บทที่ 11 ซื้อทาส (อ่านฟรี 24-10-2020)
พื้นที่หนึ่งเฮกตาร์ไม่ได้ใหญ่มากนัก ซูยี่ใช้เวลาน้อยกว่าหนึ่งชั่วโมงในการตรวจสอบ
เมื่อกลับไปพบกับพ่อบ้านบรูไนซูยี่หยิบเอกสารจากในกระเป๋าออกมา
“พ่อบ้านบรูไนนี่เป็นแผนการใช้ที่ดินของเราคุณสามารถนำกลับไปให้ท่านวิสเคานท์ตรวจสอบก่อนได้ หากมีอะไรที่ท่านวิสเคานท์ไม่พอใจเขาสามารถบอกกับเราได้แล้วเราจะปรับเปลี่ยนตามควมต้องการของท่านวิสเคานท์”
ซูยี่ยังคงรักษาสีหน้าที่แสดงความเคารพขณะพูด
เขารู้ว่าทวีปไซนส์นั้นอยู่ในสังคมศักดินาครึ่งหนึ่งซึ่งแตกต่างจากสังคมบนโลก หากเขาต้องการประสบความสำเร็จในทวีปนี้เขาจะต้องปฏิบัติตามธรรมเนียมของที่นี่
ตามที่คาดไว้ด้วยท่าทางที่เคารพของซูยี่การแสดงออกของพ่อบ้านบรูไนก็ดูอารมณ์ดีขึ้นมาในทันที เขารับแผนงานของซูยี่มาและพยักหน้า“เอาล่ะฉันเอาจะให้ท่านวิสเคานท์ดูเมื่อฉันกลับไป ที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกินไปท่านวิสเคานท์เป็นคนใจกว้างมาก ตราบใดที่คุณไม่ได้ทำอะไรที่จะทำให้เขาไม่พอใจโดยปกติท่านวิสเคานต์จะไม่เข้าไปยุ่ง”
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ต้องขอบคุณพ่อบ้านบรูไนที่ช่วยเหลือครับ”
ยิ่งน้ำเสียงดีขึ้นเรื่องนี้ก็ราบรื่นขึ้นมาก พ่อบ้านบรูไนมองแผนพัฒนาอย่างผ่านๆก่อนที่จะนำสัญญาเช่าให้ซูยี่เซ็น
เมื่อซูยี่เซ็นชื่อพ่อบ้านบรูไนก็เผยรอยยิ้มในที่สุด เขายื่นมือไปหาซูยี่“ดีมากคุณซูยี่ที่ดินผืนนี้จะเป็นของคุณเป็นเวลาหนึ่งปี ฉันหวังว่าคุณจะรักษาโอกาศนี้ที่ท่านวิสเคานท์มอบให้ใว้ดีๆ”
"แน่นอน."
ทั้งสามคนพูดอีกสองสามคำก่อนที่ซูยี่และไฮนซ์จะขอตัวจากไปทันใดนั้นเสียงร้องโหยหวนก็ดังมาจากระยะไกล
ทั้งสามคนตกตะลึงเมื่อมองไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือที่มีเสียงร้องดังขึ้น
มีเสียงครวญครางอย่างน่าเวทนาอีกครั้งก่อนที่จะมีเสียงร้องไห้และเสียงแส้กระทบเนื้อหนังจนแตกออกมา
“ไปดูกันเถอะ!” ซูยี่ไม่เสียเวลาคิดในขณะที่เขารีบวิ่งไปตามทิศทางที่มีเสียงดังมา
ไฮนซ์ลังเลเล็กน้อยก่อนจะมองไปที่พ่อบ้านบรูไนข้างๆเขา“พ่อบ้านบรูไนดูเหมือนว่าเสียงนั้นมาจากดินแดนของท่านวิสเคานท์?”
พ่อบ้านบรูไนหรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อมองไปยังทิศทางของเสียงก่อนที่จะโบกมือ“เราจะไปดูกันก่อน”
เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้ก็มีเสียงดังขึ้นอีก เสียงแส้ที่ดังมาช่วยไม่ได้ที่จิตใจของผู้คนจะรู้สึกหวาดกลัวและเสียงร้องไห้ที่น่าสงสารที่ตามมาก็ทำให้ผู้คนอดสงสารไม่ได้
ซูยี่อายุน้อยกว่าพ่อบ้านบรูไนและไฮนซ์และด้วยความจริงที่ว่าเขาวิ่งออกไปก่อนเขาจึงปารกฏตัวขึ้นบริเวณที่มีเสียงดังออกมา เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ
ในพื้นที่รกร้างปัจจุบันมีชายร่างใหญ่สามคนล้อมรอบเด็กคนหนึ่งซึ่งมีอายุเพียงสิบสี่สิบห้าปี คนเหล่านี้มีแส้ในมือและกำลังทุบตีเด็กคนนั้น
เด็กคนนั้นมีรอยเลือดนับไม่ถ้วนจากแส้และแม้กระทั่งบางส่วนของร่างกายของเขาก็ถูกฉีกขาดทำให้เขาดูน่าสงสารอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
ตอนแรกเขาอาจจะร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร แต่ตอนนี้เขาไม่ได้กรีดร้องอีกต่อไปเด็กคนนั้นไม่มีแม้แต่แรงจะพลิกตัว เขาทำได้เพียงแค่กระตุกหลังจากถูกตีด้วยแส้
"หยุด!" ซูยี่คำรามออกมาด้วยความโกรธ “พวกแกจะตีเขาให้ตายเลยหรือไง?”
ชายร่างใหญ่ทั้งสามไม่คิดว่าจะมีคนตะโกนออกมาพวกเขาหันไปจ้องที่ซูยี่ด้วยความงุนงง พวกเขามองเสื้อคลุมนักเวทย์ที่ส่วยใหญ่เต็มไปด้วยรอยเปื้อนอย่างไม่สามารถหยุดได้
แต่เมื่อซูยี่ต้องการโน้มตัวไปดูเด็กคนนั้นเขาก็ถูกชายร่างใหญ่คนหนึ่งหยุดไว้
"เห้ย! แกจะทำไร? เรากำลังสอนบทเรียนให้ทาสคนนี้ไม่ว่าแกจะเป็นใครแกก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าไปยุ่งในเรื่องนี้!” ชายร่างใหญ่ตะโกน
"ทาส?" ซูยี่ตะลึงเมื่อมองไปที่เด็กบนพื้น เขาจำได้ว่านี่คือเขตแดนของวิสเคานท์เลสลี่แล้วเด็กคนนี้คือ… ...
“นี่คือทาสของท่านวิสเคานท์เลสลี่?”
ชายร่างใหญ่มองไปที่ซูยี่ด้วยความประหลาดใจ“เนื่องจากแกรู้จักท่านวิสเคานท์ก็อย่ายื่นจมูกมายุ่งเรื่องคนอื่น ฉันจะบอกแกให้ว่าไอ้เด็กนี่ทำให้วัวของท่าวิสเคานท์หาย เพราะฉะนั้นเขาจะต้องถูกตีจนตาย!”
“วัว?” ซูยี่ขมวดคิ้วและพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า“มันก็แค่วัวตัวเดียว พวกแกถึงกับต้องเอาชีวิตกันเลนเหรอ”
“แกมันช่างไม่รู้อะไรเลย!” ชายร่างใหญ่เย้ยหยัน“มันจะถึงฤดูเก็บเกี่ยวในอีกไม่ถึงสองเดือน แต่ไอ้เด็กนี้กลับทำวัวหายซึ่งมันจะส่งผลกระทบอย่างมากต่อการเก็บเกี่ยวในฤดูใบไม้ร่วง! แล้วอีกอย่างแกรู้ไหมว่าวัวตัวเดียวราคาเท่าไหร่? สี่สิบเหรียญทอง! ไอ้เด็กนี่คงไม่มีค่าถึงครึ่งหนึ่งต่อให้เอามันไปขาย! แกไม่คิดว่าการทำแบบนี้มันดีกว่าเหรอ”
“นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าแกจะตีเขาจนตายได้? แม้ว่าแกจะฆ่าเขาวัวตัวนั้นก็ไม่กลับมา”
“ไร้สาระ! แน่นอนว่าเรารู้เรื่องนั้นดี แต่นี่คือการลงโทษแกเข้าใจการลงโทษม้ย ถ้าเราไม่ลงโทษเด็กคนนี้คนอื่นๆก็จะเป็นเหมือนกันหมดแล้วใครจะเป็นคนทำนาให้ท่านวิสเคานท์”
ซูยี่ขมวดคิ้ว เขารู้ว่าเขาไม่สามารถพูดอะไรกับพวกเขาได้และไม่มีอะไรในทวีปไซน์ที่จะปกป้องทาสดังนั้นเขาจึงไม่มีคุณสมบัติที่จะหยุดอีกฝ่ายจากการทำเช่นนี้
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ซูยี่มองไปรอบๆ ไม่ใกลเขาเห็นพ่อบ้านบรูไนและไฮนซ์ยืนอยู่ข้างหลังเขาอย่างสงบ
ชายร่างใหญ่สามคนมองตามสายตาของซูยี่และมองเห็นพ่อบ้านบรูไน
ในฐานะยามของคฤหาสน์วิสเคานท์เลสลี่ พวกเขาจำได้ทันทีว่าเป็นพ่อบ้านบรูไนคนสนิทของวิสเคานท์เลสลี่ หลังจากตกตะลึงเล็กน้อยพวกเขาก็รีบเดินไปหา
หลังจากนั้นไม่นานพ่อบ้านบรูไนและไฮนซ์ก็เข้ามา เมื่อพวกเขามองเห็นฉากนี้พวกเขาก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“คุณซูยี่นี่เป็นเรื่องของตระกูลเราผมขอให้คุณไม่ยุ่งเกี่ยว” น้ำเสียงของพ่อบ้านบรูไนไม่แยแส แต่เสียงของเขาไม่มีที่ว่างสำหรับการโต้แย้ง
ซูยี่ขมวดคิ้ว เขารู้ดีว่าหากพวกเขาปฏิบัติตามธรรมเนียมของทวีปไซนส์เขาก็ไม่มีเหตุผลหรือคุณสมบัติที่จะเข้าไปยุ่ง
แต่การให้เขาดูเด็กที่ถูกทำร้ายจนตายแบบนี้นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขารับได้
ซูยี่มองไปที่ไฮนซ์เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เขาเห็นไฮนซ์ส่ายหัวให้เขา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเขา
ชายร่างใหญ่ทั้งสามดึงแส้หนังของพวกเขาออกมา ซูยี่รู้สึกกังวลทันที ทันใดนั้นเขาก็คิดอะไรขึ้นได้และตะโกนว่า“เดี๋ยวก่อน! พ่อบ้านบรูไนผมขอซื้อเขาจากคุณได้ไหม”
"ซื้อ?" พ่อบ้านบรูไนตะลึง แต่แล้วเขาก็ขมวดคิ้ว“ซูยี่ฉันบอกคุณไปแล้วนี่เป็นเรื่องของตระกูลเราคุณจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆหรือ”
“ไม่ไม่ไม่ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น” ซูยี่โบกมืออย่างรวดเร็ว“ผมเพิ่งนึกได้ว่าผมไม่สะดวกที่จะอยู่คนเดียว ผมอยากจะซื้อคนรับใช้มารับใช้ตลอด แต่ผมไม่เคยพบคนที่เหมาะสมเลย เนื่องจากคนรับใช้คนนี้เป็นของท่านวิสเคานท์ผมจึงต้องการขอความกรุณาและหวังว่าท่านวิสเคานท์จะขายเขาให้ผม มันพอจะเป็นไปได้มั้ย? ผมเชื่อว่าในฐานะพ่อบ้านที่ไว้ใจได้ของท่านวิสเคานท์คุณสามารถตัดสินใจขายทาสที่ไม่สำคัญได้ใช่ไหม?”
ใบหน้าของพ่อบ้านบรูไนจมลงและกำลังจะปฏิเสธเขาเมื่อซูยี่พุ่งไปข้างหน้าอย่างกะทันหันโดยวางมือบนไหล่ของเขา
การกระทำที่กะทันหันนี้ทำให้พ่อบ้านบรูไนขมวดคิ้วและเมื่อเขากำลังจะโกรธเขาก็ได้ยินซูยี่กระซิบข้างหู“หุ้น 10%! ท่านพ่อบ้านตราบใดที่คุณตกลงที่จะขายทาสคนนี้ให้ผม ผมจะมอบหุ้น 10% ของโรงงานพัดลมเวทมนตร์ที่กำลังจะสร้างขึ้นใหม่ให้กับลอร์ดวิสเคานท์คุณคิดอย่างไร?”
พ่อบ้านบรูไนมองไปที่ซูยี่ด้วยความงุนงงและพบว่าซูยี่มีสีหน้าจริงจังมากไม่ได้ดูเหมือนว่าเขากำลังล้อเล่นเลย เขาอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยน้ำเสียงสงสัยว่า“คุณซูยี่คุณอยากจะมอบหุ้น 10% แลกกับทาสตัวเล็ก ๆ คนนี้จริงๆใช่ไหม? แม้ว่าฉันจะไม่รู้มูลค่าของหุ้น 10% นี้ แต่ด้วยราคาของพัดลมเวทมนตร์ที่ขายในเมืองบันต้ามันก็ไม่ควรเป็นมูลค่าเล็กน้อยใช่ไหม?”
ซูยี่เผยรอยยิ้มจาง ๆ “แค่ตอบตกลงก็พอ”
พ่อบ้านบรูไนมองซูยี่ด้วยสายตาที่ลึกล้ำ“คุณแน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือ”
ซูยี่พยักหน้าอย่างแน่วแน่“แน่นอน”
พ่อบ้านบรูไนพยักหน้า เขาไม่ได้ปัดแขนของซูยี่ออกและโบกมือให้ชายร่างใหญ่ทั้งสาม“ปล่อยเขาไป”
ชายร่างใหญ่ทั้งสามมองหน้ากันและเดินจากไปอย่างเชื่อฟัง
พ่อบ้านบรูไนมองทาสบนพื้นก่อนจะหันกลับมามองซูยี่“คุณซูยี่ตอนนี้เขาเป็นของคุณแล้ว”
ซูยี่หัวเราะและล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง“ขอบคุณมาก ทาสคนนี้มีค่าเท่าไหร่?”
ริมฝีปากของพ่อบ้านบรูไนโค้งเป็นรอยยิ้มแปลก ๆ เขาส่ายหัวและพูดว่า“คุณซูยี่เป็นคนใจกว้างขนาดนี้ฉันไม่สามารถเป็นตัวแทนของลอร์ดวิสเคานท์ได้ ทาสคนนี้จะมอบให้คุณถือว่าเป็นของขวัญสำหรับการร่วมมือกันเท่านั้น”
“เนื่องจากมันเป็นของขวัญดังนั้นผมก็ต้องขอบคุณจริงๆ”
หลังจากพ่อบ้านบรูไนและชายร่างใหญ่สามคนจากไปซูยีและไฮนซ์ก็อุ้มทาสขึ้นรถม้าด้วยกัน
เมื่อเขาได้ยินราคาที่ซูยี่จ่ายเพื่อช่วยทาสระหว่างทางกลับไฮนซ์ก็แทบจะกระโดดออกจากรถม้า
"คุณบ้าหรือเปล่า!" ไฮนซ์ชี้ไปที่ซูยี่ด้วยความโกรธเล็กน้อย“ซูยี่ตามการคาดการณ์ของเราถ้าทุกอย่างราบรื่นกำไรของโรงงานพัดลมเวทมนตร์แห่งนี้จะอยู่ที่อย่างน้อยห้าพันเหรียญทองในหนึ่งปี! ส่วนแบ่ง 10% ที่คุณให้เลสลี่เท่ากับให้เขาอย่างน้อยห้าร้อยเหรียญทอง! คุณต้องรู้ว่าเราใช้เงินหนึ่งร้อยเหรียญทองเพื่อเช่าที่ดินหนึ่งเฮกตาร์นี้จากเขาเป็นเวลาหนึ่งปี!”
ซูยี่โบกมือส่งสัญญาณให้ไฮนซ์นั่งลง เขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า“จริงๆแล้วนี่ไม่ใช่อะไรเลยฉันอยากหาโอกาสให้แบ่งหุ้น 10% ให้วิสเคานท์เลสลี่อยู่แล้ว ฉันเลยใช้โอกาสนี้มอบมันให้เขา จะดีกว่าที่จะบอกว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผนของฉัน”
เมื่อเห็นว่าซูยี่รู้สึกผ่อนคลายไฮนซ์ก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเขายังคงสับสนเล็กน้อย
"ทำไม?"
"ทำไม?"ซูยี่หัวเราะและชี้ไปที่ดินแดนรกร้างนอกหน้าต่าง“ไฮนซ์คุณก็รู็ดินแดนนี้เป็นดินแดนส่วนตัวของวิสเคานท์เลสลี่คุณควรรู้ว่าที่ดินส่วนบุคคลหมายถึงอะไรใช่ไหม? หมายความว่าตราบใดที่วิสเคานท์เลสลี่เปลี่ยนใจเขาสามารถขับไล่เราออกไปได้ทุกเมื่อ แม้ว่าเราจะมีสัญญา แต่ก็ไม่มีประโยชน์เพราะมันเป็นสิทธิของขุนนางที่น่ารังเกียจ”
“ฉันได้พิจารณาเรื่องนี้แล้วดังนั้นหากเราต้องการทำสิ่งนี้นานๆเราต้องการการสนับสนุนอย่างเต็มที่จากวิสเคานท์เลสลี่แต่เราจะทำให้นายอำเภอผู้สูงศักดิ์คนนั้นช่วยเหลือเราอย่างเต็มที่ได้อย่างไร? มีเพียงคำตอบเดียวคือให้เขาอยู่ในรถม้าคันเดียวกับเรา ตราบใดที่เราแบ่งปันผลประโยชน์กับเขาเขาจะสนับสนุนเราอย่างเต็มที่ อย่างน้อยที่สุดเขาจะไม่ลากเราลงไป จริงๆแล้ว 10% นั้นน้อยเกินไป ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากจะให้เขา 20% แต่สิ่งนี้จะชัดเจนเกินไปและความสัมพันธ์ของเราเพิ่งเริ่มต้นดังนั้นจึงไม่ต้องเร่งรีบสำหรับเรื่องนี้”
ไฮนซ์มองไปที่ซูยี่ด้วยความงุนงงสักพักก่อนจะส่ายหัวและถอนหายใจยาว“ซูยี่ ฉันเข้าใจคุณผิดแล้วจริงๆ”
“โอ้?”
“ตอนแรกฉันคิดว่าคุณเป็นอัจฉริยะด้านเวทย์มนตร์ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าคุณมีความสามารถมากกว่าที่ฉันคิด”
“ฮ่าๆๆขอบคุณสำหรับคำชม”
