บทที่ 13 : ถอดเสื้อผ้าของเจ้า

“เปรี้ยง!”

สายฟ้าฟาดลงมาที่วัด  และซูมู่เก๋อสามารถมองเห็นรูปปั้นที่ทรุดโทรมและน่ากลัว  ซึ่งทำให้นางหวาดกลัว

วัดที่โทรมแต่มันเป็นที่หลบลมและฝนได้  ซูมู่เก๋อจุดไม้และฟางด้วยHuozhezi ม้วนกระดาษที่ลุกเป็นไฟได้  เสื้อผ้าของนางเปียกฝนและควรทำให้แห้งจะดีกว่า  มิฉะนั้น  นางจะเป็นไข้จากการสวมเสื้อผ้าเปียกฝน

ซูมู่เก๋อหยิบอาหารจากรถม้าและขัดไม้ไว้ด้านหลังประตูวัดเพื่อความปลอดภัย

อย่างไรก็ตาม  วัดไม่รู้อยู่ท่ามกลางที่ไหนและไม่มีใครมาที่นี่ได้

นางถอดเสื้อผ้าชั้นนอกและทำให้แห้งด้วยไฟ

“ฮัดชิ้ว”  มู่เก๋อจามออกมา

ข้างนอกมืดมาก  ฝนก็ยังตกอย่างต่อเนื่อง

“มันหนาวมาก”

หลังจากการเดินทางอันยาวนาน และความตรึงเครียดตลอดเวลา  นางเหนื่อยมากจนพิงเสาเพื่อพักสายตาหลับตาลง  อย่างไรก็ตามนายค่อยๆหลับไป

ขณะที่นอนหลับ  ซูมู่เก๋อรู้สึกว่ามีเตาอยู่ใกล้นางมากขึ้นเรื่อยๆ  มันร้อนมากจนนางอึดอัด  ไม่นานนางก็หายใจลำบาก  ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนว่ามีบางสิ่งบางอย่างเปียกและอ่อนนุ่มคลานอยู่บนใบหน้าของนาง  ทำให้รู้สึกจั๊กจี้และอบอุ่น

นางรู้สึกไม่สบายตัวและผลักมันออกไป  แต่มันก็เหมือนกลับมาอีกครั้ง  ครั้งแล้วครั้งเล่า

นางส่งเสียงครวญครางอย่างอึดอัดและตื่นขึ้นมา  เพียงเพื่อที่จะเห็นดวงตาสีเข้มสองดวงที่ส่องแสดงราวกับดวงดาว

มู่เก๋อตกใจมาก  นางสะอึกเมื่อเห็นชายคนหนึ่งอยู่ข้างกาย  นางผลักเขาออกไป

ชายคนนั้นไม่ทันระวังตัวและล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

“นี่เจ้ากล้าปลุกปล้ำข้า  ข้าจะทำให้เจ้าไม่มีลูกหลานตลอดไปเลย!”  นางโกรธมากและกำหมัดแน่น เตะไปที่ความเป็นชายของเขา

ชายที่นอนบนพื้นพลักตัวหลบการเตะและลุกขึ้นยืน

ซูมู่เก๋อมองขึ้นไปและเห็นว่าชายคนนั้นมองกดเธอลงมาราวกับภูเขา  เขาสวมหน้ากากเผยให้เห็นแค่เพียงดวงตาสีเข้มคู่หนึ่ง  ริมฝีปากตึงและคางที่เต่งตึง  นัยน์ตาสีดำเต็มไปด้วยความเยือกเย็นดังเปลวเพลิง

“ท่านเป็นใคร?  ท่านต้องการอะไร?”

เขาจับมือนางแน่นด้วยมือที่เหมือนคีมจนกระดูกของนางกำลังจะหัก  เขาโอบกอดนางทั้งตัวและมู่เก๋อไม่สามารถขยับได้เลย  เพราะเขาสูงและแข็งแรงมาก

“อย่าขยับ!”  เสียงของชายคนนั้นแหบแห้งและเย็นชา

“ไอ้เลว!”  ซูมู่เก๋อรู้สึกวิงเวียนและร้อน  อ่อนแอเกินกว่าจะขยับได้  นางเป็นไข้จากความหนาวเย็น

แม้ว่านางจะแข็งแรง  แต่นางก็ไม่สามารถหนีจากเขาได้ไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ที่นางทั้งป่วยและอ่อนแอ

ชายผู้นี้มีพลังที่แข็งแกร่งมาก  อย่างที่นางไม่เคยพบมาก่อน!

นางเป็นเหมือนมดต่อหน้าผู้ชายคนนั้นและมันเป็นไปไม่ได้ที่จะต่อสู้กับเขา!

เสื้อผ้าชั้นนอกของนางแห้งด้วยไฟแล้ว  และนางสวมเพียงผ้าสีขาวท่ามกลางพระจันทร์   ชุดชั้นในสีชมพูของนางมองเห็นได้บางส่วน

ชายคนนั้นกอดนางแน่นและหายใจหนักขึ้นและหนักขึ้น  ซูมู่เกอรู้สึกว่าร่างกายของเขาร้อนขึ้นและร้อนขึ้น  ดูเหมือนมีบางอย่างกระแทกเข้าที่เอวของนางจนเกือบทะลุเอว!

ชายที่มีความต้องการทางเพศไม่ได้เป็นเช่นนั้น  เขาคงไม้ได้กินยาโด้ป?

ซูมู่เก๋อสงบลงและสังเกตพฤติกรรมของเขาอย่างระมัดระวัง  นางรู้ว่านางเดาถูก

เมื่อนางดิ้นรน  นางได้กลิ่นคาวและหวาน  นางสัมผัสร่างกายของเขาและมีเลือด  เขาได้รับบาดเจ็บและมีเลือดออก  ตอนนี้ควรแต่งแผลให้ดีกว่านี้ มิฉะนั้นเขาคงยากที่จะอยู่รอด

พระเจ้าทรงไม่ทอดทิ้งนาง!

“ท่าน  ท่านได้รับบาดเจ็บ  ท่านจะตายถ้าไม่ได้ทำแผลทันเวลา  ถ้าท่านปล่อยข้า  ข้าจะช่วยท่านได้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น  ชายคนนั้นลังเล  มู่เก๋อคิดว่าเขากำลังคิดถึงคำแนะนำของนา’

นางพูดต่อว่า  “ยาโป๊...ข้าจัดการกับมันได้ด้วยนะ”

ในที่สุดเขาก็เงยหน้าขึ้นมองนางด้วยดวงตาสีเข้ม

ในวัดมืดสลัว แต่ใบหน้าของมู่เก๋อสว่างมาก นางบังคับตัวเองให้ระงับความกลัวในดวงตา

ชายคนนั้นดึงมุมริมฝีปากเล็กน้อยไม่ปล่อยนาง แต่จับนางแน่นกว่าเดิม

“อ๊ะ!”

ซูมู่เก๋อคร่ำครวญอย่างเจ็บปวด  “ถ้าท่านไม่เชื่อใจข้า  ท่านจะเสียเลือดมากเกินไปเพราะบาดแผลของท่านแม้ว่าท่านจะล้างพิษยาโป๊ด้วยการนอนกับข้า  ท่านจะไม่ตายในช่วงเวลาสั้นๆ  แต่ท่านจะไม่สามารถป้องกันตัวเองจากศัตรูได้”

เขามองนางด้วยสายตาที่แหลมคมราวกับดาบทำให้นางประหม่าและต้องกำหมัดแน่น

“แม้ว่าข้าจะบาดเจ็บ แต่มันก็ง่ายสำหรับข้าที่จะฆ่าเจ้า”

เสียงของชายคนนั้นเหมือนผีที่สิงสู่อยู่ในวิหารว่างเปล่า จากนั้นเขาก็ปล่อยมือนาง

นางรู้แน่นอนว่าเขาสามารถฆ่านางได้อย่างง่ายดาย!

ดังนั้แม้ว่านางอยากจะฆ่าเขา นางไม่สามารถนำไปปฏิบัติได้  นางกลัวว่าก่อนที่นางจะฆ่าเขา  นางถูกเขาฆ่าตายก่อน

มู่เก๋อพยายามอย่างหนักที่จะลุกขึ้นนั่งจ้องเขาและพูดว่า  “ถอดเสื้อผ้าของท่าน!”