ตอนที่ 1 คุณรู้ตัวไหมว่าเป็นคู่หมั้นของฉัน?

ณ โรงแรมเอ็มเพอเรอร์ เมืองหยุนเฉิง ที่รายล้อมไปด้วยดอกไม้บานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมตามสายลม เฉียวเมียนเมียนกลับไม่อาจเพลิดเพลินกับความงามและกลิ่นหอมเหล่านั้นได้ เธอรู้สึกอึดอัด หายใจติดขัด ราวกับมีบางสิ่งหนักอึ้งกดทับอยู่ในอก

แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านต้นไม้ สะท้อนเงาของผู้คนที่เธอรู้จักดี—พวกเขากำลังโอบกอดกันใต้ร่มไม้

“พี่อาเจ๋อ...” เสียงของหญิงสาวนั้นอ่อนโยน นุ่มนวล เธอยกแขนโอบรอบคอของชายหนุ่ม แล้วซบใบหน้าลงบนอกเขาอย่างสนิทสนม

ชายหนุ่มมีสีหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ ผลักเธอออกอย่างแผ่วเบา เขามองไปทางเฉียวเมียนเมียนชั่วครู่ แล้วรีบหลบสายตา หันไปกล่าวกับหญิงสาวตรงหน้าว่า “อันซิน มีอะไรจะเซอร์ไพรส์พี่เหรอ?”

เฉียวอันซินยิ้มเขินอาย ก่อนตอบเบา ๆ “พี่อาเจ๋อ... ฉันท้อง”

คำพูดนั้นทำให้เฉียวเมียนเมียนรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งถาโถมเข้ามาในใจอย่างรุนแรง ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ ใบหน้าซีดเผือดจนเห็นได้ชัด

“อะไรนะ?” ซูเจ๋อเอ่ยออกมาด้วยความตกใจไม่ต่างจากเธอ

เฉียวอันซินโผเข้ากอดเขาอีกครั้ง ดวงหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยความสุข “ฉันท้องลูกของเราค่ะ พี่จะได้เป็นพ่อคนแล้วนะ ดีใจไหมคะ?”

ซูเจ๋อยืนเงียบไปชั่วขณะ ขณะที่เฉียวเมียนเมียนยืนตัวแข็งทื่ออยู่ไม่ไกล เธอไม่อาจขยับตัวหรือแม้แต่หายใจออกมาได้อย่างเป็นปกติ

“เมื่อเดือนก่อน...” เฉียวอันซินหันไปมองเฉียวเมียนเมียนที่ยืนอยู่ไม่ไกลด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“วันนั้นที่พี่สาวเขาไปถ่ายแบบ พวกเราก็...” เสียงของเธอเจือด้วยความสุข

เดือนก่อน...ตอนที่เธอออกไปทำงานงั้นหรือ? เฉียวเมียนเมียนรู้สึกมึนงง ราวกับโลกทั้งใบกำลังหมุนรอบตัวเธอ ระเบียงบ้านของซูเจ๋อ... ที่ที่เธอเคยใช้เป็นที่อ่านหนังสืออย่างสงบสุข แต่ตอนนี้...

ในขณะที่สมองของเธอกำลังโหมความคิด สายตาของเฉียวเมียนเมียนกลับพร่าเลือน เธอไม่ได้ยินคำพูดของเฉียวอันซินอีกต่อไป เมื่อเธอรู้สึกตัวอีกครั้งก็ได้ยินเสียงซูเจ๋อพูดว่า “รีบกลับเข้าไปข้างในกันเถอะ พวกเราออกมานานเกินไปแล้ว เดี๋ยวเมียนเมียนจะสงสัยเอา”

หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็เดินกลับเข้าไปในโรงแรม เฉียวเมียนเมียนมองตามพวกเขาด้วยหัวใจที่เหมือนถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ เธอรีบหลบไปอีกทางอย่างรวดเร็ว

ร่างกายของเธออ่อนแรง ใจหวิวจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่ เธอไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเหล้าที่ดื่มไปหรือความเจ็บปวดจากความจริงที่ได้รับ

ขณะวิ่งหนี เธอบังเอิญชนเข้ากับกลุ่มชายชุดดำรูปร่างสูงใหญ่หนึ่งกลุ่ม ก่อนที่เธอจะทันกล่าวขอโทษ ชายคนหนึ่งก็จับแขนเธอไว้แน่น

“เจอเธอแล้ว ไปพบท่านกันเถอะ”

หาเธอเหรอ? ผิดคนแล้ว... เฉียวเมียนเมียนพยายามดิ้นรน แต่แรงของเธอไม่เพียงพอที่จะขัดขืน

ก่อนที่เธอจะรู้สึกตัวอีกครั้ง ความอ่อนล้าก็เข้าครอบงำ สายตาของเธอพร่าเลือนลงเรื่อย ๆ จนสุดท้ายก็หมดสติไปในอ้อมแขนของพวกเขา