ตอนที่ 14 - นายทาสต้องแข็งแกร่งกว่า!
*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เมื่อเย่เทียนมองไปที่ทาสสปาตั้น พวกมันก็มองเขากลับ ไม่โกรธ ไม่กลัว ไม่มึนงงอะไรเลยในสายตาของพวกมัน.
“พวกสปาตั้นนี่เก่งจริงเหมือนในตำนานหรือป่าว?”
เย่เทียนถามด้วยหน้าตาเป็นมิตร “แต่พวกเจ้าก็ถูกจับแล้วก็มาเป็นทาสให้ข้า!”
“.....”
ปากเย่เทียนหมาไม่พอ พวกทาสสปาตั้นเลยไม่ได้ตอบอะไร.
พวกสปาตั้นนั้นเกลียดชังการศึกษาตามระบอบประเพณี. มันมีไว้ให้พวกวัยรุ่นเรียนการอ่าน การเขียนคำสั่งแค่นั้น. พวกสปาตั้นอยากให้ลูกๆ พูดแค่ยามจำเป็น สั้นๆ ตรงๆ และสร้างนิสัยอยู่เงียบๆตั้งแต่อายุน้อยๆ… เหมือนการพูดแบบทหารนั่นแหละ.
“เป๊ง!”
เย่เทียนหมดปัญญา. เขาหันกลับไปหาดาบสองเล่มกับโล่ใบหนึ่ง. พอเดินกลับมา เขาถุยน้ำลายอัดโซ่คล้องทาสทุกคนแล้วโยนโล่กับดาบไปด้านหน้าของพวกทาส. การกระทำนี้ทำให้พวกทาสประหลาดใจมาก เหมือนตอนแทนบ๋อยโดนทัวร์ลง.
ทาสคนนึงที่ถูกเย่เทียนแก้มัดให้ ขยับแขน เสียงกระดูกดังเอี๊ยดอ้าด. จากนั้นเขาก็หยิบโล่และดาบขึ้นมา แล้วก็ถาม.
“เจ้า...เจ้าไม่กลัวตายเลยรึ?”
เสียงเขาแหบแห้งและที่พูดไปก็หมายความว่างั้นจริงๆ.
“ข้าไม่อยากได้ขยะ ต่อให้มันเป็นทาสก็ตาม ข้าไม่ต้องการทาส ข้าต้องการนักรบ!”
เย่เทียนควงดาบแล้วพูดเบาๆ “แต่ก่อนพวกเจ้าทรมาณมามากและไม่ได้ทำดีที่สุดด้วยเพราะฉะนั้นข้าจะไม่ใช้โล่เลย. ฆ่าข้าถ้าทำได้ พวกเจ้าจะระบายความเกลียดออกมาก็ได้. ถ้าเจ้าชนะข้า ก็แปลว่าข้าไม่สามารถปกครองพวกเจ้าและไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นนายพวกเจ้า และถ้าเป็นเช่นนั้นข้าก็จะปลดปล่อยพวกเจ้าแล้วส่งออกไปนอกโรมให้!”
พอพูดเสร็จ เย่เทียนถอดชุดออกโชวความเซ็กซี่เอ๊ยร่างกายประดุจทองแดง. กล้ามเนื้อนี่แน่นปั้กเปี่ยมไปด้วยพละกำลังอันมหาศาล.
“ร่างกายของเจ้าดูดีหนิ!”
ทาสสปาตั้นพูดด้วยจิตวิญญาณนักสู้อันร้อนแรงในดวงตา แต่ก็กลัวในเวลาเดียวกัน.
เจ้าสปาตั้นกล้าพูดแบบนั้นเพราะเขามั่นใจในตัวเองสูงมาก. แต่หลังจากเย่เทียนโชวซิกแพ็คสปาตั้นนั้นรู้สึกถึงความน่ากลัวหลั่งไหลมาในหัว.
“โอเค ให้ข้าได้เห็นความเก่งกาจของนักรบสปาตั้นหน่อย!”
เย่เทียนพูดอย่างภาคภูมิ. พวกสปาตั้นไม่ใช่สิ่งใดเลยนอกจากนักรบที่มีเกียรติและแข็งแกร่ง. ถ้าเย่เทียนอยากจะปราบพวกมันและสาบานความภักดีต่อเขา เขาก็ต้องขยี้พวกมันด้วยพละกำลังและก็บี้ความมั่นใจนั่นซะ.
ทำให้พวกมันรู้สึกว่าเขาสามารถปกครองพวกมันได้จริงๆด้วยความแข็งแกร่งและความภาคภูมิ.
“ซู้ม!”
เจ้าทาสสปาตั้นเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและการโจมตีของเขาดูมีเล่ห์เหลี่ยม. โล่ได้บดบังการมองเห็นของเย่เทียนไว้ ซึ่งมันทำให้เขามองไม่เห็นทิศทางที่ดาบกำลังพุ่งมา ด้วยเหตุนี้เย่เทียนจึงไม่สามารถคาดเดาและป้องกันได้เลย.
“ตู้มมม!!”
แต่ว่า ก็รู้กันอยู่ว่าเทคนิคการต่อสู้ของทาสสปาตั้นคนนี้ไม่สามารถหลอกลวงเย่เทียนได้เลย.
ความแข็งแกร่ง, ร่างกายและความเร็วการตอบสนองของเย่เทียนนั้นเหนือชั้นกว่าเขามาก. เย่เทียนสามารถเอาชนะเรื่องพละกำลังและปราบความดุร้ายของเขาได้.เย่เทียนไม่ได้เอาดาบมาไว้ป้องกันแต่เอามาโจมตีอย่างไม่ปราณีมากกว่า. ดาบของเขาฟาดลงไปที่โล่อย่างรุนแรงจนทำให้โล่ร้าวและมีรอยแตก เหมือนชิริว.
ทาสสปาตั้นคนนั้นรู้สึกว่าทั้งแขนของเขาชาไปหมดและโดนผลักถอยหลังไปทีละน้อยจากการโจมตีที่ป่าเถื่อนนั่น. เขาเกือบจะอ้วกออกมา. การโจมตีของสปาตั้นโดนสกัดไปอย่างง่ายดาย.
ดวงตาของทาสสปาตั้นคนนั้นเต็มไปด้วยความกลัว. เขาไม่คิดเลยว่าพละกำลังของเย่เทียนจะมหาศาลขนาดนี้.
“ถือโล่ยังไม่ไหวเลยเหรอ?”
เยเทียนยิ้มชื่น แล้วกระโดดไปบนอากาศจับดาบด้วยมือเดียวพร้อมที่จะอัดลงมาใส่ทาสสปาตั้น.
“โอ้ว!!!”
ในตอนนั้น สปาตั้นได้สัมผัสถึงแรงอาฆาตที่รุนแรง. สัณชาตญาณเอาตัวรอดของเขาระเบิดออกมา เขารีบกลิ้งไปอย่างแรงและถือโล่มาป้องกันบนหัว.
“แคร๊ก!”
ดาบกระแทกลงมาปะทะกับโล่อีกครั้ง. ครั้งนี้ความรุนแรงของมันผ่าโล่ออกเป็นสองส่วนและทาสสปาตั้นกระเด็นถอยหลังไปหลายก้าว.
ทาสปาตั้นทุกคนหวาดกลัวมาก. โล่นั่นถึงจะคุณภาพไม่ดีมากนักแต่ก็ใช้กันแพร่หลายในกองทัพ แถมมันยังดูใหม่อยู่ด้วย แต่มันโดนแยกเป็นสองส่วนด้วยการโจมตีเพียงแค่สองครั้งจากเย่เทียน. พละกำลังของเย่เทียนน่ากลัวแค่ไหนกันนะ?
“นักรบสปาตั้นมันก็มีแค่นี้แหละ มีแต่สวะ!”
เป้าหมายของเย่เทียนคือไม่ได้จะฆ่าทาสพวกนี้, เขาเลยไม่อยากโจมตีต่อแต่จะยืนอยู่เฉยๆและถ่มถุยพวกเขาเรื่อยๆ.
“ตายซะ!!”
ทาสสปาตั้นคนนั้นโดนคำพูดของเย่เทียนปั่นเรียบร้อยแล้ว. เขาทิ้งโล่ที่แตกไป และจู่โจมแบบดับเครื่องชนใส่เย่เทียน. สปาตั้นคนนั้นกำลังเผชิญหน้ากับความตายอยู่ เขาละทิ้งการป้องกันเพื่อแลกกับการโจมตีอย่างเดียว.
การเคลื่อนไหวของเขาสุดยอดมากและสกิลการต่อสู้ก็น่ากลัวเช่นกัน. แต่ว่าเย่เทียนเร็วเกินกว่ามาก.
ตอนที่สปาตั้นเริ่มเหวี่ยงดาบออกไป เย่เทียนก็ได้ขยับตัวไปแล้ว, เขาหลบดาบนั่น แล้วโจมตีสวนกลับไป.
“ฉึก!”
คมดาบตัดผ่านไหล่ของสปาตั้น และเลือดก็ไหลนองออกมา.
“ตุ่บ!”
วินาทีที่ทาสสปาตั้นนั้นกำลังจะหันหลังกลับมา เย่เทียนเตะเขาร่วงไปกองกับพื้น เหยียบหลังเขาแล้วเอาคมดาบจ่อคอเขาไว้.
“เจ้าแพ้แล้ว!”
เย่เทียนพูด.
“ฆ่าข้าสิ!”
สปาตั้นผู้นั้นพ่ายแพ้แล้ว เขาดูสับสนเล็กน้อยและพูดอย่างใจเย็น.
“ข้าชนะเจ้าแบบยุติธรรมแล้ว. จากกฏของการต่อสู้ เจ้าคือรางวัลของข้า. ทีนี้ข้าคู่ควรพอที่จะเป็นนายเจ้าได้หรือยัง?”
เย่เทียนถามเบาๆ.
“ใช่ ท่านคู่ควร!!”
ทาสสปาตั้นไม่ได้คิดที่จะหาทางป้องกันตัวเองเลย, เขาพูดไปด้วยเสียงเบาๆ เพราะนี่คือสงคราม.
“พวกเจ้ามีใครอยากจะสู้กับข้าอีกไหม?”
เย่เทียนเมินทาสตรงตรีนของเขา แล้วถามทาสสปาตั้นที่เหลือทั้ง9คนอย่างใจเย็น.
ก้าวแรกของการพิชิตทาสนักรบสปาตั้นสำเร็จแล้ว.
ตอนนี้เขารู้สึกว่า ถ้าจะปราบพวกทาสสปาตั้นให้อยู่หมัดในฐานะนายทาสแล้ว, เขาต้องแข็งแกร่งกว่า!
