช้คงไม่ดี”

อีกเหตุผลก็คือ ลั่วฉวนคิดถึงอาหารของโลกเดิม

บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไม่อาจนับ

สีหน้าเหยาซือหยานประหลาดไปเล็กน้อย กระนั้นก็ตอบรับร “ในเมื่อข้าคือเสมียนประจำร้าน ปัญหาของเถ้าแก่ต้องได้รับการแก้ไขอย่างเหมาะสม ดังนั้นภายหน้าข้าย่อมจัดการให้!”

พร้อมกันนี้ เหยาซือหยานต้องถอนหายใจอยู่ภายใน

ลาก่อนชีวิตอันแสนสุข

ลั่วฉวนจึงถาม “ทำอาหารได้หรือ?”

เหยาซือหยานชะงัก จากนั้นจึงเผยยิ้มเขินอาย “พอทราบบ้าง แต่เทียบกับภัตตาคารนั้นออกจะห่างไกล”

ลั่วฉวนพยักหน้ารับ

ทำไม่ได้ก็ต้องเรียน!

“ระบบ ขอวิธีการทำอาหาร” ลั่วฉวนเรียกภายในใจ

“ขอเจ้าของร้านจดจำไว้ ระบบเป็นระบบดูแลร้าน ไม่ใช่ระบบโรงอาหาร!” เสียงของระบบคล้ายตะคอกกลับมาในใจลั่วฉวน

ก็เหมือนดังเคย ระบบกล่าวเหมือนปฏิเสธเช่นเดียวกันนี้ในวันที่เขาช่วยเหยาซือหยานเอาไว้

“รู้แล้วน่า” ลั่วฉวนตอบรับอย่างเข้าอกเข้าใจ “แต่ฉันก็เชื่อนะว่าเรื่องง่ายแค่นี้ ระบบต้องทำให้ได้อยู่แล้วจริงไหม?”