ตอนที่ 113-114

ตอนที่ 113 : เรื่องคาดเดา

หยิงอู๋จี้พยักหน้ารับต่อคำขอนี้

ติดค้าง กล่าวได้ว่าเป็นสิ่งยากตอบแทน!

ยิ่งกับยอดฝีมือเช่นตนอย่าได้กล่าวถึง!

กระนั้นหากเทียบเปรียบกับการได้ฟื้นคืนพลังชีวิต อย่าได้กล่าวถึงติดค้าง ต่อให้สังหารคนนับสิบก็ยินดี!

เช่นนี้ เหล่าไป่จึงบอกกล่าวเรื่องร้านต้นตำรับแก่หยิงอู๋จี้

หลังรับฟังคำเหล่าไป่ หยิงอู๋จี้คราแรกยังแทบไม่คิดเชื่อ

วัตถุเทพประทานที่สามารถฟื้นคืนพลังชีวิต ผู้ฝึกตนทั่วไปต้องอาศัยโชคเป็นล้นพ้น ผู้ใดต่างก็คิดเก็บซ่อนหรือเก็บไว้เป็นสมบัติส่วนตัว

แต่แล้วถึงกับมีขายในราคาที่กระจ่างชัด ทั้งยังเพียงแค่หนึ่งแสนผลึกวิญญาณ เรื่องนี้มันเหนือสามัญสำนึกจนเกินไปแล้ว

กระนั้นสิ่งที่เห็นจากเหล่าไป่ได้ยืนยัน ข่าวคราวนี้สมควรเป็นจริง

หยิงอู๋จี้ไม่คิดเชื่อว่าเหล่าไป่จะหลอกลวงตน

“ก็เป็นเช่นนี้” กล่าวถึงตรงนี้เหล่าไป่คล้ายคิดอะไรขึ้นได้ ดังนั้นจึงกล่าวออก “ไวน์หยกของร้านเถ้าแก่มีขายทุกเจ็ดวัน นี่ก็สามวันแล้วนับตั้งแต่ข้าซื้อมา”

หยิงอู๋จี้พยักหน้ารับ

หลังจากคนทั้งสามเงียบงันไปพักหนึ่ง หยิงอู๋จี้จึงกล่าวลาพร้อมออกจากพระราชวังหลวง

“เหล่าไป่ บอกกล่าวถึงร้านต้นตำรับนี้ไม่เป็นไรหรือ?”

รับชมร่างหยิงอู๋จี้เดินทางกลับออกไป จี้อู๋ฮุยคล้ายถามต่อเหล่าไป่ ทว่าก็คล้ายถามกับตนเองด้วย

“องค์เหนือหัว ข่าวคราวร้านของเถ้าแก่ไม่ช้าก็เร็วต้องแพร่ออกไป” เหล่าไป่เผยยิ้ม “ตอนนี้ข้าจึงใช้ข่าวคราวนี้แลกเปลี่ยนเป็นยอดฝีมือที่ติดค้างบุญคุณ นี่จึงไม่เสียหายแต่อย่างใด!”

……

“เหมือนว่าเถ้าแก่ของร้านต้นตำรับแห่งนั้นไม่ใช่คนธรรมดาแล้ว”

ระหว่างทางกลับ หยิงอู๋จี้ยังคงไตร่ตรองเรื่องที่เหล่าไป่กล่าวบอก

เรื่องนี้ไม่สมควรโกหกแต่อย่างใด

ครั้งเหล่าไป่กล่าวถึงร้านต้นตำรับ ตัวตนของลั่วฉวนไม่ได้บอกกล่าวออกไป

รวมเข้ากับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในนครจิ่วเหยาก่อนหน้า หยิงอู๋จี้จึงคาดเดาได้ว่าอะไรเป็นอะไร

เถ้าแก่ลึกลับ สมควรเป็นยอดฝีมือซ่อนเร้นที่ก่อเรื่องราวทั้งหลายในเมือง!

ระหว่างคิดไปพลาง หยิงอู๋จี้ก็เดินทางกลับถึงโรงเตี๊ยมอย่างไม่ทันรู้ตัว

“กลับมาแล้วหรือ เป็นยังไงบ้าง?” มู่หรงไห่เถิงอดไม่ได้ที่จะกล่าวถามเมื่อพบเห็นหยิงอู๋จี้กลับมาแล้ว

หยิงอู๋จี้ก็ยังเป็นเช่นเดิม อาศัยเพียงแต่มองจากสีหน้านั้นไม่อาจได้รับคำตอบใด

หยิงอู๋จี้จึงพยักหน้ารับ “เหล่าไป่บอกวิธีฟื้นคืนพลังชีวิตให้แล้ว”

มู่หรงไห่เถิงต้องถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เพียงได้ยิน มันก็เหมือนได้พบความหวังในการฟื้นคืนพลังชีวิตแล้ว

ด้วยความสงสัยค้างคา แม้ลังเลเล็กน้อยก็ยังกล่าวถามออก “หากไม่ว่าอะไร บอกเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่?”

หยิงอู๋จี้จึงกล่าวตอบ “เหล่าไป่กล่าวว่ามีร้านหนึ่งในนครจิ่วเหยา ขายสิ่งที่เรียกว่าไวน์หยกซึ่งสามารถฟื้นคืนพลังชีวิต”

ถัดจากนั้นไปครู่หนึ่งเขาจึงกล่าวเสริม “หนึ่งขวดสนนราคาหนึ่งแสนผลึกวิญญาณ”

มู่หรงไห่เถิงเผยสีหน้างงงัน

หลังนิ่งงันไปพักหนึ่ง นางค่อยทราบว่าหยิงอู๋จี้ไม่ได้ล้อเล่น

กระนั้นเรื่องราวก็ไม่อาจพบเห็นว่าถูกต้องได้

มู่หรงไห่เถิงยังกล่าวถามด้วยความไม่มั่นใจ “นี่ไม่ได้ล้อเล่นกันใช่หรือไม่?”

หยิงอู๋จี้จึงพยักหน้ารับ “เหล่าไป่และองค์เหนือหัวบอกแก่ข้ามาเช่นนี้ ไม่คล้ายมีทีท่าหลอกลวงแต่อย่างใด”

“อย่างนั้นเมื่อใดคิดไปยังร้านแห่งนั้น?” มู่หรงไห่เถิงเอ่ยถาม

“พรุ่งนี้เช้า” หยิงอู๋จี้คิดไปพักหนึ่ง “ข้ายังสงสัยเรื่องเถ้าแก่ร้าน บางทีอีกฝ่ายอาจเป็นตัวตนเบื้องหลังเรื่องราวใหญ่ในนครจิ่วเหยา ดังนั้นจึงคิดอยากไปพบเจอก่อน”

ถัดจากนั้น หยิงอู๋จี้จึงกล่าวเรื่องราวที่คาดเดาให้มู่หรงไห่เถิงได้ทราบ

หลังรับฟังข้อสันนิษฐาน มู่หรงไห่เถิงยังอดไม่ได้ที่จะคิดตาม

หากเป็นเช่นนั้นจริง ก็หมายความถึงยอดฝีมือผู้นั้นมีแผนการทำอะไรบางอย่าง

ส่วนว่าแผนเป็นอะไรนั้น ยังจะมีอื่นใดได้?

มันก็ต้องเป็นโบราณสถานที่กำลังจะเปิดขึ้น!

กระนั้นแม้แต่วัตถุเทพประทานฟื้นคืนพลังชีวิตยังนำออกมาได้ อย่างนั้นโบราณสถานยังจะมีอันใดดีในสายตาเถ้าแก่ผู้นั้น?

หรืออีกฝ่ายทำเช่นนี้ก็เพื่อดึงความสนใจของกองกำลังอื่นมาทางนี้?

ตอนที่ 114 : เถ้าแก่รู้เห็นทุกสิ่ง!

มู่หรงไห่เถิงคิดจนสุดท้ายก็ไม่อาจคิดหาเหตุผลออก

“พรุ่งนี้ข้าไปพร้อมเจ้าเป็นไร?” มู่หรงไห่เถิงเผยดวงตาเป็นประกาย

บอกกล่าวตามตรง ว่านางสงสัยเรื่องร้านนั้นและเถ้าแก่ผู้แข็งแกร่ง

ในเมื่อเป็นร้าน ดังนั้นก็ไม่ควรมีขายเพียงแต่ไวน์หยกดังกล่าว

ไม่ทราบว่ายังจะมีสินค้าอื่นที่ล้ำค่าเฉกเช่นไวน์หยกอยู่อีกหรือไม่

“ได้” หยิงอู๋จี้พยักหน้ารับ

โดยไม่ทันรู้ตัว เวลาก็ล่วงเลยถึงช่วงบ่าย

เว่ยฉิงจู่และคณะกำลังเดินเล่นที่ถนนในนครจิ่วเหยา

ทั้งสามเป็นโฉมงาม ดังนั้นย่อมดึงดูดความสนใจผู้คน

“ไม่นึกว่าแม้ชายขอบเทือกเขาจิ่วเหยาเวลานี้ก็อันตรายแล้ว หากไม่มีแท่งเครื่องเทศกับโคล่าจากร้านเถ้าแก่ เกรงว่าคงไม่ได้มีชีวิตกลับมากันแล้ว!”

ซ่งฉิวหยิ่งอดไม่ได้ที่จะกล่าวออกพร้อมสายตาหวาดกลัว

หลายวันมานี้คนทั้งสามไม่ได้ไปเยือนร้านต้นตำรับ เพราะมีธุระไปออกล่าสัตว์อสูรที่เทือกเขาจิ่วเหยา

อย่างไรแล้วสินค้าในร้านลั่วฉวนก็ไม่ใช่ถูก หากไม่ทำงานให้หนักสะสมให้มากพอ เกรงว่าโคล่าขวดเดียวยังยากซื้อหา

เว่ยฉิงจู่เผยยิ้ม “ดีแล้วที่พวกเรากลับมาอย่างปลอดภัย และนี่พวกเราก็ไม่ได้ไปร้านเถ้าแก่นานแล้ว สงสัยจริงว่ามีของใหม่มาหรือไม่?”

ซ่งฉิวหยิ่งเผยยิ้ม “ฟังคำกล่าวเจ้า น้ำลายข้าแทบจะไหล คิดถึงโคล่ากับแท่งเครื่องเทศร้านเถ้าแก่ยิ่งนัก...”

ระหว่างพูดคุยไปพลางหัวเราะ คนทั้งสามก็เดินมาถึงตรอกที่ร้านต้นตำรับตั้งอยู่

และสิ่งที่เห็น ก็เป็นภาพฉากอันคุ้นเคย

เถ้าแก่นอนอาบแสงตะวันที่หน้าร้านสุขสบายเหมือนเช่นเคย

พบเห็นเช่นนี้ คนทั้งสามค่อยอารมณ์ผ่อนคลายกันบ้าง

เพราะเถ้าแก่คล้ายได้รับความสงบทุกวี่วัน

“สวัสดียามบ่ายเถ้าแก่”

ทั้งสามกล่าวทักทาย

“เหมือนหายไปนาน”

ลั่วฉวนลืมตาขึ้นพร้อมเผยเสียงราบเรียบรับคำ

“ไม่ใช่แล้ว” เว่ยฉิงจู่ยักไหล่ให้ “เถ้าแก่ ของในร้านราคาสูงเกินไป พวกเราหาผลึกวิญญาณมาใช้จ่ายได้ไม่ทัน!”

“ถูกต้องแล้ว! เถ้าแก่คิดดูว่าพวกเราน่าสงสารแค่ไหน พอจะลดราคาให้ได้บ้างหรือไม่?” ซ่งฉิวหยิ่งเผยใบหน้าอ้อนวอน

ทว่าโชคร้าย ลั่วฉวนก็ยังคงเป็นลั่วฉวน

“ไม่ได้”

คำราบเรียบปฏิเสธอย่างหนักแน่น

หากกล่าวถึงสินค้าภายในร้าน โชคร้ายที่เถ้าแก่ทราบดีว่าพวกมันสมแก่ราคาแล้ว!

ซ่งฉิวหยิ่งถึงถอนหายใจ

แม้ทราบว่าต้องเป็นเช่นนี้ แต่ท่าทีไม่ลังเลของเถ้าแก่ มันก็ทำซ่งฉิวหยิ่งอดไม่ได้ที่จะสงสัย

เสน่ห์ที่พวกตนมีนั้นไม่อาจส่งผลอะไรเลยงั้นหรือ?

พูดกล่าวกับลั่วฉวนกันเรียบร้อย คนทั้งสามจึงค่อยเดินเข้าร้าน

“ยินดีต้อนรับ” เหยาซือหยานที่อยู่หลังโต๊ะเผยยิ้มการค้า “ไม่พบกันนาน”

เมื่อคณะเว่ยฉิงจู่ทั้งสามเดินเข้าร้าน พวกนางจึงต้องพบความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

“พี๋ซือหยาน เหล่านี้คืออะไร?” เว่ยฉิงจู่ดึงสติกลับคืนพร้อมกล่าวถามออกไป

เหยาซือหยานจึงกล่าวอธิบายโดยคร่าว

แน่นอนว่าหลังได้ทราบ ทั้งสามจึงเผยอาการตื่นตกใจทางสีหน้า

“บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปช่วยเพิ่มความเร็วการฝึกฝน เกมช่วยเพิ่มระดับการฝึกฝน... สมกับเป็นเถ้าแก่!” หลิงว่านฉวงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออก

เว่ยฉิงจู่และซ่งฉิวหยิ่งพยักหน้าเห็นพ้อง

“เว่ยฉิงจู่ อยู่ที่นี่เองหรือ?”

เสียงหัวเราะดังทางด้านหลัง คณะของโจวหู่ทั้งห้ามาเยือนร้านเช่นเดียวกัน

“หือ โจวหู่?” เว่ยฉิงจู่ประหลาดใจเล็กน้อย “พวกเจ้าเองก็มาที่ร้านหรือ”

โจวหู่เผยยิ้มรับ “แน่น่อน หากไม่ใช่พวกเจ้าบอกให้ทราบ เช่นนั้นคงไม่รู้ว่านครจิ่วเหยามีร้านของเถ้าแก่ หน้าโง่พวกนั้นไม่เชื่อคำเจ้า พวกมันจึงอับโชคไม่ได้รู้จักสินค้าในร้านของเถ้าแก่!”