ตอนที่ 157 (ตอนฟรี)เงินของขวัญ
ตอนที่ 157 (ตอนฟรี)เงินของขวัญ
.
“แม่! เสี่ยวเว่ยบอกว่าตอนนี้เขายังไม่สามารถมาได้ เขากำลังยุ่งอยู่กับการจัดงานที่บ้าน!” เสี่ยวลี่ รีบบอกแม่ของเธอ ในขณะที่เธอยังคงถือโทรศัพท์อยู่ในมือและหน้าตาของเธอก็ดูไม่ค่อยจะดีนัก
"เกิดอะไรขึ้น! เมื่อวานเสี่ยวเวยบอกกับพ่อของเธอว่าครอบครัวของเขาให้จัดงานแต่งขึ้นในเมืองเจียงเฉิง แต่พ่อของเธอขอจัดงานเลี้ยงขนาดเล็กในหมู่ญาติและพวกเพื่อนๆขึ้นที่นี่ก่อน เขานั้นก็ยังตอบตกลงแต่ในตอนนี้เขาไม่สามารถมาได้ มันหมายความว่ายังไงกัน?"
ป้าจางขมวดคิ้วจนชนกัน เธอมีท่าทางที่อึดอัดใจและโกรธเคืองเป็นอย่างมาก "ญาติๆ ของพวกเรากำลังจะมาที่นี่กันแล้วพวกเราจะบอกกับพวกเขาว่ายังไง! บอกว่าเจ้าบ่าวนั้นไม่ว่างเลยไม่สามารถมาได้อย่างนั้นเหรอ?!"
"แม่! เสี่ยวเว่ยเขาก็อยากมาที่นี่อยู่เหมือนกันเพียงแต่ว่า..!"
"แม่เข้าใจแล้วล่ะ! พ่อแม่ของเขาพวกเขา! ... เฮ้อ...ช่างมันเถอะ!" ป้าจางถอนหายใจและยกมือขึ้น ต่อจากนั้นเธอไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลยแม้แต่คำเดียว
เสี่ยวลี่ที่นั่งอยู่ข้างๆแม่ของเธอ ขอบตาของเธอนั้นเป็นสีแดง และดูเหมือนว่าเธอนั้นใกล้จะร้องไห้อยู่เต็มทีแล้ว
หวังเสียน และ เสี่ยวหยู เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดและขมวดคิ้วกันในทันที "น้องเขยคนนี้ก็ทำเกินไปหน่อย!"
"เสี่ยวลี่ ตอนนี้ลูกควรออกไปต้อนรับแขกได้แล้ว เสียวหยู ลุงก็ขอรบกวนเธอด้วยนะ ช่วยน้องต้อนรับแขกหน่อยก็แล้วกัน!"
ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาลุงจางก็เดินเข้ามาและพอเขารู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ "งั้นพวกเราก็มาจัดการเรื่องของที่นี่กันเองก็แล้วกัน ไม่ต้องให้ใครเขามาช่วยเหลือหรอก!"
"ค่ะลุงจาง"เสี่ยวหยู ยืนขึ้นและพยักหน้า
"ผมก็จะออกไปช่วยต้อนรับแขกด้วยก็แล้วกันนะครับ!" หวังเสียนพูดและยิ้มออกมา
"เอาล่ะ!ฉันขอบใจพวกเธอมากๆนะ!" ลุงจางยิ้มและพยักหน้าอย่างช้าๆ ต่อให้ลูกเขยคนนี้ของเขาไม่ได้เป็นอย่างที่เขาหวังไว้ แต่อย่างน้อยหลานชายและหลานสาวของเขาก็เป็นที่น่าภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก
หวังเสียน, เสี่ยวหยู และ เสี่ยวลี่ ออกมายืนที่หน้าห้องโถงต้อนรับแขกของโรงแรม
ที่ทางเข้าห้องโถงก็มีครอบครัวอื่นกำลังจัดพิธีแต่งงานอยู่ข้างๆพวกเขาด้วยเช่นกัน
ทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวกำลังต้อนรับแขกของพวกเขา แขกของพวกเขานั้นน่าจะเป็นตระกูลที่ร่ำรวยจากในเมืองเผิงโจว
"คุณลุงกับคุณป้าเชิญทางนี้ค่ะ!"เสี่ยวลี่พูดพร้อมกับยิ้มออกมา ในขณะที่เธอเดินออกไปต้อนรับคุณลุงซึ่งเป็นพี่ชายของพ่อเธอพร้อมกับป้าสะใภ้
"โอ้! เสี่ยวลี่วันนี้หลานดูสวยมากๆเลย แล้วเจ้าบ่าวไปอยู่ไหนซะล่ะ ป้าขอดูหน้าว่าที่หลานเขยหน่อยได้ไหม" หญิงวัยกลางคนพูดคุยกับเสี่ยวลี่ ขณะที่เธอกำลังเดินเข้ามาในงาน
"แฟนของหนูเขายังมาไม่ถึง รถเขาติดอยู่บนทางด่วนค่ะป้า!" เสี่ยวลี่พูดออกมาอย่างอึดอัดใจเล็กน้อย
"อืม!.เขาน่าจะมาล่วงหน้าก่อนสักวันนึงนะ แต่ก็อย่างว่าละนะการจัดงานแต่งงานส่วนมากมันก็ไม่เป็นอย่างที่เราคิดพวกเธอเองก็คงวุ่นวายกันน่าดู งั้นก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวป้ากับลุงเดินเข้าไปในงานเองพวกเธอก็รอรับแขกกันอยู่ที่นี่เถอะนะ!" ป้าและลุงของเธอแม้จะนึกสงสัยอยู่บ้างเล็กน้อยแต่พวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาทั้งคู่เดินตรงเข้าไปในงาน
เสี่ยวลี่รู้สึกลำบากใจเป็นอย่างมากที่แฟนของเธอไม่ได้อยู่ต้อนรับแขกกับเธอด้วยในวันแต่งงาน
และในขณะนี้ก็มีญาติอีกกลุ่มนึงเดินทางเข้ามา เสี่ยวลี่เดินออกไปต้อนรับพวกเขาด้วยรอยยิ้ม
ป้าจางเองก็ออกมาช่วยต้อนรับแขกที่เข้ามาในงานอย่างกระตือรือร้นด้วยเช่นกัน
ทั้งเสี่ยวหยูและหวังเสียน พวกเขาเองก็ช่วยออกไปต้อนรับแขกที่เริ่มทยอยมาในงานกันมากขึ้น
"โอ้!วันนี้เธอสวยจริงๆ"
"เสี่ยวลี่ของเรากำลังจะมีความสุขกับชีวิตใหม่แล้ว เธอมีแฟนที่ร่ำรวย แต่ก็อย่าลืมมาเยี่ยมญาติๆอย่างพวกเราบ่อยๆบ้างนะ!"
"นี่เสี่ยวหยู! ฉันได้ยินมาว่าเธอและพี่ชายได้รับโชคลาภก้อนใหญ่กันมาอย่างนั้นรึ ถ้าอย่างนั้นเมื่อรำรวยแล้วก็อย่าลืมเพื่อนบ้านอย่างพวกเราซะล่ะ!"
เสี่ยวหยู ค่อนข้างที่จะอึดอัดใจเล็กน้อยเมื่อเธอเดินออกมาต้อนรับแขกที่มาในงาน และต้องเจอกับคนที่เข้ามาถามเกี่ยวกับความร่ำรวยของเธอและพี่ชายเธอจนวุ่นวายไปหมด
"เอ้อ!เสี่ยวลี่สามีในอนาคตของเธออยู่ที่ไหนล่ะ ฉันไม่เห็นเขาออกมาต้อนรับแขกบ้างเลย!"
"เขายังมาไม่ถึงนะค่ะ! รถน่าจะติดอยู่" เสี่ยวลี่อธิบายออกไปด้วยความลำบากใจ แต่เธอก็พยายามบีบรอยยิ้มให้กับแขกทุกๆคน
บางคนพยักหน้าและยิ้มออกมาอย่างไม่คิดอะไร แต่ในขณะที่บางคนสงสัยแต่พวกเขาก็ไม่ได้ถามอะไรออกมาเช่นกัน
คู่บ่าวสาวที่จัดงานพร้อมกับเสี่ยวลี่ หันมามองทางพวกเขาพร้อมกับขมวดคิ้วและพูดขึ้นมาว่า "คนพวกนี้ ช่างเสียงดังและน่ารำคาญเป็นอย่างมาก!"
"คงเป็นพวกชาวบ้านในชนบทอย่างแน่นอน มันน่ารำคาญมากจริงๆนั่นแหละ อีกสักครู่นึงคงต้องไปบอกให้พวกเขาลดเสียงพูดคุยของพวกเขาลงสักหน่อย!" เจ้าสาวก็พูดออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก
เจ้าบ่าวพยักหน้า
หวังเสียนยืนอยู่ที่มุมหนึ่งมองดูผู้คนเริ่มนำของขวัญที่เป็นซองใส่เงินมามอบให้กับเสี่ยวลี่ ตามประเพณี เขาจึงเดินออกจากโรงแรมไป หลังจากที่บอกกับเสียวหยูแล้ว
เขาไม่ได้นำเงินที่เบิกเอาไว้แล้วติดตัวมาด้วยแต่เขาทิ้งเอาไว้ในรถ
ในขณะที่เขาเดินออกมาจากโรงแรมเขาก็เห็นเพื่อนบ้านมากกว่า 30 คนกำลังเดินออกมาจากรถบัส
ลงจางเช่ารถบัสเพื่อให้ทุกคนในหมู่บ้านได้มาร่วมพิธีแต่งงานในครั้งนี้
"เฮ้!เสี่ยวเสียนเธอจะไปไหนเหรอ?" ชายวัยกลางคนคนหนึ่งถามออกมา
"ผมกำลังจะไปเอาของที่รถน่ะครับ!" หวังเสียน ตอบคำถามเขาและยิ้มให้บางๆ
"เสี่ยวเสียน เดี๋ยวนี้ได้ข่าวว่าร่ำรวยมากเลยนะ เธอน่าจะเลี้ยงเหล้าดีๆเพื่อนบ้านอย่างพวกเราสักหน่อยจะดีไหม?" ชายวัยกลางคนพูดขึ้นมา
"ผมต้องออกเดินทางตอนเช้าวันพรุ่งนี้ เอาไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะครับ!" เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆแล้วพูดต่อไปว่า" งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ผมต้องรีบไปเอาของ!"
"เอ่อ..!" ชายวัยกลางคนพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง เขารู้สึกว่าหวังเสียน ไม่ค่อยอยากคุยกับเขาสักเท่าไหร่มันทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยพอใจเป็นอย่างมาก
"ฉันก็คิดไว้อยู่แล้วว่าเขาต้องพูดอย่างนี้ ร่ำรวยแล้วก็หยิ่งขึ้นมาในทันทีวางตัวห่างเหินจากเพื่อนบ้านอย่างพวกเรา ทั้งๆที่เมื่อวานฉันตั้งใจไปเที่ยวหาและพูดคุยกับเขาด้วยดี ฉันตะโกนเรียกอยู่หลายครั้งแต่เขาก็ไม่ตอบ คนเราเนี่ยนะพอร่ำรวยแล้วก็เปลี่ยนไปมากจริงๆ!"
"ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น เขาคงคิดว่าเขามีความสามารถและร่ำรวยแล้วคงไม่ต้องสนใจคนในหมู่บ้านที่ตัวเองเติบโตมา ช่างอวดดีและหยิ่งยโสเสียจริงๆ!"
"ใช่! เด็กคนนี้นิสัยแย่มากจริงๆไม่มีความเคารพนับถือผู้อาวุโสกว่าเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่พวกเราก็เคยเห็นเขามาตั้งแต่เด็กแท้ๆ!" กลุ่มคนในหมู่บ้านหลายคนต่างกระซิบกระซาบนินทาหวังเสียน กันในทันทีหลังจากที่เห็นหวังเสียน เดินออกไปและไม่สนใจพวกเขาเลยแม้แต่น้อย
"เอาล่ะ! พวกเราก็เข้าไปในงานกันดีกว่าดูท่าแล้วเขาก็คงไม่อยากจะคุยกับพวกเราสักเท่าไหร่หรอก!" ชายสูงอายุคนหนึ่งพูดออกมาในขณะที่เขาเดินนำกลุ่มผู้คนในหมู่บ้านตรงเข้าไปในงาน
หวังเสียน แทบจะไม่รู้จักคนพวกนี้เลยด้วยซ้ำ ในหมู่คนทั้งกลุ่มนี้ เขาคุ้นหน้าเพียงหนึ่งหรือคนเท่านั้นเอง
"ฮึ! แล้วทำไมฉันต้องไปเลี้ยงเหล้าพวกเขาด้วยกันล่ะ ตามปกติตั้งแต่โตมาฉันก็แทบจะไม่เคยคุยกับพวกเขาอยู่แล้ว ฉันจะดีกับคนที่เคยดีกับฉันเพียงเท่านั้น!"
หวังเสียน รู้สึกแย่กับคนพวกนี้เล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เพราะเขาถือว่านี่เป็นคนในหมู่บ้านที่เขาเกิด
เมื่อเขาเดินมาถึงรถเขาก็หยิบเงินสดจำนวน 660,000 หยวนออกมา
เขารู้ว่าลุงจางแล้วปกติเป็นคนที่ไม่สนใจเรื่องเงินทองสักเท่าไหร่ แต่ลุงจางนั้นเป็นคนรักศักดิ์ศรีของเขาเป็นอย่างมาก เพราะฉะนั้นเขาจึงตั้งใจมอบเงินสดจำนวนนี้ท่ามกลางผู้คน เพื่อให้เกียรติกับลุงจาง เขาเดินถือเงินออกมาแล้วเดินตรงกลับเข้าไปในงาน
"เสี่ยวลี่!ทำไมเจ้าบ่าวของเธอไม่ออกมาต้อนรับพวกเราด้วยล่ะ หรือว่าเขาจะดูถูกคนบ้านนอกอย่างพวกเรา!"
"ถูกต้อง! เสี่ยวลี่ ทำไมเราไม่เห็นเขาเลยล่ะ หรือเขาอาจจะไม่ได้อยากแต่งงานก็ได้ละมั้ง!"
"เขาไม่ได้อยู่ในงานแต่งงานกับเธอด้วยอย่างนั้นเหรอ? ฉันก็คิดเอาไว้แล้วว่าการที่ได้แต่งงานกับตระกูลที่ร่ำรวยบางทีอาจจะไม่ได้มีความสุขอย่างที่ทุกคนคิดเอาไว้ก็เป็นได้!"
หวังเสียน ที่กำลังเดินเข้ามาในโรงแรมเขาก็ได้ยินคำพูดของกลุ่มคนที่กำลังพูดคุยกับเสี่ยวลี่อยู่ในตอนนี้
คนกลุ่มนี้หวังเสียน พอที่จะรู้จักอยู่บ้าง และเขาก็พอจะรู้มาว่าคนในกลุ่มนี้นั้นไม่ค่อยถูกกันกับครอบครัวของลุงจาง
"คนพวกนี้ช่างน่ารังเกียจเสียจริงๆ..!"
หวังเสียน ขมวดคิ้วเข้าหากันในขณะที่เขาเห็นท่าทางลำบากใจของลุงจางและป้าจาง
"ลุงจางครับ! นี่เป็นของขวัญที่ผมมอบให้กับน้องสาวเสี่ยวลี่ในวันแต่งงานครับลุงจาง"
หวังเสียน พูดออกมาด้วยเสียงที่ค่อนข้างดังในขณะที่เขาเดินผ่านกลุ่มคนเข้าไปหาลุงจาง
"โอ้ว!..เสี่ยวเสียนกำลังจะมอบเงินผูกข้อมือเป็นของขวัญให้กับเสี่ยวลี่!"
"เธอมอบของขวัญผูกข้อมือน้องสาวของเธอเท่าไหร่อย่างนั้นเหรอเสี่ยวเสียน?" ชายวัยกลางคนที่อยู่ในกลุ่มคนที่ไม่ถูกกันกับครอบครัวของลุงจางถามออกมา
"660,000 หยวน!"
หวังเสียน วางกระเป๋าเงินไว้บนโต๊ะในขณะที่เขาก็ค่อยๆหยิบเงินสดออกมา
"อะไรนะ 660,000 หยวน!!!"
………
จบบท